Αυτή τη φράση, γραμμένη σε έναν μαυροπίνακα με άσπρη κιμωλία, προσέχω μόλις κάνω τα πρώτα μου βήματα μέσα στον…Μανώλη, μια οικογενειακή ταβέρνα με αυτή την τόσο οικεία, ειδικά για όσους μεγάλωσαν στα 80s, ρουστίκ ξύλινη επένδυση στους τοίχους. Ένα γλυκύτατο ζευγάρι ηλικιωμένων είναι στην κουζίνα. Με καλωσορίζουν: «Κάθισε, θα έρθει όπου να ‘ναι ο Γιώργος».
Είναι οι γονείς του Γιώργου Γερανιού, που έχει τους Fotonovela με τον Νίκο Μπιτζένη (των ΜΙΚΡΟ), με τον οποίο συνίδρυσε και την Undo Records, στο οποίο label κυκλοφορούν μεταξύ άλλων οι δίσκοι των Marsheaux (η Σόφη είναι το δικό του έτερον ήμισυ, και η Μαριάνθη του Νίκου). Πρώτα και κύρια όμως είναι κάποιος τόσο «άρρωστος» με τη μουσική, ώστε κάποτε αποφάσισε με δυο-τρεις φίλους να ιδρύσουν το Hysterika, ίσως το πιο ζωντανό fan club των Depeche Mode στον κόσμο. Τόσο ζωντανό που, όπως λέει στην Popaganda, θα συνεχίσει να το τρέχει ακόμη και όταν ο ίδιος φτάσει στα 90 του.
Κύριοι Gahan, Gore και Fletcher, μεγάλη σας τιμή.
Peeka-boo του Γιώργου Γερανιού στον Dave Gahan.
Δουλεύω στην ταβέρνα από την τετάρτη δημοτικού και ό,τι χαρτζιλίκι είχα, το έκανα δίσκους. Το ’81 βγήκαν το “New Life” και “Just Can’t Get Enough” αλλά δεν πήρα το album (σ.σ. το ντεμπούτο τους, Speak & Spell). Εκείνη τη χρονιά βγήκαν σπουδαία album, δεν είχα άλλα χρήματα. Mια μέρα που δεν είχα πάει σχολείο έπαιξε στο ραδιόφωνο το “See You”, «το νέο single των Depeche Mode». Ανατρίχιασα. Σηκώθηκα, ντύθηκα και πήγα στο κέντρο για να πάρω το 7ιντσο, πιστεύοντας ότι θα το έχουν φέρει ήδη. Δεν το είχαν φέρει. Αλλά έπαθα τέτοιο σοκ…Ήταν έρωτας από εκείνη τη στιγμή. Νομίζω, στην πορεία, πόνταρα σε τέλειο άλογο, οι Depeche ήταν αυτοί που με άγγιξαν πιο πολύ από όλους. Kαι τους Orchestral Manoeuvres In The Dark αγαπάω πολύ, αλλά όχι σαν τους Depeche.
Oι Depeche είναι χίλια δυο πράγματα, τους έχω συνδέσει με όλη μου τη ζωή. Όταν είχαν έρθει στην ταβέρνα, γνωρίστηκαν με τους δικούς μου. Σκέψου η μάνα μου τους ήξερε ονομαστικά, έβλεπε αφίσες και έλεγε «ο Alan, o Dave, o Martin, ο Andy». Είναι τρομερή η ιστορία της μαμάς, έχει ζήσει τα πάντα σε αυτό το σπίτι. Όταν ήμουν 15 δεν της είπα τίποτα και πήγα με οτοστόπ στη Γαλλία για να δω Simple Minds. Ο νταλικέρης έπαθε τροφική δηλητηρίαση, καταλήξαμε στο Τρουάντ αντί για το Παρίσι και έχασα τη συναυλία. Όταν έφτασα εκεί, είδα μόνο μία αφίσα. Την έχω ακόμα. Μετά γύρισα από το Παρίσι χωρίς φράγκο με οτοστόπ μέχρι τη Μασσαλία, βρήκα έναν νταλικέρη από Χαϊδάρι που με πήρε και με έφερε εδώ.
