Με το που μπήκα στο ταξί και είπα στον οδηγό «Λιοσίων 205 πάμε, στο Gagarin» ένιωσα συγκίνηση. Είχα να πω αυτή τη φράση πάνω από ένα χρόνο. Ο ταξιτζής, γύρω στα 55, με ρώτησε κατευθείαν «Άνοιξε ξανά; Και τι συναυλία έχει τέτοια ώρα;». Ήταν λίγο πριν τη 13:00 το μεσημέρι, εύλογη η απορία του κι ακόμη πιο εύλογη από τη στιγμή που εξαιτίας του lockdown κανένας συναυλιακός χώρος δεν λειτουργεί.
Του εξηγώ εν συντομία, ακούει με προσοχή. «Είναι ένα γύρισμα που γίνεται από τη Στέγη, μια νέα μπάντα θα κάνει live, αλλά χωρίς κοινό. Θα είμαι η μοναδική δημοσιογράφος που θα το καλύψει για το site που δουλεύω, την Popaganda». Απαντά χαμογελαστός με την κλισέ αλλά, εν προκειμένω, ολόσωστη φράση «Τα καλά του επαγγέλματος».
Με ρωτάει ποια είναι η μπάντα, του απαντώ ότι είναι μια κολεκτίβα νέων παιδιών από τη χιπ χοπ σκηνή, οι ATH Kids. «Δεν τους ξέρω», λέει και συνεχίζει, «εγώ είμαι παλαιοροκάς ξέρεις Deep Purple για παράδειγμα, αυτούς που μου λες λογικά θα τους ακούει η κόρη μου. Αλλά δεν έχει σημασία, οι συναυλίες είναι ωραίο πράγμα. Εγώ πια δεν πηγαίνω, είναι που έχω μεγαλώσει, είναι που ούτως ή άλλως δουλεύω τα βράδια αλλά ξέρεις το ζω κάπως όταν πηγαίνω τον κόσμο στο Gagarin, στο Αν, στο Κύτταρο. Τώρα με το lockdown δεν γίνεται τίποτα τη νύχτα, νέκρα. Μου έχει λείψει να οδηγήσω μέχρι το Gagarin».
Έχει τόσο δίκιο. Η απουσία των live δεν είναι έντονη μόνο στο φανατικό κοινό που μια συναυλία είναι από τις πρώτες του επιλογές για έξοδο. Είναι αισθητή στη ζωή της πόλης, έχει αντίκτυπο στην καθημερινότητα μιας σειράς επαγγελματιών, από τους ίδιους του καλλιτέχνες και τους ιδιοκτήτες των σκηνών μέχρι και στους ταξιτζήδες ή στα σουβλατζίδικα και στα «βρώμικα» που υπάρχουν πέριξ των μαγαζιών. Μια αλυσίδα ζωής και χαράς που για την ώρα έχει σπάσει.
Φτάνουμε στον προορισμό μας. «Καλά να περάσεις», μου εύχεται καθώς βγαίνω από το ταξί.
Η κολεκτίβα των ATH Kids στη σκηνή του Gagarin 205.
Μπαίνω στο Gagarin. Έχει ήδη αρκετό κόσμο, όλο το crew είναι εκεί, οι άνθρωποι της Στέγης, το συνεργείο του γυρίσματος και φυσικά οι ATH Kids. Περίεργη αίσθηση. Η αίσθηση νοσταλγίας και ανυπομονησίας είναι διάχυτη στον αέρα, σχεδόν την ακουμπάς.
Όταν μετά θα μιλήσω με τον Kareem Κalokoh, των ATH Kids, θα μου πει: «Μόλις μπήκα στο Gagarin μου έσκασαν όλες οι αναμνήσεις από shows που έχω πάει είτε ως κοινό είτε ως performing artist. Όλοι ήμασταν hyped που βρισκόμασταν πάνω στην σκηνή και ξαναπιάναμε mic στα χέρια μας. Ήταν λιγο παράξενο λόγω της απουσίας κόσμου αλλά το αποτέλεσμα βγήκε εξαιρετικό και big ups σε όλο το crew που δούλεψε γι΄ αυτό το project».
Ο Χρήστος Σαρρής είναι η ψυχή του “STAGES A/LIVE”
Τον ρωτώ πώς βίωσε και βιώνει όλο αυτό το διάστημα τη ζωή χωρίς live και απαντά «Πέρασε ένας χρόνος σχεδόν από το τελευταίο μου live. Όλο το 2019 μέχρι το lockdown ήταν nonstop με shows· είχα και το world tour και τα εγχώρια shows. Ως καλλιτέχνης το να βρίσκεσαι συνέχεια on the road είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, όποτε όταν ξεκίνησε το lockdown το είδα σαν ένα break, σαν ευκαιρία να δουλέψω και να αφοσιωθώ στο δεύτερο studio album μου.
