Εκδόθηκε το 1937 σαν το μυθιστόρημα της εφηβείας κι έθεσε για πρώτη φορά τους προβληματισμούς της εφηβικής ηλικίας στη νεοελληνική γραφή. O συγγραφέας της, ένας από τους σημαντικότερους πεζογράφους της γενιάς του ‘30, μας μεταφέρει στον κόσμο των εφηβικών ονείρων. Η υπόθεση της EROICA εκτυλίσσεται σε μια φανταστική πόλη μέσα σε μια μυστηριώδη και έντονη ατμόσφαιρα. Οι σχέσεις των ηρώων καθορίζονται από το αναπάντητο ερώτημα για το νόημα της ζωής και από μια σειρά απροσδόκητων εμπειριών. Καθετί που μέχρι χτες έμοιαζε ακίνδυνο παιχνίδι ο χρόνος το μετατρέπει σε πραγματικότητα. Μια ανέμελη εποχή της ζωής, όταν όμως φτάνει στο τέλος της; Πώς η αξία της κάθε στιγμής, το ρίσκο, η ματαίωση, ο αποχωρισμός, αλλά και η αποκαλυπτική δύναμη της ερωτικής επιθυμίας διαμορφώνουν τις τρυφερές ψυχές των ηρώων της;
Η Γιολάντα Μαρκοπούλου καθοδηγεί σκηνοθετικά μια ομάδα νέων ηθοποιών, που με άξονα την αφήγηση και τον διάλογο, μας καλούν στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης σε μια ροκ «γιορτή» ενηλικίωσης και απαντά στις ερωτήσεις της Popaganda.
Γιατί επιλέξατε να παρουσιάσετε το έργο EROICA; Διαβάζοντας το έργο στα 16 μου, ένα έργο με πρωταγωνιστές μία παρέα εφήβων, όπως ήμασταν κι εμείς τότε, σίγουρα δεν πέρασε απαρατήρητο, αντιθέτως θεωρώ –εκ των υστέρων πια– ότι είναι ένα μυθιστόρημα που με άγγιξε βαθιά, με επηρέασε και με συνόδεψε έως την στιγμή που θεώρησα κατάλληλη να το παρουσιάσω. Ήθελα και θέλω να ανακαλύψω το πως είναι οι έφηβοι σήμερα, τι σκέφτονται, αν έχουν όνειρα, όραμα, φτερά να πετάξουν όπου θα ήθελαν..ή η εποχή αυτή λειτουργεί αποτρεπτικά στο να ανακαλύψεις την ταυτότητα σου και το πως θέλεις να πορευτείς.
Η Γιολάντα Μαρκοπούλου καθοδηγεί σκηνοθετικά μια ομάδα νέων ηθοποιών, που με άξονα την αφήγηση και τον διάλογο, μας καλούν στο Υπόγειο του Θεά-τρου Τέχνης σε μια ροκ «γιορτή» ενηλικίωσης.
Ποια είναι η σκηνοθετική προσέγγιση και πώς την αναπτύξατε στις πρόβες; Στόχος μου ήταν να δημιουργήσω μία σύγχρονη EROICA με σημερινές αναφορές αλλά και έντονη μουσική. Με την συμβολή του Βασίλη Τζαβάρα και των ηθοποιών φτιάξαμε ένα ροκ συγκρότημα σαν μία αναλογία στο κόσμο του «παιχνιδιού» της παρέας των εφήβων. Αυτό ήταν μία εκκίνηση. Πριν τις πρόβες σχεδόν τίποτα δεν είναι προκαθορισμένο, ούτε και η διανομή. Ο πειραματισμός σε συνεργασία με τους ηθοποιούς και τους συντελεστές της παράστασης είναι το Α και το Ω. Δεν θέλω να γνωρίζω το τέλος. Εμπιστεύομαι την διαδικασία, τους άλλους και πορεύομαι βήμα, βήμα. Εννοείται ότι υπάρχουν άπειρα προαισθήματα, συναισθήματα κι αμέτρητες εικόνες εκεί από πριν, αλλά το πως καταλήγουν όλα αυτά στην τελική σύνθεση της παράστασης πάντα με μαγεύει και είναι κι ο λόγος για τον οποίο λατρεύω το να το κάνω.
