Η εικόνα που προκύπτει στην ζωγραφική μου είναι το ισοδύναμο της υποκειμενικής ματιάς μου, το “Analogon”, όπως το ορίζει ο Σάρτρ.
«Η εικόνα που προκύπτει στην ζωγραφική μου είναι το ισοδύναμο της υποκειμενικής ματιάς μου, το “Analogon”, όπως το ορίζει ο Σάρτρ»
Η Γεωργία Φαμπρίς γεννήθηκε στη Γένοβα ενώ οι ρίζες της κρατούν από την Κέρκυρα. 20 χρόνια μετά, το 1993, μετακομίζει μόνιμα στην Αθήνα, με αρχικό σκοπό να σπουδάσει ελληνική φιλολογία. Στην πορεία εγκαταλείπει αυτό το όνειρο για να αφοσιωθεί στην αγιογραφία. Η αγιογραφία υπήρξε σκαλοπάτι για να φτάσει στην πραγματική της αγάπη, εκεί που αισθάνεται ελεύθερη, στην ζωγραφική.
Οι πίνακες της σου δημιουργούν ένα κάπως ασφυκτικό αίσθημα, νιώθεις ότι οι φιγούρες της πνίγονται από υπαρξιακή αγωνία, γελάει όταν της το λέω «Απλώς ζωγραφίζω το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ τη ζωή μου. Στην Ελλάδα είναι κάπως περίεργη η αντίληψη που υπάρχει για την παραστατική ζωγραφική, θεωρούν ότι πρέπει να αποτυπώνει κάτι το όμορφο».
Στα τέλη του Φλεβάρη (24-28/2/2016) η Φαμπρίς θα έχει την ευκαιρία να συμμετέχει σε μια αντιπροσωπευτική αποστολή μαζί με άλλους εκλεκτούς Έλληνες καλλιτέχνες της γκαλερί Kaplanon στην Μαδρίτη στην Art Madrid ( international contemporary art fair).
Η ζωγράφος Γεωργία Φαμπρίς.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη ζωγραφική; Nομίζω πως η ενασχόληση μου με την ζωγραφική δεν ήρθε ως απόφαση. Υπήρχε ως πιθανότητα από μικρή, διότι σχεδίαζα και χρωμάτιζα ότι έβρισκα, σχεδόν μανιακά, αλλά μόνο μεγαλώνοντας το ενδεχόμενο αυτό μεταμορφώθηκε σε υπαρξιακή ανάγκη. Δεν ήμουν από τους“ταγμένους”από νωρίς, μπορεί και να χάθηκα σε παραδρόμους και να καθυστέρησα κάπως να εντοπίσω το “υλικό” μου. Όταν όμως βίωσα σημαντική στέρηση ελευθερίας και ατομικότητας η ζωγραφική έγινε ο μόνος τρόπος για να καταλάβω ότι υπάρχω και ότι έχω νόημα. Βρήκα επιτέλους μια ταυτότητα.
Η ενασχόλησή σου με την αγιογραφία πόσο σε έχει επηρεάσει στη ζωγραφική σου; Σαν τεχνική και σαν τρόπο σκέψης; H φόρμα της αγιογραφίας απαιτεί την εφαρμογή συγκεκριμένων κανόνων και τρόπων και το αποτέλεσμα είναι σχεδόν προσχεδιασμένο εξ αρχής με ελάχιστο περιθώριο ατομικής έκφρασης .
Στην τέχνη της αγιογραφίας, λόγω και της αντιγραφής από παλαιότερα πρότυπα, ακολουθείς ένα συγκεκριμένο μονοπάτι εκτέλεσης σαν ενα “καθήκον ” ξένο, ασφαλές μεν, καταπιεστικό (για μένα) δε. Είναι σαν να πρέπει να αδειάσεις από τον εαυτό σου, να δημιουργήσεις κατά κάποιο τρόπο μια αυτοαποξένωση για να μπορείς να υπακούς και να μιλάς μια διαφορετική γλωσσα από τη δική σου. Στην ζωγραφική, ειδικά στην σύγχρονη εποχή όπου δεν υπάρχει βασιλιάς και παραγγελίες, δόγμα και μεθοδολογία ,παρά μόνο ευθύνη, είσαι ναυαγός, μόνος με όλα τα ρίσκα και τις ηδονές μιας αυτονομίας και ενός αυτοπροσδιορισμού. Στο χάος αυτό υπάρχει όμως η ποιητική πιθανότητα μιας έκπληξης από την οποία η επιθυμία μπορεί να πιαστεί και η μοναδική της λύση μπορεί να σε σώσει. Και είναι αντιπροσωπευτική του ποιος είσαι. Επομένως η αγιογραφία μου δημιούργησε δίψα για την ζωγραφική.