Στην πορεία άρχισαν να μου λείπουν όλο και περισσότερο τα live, όλη η επαφή που έχεις με τον κόσμο γιατί είναι κάτι που σε γεμίζει σαν καλλιτέχνη. Όπως και να το κάνεις παίρνεις άλλο hype όταν βλέπεις το κοινό να χτυπιέται στα κομμάτια σου.
Όταν με πήρε ο Χρήστος Σαρρής και μου πρότεινε την ιδέα για το βιντεοσκοπημένο performance ψήθηκα αμέσως γιατί είχε και τα δυο elements που μ’ αρέσουν σε ενα performance: visual και audio».
Ο Χρήστος Σαρρής είναι ο άνθρωπος που είχε την ιδέα για το project “STAGES A/LIVE”, έχει την επιμέλεια του και σκηνοθετεί τις μουσικές ταινίες που θα δείτε μέσω του You Tube Channel της Στέγης. Eξηγεί ποιες είναι οι αναφορές του σχετικά με το project «Δύο πράγματα μου έρχονται στο μυαλό: Το πρώτο είναι η ταινία “Stop making sense” των Talking Heads, μια ταινία για ένα live που όμως βλέπεις πολύ λίγο το κοινό. Το δεύτερο είναι η προσωπική μου εμπειρία από την πρώτη μουσική ταινία που είδα να γυρίζεται ζωντανά δηλαδή το Live in Athens του Peter Gabriel από τον Martin Scorsese, το 1987. Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, αποφασίσαμε ότι θα κινηματογραφήσουμε live και αυτό που θα λείπει από το κοινό. Και επειδή λόγω των συνθηκών έχει περάσει καιρός από το τελευταίο live των ATH Kids, είχαν πολύ ενθουσιασμό για να παίξουν πάλι ζωντανά έστω και χωρίς κόσμο».
Kαι πώς βίωσε το live, πώς το διαχειρίστηκε ως σκηνοθέτης; «Είχα πραγματικά μεγάλη βοήθεια από τα παιδιά γιατί είχαν πολλή δημιουργική συμμετοχή σε αυτό που ετοιμάσαμε. Εννοώ ότι δεν είναι μόνο ότι έρχονται, ετοιμάζουν τα τραγούδια τους, παίζουν και φεύγουν. Όλο το σκηνικό ήταν ιδέα των ATH Kids και ιδιαιτέρως του Valentin Rivera, που είναι ο κύριος υπεύθυνος για το visual αποτέλεσμα της ομάδας, και εξυπηρετεί την αισθητική που έχουν αναπτύξει οι ίδιοι. Φυσικά εμείς βάλαμε το υπόλοιπο κομμάτι, που είναι το δημιουργικό μιας ταινίας. Όπως και με τους Nightstalker, έτσι και εδώ, φτιάξαμε μια μουσική ταινία. Δεν είναι ένα απλό βίντεο, φυσικά δεν είναι live streaming, είναι μια ταινία με αρχή, μέση και τέλος».
Αυτό που θα δείτε δεν είναι ένα απλό βίντεο αλλά μια μουσική ταινία.
Η φράση που περικλείει όσα αντιπροσωπεύουν οι ATH Kids ανήκει στον Ουίλιαμ Μπάροουζ: «Γράψε αυτό που ξέρεις, αυτό που έχεις ζήσει». Οι rappers, beatmakers, video artists, παραγωγοί, DJs και performers, που απαρτίζουν την κολεκτίβα των ATH Kids, από το 2015 αποτυπώνουν σε ρίμες, ρυθμούς, βίντεο και συναυλίες τη ζωή στην Αθήνα, όπως την αντιλαμβάνονται καθημερινά και οργανικά, ως ανήσυχα παιδιά διαφορετικών εθνικοτήτων που γεννήθηκαν εδώ. Για τους ATH Kids, το να είσαι νέος και να ζεις στην Αθήνα σημαίνει να αφομοιώνεις ό,τι ακούς, ό,τι βλέπεις, ό,τι νιώθεις, τις εμπειρίες που σε συναρπάζουν και όσα σε αποθαρρύνουν, και να τα χρησιμοποιείς ως πατήματα γνώσης και ως πρώτη ύλη μιας αδάμαστης δημιουργικής αξιοπρέπειας. Ο καθένας οφείλει να βρει τον τρόπο του για να αντιμετωπίσει τις συνθήκες. Ο τρόπος των ATH Kids, το ολόδικό τους ραπ, είναι ο ήχος και η εικόνα της νέας Αθήνας. Αυτή είναι η μόνη Αθήνα που υπάρχει. Είναι η πόλη που τους εμπνέει και λειτουργεί ως συνδετικό νήμα μεταξύ τους. Η κολεκτίβα δημιουργήθηκε το 2015 από τον Valentin Rivera και τον Kareem Kalokoh. Η μουσική τους, που ανήκει στο είδος της ραπ/χιπ-χοπ, παρότι έχει αγγλικούς στίχους, είναι βαθιά επηρεασμένη από το ελληνικό και, κυρίως, από το αθηναϊκό πνεύμα. Οι ATH Kids λειτουργούν όχι μόνο ως κολεκτίβα, αλλά και ως οικογένεια. Δημιουργούν τα πάντα με δική τους πρωτοβουλία, βασισμένοι στο προσωπικό γούστο και στις δυνατότητές τους. Το τελικό αποτέλεσμα, από τη μουσική και τους στίχους έως τα βίντεο κλιπ, προκύπτει αποκλειστικά από τη συλλογική δουλειά και τους πόρους της κολεκτίβας. Στα χρόνια που συνεργάζονται, έχουν εμφανιστεί σε πολλά μουσικά φεστιβάλ και σκηνές της Ευρώπης, εκπροσωπώντας την ανερχόμενη ελληνική ραπ/χιπ-χοπ μουσική σκηνή.
