Κρατήσαμε τα μάτια μας ανοιχτά για να δούμε ποδόσφαιρό στη μία η ώρα το βράδυ. Παρά τη ζέστη, παρά την πρωινή δουλειά, παρά τους απογευματινούς τετράωρους καφέδες και την άμεση ανάγκη για θάλασσα. Και όταν ανακαλύψαμε ότι για κάποιο διαβολεμένο λόγο δεν πιάνουμε ούτε ΝΕΡΙΤ HD ούτε ΝΕΡΙΤ Sports καταστράφηκε ο κόσμος μας. Αρχίσαμε να γκκουγκλάρουμε σα διάολοι, έπρεπε να μάθουμε, να καταλάβουμε γιατί είμαστε τόσο άτυχοι. Και το Άγιο google μας είπε την αλήθεια: το ΝΕΡΙΤ Sports εκπέμπει στη συχνότητα του Γαλλικού TV5. Βάλαμε λοιπόν TV5 με μια τρελή ελπίδα στο μισάνοιχτο μάτι μας. Για να ανακαλύψουμε αντί για μπάλα τον κόσμο της Γαλλικής τηλεόρασης, όπου εκλεπτυσμένες και μπαρουτοκαπνισμένες γαλλίδες αστυνομικοί απειλούν σκληροτράχηλους και σοφιστικέ κακοποιούς. Με τα πολλά δηλαδή ξεχάσαμε το ποδόσφαιρο για ένα βράδυ και χαθήκαμε στο γαλλικό δράμα.
Εν μέσω μουντιαλικού πυρετού, την ώρα που σουρούπωνε και φύσαγε απρόσμενα, ήρθε αναπάντεχα στο μυαλό μας ο ρυθμός του Grey Skies των Turquoise Days. Το γελοίον της υπόθεσης είναι πως το εν λόγω κομμάτι δεν μας ήρθε επειδή άνοιξαν οι ουρανοί, αλλά επειδή ψάχναμε απεγνωσμένα, στη μουσική βιβλιοθήκη του μυαλού μας, για ένα τραγούδι που θα μας έφτιαχνε τη διάθεση. Ναι, κι όμως ένα τραγούδι που μιλάει για γκρίζους ουρανούς, και τύπους που δεν μπορούν να χαμογελάσουν, εμάς μας αναπτερώνει το ηθικό, μας κάνει να βλέπουμε πολύχρωμα συννεφάκια –έχουμε και εμείς τα προβληματάκια μας, η αλήθεια να λέγεται. Για να μην τα πολυλογούμε στη συνέχεια ακούσαμε ό,τι βρήκαμε από τους Turquoise Days. Λιώσαμε το σινγκλάκι Grey Skies του ’81, καθώς επίσης και το Alternative strategies του 2009. Και για να μην ξεχνιόμαστε, μιας και η γκρίνια είναι ειδικότητα και χαρά μας, δεν το κρύβουμε, μας έκανε εντύπωση η τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο κυκλοφοριών –oldies but goldies τελικά.
Ψάχνοντας τώρα στη βιβλιοθήκη μας για κανά βιβλίο για την παραλία, το μάτι μας έπεσε στο 1Q84, το τρίτομο opus magnum του Haruki Murakami. Το έχουμε σε μια έκδοση και-τα-τρία-σε-ένα, ολίγον ογκώδη, για την παραλία δεν το λες. Για αυτό και δεν το διαβάσαμε όταν μας το χάρισαν, τέτοιον καιρό πριν δυο χρόνια, πού να το κουβαλάς στις διακοπές; Το αφήσαμε να μας περιμένει υπομονετικά μέχρι να γυρίσουμε και το ξεκινήσαμε αρχές Σεπτέμβρη. Θυμηθήκαμε με νοσταλγία εκείνο το Σεπτέμβρη του 1Q84 που τρώγαμε πρωινό κάθε μέρα με την Aomame και τον Tengo, τους δύο ήρωες του βιβλίου, ακολουθώντας τις ζωές τους να εναλλάσσονται κεφάλαιο-κεφάλαιο. Όλα συμβαίνουν το 1984, ή μάλλον σε μια διαστρεβλωμένη εκδοχή του 1984, σ’ έναν αλλόκοτο κόσμο με δυο φεγγάρια και πολλά άλλα, όπου οι δύο ήρωες παλεύουν να σωθούν, να συναντηθούν, να προλάβουν πριν χαθούν οριστικά. Πολλές φορές έχουμε ταυτιστεί με ήρωες από βιβλία, ποτέ όμως σε τέτοιο βαθμό και με τους δύο ήρωες ταυτόχρονα. Αποφασίσαμε πως αυτό το βιβλίο, κάποιο Σεπτέμβρη πρέπει να το ξαναδιαβάσουμε και –επιτέλους, αφήνοντας πίσω την τέχνη και το μουντιάλ- πήγαμε για μπάνιο σαν άνθρωποι.
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.