Η βυζαντινή εικονογράφηση ίσως να με έχει επηρεάσει στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι το φως, όχι και τόσο φυσικό, και στην αντιστροφή της προοπτικής που συχνά εμφανίζεται στους χώρους της ζωγραφικής μου. Λόγω των τοιχογραφιών που έχω κάνει σε εκκλησίες έχω εξοικειωθεί αρκετά με τις μεγάλες ζωγραφικές επιφάνειες. Πάντως νομίζω ακόμη ότι δεν έχω τεχνική ούτε τρόπο. Ψάχνομαι.
«Τη ματιά του θεατή, στην Ελλάδα την αισθάνομαι πιο συντηρητική και «καθώς πρέπει» με το γούστο το μικροαστικό να κυριαρχεί»
Πώς γεννιέται ένας πίνακας; Οι πίνακες μου γεννιούνται από επιθυμία. Μια επιθυμία που ζωντανεύει από ένα αρχικό παιδικό ανακάτεμα χρωμάτων, από την χαρά του να απλώσω ένα κόκκινο, να παίξω με τις υγρές κηλίδες, να προκαλέσω το υλικό να εμφανίσει αφορμές για εμβαθύνσεις, μέχρι την επιθυμία να βλέπω, να επεξεργαστώ ό,τι τύχει της επιλογής μου από την επιφάνεια. Ίσως, από αυτήν την διαδικασία προκύψει γνώση και ένα νόημα ύπαρξης.
Ποιες είναι οι κυριότερες αναφορές σου; Οι αναφορές μου είναι η ζωή μου. Η εικόνα που προκύπτει στην ζωγραφική μου είναι το ισοδύναμο της υποκειμενικής ματιάς μου, το “Analogon” (όπως το ορίζει ο Σάρτρ), της κριτικής μου σκέψης σε ό,τι ζω, όπως το αντιλαμβάνομαι.
Επειδή δεν κάνω ρεαλιστική ζωγραφική από μοντέλο ή από φωτογραφία η αναφορά μου είναι εσωτερική, σαν μια ανάμνηση , σαν αντανάκλαση ζωής . Αναφέρομαι στην ζωή μου και την μεταφέρω στον πίνακα μέσω της εικόνας με τα χαρακτηριστικά μίας υποκειμενικής ψυχοαισθητηριακής ανάλυσης.
Ποιο είναι το πιο αστείο πράγμα που σου έχουν πει βλέποντας έναν πίνακα σου και ποια είναι η πολυτιμότερη συμβουλή/γνώμη που σου έχουν δώσει σχετικά με τη ζωγραφική σου;
Το πιο αστείο : «Να ζωγραφίζεις τοπία…στο λέω γιατί σε αγαπώ» . Η πιο πολύτιμη συμβουλή : «Να ζωγραφίζεις τοπία…στο λέω γιατί σε αγαπώ».
Στα τέλη Φλεβάρη θα συμμετάσχει σε ομαδική έκθεση καλλιτεχνών στην Art Madrid
Έχεις εκθέσει και στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Ποιες οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές στη σύγχρονη σκηνή της ζωγραφικής ανάμεσα στις δύο χώρες; Και οι δυο χώρες περνάνε οικονομική κρίση, σαφώς βαθύτερη στην Ελλάδα, με συνέπεια την δυσκολία επιβίωσης για τους καλλιτέχνες. Και στις δυο χώρες, τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται ενδιαφέρον ξανά για την ζωγραφική και μάλιστα για την παραστατική ζωγραφική.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι διαφορετικό είναι η ματιά του θεατή, που στην Ελλάδα την αισθάνομαι πιο συντηρητική και «καθώς πρέπει» με το γούστο το μικροαστικό να κυριαρχεί και να επιλέγει σύμφωνα με το τι πιστεύει ότι ταιριάζει στο σαλόνι παρά επειδή νιώθει πάθος για την τέχνη.