Ξεκίνησα τo Ηysterika με τον Παντελή (Λάκη) Ζαχαρόπουλο, τον Άρη Αρκουμάνη, τον Μανώλη Σταυρουλάκη και το Χριστόφορο Αθανασιάδη από Θεσσαλονίκη, το 1991, όταν είχε κλείσει το γερμανικό fan club των Depeche που ήταν το καλύτερο που υπήρξε ποτέ. Είχαν κάποια θέματα με τη δισκογραφική, οπότε εμείς συνεχίσαμε τη δουλειά τους. Τότε, το πεδίο για να φτιάξεις ένα fan club ήταν πολύ καλύτερο απ’ ό,τι τώρα, ο κόσμος ήταν ζεστός για ένα τέτοιο πράγμα, τώρα πια δεν είναι. Με το internet μαθαίνεις τα πάντα από άλλες πηγές, δε χρειάζεσαι ένα fan club να σε ενημερώσει.
Γιώργος Γερανιός και Παντελής Ζαχαρόπουλος, «υστερικοί» με τους Depeche Mode.
Στην αρχή είχαμε γύρω στα 4000 μέλη, των οποίων τα ονόματα ακόμη υπάρχουν. Είχαμε συνδρομές, αλλά πλέον όχι. Ο Χριστόφορος είχε ένα δικό του fan club που λεγόταν Studio Black Garden (από το τραγούδι “My Secret Garden”) και με τον Λάκη και τον Άρη που φτιάξαμε το δικό μας, είπαμε ότι θα κρατήσουμε ένα όνομα, καταλήγοντας στο Hysterika. Έτσι λεγόταν και το club στο Μιλάνο που έπαιζε τέτοια μουσική, καλό σημείο αναφοράς που λειτούργησε. Είχαμε και πολύ καλή σχέση με τη Virgin και τον Πετρίδη, ο οποίος το αγκάλιασε όλο αυτό.
Το πρώτο αθηναικό πάρτυ του Hysterika είναι μεγάλη ιστορία. Ήταν στο Loft, είχε -5 βαθμούς, χιόνιζε και λέγαμε ότι δεν θα ερχόταν κόσμος. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε κάνει πάρτυ στη L’ Apogee στη Θεσσαλονίκη και θα κατέβαινε πούλμαν για το αθηναϊκό. Στη Μαλακάσα φράκαραν οι δρόμοι και έφτασαν στις 4 το πρωί, όταν τελείωνε το πάρτυ. Έχουμε καθιερώσει δύο το χρόνο, το ένα συνήθως Μεγάλη Τετάρτη ή Μεγάλη Πέμπτη, επειδή είναι “Black Celebration” κι άλλο ένα γύρω στα Χριστούγεννα ή όποτε υπάρχει κάποια κυκλοφορία. Τώρα με το Spirit δεν ξέρω ακόμα αν θα κάνουμε.
Το καλύτερο πάρτυ ήταν στην αποθήκη της ΚΛΙΚ, είχε 7,5 χιλιάδες κόσμο. Πανικός. Αλλά είχε τόσο τρέξιμο που δεν το χάρηκα. Στην αρχή κάναμε δύο πάρτυ στο Loft, δύο στο Camel, δύο στο Tessera… Μέχρι και το ’95 βγαίναμε το βράδυ και κάναμε αφισοκόλληση σε όλη την Αθήνα. Σε κάθε πάρτυ δίναμε ένα CD δώρο που πλέον είναι πολύ ακριβά στο Discogs.
«Δεν σκέφτηκα ποτέ να σταματήσω το Hysterika. Και στα 90 μου αν ζω θα υπάρχει. Mπορεί να φύγουμε όλοι, αλλά το Hysterika θα συνεχίσει.»
Σε ένα πάρτυ Depeche γνώρισα τη γυναίκα μου τη Σόφη (σ.σ. το ένα μισό των Marsheaux). Είχε κατέβει από Θεσσαλονίκη. Δε φαντάζεσαι πόσους ξέρω που γνωριστήκαν στα πάρτυ μας…
Κάναμε μία εκδρομή όποτε η μπάντα είχε μεγάλη περιοδεία. Η πρώτη ήταν το ’93 στην Τουλόν της Γαλλίας. Πήγαμε στα γενέθλια του Andy Fletcher, δέκα άτομα στο backstage για να τους συναντήσουμε. Τότε δούλευε για press and promotion η Ελένη Μουζακίτη, η οποία έπαιζε μουσική στο 101. Μας είχε βοηθήσει πάρα πολύ. Ακολούθησαν πολλές εκδρομές. Η επόμενη θα είναι μάλλον τώρα στην Πολωνία. Στις εκδρομές πολλές φορές όσοι είχαμε τη δυνατότητα καλύπταμε και τα έξοδα άλλων. Και από τα πάρτυ δεν βάζαμε λεφτά στην τσέπη μας, τα βάζαμε στην άκρη για κάτι που φτιάχναμε. Όταν βγήκε το Songs of Faith and Devotion, η μπάντα πήγε σε ένα στούντιο στο Λονδίνο και έκαναν απευθείας δορυφορική μετάδοση σε όλο τον πλανήτη. Η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που είχε δύο καλύψεις, πήγαν δύο βανάκια της ΕΡΤ και τα είχαμε πληρώσει όλα από την τσέπη μας.
