Μπορώ να καταλάβω όσους αμφέβαλλαν για το αν οι Sepultura συνεχίζουν με την ίδια ένταση μετά την αποχώρηση του Max Cavalera. Αρκεί να μπορούν κι εκείνοι να αναγνωρίσουν ότι η πραγματικότητα «διαλύει» την όποια καχυποψία τους. Όντας από τις πιο σημαντικές μπάντες στο σύμπαν του thrash metal, αποδεικνύονται ευτυχώς αντάξιοι της ιστορίας τους. Tο όχι-και-τόσο-καινούργιο τους άλμπουμ The mediator between head and hands must be the heart σαρώνει και εμπορικά και μουσικά και για μένα είναι αντάξιο του Roots και του Chaos A.D. Δύο μήνες και ένα μήνα μετά την προηγούμενη συναυλία τους στην Ελλάδα, επιστρέφουν στην Ελλάδα και ο κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος της μπάντας Andreas Kisser μίλησε στην Popaganda για μπάλα, μέταλ και βία (που δεν του αρέσει).
Είστε η πιο διάσημη Βραζιλιάνικη metal μπάντα και τώρα που μιλάμε, το Μουντιάλ διεξάγετε στην πατρίδα σου. Φαντάζομαι δεν θα σου αρέσει και πολύ η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας και οι επιχειρήσεις στις φαβέλες. Κατά τ’ άλλα, παρακολουθείς τους αγώνες; Λατρεύω το ποδόσφαιρο και χαίρομαι που μπορώ να παρακολουθώ το παγκόσμιο κύπελλο. Βλέπω τους αγώνες όπου μπορώ, όμως η πολιτική πραγματικά είναι φρικτή. Η Βραζιλία δεν ήταν έτοιμη να φιλοξενήσει το παγκόσμιο κύπελλο λόγω της πάρα πολλής διαφθοράς και των χρημάτων που ξοδεύονται πέραν του προϋπολογισμού. Αχρηστα στάδια, καμία υποδομή και πολλή βία. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το Μουντιάλ για να βελτιώσουμε πολλά πράγματα αλλά δυστυχώς δεν γίνεται τίποτα.
Κάποτε είχα δει μια φωτογραφία σου από το Sweden Rock Festival, που φορούσες ένα φούτερ της Α.Ε.Λ. Που το βρήκες; Μου το έκανε δώρο ένας θαυμαστής μας στην Ελλάδα που ήξερε πως συλλέγω ποδοσφαιρικές μπλούζες. Ήταν πολύ ωραίο κομμάτι για την συλλογή μου.
Διάβασα κάπου πως για το τελευταίο σας άλμπουμ αντλήσατε έμπνευση από το Metropolis του Fritz Lang. Με ποιό τρόπο έγινε αυτό; Η φράση που είναι και τίτλος του άλμπουμ μας The Mediator Between Head and Hands Must Be the Heart ήταν η βασική μας έμπνευση. Γράψαμε τους στίχους με βάση αυτήν, όμως δεν είναι ένα conceptual album, μιλάμε για πολλά ακόμη θέματα που δεν έχουν να κάνουν με την ταινία.
Tί σε εμπνέει γενικά; Τί είναι αυτό που σε κάνει να γράφεις και να παίζεις thrash metal μετά απο τόσα χρόνια; Τα πάντα!
Το «Grief» είναι ένα θλιμμένο τραγούδι, αρκετά διαφορετικό από αυτά που μας έχετε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Πώς κι έτσι; Αυτό το τραγούδι είναι για ένα τρομερό ατύχημα που συνέβη στη Βραζιλία πριν από δύο χρόνια όταν σε ένα club ξέσπασε πυρκαγιά και πολλοί νέοι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους. Είναι ένα πραγματικά θλιμμένο τραγούδι γιατί το περιστατικό συγκλόνισε όλη τη Βραζιλία.
Θέλω να κάνω tattoo έναν στίχο σας. Ποιόν θα μου πρότεινες; Υπάρχουν τόσοι πολλοί ωραίοι στίχοι, αλλά θα σου πρότεινα αυτό: «Under a pale grey sky we shall arise».
Τί ακούς αυτή την περίοδο; Σου αρέσουν καμιά καινούρια μπάντα; Ακούω πολλά διαφορετικά πράγματα τον τελευταίο καιρό. Πιο πολύ όμως μου αρέσει το νέο κύμα απο thrash μπάντες όπως οι Lost Society, Municipal Waste και οι Havok.
Πώς αισθάνεσαι που έχεις ένα τόσο νεαρό μέλος στην μπάντα σαν τον ντράμερ σας, τον Eloy; Είναι 23 ετών, αλλά έχει μεγάλη εμπειρία. Έχει παίξει με πολλές μπάντες και είναι ένας έξυπνος τύπος που μαζί του μπορείς να μιλήσεις για τα πάντα.
Θυμάμαι το 2002 που παίξατε στο θρυλικό Ρόδον εδώ στην Αθήνα, μόλις ο κόσμος έβγαινε από την συναυλία ένα περιπολικό περνούσε τυχαία και το έκαναν λαμπόγυαλο… Δεν θυμάμαι το γεγονός. Πάντως δεν νομίζω πως η βία είναι ένας ωραίος τρόπος για να αλλάξεις κάτι.
Αν σας προσκαλούσαν να παίξετε στην πλατεία Συντάγματος τι πιστεύεις πως θα γινόταν την ώρα που θα παίζατε το «Refuse/Resist»; Ξέρω ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πραγματικά δύσκολη. Έτσι είναι και σε πολλά άλλα μέρη που παίζουμε. Κάθε χώρα έχει τα δικά της προβλήματα και εμείς λέμε την γνώμη μας, λέμε αυτά που πιστεύουμε μέσα από τα τραγούδια μας. Αλλά όπως σου είπα πριν, η βία δεν είναι ο τρόπος.