Εξαρχής τα σημάδια ήταν εκεί για να καταλάβει ο θεατής ότι περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, πρόκειται για μια βαθιά πολιτικοποιημένη τηλεοπτική σειρά, όπως άλλωστε ήταν και οι προηγούμενες -το συγκινητικό Treme (2010-2013) και το αξεπέραστο The Wire (2002-2008), αμφότερα εμπορικά παραγνωρισμένα σε πραγματικό χρόνο- στις οποίες είχαν συνεργαστεί o πάλαι ποτέ μάχιμος ρεπόρτερ David Simon και ο κατά γενική ομολογία καλύτερος συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας της γενιάς του George Pelecanos.
Έπρεπε όμως να φτάσουν στην τελευταία σεζόν του The Deuce για να καταστήσουν οι συνδημιουργοί σαφέστερες απ’ ότι στις περασμένες δύο τις προθέσεις τους και να τονίσουν ότι η Μεγάλη Παρακμή της Νέας Υόρκης των 70s και των 80s (και παραβολικά, ασχέτως χρονικού πλαισίου, κάθε, αμερικανικής και μη, μητρόπολης) περισσότερο από το εμπόριο ναρκωτικών, την πορνεία, τις ληστείες, τους φόνους και κάθε άλλη πτυχή του οργανωμένου ή μη εγκλήματος, είχε να κάνει με το ότι όσοι είχαν στα χέρια τους την εξουσία, χρόνος έμπαινε, χρόνος έβγαινε, μόνο κατ’ ευφημισμό προσπαθούσαν να κάνουν κάτι ουσιαστικά παρεμβατικό για να βελτιώσουν την κατάσταση, ενώ όταν τελικά όντως έκαναν κάτι, ήταν με τρόπο που κατά βάση εξυπηρετούσε επιλεκτικά τα συμφέροντα της, οικονομικής και μη, ολιγαρχίας, σε βάρος όχι απλά των απόκληρων που ζούσαν στα πεζοδρόμια και τις σκιές του κάθε ουρανοξύστη και ξεβράστηκαν στους υπονόμους του συστήματος, αλλά και του, έστω ακόμη και μόνο κατά τα φαινόμενα, καθώς πρέπει πολίτη της διπλανής πόρτας.
Από αριστερά: David Simon και George Pelecanos κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.
«Οι περισσότεροι πολιτικοί αντιμετώπισαν την αποσύνθεση της Times Square ως μια ευκαιρία να ξαναχτίσουν και να παρουσιάσουν ως κάτι νέο το συγκεκριμένο τμήμα του Μανχάταν. Ο δήμαρχος Koch, για παράδειγμα, χρησιμοποίησε την κρίση του AIDS για να κλείσει τα λουτρά και τα στούντιο μασάζ, τόσο των στρέιτ όσο και των γκέι. Εν ολίγοις, η πολιτική και το χρήμα νίκησαν», λέει στην Popaganda ο George Pelecanos.
Στην περίοδο λίγο πριν από αυτή την «νίκη» μεταφέρεται η δράση της τρίτης σεζόν του The Deuce. Τo 1985 «είχε μόλις ξεσπάσει η κρίση του AIDS, που επηρέασε τις ζωές πολλών από τους ήρωες της σειράς. Και η ατμόσφαιρα στην Times Square είχε πιάσει πάτο, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε επενδυτές και κτηματομεσιτικές εταιρίες να μπουν με φόρα στο παιχνίδι και να ισοπεδώσουν την παλιά τάξη πραγμάτων».