Στη σκηνή ανεβαίνει και η Μαρίνα Σάττι, για να ερμηνεύσουνμαζί ένα τραγούδι. Ο Χρήστος Σαρρής λέει σχετικά «Μιλώντας με τον Kareem, όταν του αναθέσαμε ένα έργο για το Enter, μου είπε ότι θέλει να κάνει μια συνεργασία με τη Μαρίνα Σάττι. Το ήθελα κι εγώ πάρα πολύ. Τώρα στο Gagarin ήταν μια καλή ευκαιρία να βρεθούν για πρώτη φορά στην ίδια σκηνή. Και η Μαρίνα έχει αφρικανική καταγωγή, έστω και αν είναι από αντίπερα όχθες της Αφρικής -αυτό δεν έχει πραγματικά καμιά σημασία-, και ειλικρινά περιμένω την εξέλιξη αυτή της πρώτης συνάντησης με μεγάλο ενδιαφέρον. Στην ταινία θα δείτε την Μαρίνα να ερμηνεύει ένα κομμάτι μαζί με τον Kareem».
Η σύμπραξη των ΑΤΗ Kids με τη Μαρίνα Σάττι, στη σκηνή του Gagarin 205.
Το live έχει ξεκινήσει. Κάθομαι σε ένα σκαλοπάτι της πλατείας. Τα φώτα στη σκηνή παραπέμπουν σε όνειρο, σε μια κατάσταση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Γουστάρω, γουστάρω πολύ. Οι ATH Kids είναι σοκαριστικά καλοί πάνω στη σκηνή. Σκέφτομαι ότι αν αποδίδουν έτσι χωρίς κοινό τι γίνεται όταν έχουν κόσμο από κάτω που χτυπιέται, που τους ανταποδίδει την ενέργεια με το δικό του vibe. Είναι η πρώτη φορά που τους βλέπω live πάνω στη σκηνή, υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα είμαι εδώ και στο πρώτο τους κανονικό live, όταν λήξει το lockdown, όταν οι συναυλιακοί χώροι θα ανοίξουν ξανά για το κοινό τους.
Τους παρακολουθώ και πιάνω κάποια στιγμή το κορμί μου να έχει συντονιστεί με τη μουσική, με τα visual, κουνιέμαι πάνω στον ρυθμό. Σκέφτομαι ότι αυτά τα παιδιά είναι το τώρα, είναι το μέλλον. Είναι ντόπιοι είναι και παγκόσμιοι την ίδια στιγμή και αυτό χωρίς προσπάθεια, χωρίς καμία προσποίηση, χωρίς ίχνος επιτήδευσης. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν γι’ αυτό, το έχουν ήδη κατακτήσει ήδη με τη ζωή τους. Παιδιά μεταναστών μεγαλωμένα στην Ελλάδα, έχουν ήδη ξεπεράσει μέσα τους τα όρια και τους περιορισμούς των συνόρων, βρίσκονται μετά από αυτό. Ταυτότητά τους δεν είναι ένα στενό γεωγραφικό πλαίσιο αλλά το παρόν και το μέλλον. Οι αναφορές τους είναι η αφρικανική καταγωγή τους, είναι η αθηναϊκή γειτονιά τους, είναι οι παγκόσμιες συναυλιακές σκηνές που ήδη έχουν ανοίξει τις πόρτες τους γι’ αυτούς και τους περιμένουν ξανά όταν λήξει η ιστορία της πανδημίας. Είναι εμπειρία να ζεις ένα τέτοιο live, είναι εμπειρία να παρακολουθείς του ATH Kids on stage.