Στην Τουλόν ήταν ολόκληρη περιπέτεια: χάλασε το πούλμαν, χάσαμε το πλοίο στην Πάτρα κι ο οδηγός είπε ότι θα το προλάβουμε στην Ηγουμενίτσα. Ξεκινάει αγώνας δρόμου για Ηγουμενίτσα και πράγματι το προλαβαίνουμε. Το πούλμαν μας είναι γκρι με κάτι κόκκινα σχέδια. Όταν φτάνουμε στο χώρο της συναυλίας, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει με τη μία το πούλμαν μέσα. Μας έκανε εντύπωση φυσικά. Ώσπου συνειδητοποιήσαμε ότι το πούλμαν έχει ακριβώς τα ίδια χρώματα με των Depeche! Οι διοργανωτές νόμιζαν ότι είναι της μπάντας και μας έβαλαν όλους από πίσω. Η Θέκλα (από το Hysterika) σε αυτή τη συναυλία λιποθύμησε και ξύπνησε backstage. Ήταν 14 χρονών και είχε πει στη μάνα της ότι αν δεν την άφηνε να έρθει, θα αυτοκτονούσε. Μετά η μάνα της ερχόταν κάθε μέρα στην ταβέρνα για να δει με τι ανθρώπους έχει να κάνει η κόρη της.
Στο Rock In Athens πήγα απ’ έξω με έναν συμμαθητή μου, δεν μπήκα μέσα. Μετά πήγαμε στη Φιλοθέη και έβαλα τα κλάματα, έλεγα «Τι μαλακία έκανα!». Η πρώτη φορά που τους είδα ήταν το ’89 στην περιοδεία για το Violator στο Λονδίνο, μου είχαν κανονίσει και backstage από τη Virgin. Βλέπω τον Martin Gore, πάω κοντά του και του λέω: «Μπορώ να σε αγκαλιάσω; Σ’ αγαπώ πάρα πολύ!». Tίποτα άλλο. Από εκείνη τη φορά, όποτε έβγαζαν δίσκο τους έπαιρνα συνέντευξη. Έχω ένα word αρχείο που είναι οι ερωτήσεις που θέλω να κάνω στους Depeche και δεν τις έχω κάνει ποτέ. Δεν είναι ότι κολλάω, απλά δεν έχει τύχει.
Με τον Martin Gore μίλησα όταν είχαν βγάλει το Playing The Angel, είχα πάει με τον Γιάννη Νένε για το εξώφυλλο της Athens Voice που το ζωγράφισε ο Gore και μου είπε ότι με θυμάται από «εκείνη τη φορά», του είχε κάνει εντύπωση που κάποιος είχε πάει να του μιλήσει και δεν ζήτησε αυτόγραφο. Ευτυχώς, έχω καλό τρόπο με τους καλλιτέχνες, δεν είμαι stalker και το καταλαβαίνουν ότι έχουν να κάνουν με έναν fan που σέβεται και αγαπάει τη μπάντα γιατί είναι «η μπάντα του».
Απολαύστε τα flyers από όλα τα events του Hysterika
Αν εξαιρέσεις τα ναρκωτικά που έκανε ο Gahan για την πάρτη του, δεν ήταν μπάντα που προκάλεσε κάπως αλλιώς, γι’ αυτό και κρατάει τόσα πολλά χρόνια.
Αγαπημένος δίσκος είναι το Black Celebration, μακράν. Το θεωρώ, γενικά, από τα καλύτερα album που έχω ακούσει στη ζωή μου. Αλλά στην περίοδο από το Broken Frame μέχρι το Ultra δεν αφαιρώ τίποτα, είναι όλα διαμάντια. Μετά ξεκινά, όντως, η κοιλιά. Αγαπημένα κομμάτια είναι το “Stripped” και το “Shake The Disease”. Το Spirit δεν μου άρεσε, μόνο το πρώτο κομμάτι. Το Delta Machine λέγαμε ότι είναι το χειρότερο ως τώρα, αλλά άμα το συγκρίνεις με το Spirit, είναι έπος.
