Ένα έργο για το σεξ και τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις που αλλάζουν μορφή, μέσα από τις ιστορίες δέκα ζευγαριών. Όλους τους ρόλους υποδύονται η Θεοδώρα Τζήμου και ο Γιώργος Χρανιώτης, μέσα από ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων και συνεχών εναλλαγών.
Μια περίτεχνη σκυταλοδρομία ερωτικών συνευρέσεων, όπου οι ήρωες κινούνται πέραν της κοινωνικής τους θέσης και της οικονομικής και οικογενειακής τους κατάστασης, δημιουργώντας ένα κύκλο διαδοχικών ιστοριών, που σκιαγραφούν το πορτρέτο μιας ολόκληρης κοινωνίας.
O Γιώργος Χρανιώτης απαντά στις ερωτήσεις της Popaganda για την παράσταση που πρωταγωνιστεί.
«Οι πιο ωραίες στιγμές στις πρόβες είναι αυτές που έχω αφήσει το ένστικτό μου και το σώμα μου ελεύθερο να “χορέψει” χωρίς να με ενδιαφέρει καθόλου να διαφοροποιηθεί ο ένας χαρακτήρας από τον άλλο».
Πώς είναι να ερμηνεύεις διαφορετικούς ρόλους στο ίδιο έργο; Τι απαιτεί αυτή η εναλλαγή από την τεχνική σου αλλά και από την ψυχοσύνθεσή σου; Δεν είναι εύκολο να ερμηνεύεις διαφορετικούς ρόλους στο ίδιο έργο. Απλά αφήνω το κείμενο να με παρασύρει και ο κάθε ρόλος να με κυριεύσει. Οι πιο ωραίες στιγμές στις πρόβες είναι αυτές που έχω αφήσει το ένστικτό μου και το σώμα μου ελεύθερο να «χορέψει» χωρίς να με ενδιαφέρει καθόλου να διαφοροποιηθεί ο ένας χαρακτήρας από τον άλλο. Αντίθετα, κάθε φορά που μπαίνω σε μια συνειδητή διαδικασία να διαφοροποιηθώ οδηγούμαι σε τρανταχτή αποτυχία.
Πώς βιώνετε τις πρόβες μαζί με την Θεοδώρα Τζήμου; Πού σας οδηγεί το έργο; Τη Θεοδώρα Τζήμου την ξέρω χρόνια, δεν έχουμε κάνει πολύ παρέα, αλλά έχουμε κάνει κάποια ενδιαφέροντα ξενύχτια. Πέρσι είμαστε και οι δύο σε κοινή παράσταση, αλλά δεν συναντηθήκαμε ποτέ στη σκηνή. Μετά από αυτό, νομίζω ότι θέλαμε και οι δύο να παίξουμε μαζί. Τώρα μας δίνεται αυτή η ευκαιρία. Είναι ένας πολύ δύσκολος, αλλά ενδιαφέρον συνεργάτης, που εμένα με γοητεύει πάρα πολύ και χαίρομαι που παίζω μαζί της.
«Είναι ένα βαθιά φιλοσοφικό και υπαρξιακό κείμενο. Δεν ξέρω αν δίνει λύσεις αλλά σίγουρα μας προτρέπει να επικοινωνήσουμε περισσότερο και να κοιτάξουμε πιο βαθιά ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου».
Θεατρικό κείμενο περί σεξ που γράφτηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, απαγορεύτηκε στις αρχές του 20ου. Στον 21ο αιώνα πόσο διατηρεί την προκλητικότητα του, τι διαφορετικό έχει να προσφέρει στο τοπίο της σεξουαλικότητας; Δεν θα επικεντρωθώ στο στοιχείο της σεξουαλικότητας γιατί νομίζω ότι η προκλητικότητα σε αυτό το έργο δεν έχει καμία σχέση με το πώς την εννοούσαν τον 20 αιώνα που γράφτηκε το έργο, οπότε και αρχικά απαγορεύτηκε και θεωρήθηκε ως πορνογραφικό. Σήμερα είναι αστείο να πούμε ότι το συγκεκριμένο έργο είναι πορνογραφικό. Είναι ένα βαθιά φιλοσοφικό και υπαρξιακό κείμενο. Επειδή ζούμε σε μια αποχή που οι άνθρωποι και οι πολιτισμοί βιώνουμε τη μοναξιά, το βρίσκω αφάνταστα επίκαιρο. Δεν ξέρω αν δίνει λύσεις αλλά σίγουρα μας προτρέπει να επικοινωνήσουμε περισσότερο και να κοιτάξουμε πιο βαθιά ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου.
«Αυτή η συνάντηση με τον Blaine Reininger των Tuxedomoon συνδυάζει τη rock πλευρά μου με τη θεατρική μου persona και το πάντρεμα αυτό νομίζω ότι θα έχει ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Πάντως για μένα λειτουργεί θριαμβευτικά».
Την πρωτότυπη μουσική υπογράφει ο Blaine Reininger (Tuxedomoon). Πόσο επηρεάζει το ύφος της παράστασης αυτή η συνεργασία; Ο Blaine Reininger είναι ένας καλλιτέχνης που ξέρω χρόνια, τον άκουγα και τον θεωρούσα πολύ μακριά από μένα γιατί οι Tuxedomoon δεν ήταν στην Ελλάδα, όταν τους άκουγα εγώ. Αυτή η συνάντηση, λοιπόν, συνδυάζει τη rock πλευρά μου με τη θεατρική μου persona και το πάντρεμα αυτό νομίζω ότι θα έχει ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Πάντως για μένα λειτουργεί θριαμβευτικά!
Εάν εσύ διάλεγες ένα τραγούδι που να περιγράφει την παράσταση ποιο θα ήταν και γιατί; Το “Ι ‘m on fire” του Βruce Springsteen. Όλοι φλεγόμαστε από αυτή την παράσταση, καιγόμαστε σαν ρωμαϊκά κεριά. Ελπίζω μόνο να μην πάθουμε εγκαύματα.