Ο χορός, όμως, ακόμη καλά κρατούσε. Και μετά η Ρώμη κάηκε…
Εκτός του ότι το The Deuce θα ολοκληρωνόταν σε τρεις σεζόν, με τον David Simon γνωρίζατε εξαρχής και ότι θα διαδραματίζονταν το 1972, το 1977 και το 1985, αντίστοιχα; Γιατί επιλέξατε τις συγκεκριμένες περιόδους;
Στην πραγματικότητα γνωρίζαμε το τέλος της σειράς πριν καν σκαρφιστούμε τις πρώτες σκηνές. Ήταν σημαντικό για εμάς να έχουμε ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα της πλοκής και να το τηρήσουμε. Το 1972 σηματοδοτήθηκε από την αυγή της σύγχρονης κινηματογραφικής πορνογραφίας και το «Βαθύ Λαρύγγι», με την κυκλοφορία του οποίου ολοκληρώνεται η πρώτη σεζόν, νομιμοποίησε τη συγκεκριμένη φόρμα. Η οποία κορυφώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, για να ακολουθήσει η έλευση του βίντεο, το οποίο άλλαξε τόσο το περιεχόμενο όσο και την παρουσίαση της πορνογραφίας.
Το 1985 η παραγωγή πορνογραφίας είχε μετακομίσει στη Δύση και το πορνό καταναλωνόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου κατ’ οίκον, παρά σε κινηματογράφους. Επίσης είχε μόλις ξεσπάσει η κρίση του AIDS, που επηρέασε τις ζωές πολλών από τους ήρωες της σειράς. Και η ατμόσφαιρα στην Times Square είχε πιάσει πάτο, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε επενδυτές και κτηματομεσιτικές εταιρίες να μπουν με φόρα στο παιχνίδι και να ισοπεδώσουν την παλιά τάξη πραγμάτων. Η σειρά μας έχει να κάνει εξίσου με την ιστορία μιας αμερικανικής πόλης, με τις δυνάμεις του καπιταλισμού, με τις σχέσεις μεταξύ των φύλων, με τις συνθήκες εργασίας όσο και με την πορνογραφία. Το ότι είχαμε μια υπόθεση που διατρέχει μια περίοδο δεκατριών ετών, μας έδωσε τη δυνατότητα να πούμε την ιστορία μας με ένα συναρπαστικό τρόπο.
«Σε όλα τα σπουδαία που θα βρούμε μπροστά μας», αυτή είναι η πρόποση που κάνει ο Vincent Martino (James Franco) στην Eileen Merrell (Maggie Gyllenhaal), την πρωτοχρονιά του 1985, στο τέλος του πρώτου επεισοδίου της νέας σεζόν. Βλέποντάς τους, όμως, έχω την αίσθηση ότι και οι δυο δεν έχουν μεγάλες προσδοκίες από το μέλλον. Κάπως σαν η πόλη να κατάφερε τελικά να τους λυγίσει. Θα λέγατε ότι αυτό ήταν το γενικότερο αίσθημα εκείνη την εποχή;
Νομίζω ότι κατά βάση ίσχυε το αντίθετο. Και οι δύο αυτοί ήρωες είναι αισιόδοξοι σε μεγάλο βαθμό ότι το πάρτυ θα συνεχιστεί για πάντα. Δεν έχουν ιδέα για το τί τους περιμένει στη γωνία. Αν το καλοσκεφτείς, εκείνη την εποχή το πάρτυ καλά κρατούσε ενώ η πόλη κατέρρεε. Ο καθένας με τον τρόπο του ένιωθε σαν τον Νέρωνα που τεμπέλιαζε ενώ η Ρώμη καιγόταν.
O James Franco ως μπλεγμένος με τη Μαφία μεν, ευσυνείδητος δε ιδιοκτήτης μπαρ Vincent Martino…
…και ως ο μικροαπατεώνας δίδυμος αδερφός του, Frankie.
Αυτή η σεζόν φαντάζει ως η πιο πολιτικοποιημένη από τις τρεις, ή τουλάχιστον αυτή που θέλει να καταστήσει σαφές ότι η δεκαετία του ’80 στη Νέα Υόρκη ήταν μία εποχή που οι πολιτικοί κάθε άλλο παρά ενδιαφέρονταν να βελτιώσουν την ομολογουμένως ζοφερή κατάσταση που επικρατούσε στην πόλη, εννοώ ουσιαστικά και όχι προς όφελος των λίγων. Άλλωστε, όπως λέει και ένας από τους ήρωες της σειράς, «όσα όμορφα κτίρια και να σηκώσεις, οι δρόμοι θα παραμείνουν βρώμικοι».