Αν δεν υπήρχαν οι Depeche, τότε ίσως για μένα τη θέση τους να είχαν οι OMD. Αλλά δεν θα έκανα ποτέ κάτι σαν το Hysterika. Με τους OMD είναι κι αυτή τρελή ιστορία. Όταν είχαν έρθει στην Ελλάδα να παίξουν στην εκπομπή της Ρούλας Κορομηλά πήγα και τους πήρα από το αεροδρόμιο. Την επόμενη μέρα στη συνέντευξη τύπου μου ζήτησαν τον Άλεξ Μαχαίρα (In Trance 95), που είχε κάνει τα σχέδια για το fanzine των OMD, αλλά εκείνη την περίοδο ήταν σε περίεργη φάση και τους είπα ότι δεν γίνεται. Ο Άλεξ είναι αρρωστάκι με τους OMD, οπότε άλλαξα γνώμη και ξεκινήσαμε προς το σπίτι του. Στο δρόμο μας σκάει το λάστιχο του αυτοκινήτου και είναι ο ένας από τους OMD να αλλάζει το λάστιχο ενώ εγώ με τον άλλο πηγαίνουμε να βρούμε τον Άλεξ. Χτυπάω το κουδούνι, του λέω «Είμαι με τον Andy» και μου κάνει «Βρε, άντε γαμήσου!». Μετά μιλάει ο Andy και δε φαντάζεσαι για πότε ήταν κάτω! Με τους OMD έχουμε πολύ καλή σχέση, είναι πιο προσιτοί από τους Depeche.
Ταξιδεύοντας για τους Depeche…
Μεγάλη μου αγάπη είναι και οι Erasure. Nομίζω πως τα live τους είναι τα καλύτερα που έχω πάει στη ζωή μου. Έχει μια αύρα τρελή ο Andy Bell που σε κάνει να θέλεις να κάνεις κάτι σπουδαίο στη ζωή σου.
Το 2003 ξεκινήσαμε με τον Νίκο Μπιτζένη την Undo. Ήταν στη Warner και είχε κάνει μια διαφήμιση για την Wind (TIM τότε). Η Warner πήρε 100 χιλιάρικα κι ο Νίκος μόνο τα 4-5. Σκεφτήκαμε ότι αν είχαμε τη δισκογραφική θα παίρναμε εμείς τα λεφτά και έτσι ξεκινήσαμε. Επειδή είμαστε καυλωμένοι με τη μουσική, τα προσέχαμε όλα, τις συσκευασίες κλπ. Το καλό είναι ότι είχαμε από την αρχή τις Marsheaux που πούλαγαν.
Κάναμε με τον Νίκο και τους Fotonovela. Η ιδέα προέκυψε μία μέρα που ήμασταν στο στούντιο. Το “Fotonovela” ήταν κλασικό italodisco τραγούδι του Ivan. Στην αρχή θέλαμε να κάνουμε italodisco αλλά έβγαινε synth pop και τελικά το κάναμε πιο electro. Τώρα ετοιμάζουμε καινούργιο album.
Από το πρώτο πάρτυ του Hysterika, 1991.
O Andy Fletcher σε πάρτυ Hysterika, 7 Ιουλίου 1993.
Κάνοντας τον πρώτο δίσκο, είπαμε ότι θα βγάλουμε το πιο φθηνό album στην ιστορία της μουσικής, με έναν υπολογιστή που κόστισε 234 ευρώ. Μπήκαμε μέσα στο μαγαζί, ρωτήσαμε πιο είναι το πιο φθηνό PC και το πήραμε. Πήγαμε μετά σε ένα περίπτερο και πήραμε το περιοδικό Future Music που είχε μέσα ένα CD με samples και demo προγράμματα, φορτώσαμε τα demo στο PC και γράψαμε το album μέσα σε μια βδομάδα, δε χρησιμοποιήσαμε τίποτα άλλο. Το εξώφυλλο είναι φτιαγμένο μόνο από κομμένα χαρτιά. Χίλιες κόπιες μας στοίχησαν 730 ευρώ.
