Στις 8 Δεκέμβρη του 2011 οι Acid Death παιζουν στο Gagarin μαζί με τους Ελβετούς Coroner, οι οποίοι έρχονται στη χώρα μας μετά από πολλά χρόνια. Εγώ προσωπικά είχα υποστεί έναν σοβαρό τραυματισμό στη μέση, μια εβδομάδα πριν, όταν η μπάντα έπαιζε στο Ελσίνκι, που επιδεινώθηκε μέχρι τη μέρα του live στο Gagarin. Εχω πάρει λοιπόν, ό,τι παυσίπονο κυκλοφορεί στην ελληνική αγορά (αθώο και μή) και έχουμε γλιτώσει την ακύρωση της εμφάνισής μας. Ομολογουμένως με πολύ κόπο και αφόρητους πόνους καταφέρνω να σταθώ και να προχωρήσει το set της μπάντας, μέχρι 2 κομμάτια πριν το τέλος. Όπου εκεί ως δια μαγείας ανοίγει ο κλιματισμός πάνω από το stage, στο κρύο φυσικά. Εννοείται πως τα παιδιά του Gagarin έκαναν τη δουλειά τους σωστά, χωρίς βέβαια να γνωρίζουν τι μου έχει συμβεί. Σε δευτερόλεπτα η κατάσταση από σοβαρή έγινε…τραγική! Γυρίζω και λέω στον εαυτό μου: «Φιλαράκο μου, τελείωσες τώρα!». Την επόμενη μέρα χρειάστηκα 20 λεπτά για να βρω κάποιο τρόπο να καταφέρω να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Δημήτρης Ιωάννου
Είναι κάπως παράδοξος ο τρόπος που συμμετέχουμε στους εορτασμούς για τα γενέθλια του Αn και του Gagarin, και αυτό γιατί παίζουμε στο δεύτερο που δεν έχουμε ξαναπαίξει ποτέ (που κι αυτό ίσως είναι παράδοξο από μόνο του) και όχι στο πρώτο, που έχουμε δώσει τόσες συναυλίες που αποκλείεται να τις θυμηθώ όλες.
Από όλες αυτές πάντως, σίγουρα η πιο παράξενη ήταν εκείνη που δώσαμε «ανοίγοντας» για τον Will Oldham (aka Bonnie “Prince” Billy). Προσωπικά τον είχα δει μια φορά στο Ρόδον, με μπάντα, σε μια από τις πιο φορτισμένες συγκινησιακά συναυλίες που έχω δει ποτέ. Στο Αn εμφανίστηκε μόνος του, με μια ακουστική κιθάρα κι ένα μπουκάλι φτηνό κρασί. Ο κόσμος ήταν μάλλον λίγος, και ο περισσότερος «δικός μας». Θυμάμαι που αισθανόμουν άβολα που παίζαμε με τόσο θόρυβο, αλλά ο Will δεν έδειξε να νοιάζεται: ήταν πολύ χαμηλόφωνος, εντός και εκτός σκηνής, και κάπως αλλού. Ωστόσο, και παρά το λιτό του setup, ο ήχος είχε προβλήματα που σταδιακά τον εκνεύρισαν, ώσπου πέταξε μακριά το μικρόφωνο, παράτησε την κιθάρα και άρχισε να τραγουδά με όλη του τη δύναμη κρατώντας τον ρυθμό με το πόδι. Δεν θυμάμαι καν το τραγούδι, αλλά ήταν μια από εκείνες τις σπάνιες στιγμές που, αναπάντεχα, άνοιξε μια χαραμάδα από την οποία οι λίγοι που ήμασταν εκεί κοιτάξαμε κάτι άφατο, αληθινό και τρομακτικό.
