Μιας και ο Μάρτης είναι μήνας φεστιβαλικός είπαμε κι εμείς να πάμε στην έναρξη του Φεστιβάλ του Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Η τελετή φέτος έγινε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ άνοιξε την αυλαία η Yves Saint Laurent, του Jalil Lespert, ο οποίος είπε δυο λόγια σχετικά με την ταινία πριν ξεκινήσει η προβολή. Πρόκειται για μια ταινία με υψηλή αισθητική και θεματολόγια που «καίει». Αναφέρεται στη ζωή του γνωστού μόδιστρου, τόσο την επαγγελματική όσο και την προσωπική, η οποία δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ήρεμη, κάθε άλλο· πολυτέλεια, ναρκωτικά, πάθη, ψυχολογικά, όλα τα έχει ο μπαξές. Η σκηνοθεσία μας τράβηξε την προσοχή και οι ερμηνείες μας «έπεισαν». Σα να λέμε η ταινία μας άρεσε, αλλά για να πούμε και του στραβού το δίκιο, θα θέλαμε να δούμε κάτι πιο «γήινο» στην πρεμιέρα του συγκεκριμένου Φεστιβάλ.
Επίσης είδαμε ξανά το Dallas Buyers Club και αποφασίσαμε ότι ο Matthew McConaughey όντως παίζει καλά, και δεν έχει κάνει μανιέρα «σοβαρού» παιξίματος. Και ότι όχι, δεν παίζει τόσο πολύ με τον ίδιο τρόπο όσο στο True Detective. Απλά είναι η ίδια φάτσα, τι να κάνει ο άνθρωπος. Κι όσο προχωρούσε η ταινία, αποφασίσαμε ότι μάλλον τελικά μέχρι πριν λίγο καιρό είχε άλλον, και πολύ κακό, μάνατζερ που του πέταξε στη μούρη chick flicks και δεν προλάβαινε να πει όχι ο άνθρωπος. Από την άλλη, το ότι ο απίστευτα αχώνευτος Jared Leto πήρε όσκαρ, ας μην το σχολιάσουμε καλύτερα.
Είδαμε κι άλλα πράγματα: O Ρίκι Τζερβαίς είναι κυρίως γνωστός ως ο δημιουργός του βρετανικού The Office, και ως καυστικά αγενής παρουσιαστής σινε-βραβείων. Στην κινηματογραφική του απόπειρα με τίτλο The invention of lying, με μπόλικη βρετανική φαντασία, μιλά για έναν κόσμο μίζερο, που βασίζεται στην ωμή αλήθεια καθώς το ψέμα δεν έχει… εφευρεθεί. Μέχρι που ο ίδιος αποφασίζει με μια φλασιά να το εφεύρει, αρχικά για ίδιον όφελος και στη συνέχεια για το κοινό καλό. Η ευφάνταστη ιδέα περνά σε μια ανελέητη σάτιρα ηθών και θρησκείας, για να προσγειωθεί κάπως άτσαλα στην ρομαντική κομεντί. All star cast σε μικρά ή μεγάλα περάσματα: Τζένιφερ Γκάρνερ, Ρομπ Λόου, Τίνα Φέι, Έντουαρντ Νόρτον, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Λούις Σι Κέι…
Παρακολουθώντας το μπλογκ του stonedthinker από το 2012, είχαμε μυριστεί χιούμορ, ευαισθησία, τρέλα αλλά και μια έντονη ανησυχία και καλλιέργεια που, μέσα στην καφρίλα της νιότης, έψαχναν χώρο και τρόπο να αναδειχθούν. Στο πρώτο βιβλίο του stonedthinker με τίτλο Χαμένοι στο Άμστερνταμ, όλα αυτά τα στοιχεία ενώνονται και συνθέτουν περίφημα μια ιστορία σαν όλες τις άλλες, για μια παρέα αγοριών σαν όλα τα άλλα. Το διαβάσαμε μονοκοπανιά και θυμηθήκαμε τα δικά μας πρώτα ταξίδια στο εξωτερικό, τότε που και η κάθε λεπτομέρεια φάνταζε μαγική. Ποιος, άλλωστε, δε μπορεί να ταυτιστεί με εκείνη την αίσθηση ελευθερίας, όταν περνά για πρώτη φορά την πύλη του αεροδρομίου; Ειλικρινές, αστείο και άμεσο, το Xαμένοι στο Άμστερνταμ έχει ξεφορτωθεί οποιαδήποτε επίφαση/ προσπάθεια λογοτεχνικής ανύψωσης (sic) και σκάει στη μούρη μας σαν μια εκποίηση μακρόσυρτης εφηβείας (όπως λέει και ο ίδιος ο μπλόγκερ). Είναι σα να έχεις βγει για καφέ με τους φίλους που μόλις επέστρεψαν από ταξιδάκι και σου εξιστορούν πώς τα πέρασαν. Ακούς μικρές και μεγάλες περιπέτειες ρουφώντας ανέμελα τον καφέ σου και ρωτώντας συνέχεια: «Και μετά;»
Τέλος, περάσαμε και μια βόλτα από το Ολυμπιακό Στάδιο. Ναι, καλά καταλάβατε, νιώσαμε κι εμείς την ανάγκη να υποδεχτούμε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος επέστρεψε στην Αθήνα, για μια βραδιά, ως προπονητής της Φενέρ και αντίπαλος του Παναθηναϊκού. Από την παρέα που μαζευτήκαμε να πάμε μέχρι το Μαρούσι, μόνο ένας ήταν οπαδός του Παναθηναϊκού· ξέρετε τι σημαίνει αυτό, ε; Ότι η βραδιά που παρακολουθήσαμε είχε έναν ιστορικό χαρακτήρα, ήταν μια εμβληματική στιγμή για την ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μια πολύ συγκινητική κατάσταση, ένας αστερίσκος στην κουλτούρα μας, ένα «υπάρχει κι αυτό» όταν γύρω γύρω βλέπεις μιζέρια κι αναπνέεις προχειρότητα. Κι εμείς σ’ αγαπάμε παρά πάρα πάρα πάρα πολύ Ζέλικο.