Τι σήμαινε ενηλικίωση το 1937, όταν εκδόθηκε το μυθιστόρημα, τι σημαίνει ενηλικίωση σήμερα; Πιστεύω ότι η ψυχή του ανθρώπου δεν αλλάζει τόσο όσο το περιβάλλον του. Η ενηλικίωση είναι και θα είναι συνδεδεμένη με την πρώτη φορά, με τον έρωτα αλλά και το θάνατο. «Η στιγμή εκείνη που σταματά η ύπαρξη με κομμένη την ανάσα μπροστά σε μια αιωνιότητα. Κάποιοι το λένε τρέλα και άλλοι πεπρωμένο.»
Αν και το EROICA είναι πολυδιαβασμένο βιβλίο για πρώτη φορά παρουσιάζεται στο θέατρο. Γιατί μέχρι τώρα δεν είχε βρει τη θέση του στη σκηνή και ποιες είναι οι δυσκολίες μεταφοράς του σε θεατρικό; Η πρόκληση και η δυσκολία είναι μεγάλη. Πιστεύω πρέπει να το αγαπάς πολύ το υλικό αυτό για να έχεις και την υπομονή να το διαχειριστείς σκηνικά. Με την Έλενα Τριανταφυλλοπούλου τολμήσαμε να κάνουμε κάποιες επιλογές με στόχο να ζωντανέψει η EROICA το 2018. Είναι ένα έργο που δεν χαρακτηρίζεται από την ισχυρή του πλοκή αλλά από το πως μεταμορφώνονται οι ήρωες μέσα από την γνωριμία τους με τον πρώτο έρωτα και το θάνατο. Γινόμαστε μάρτυρες της ενηλικίωσης των χαρακτήρων επί σκηνής σε μία αλληλουχία γεγονότων που κι από γραφής δεν είναι τελείως γραμμική. Άρα, σκηνικά οι δικές μας επιλογές-συντελεστών και ηθοποιών- καθορίζουν την τελική φόρμα της παράστασης. Θα μπορούσε να έχει ανέβει με πάρα πολλούς διαφορετικούς τρόπους.
«Είναι ένα έργο που δεν χαρακτηρίζεται από την ισχυρή του πλοκή αλλά από το πως μεταμορφώνονται οι ήρωες μέσα από την γνωριμία τους με τον πρώτο έρωτα και τον θάνατο».
Πώς είναι να δουλεύεις με μια ομάδα νέων ηθοποιών που καλούνται να «φωνάξουν» το δικό τους «είμαι εδώ»; Είναι ιδανικό. Απορρέει μία όρεξη, μία τρέλα και φρεσκάδα για ανακαλύψεις, κάτι που το θεωρώ τόσο απαραίτητο στην δουλειά μας. Εννοείται ότι υπάρχουν και σκοτεινές στιγμές όπου όλοι μας έχουμε ανάγκη από ένα μαγικό χέρι να μας δώσει μία ώθηση. Προσπαθώ να χτίζω συνθήκες στην πρόβα όπου οι ηθοποιοί έχουν πολύ χώρο να προτείνουν, να πειραματιστούν με το υλικό, να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να εκμεταλλευτούν τα εργαλεία τους, να αναδειχτούν ως δημιουργοί όχι εκτελεστές.
Εάν διαλέγατε μια φράση ή μια μικρή παράγραφος από το έργο για να μιλήσετε γι’ αυτό, ποια θα ήταν; «Η πιο μεγάλη εκδήλωση- αυτό που λεν ηρωισμό- είναι να κάνεις κάτι από εαυτού σου, δίχως επιταγή, δίχως σκοπό και όφελος, έτσι να πας ενάντια στη ζωή με μια δική σου τάξη των πραγμάτων- παιχνιδίζοντας, για να διασκεδάσουν και οι άλλοι… Ηρωισμός είναι την απόφαση που πήρες μοναχός σου, να την κρατήσεις ως το τέλος ό,τι κι αν συμβεί. Κι αν κάτι πάει στραβά, να μην το μετανιώσεις».