Closer
Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1993 , και η μπάντα αντιμετωπίζει το δίλημα εάν θα μπούμε να υπηρετήσουμε την μαμά πατρίδα ή αν θα γράψουμε το πρώτο μας EP. Αποφασίζουμε να γράψουμε, υπογράφουμε με την εταιρεία, ηχογραφούμε και κλείνουμε live στο An για την επίσημη παρουσίαση του δίσκου. Με τα δείγματα του EP έτοιμα και το live κλεισμένο, τα πράγματα στραβώνουν, η συμφωνία ακυρώνεται και κόβουμε την αναβολή. Βγαίνουμε να παίξουμε τελευταίο live πριν μπούμε φαντάροι σε περίεργη ψυχολογία. Το live έμελλε να είναι από τα καλύτερά μας. Κυριολεκτικά τα «σπάσαμε», το μενού είχε βουτιά από τα τύμπανα στον κόσμο, κάρφωμα κιθάρας στο ηχείο, ένα σπασμένο μπάσο, διαλυμένα τύμπανα και τον Κουτσούμπα σε πλήρη απελπισία να λέει ότι «Είσαστε πολύ καλή μπάντα αλλά γιατί ρε παιδιά να σπάσετε το μαγαζί». Φήμες θέλουν τον Κουτσούμπα εκείνο το βράδυ να έχει κλειδώσει έναν από μας στο μαγαζί με για να μην φύγει.
Το Gagarin είναι από τους χώρους που είχαμε την τύχη να παίξουμε αρκετές φορές αλλά και να παρακολουθήσουμε πολύ σημαντικές συναυλίες. Η συναυλία όμως που μας έχει μείνει περισσότερο στο μυαλό είναι η παρουσίαση του τρίτου μας άλμπουμ τον Μάρτιο του 2007. Πέρα από το γεγονός ότι σηματοδοτούσε την επιστροφή της μπάντας στην δισκογραφία μετά από απουσία πέντε χρόνων, έγινε με τους δικούς μας όρους και με τις πιο επαγγελματικές συνθήκες που έχουμε παίξει ποτέ. Για το live επιστρατεύτηκαν roadie, φωτιστής, ηχολήπτης, γραφίστες και πολλοί φίλοι καλλιτέχνες που μοιράστηκαν την σκηνή μαζί μας. Η ανταπόκριση του κόσμου και η ενέργεια τους μας απογείωσε. Ήμασταν τόσο εκστασιασμένοι μετά την συναυλία που ξεχάσαμε να ζητήσουμε την αμοιβή μας από τον Τριανταφυλλίδη, γεγονός που μετανιώσαμε την αμέσως επόμενη μέρα.
Day Oof ζωντανά στο An.
25/3/2016 – An Club – Απελευθέρωση. Live παρουσίασης του δεύτερου μας δίσκου, The Vlack Album. Μετά από δύο υπέροχα set των φίλων μας Matchin’ Punchies και Revenge of the Giant Face, έφτασε η ώρα να ανεβούμε στο stage. Από εκεί και έπειτα αυτό που έζησα ήταν κάτι μοναδικό! Σε ένα σχεδόν τιγκαρισμένο An club έβλεπα καθ’ όλη την διάρκεια φίλους και μη να χώνουν ασταμάτητα stage dive και sing alongs.
Πλέον ένιωθα πως δεν υπήρχε stage και pit, αλλά ένα ενιαίο pit μέσα στο οποίο παίζαμε live και τρώγαμε και λίγο ξύλο ταυτόχρονα. Είχα σοκαριστεί από αυτό που ζούσα και η συγκίνηση ήταν ολοφάνερη τόσο στα πρόσωπα του κόσμου όσο και στα δικά μας.