Κάνουμε τότε παρουσίαση στα Fnac, παίζουμε όλο το album, είναι πέντε άτομα, και ένας τύπος που ψάχνει βιβλία. Μόλις τελειώνουμε έρχεται και μας λέει ότι του άρεσε πάρα πολύ ο ήχος μας και μας ρώτησε αν θέλουμε να παίξουμε το καλοκαίρι καμιά εικοσαριά live που κάνει η Cutty Sark Tour. Δεχτήκαμε. Με παίρνει τηλέφωνο την επόμενη μέρα και μου κάνει «Παιδιά τι λεφτά θέλετε;», εμείς θα ζητάγαμε κάνα πεντακοσάρικο, του κάνω για πλάκα ότι θέλουμε ενάμισι χιλιάρικο και μου λέει εντάξει! Βγάλαμε 45 χιλιάρικα μέσα σε ένα καλοκαίρι από τα live και σκάει παράλληλα διαφήμιση Nissan Micra που πήρε κομμάτι των Fotonovela. Οπότε το πρώτο album μας έφερε τρελό κέρδος από το τίποτα.
Πώς ήταν να γράφω κομμάτι για τους OMD; Γαμώ! Έκατσε τελείως παράπλευρα, φτιάχναμε το δεύτερο album των Fotonovela που είχε όλο guests μέσα. Είχα στείλει μήνυμα στον Andy McCluskey να μας κάνει φωνητικά σε ένα κομμάτι. Μου λέει «φυσικά, στείλε μου το τραγούδι». Το έστειλα και μου είπε ότι ήταν πολύ πιεσμένος με τον δίσκο που ετοίμαζε, όταν είχε χρόνο θα το έφτιαχνε. Μετά από κάνα εξάμηνο του έστειλα μήνυμα ότι έχει απόμείνει μόνο το δικό του κομμάτι, ρωτώντας τον αν σκόπευε τελικά να το φτιάξει. Μου είπε ότι δεν προλάβαινε γιατί είχε πίεση από την εταιρεία να κυκλοφορήσουν το δίσκο. Μετά από λίγες ημέρες, μου στέλνει το κομμάτι έτοιμο και μου λέει: «Μου ήρθε επιφοίτησε, έκατσε αυτή η μελωδία». Είναι όντως πολύ ωραίο το “Helen of Troy”. Όμως μετά από κάποιες μέρες μου λέει πως δεν μπορεί να μου στείλει το κομμάτι γιατί θέλει να το βάλει στο album των OMD.
Οι Marsheaux ξεκίνησαν εδώ μέσα, στην ταβέρνα. Τρώγαμε και είπαν τα κορίτσια, «Μπορούμε να κάνουμε καλύτερη μπάντα από τους ΜΙΚΡΟ». Στην αρχή ήταν άσχετες, εμείς τους κάναμε την παραγωγή, αλλά επειδή έχουν ακούσει πολλή μουσική στη ζωή τους, τους ήταν πολύ εύκολο να γράψουν μια μελωδία φωνής. Εδώ δεν ασχολείται κανείς, αλλά αυτό που έχουν πετύχει στο εξωτερικό είναι απίστευτο. Βγαίνει πχ. το UNCUT και λέει ότι αν οι Marsheaux είχαν βγει το ’83, θα ήταν στην κορυφή μαζί με τους Siouxsie and the Banshees. Δεν είναι και λίγο.
Ο Jared Leto είναι τρελός fan των Marsheaux. Όταν ήρθε με τους 30 Seconds To Mars ήθελε να παίξουν support. Το μετέφερα στα κορίτσια και μου είπαν ότι ήθελαν ενάμιση χιλιάρικο. «Πάτε καλά;», τους λέω. «Τιμή σας είναι που θα παίξετε σε δέκα χιλιάδες κόσμο!». Μην στα πολυλογώ, είπε ο Leto ότι αν δεν τις πλήρωναν, θα ζητούσε να φέρουν τους White Lies. Οπότε οι Marsheaux πληρώθηκαν κανονικά.
Καμία άλλη μάνα στην Ελλάδα δεν έχει ακούσει τόσο πολύ Depeche Mode…
Πρώτη φορά που ήρθαν οι Depeche στο μαγαζί ήταν κάπου στο 2003-4. Ήταν πολύ εντάξει, απλά ο Gahan είναι λίγο σταρ, απλησίαστος. Θυμάμαι και στιγμές με άλλους καλλιτέχνες εδώ. Όταν ήρθαν οι HIM, ο Ville Valo έκοβε κρέατα με τον πατέρα μου. Έχουμε φωτογραφία εγώ με τον Λάκη (Ζαχαρόπουλο) που ο Jean-Jacques Burnel των Stranglers μας πιάνει τα αρχίδια. Οι Massive Attack ήταν φοβεροί, οι Sigur Ros ευγενέστατοι. Τους τράβηξα κάποιες polaroid, το ένα μάτι του τραγουδιστή είναι αλήθωρο και το concept της φωτογράφησης ήταν ότι ο ένας θα κρύβει τα αυτιά, άλλος τα μάτια. Χωρίς να το σκεφτώ, του είπα κρύψε το μάτι σου και τα ψιλοπήρε. Μου κάνει: «Γιατί, επειδή το ένα μου μάτι έχει πρόβλημα;». «Όχι», του λέω, «άμα θες κρύψε τα αυτιά σου».