Οι περισσότεροι πολιτικοί αντιμετώπισαν την αποσύνθεση της Times Square ως μια ευκαιρία να ξαναχτίσουν και να παρουσιάσουν ως κάτι νέο το συγκεκριμένο τμήμα του Μανχάταν. Ο δήμαρχος Koch (σ.σ. Ed Koch, δήμαρχος της πόλης από το 1978 ως το 1989) για παράδειγμα, χρησιμοποίησε την κρίση του AIDS για να κλείσει τα λουτρά και τα στούντιο μασάζ, τόσο των στρέιτ όσο και των γκέι. Εν ολίγοις, η πολιτική και το χρήμα νίκησαν. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η Times Square τώρα είναι ένα πολύ πιο ασφαλές μέρος. Σηκώνει όμως μεγάλη συζήτηση το αν είναι ένα «καλύτερο» μέρος. Όταν περπατώ στην πόλη, την αποφεύγω με κάθε κόστος.
«Η σειρά έχει να κάνει εξίσου με την ιστορία μιας αμερικανικής πόλης, με τις δυνάμεις του καπιταλισμού, με τις σχέσεις μεταξύ των φύλων, με τις συνθήκες εργασίας όσο και με την πορνογραφία.»
Τώρα που η σειρά οδεύει προς το τέλος της, ποιος χαρακτήρας πιστεύετε ότι έχει την πιο συναρπαστική ή τραγική πορεία;
Νομίζω ότι με αιχμαλωτίζουν περισσότερο η Candy και η Lori Madison (σ.σ. η χειραφετημένη σκηνοθέτης «φεμινιστικών ερωτικών ταινιών» και η κοκαϊνομανής πορνοστάρ, αμφότερες πρώην εκδιδόμενες, τις υποδύονται η Maggie Gyllenhaal και η Emily Meade αντίστοιχα). Δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικές και παρ’ όλ’ αυτά οι μοίρες τους είναι αλληλένδετες.
H Maggie Gyllenhaal σε ρεσιτάλ ερμηνείας ως η πρώην εκδιδόμενη και νυν δημιουργός ταινιών πορνό Eileen “Candy” Merrell
Την προηγούμενη φορά που μιλήσαμε, με αφορμή την πρώτη σεζόν της σειράς, μου είπατε ότι δεν είχατε δουλέψει ποτέ ξανά τόσο πολύ πάνω σε ένα συγκεκριμένο εγχείρημα, ακριβώς γιατί το κεντρικό θέμα της σειράς είναι σαν ναρκοπέδιο, κάτι που φαντάζομαι ότι εντείνεται σε αυτή τη σεζόν που καταπιάνεται και με το AIDS. Θα λέγατε ότι το The Deuce είναι μια ωδή στους κάθε λογής επιζώντες μιας προ πολλού περασμένης, σκοτεινής μα και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας περιόδου της Νέας Υόρκης;
Σίγουρα, εκτός όλων των άλλων θέλαμε και να τιμήσουμε όλους αυτούς τους πρωτοπόρους. Τους εργάτες και τους χαμένους. Και ναι, πολλοί ανάμεσά τους ήταν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, καλλιτέχνες.
Πόσο καιρό λοιπόν θα μας πάρει μέχρι να έχουμε ξανά την ευκαιρία να δούμε μία σειρά από τον George Pelecanos και τον David Simon;
Θα κλειστούμε σε ένα δωμάτιο προς το τέλος της χρονιάς για να δουλέψουμε πάνω σε μία νέα μίνι σειρά. Το μόνο που μπορώ να σου πω αυτή τη στιγμή είναι ότι θα επιστρέψουμε στη Βαλτιμόρη.