Δεν ήθελα να τελειώσει! Δεν μπορούσα να πιστέψω πως σε έναν χώρο στον οποίο έχω μεγαλώσει και πήγαινα από τα 16 μου για να δω αγαπημένες local μπάντες και μπάντες εξωτερικού, θα έφτανα στο σημείο να παίζω live και να βλέπω από το stage πώς στριμωχνόμουν κάποτε. Αν μου έλεγε κάποιος το 2006 πως σε 10 χρόνια θα παίζεις εδώ και θα τραγουδάνε τα κομμάτια της μπάντας σου θα του έλεγα στεγνά «Φύγε από δω!». Μακράν μία από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου!!! -Νίκος (Tsoof)
Πρέπει να ήταν κάπου γύρω στο 2006 όταν θα έπαιζα τότε με τους πρώιμους Day Off στο Gagarin στα πλαίσια βεγγέρας Αρσακείου, εάν θυμάμαι καλά. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που θα έπαιζα για πρώτη φορά στην τεράστια, cool σκηνή εκεί, που η ανωριμότητα, η καύλα και το μεθύσι μου με οδήγησαν στο να ξεχάσω την κιθάρα μου στα καμαρίνια. Για πάντα.
Όσο για το An club. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα εκεί σαν να ήταν χτες. 2004. Mad Caddies live. Mε το που κατέβηκα τα σκαλιά και είδα ένα γεμάτο AN Club από υπέροχο κόσμο η ζωή μου είχε πια νόημα. Ζούσα για να πηγαίνω στα live του An Club! Αξέχαστα όλα τα live των Vodka Juniors που είδα εκεί. No Use For A Name, This Is A Stand Off, Streetlight Manifesto, A Wilhelm Scream είναι ακόμα κάποια από τα live που είναι χαραγμένα στην καρδιά μου. -Μιχάλης (Blink)
Από τις πιο έντονες αναμνήσεις μου στο ΑΝ είναι το live των Lagwagon, τον Αύγουστο του 2003. Είχα μπει από τους πρώτους και είχα κάτσει μπροστά μπροστά καθ’ όλη την διάρκεια του σετ των Vodka Juniors κι έμεινα εκεί μέχρι να ανέβουν οι Lagwagon. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Joey Cape να τραγουδάει το intro του Alien 8 και ένα ασφυκτικά γεμάτο ΑΝ να τραγουδάει μαζί του. Αφήνει την κιθάρα, πιάνει το μικρόφωνο στο χέρι και με το που ξεκινάει να τραγουδάει “and you will isolate, alienate…” νιώθω ένα χέρι από πίσω να με πιάνει κεφαλοκλείδωμα και να βρίσκομαι 5 μετρά πίσω. Ήταν η πρώτη μου επαφή με το τι σημαίνει live στο ΑΝ. Απολογισμός στο τέλος του live; 600 καταϊδρωμένα άτομα, όλοι με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπο τους, όλοι σαν μια παρέα. -Στέφανος (Stoof)
O Φοίβος Δεληβοριάς ζωντανά στο Gagarin, 2015. Φωτογραφία: Αθηνά Παπαγιάννη.
Στο An με πρωτοπήγε η Τζένη Καπάδαη -αειθαλής φωνάρα των ελληνικών blues και άτομο που βρίσκεται στο σωστό σημείο του αγριεμένου πλήθους σε όλα τα σημαντικά live που έλαβαν χώρα στην Αθήνα από το ‘90 ως εδώ-όταν ήμουν 17. Είδαμε τους Blues Mobile του Πάνου Οικονομάκη, με το Νίκο Ρέτσο -νυν Gravity Says I- στα τύμπανα. Είχαμε ένα σχήμα οι 4 μας τότε, τους Άνευ Χαρτοφυλακίου. Πήγαμε λοιπόν με τη Τζένη να δούμε τους φίλους μας. Αυτό που μου έκανε αμέσως εντύπωση ήταν πως στο live δεν είχαν πάει μόνο θιασώτες των μπλουζ, αλλά και μέταλα, κορίτσια από τη Φιλοθέη που άκουγαν Nick Drake, συλλέκτες των Nits και των Pogues– κάποια στιγμή μάλιστα μπήκε μέσα θορυβώδης παρέα με κονκάρδες και ντύσιμο The Who και πλακώθηκαν με κάτι ροκαμπιλάδες. Ήταν το μέρος που μαζεύονταν όλα τα παιδιά που δεν ανήκαν στο εδώ – ούτε η Αθήνα τους χωρούσε, ούτε τα 90s.
