Στη φράση «Το 3D πορνό έπος εκείνου του τρελού Γάλλου» υπάρχουν δυο αλήθειες και δύο ψέματα: είναι 3D και είναι έπος, αλλά δεν είναι πορνό και δεν είμαι Γάλλος. Γυρίζω ταινίες στα Γαλλικά και στη Γαλλία επειδή είναι πιο πρόσφορο το έδαφος και ίσως με έχουν ταυτοποιήσει ως Γάλλο επειδή η Γαλλία έχει τη μεγάλη παράδοση στο σινεμά του δημιουργού, αλλά για τα υπόλοιπα, στις Κάννες έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να παρουσιάσουμε το φιλμ και καταλήξαμε στο «3D ερωτική ταινία». Αν και το «ερωτικό» παραπέμπει σε κάτι πιο softcore.
Είναι η λιγότερο φορμαλιστική ταινία μου. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες δύο μου, το Irreversible (2002) και το Enter the Void (2009), που ήταν πιο conceptual, αυτή ήθελα να είναι πιο κοντά στη ζωή.
Αυτό το project ήθελα να το κάνω πριν από το Irreversible, και γι’ αυτό μοιάζει αρκετά η δομή του χρόνου: ήθελα να αποτυπώσω το χρονολογία της μνήμης, κι όταν θυμάσαι πράγματα ποτέ δεν τα ανακαλείς σε ορθολογική χρονολογική σειρά.
Αρχικά, όταν είχα προτείνει το project στον Vincent Cassel και την Monica Bellucci, ο τίτλος της ταινίας ήταν Danger.
Η αγάπη δεν είναι ειρηνική κατάσταση, είναι εμπόλεμη ζώνη. Κι αυτό που ήθελα να απεικονίσω ήταν μια κατάσταση εθισμού στην αγάπη.
Ήθελα να κάνω μια πολύ μελοδραματική ταινία, αλλά αθέλητά μου έχει γίνει πολύ πιο κωμική απ’ όσο θα ήθελα. Αν έκανα μια κωμωδία πάντως, θα ήταν σίγουρα πολύ μαύρη.
Όταν είχαν δει το Irreversible οι Αμερικανοί, με καταχώρησαν ως σκηνοθέτη δράσης, κι έτσι μου πρότειναν πολλές πολεμικές ταινίες και ταινίες δράσεις, τις οποίες βέβαια απέρριψα.
Αν επρόκειτο να κάνω μια ηρωοκεντρική ταινία, θα έπρεπε να είναι για κάποιον ήρωα τον οποίο συμπαθώ πολύ – ο Paul Verhoeven, λόγου χάρη, κάνει μια ταινία για τον Ιησού!
Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα έβρισκα επαγγελματίες ηθοποιούς για την ταινία, δεδομένων των τολμηρών σκηνών, αλλά αυτό δεν με ενδιέφερε έτσι κι αλλιώς: εγώ ήθελα ανθρώπους που να είναι χαρισματικοί στην οθόνη.
Και πάλι δεν ήταν εύκολο: τους έλεγα ότι θα έχει πολλές τολμηρές σκηνές, θα αποτελούν περίπου το 25-30% της ταινίας, αλλά στο μυαλό μου είχα να είναι 45-50%
Δεν έχω κάνει τίποτε στις ταινίες μου μόνο για να σοκάρω: τα παιδιά στο ίντερνετ βλέπουν πολύ πιο άγρια πράγματα απ’ αυτά που δείχνει η ταινία μου, κι αυτά είναι μάλιστα και πολύ πιο απομακρυσμένα απ’ την πραγματικότητα.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι, 50 χρόνια μετά τη σεξουαλική επανάσταση, κάποιος μπορεί να γυρίζει μια ταινία για τον έρωτα χωρίς να έχει καθόλου σεξ μέσα: το πιο ακραίο σεξουαλικό πράγμα που βλέπεις στις σύγχρονες ερωτικές ιστορίες είναι το φιλί!
Κάθε χώρα έχει βέβαια διαφορετική αντιμετώπιση στη σήμανση της καταλληλότητας: στην Ιαπωνία για παράδειγμα, μπορούν να βγάλουν οτιδήποτε στις αίθουσες, αρκεί να μην απεικονίζονται γεννητικά όργανα. Κι έτσι, στην κόπια που τους έστειλα, μου ζήτησαν να καλύψω κάθε γεννητικό όργανο μ’ έναν ιπτάμενο δίσκο. Το οποίο έχει πολύ ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη σκηνή της εκσπερμάτισης!