Στην ταβέρνα είχε έρθει και ο Malcolm McLaren, από τις 12 το μεσημέρι, έφυγε 9 το βράδυ. Μας έλεγε ιστορίες και ανατριχιάζαμε, πως διάλεξε τους Sex Pistols, πως το είχε στήσει όλο. Έλεγε ότι φαινόταν από εκείνη τη φάση ότι ο Boy George θα γινόταν αστέρι. Αυτός έφτιαξε τους Police, βρήκε μπάντα στην Chrissie Hynde, μας τα έλεγε και δεν τον πίστευα, «παπαριές μας λέει», σκεφτόμουν και το έψαχνα μετά. Μάλιστα, ο McLaren εμφανίζεται στο videoclip “Hanging On” των Marsheaux.
Όλες οι μπάντες που έρχονται βγαίνουν φωτογραφία με τη μαμά. Έχει ζήσει πολλά τρελά. Ήμουν με τον αδερφό μου τον Άκη και βλέπαμε το Control. Ο Άκης έχει δει την ταινία 10 φορές, η μάνα μου 8! Μπαίνει λοιπόν η μάνα στο δωμάτιο πριν αυτοκτονήσει ο Curtis στην ταινία και λέει: «Άκη, ξέρω τι θα γίνει τώρα, θα αυτοκτονήσει! Ενώ, αν είχε φίλους και του λέγανε “Πάμε για καμία μπύρα”, δεν θα αυτοκτονούσε!».
Η μαμά δεν μας έλεγε ποτέ όχι. Δηλαδή αν της έλεγες «θέλω να δοκιμάσω όλα τα ναρκωτικά του πλανήτη», θα σου έλεγε «κάν’ το, αλλά τις ευθύνες τις έχεις εσύ». Όσες φορές δοκίμασα ναρκωτικά, της το είπα μετά. Και με τη μουσική ήταν υποστηρικτική. Ο πατέρας μου επέμενε να πάω σε στρατιωτική σχολή αλλά μετά από λίγο του είπα, μπαμπά ξέχνα το, δεν μου πάει καθόλου το κράτος!
Δεν απομυθοποίησα ποτέ τους Depeche. Είναι η μόνη μπάντα που δεν επιδίωξα να πιάσω ποτέ φιλίες και κολλητιλίκια. Ήθελα να έχω τους ήρωές μου κάπου ψηλά. Στην Ελλάδα έχω έτσι τον Κώστα Τουρνά. Για μένα είναι τεράστιος ήρωας αλλά ποτέ δεν έχω επιδιώξει να τον συναντήσω γιατί δεν θέλω να τον απομυθοποιήσω.
Δε σκέφτηκα ποτέ να σταματήσω το Hysterika. Και στα 90 μου αν ζω θα υπάρχει. Mπορεί να φύγουμε όλοι, αλλά το Hysterika θα συνεχίσει. Είναι κάτι που αγαπάμε γιατί έχει να κάνει με τότε που ήμασταν πιτσιρίκια. To πρώτο συναίσθημα που μου έρχεται για τους Depeche Mode είναι αγάπη, ρε συ!
Έχω κάνει τα χόμπυ μου επάγγελμα, αυτό είναι ιδανικό. Εδώ πέρα είναι οικογενειακή επιχείρηση, δεν θα έφευγα ποτέ. Δύο φορές που είχα πρόταση, δεν έφυγα. Και η φωτογραφία είναι κάτι που αγαπώ και η μουσική φυσικά είναι η μεγάλη μου αγάπη. Αν, όμως, ασχολιόμουν με ένα μόνο πράγμα, αυτό θα ήταν η ταβέρνα. Το μαγαζί για μένα είναι τα πάντα. Καταρχήν, δε τρώγαμε ποτέ στο σπίτι, μόνο εδώ. Το μαγαζί αυτό είναι το σπίτι μας.
Πρέπει να έχω μία από τις τρεις μεγαλύτερες συλλογές Depeche Mode στον πλανήτη. Ξέρεις τι λεφτά έχω δώσει εγώ στους Depeche;