Στο Gagarin πάλι αρκετά αργότερα, υπήρχε ο Νίκος και είτε ήσουν πρόσκαιρα τσακωμένος μαζί του είτε του τα είχες συγχωρέσει όλα γιατί ήταν εντάξει και αγαπούσε ό, τι έκανε και το πλήρωνε τελικά το κάθε μεταμεσονύκτιο μπάχαλο που μπλεκόταν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βραδιά που ο Παντελής των Κορε.Υδρο. έπεσε στον κόσμο απ’τη σκηνή και εκείνοι που τον σήκωσαν είναι πρόσωπα που όλα τα ξέρω και τα αγαπώ: η Νάνσυ κι ο Φώτης, η Χριστιάννα και η Χρύσα, ο Παναγιώτης και ο Σταύρος, ο Στέφανος και η Ιφιγένεια, φαντάζομαι κι ο Θεοδόσης με τον Άρη και τη Ροζίτα. Ήταν και η Αρλέτα στον εξώστη και επέβλεπε τη μάχη από την δική της εποχή. Το Gagarin λοιπόν ήταν ένα βήμα πιο πέρα κι απ’ το An κι αυτό οφειλόταν στο Νικόλα και μόνο: ο Λευτέρης Μυτιληναίος, ο Γκουζγκούνης, o Screamin Jay Hawkins, ο Μπακιρτζής, η Βάνου, ο Boy, οι Gallon Drunk, ο Blaine Reininger και ο Νικήτας ήταν όλοι άνθρωποι του κόσμου του κι έτσι από κάτω μπορούσαμε να είμαστε κι όλοι εμείς με τα κανονικά ονόματά μας και τα κανονικά μας ρούχα, με την Αθήνα τελείως δικιά μας και με ό,τι ξένο τελείως δικό μας επίσης.Το στοιχείο της μεταμφίεσης δεν χρειαζόταν πια.
Πολύ θα ήθελα να είμαι σ’αυτά τα δύο μέρη κάθε βράδυ-από το 1990 ως τώρα. Λόγοι ιδιοσυγκρασιακοί δεν το κατέστησαν δυνατό. Την Πέμπτη όμως θα είμαι στο Gagarin με κάθε μέρα που έλειπα. Κι αν πέσει κανείς από τη σκηνή θα είμαι στην παρέα που θα τον σηκώσει.
Διάφανα Κρίνα. Φωτογραφία: Αφροδίτη Ζαγγανά
Η πορεία των Διάφανων Κρίνων, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Αn και το Gagarin, καθώς την περίοδο που εμφανιστήκαμε, υπήρξαν οι χώροι που μαζί με το Ρόδον και το Στον Αέρα φιλοξένησαν τις πρώτες μας συναυλίες. Θεωρώ πως στο Αn τα Κρίνα, έδειξαν τον πιο έντονο, παθιασμένο και χαοτικό εαυτό τους. Και όλα αυτά μέσα σ’ ένα γενικότερο κλίμα διονυσιασμού, που ανύψωνε την καθημερινότητα όλων μας, συγκροτήματος και θεατών, σ’ένα γιορτινό βάθρο. Ήταν από τις καταστάσεις εκείνες που ένιωθες πως το να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου με τους άλλους, είναι μια ιερή στιγμή της ανθρώπινης φύσης. Και πως η φράση του Νίτσε «η νύχτα είναι κι αυτή ένας ήλιος» αποκτούσε την πραγματική της υπόσταση.
Όσον αφορά το Gagarin, θυμάμαι πως ήταν ακόμα γιατί όταν μας κάλεσε ο Νίκος Τριανταφυλλίδης (εν μέσω μπογιατζήδων και ηλεκτρολόγων) να συζητήσουμε την πιθανότητα μιας συναυλίας. Ο Νίκος ήταν φανατικός φίλος της μουσικής και τακτικός θαμώνας στο Ρόδον. Είχε σαν όνειρο τη δημιουργία ενός χώρου όπου θα μπορούσε να δεξιώνεται τα είδωλα του. Αγαπούσε πολύ τα Κρίνα και σχεδόν αμέσως απόκτησε μία ιδιαίτερη σχέση με τον Θάνο, στον οποίο έβλεπε μια οικεία αντανάκλαση του πιo μύχιου εαυτού του.
Τελευταία φορά που τον είδα ήταν στη συναυλία των Dead Brothers. Παρακολουθούσα εκστατικός, αυτή την αίσθηση μοναδικότητας ή λαμπρής συντέλειας που αποπνέουν οι συναυλίες τους, τη δύναμή τους να σχηματίζουν κόσμους μέσα σε κόσμους. Και σκεφτόμουν πως όλα τα τραγούδια που δεν αφουγκράζονται τούτο το μακελειό, είναι ψέμα. Ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι να με σκουντάει στον ώμο.
Ήταν κάποιος από το προσωπικό του κλαμπ. Μου λέει «Σε ζητάει ο Νίκος». Γύρισα και τον είδα να κάθεται σε ένα σκαμπό, κουλουριασμένος σε ένα παλτό. Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε. Τον ρώτησα για την πορεία της υγείας του, αλλά έκανε μια χειρονομία απαξίωσης. Και άρχισε να μου μιλάει για τους Dead Brothers και το πόσο σπουδαία μπάντα είναι. Στη συνέχεια της βραδιάς, χαθήκαμε. Λίγες μέρες πριν πεθάνει, ο Νίκος, σε μια από τις τελευταίες του αναρτήσεις στο Facebook, έγραψε με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, ένα συνταρακτικό κείμενο. Ένα γράμμα ανεπίδοτο, καμωμένο από τέφρα. Μια απεγνωσμένη επίκληση για βοήθεια. Όχι προς κάποιον γιατρό. Ούτε προς κάποιον Θεό. Αλλά προς τον αγαπημένο του, avant – garde μουσικό Foetus. Αυτό νομίζω τα λέει όλα για το Gagarin.
The Dive
Παρόλο που στο An έχουμε παίξει πολλές φορές και σε συναυλίες πολύ σημαντικές για εμάς, όπως με τους Brant Bjork, Karma to Burn και Deus Ex Machina, το live που θυμάμαι πιο έντονα είναι ως θεατής. Είναι 2000, οι Τρύπες στο peak τους. Ακούω ότι θα παίξουν για ένα διήμερο στο An. Τρελό. Σκέφτομαι, θα γίνει χαμός. Ποιός θα πρωτομπεί μέσα; Εγώ μπήκα τελικά. Τρύπωσα για την ακρίβεια, αφού έπρεπε να δώσεις μάχη πραγματική απλά για να κατέβεις την σκάλα. Χαμός στην Σολωμού από κόσμο, διπλός χαμός μέσα στο Αn. H αλήθεια είναι ότι εάν οι Τρύπες ξανάπαιζαν, δεν θα τους ξαναέβλεπα. Προτιμώ να κρατήσω την εικόνα εκείνη.
Το Gagarin αντίθετα το έχω συνδέσει για πάντα νομίζω, με το live μας με τους Mudhoney. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα και εμείς support. Σε μία μπάντα που ήμασταν fans. Όνειρο.
Πίνω τον καφέ μου και ακούω τον ήχο της βροχής από έξω. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το σκοτεινό περιβάλλον του Αn πίσω στο μακρινό ’87-’88, όταν πέρναγα για κανένα ποτό τις μέρες που δεν είχε live και λειτουργούσε σαν μπαρ. Μου άρεσε να το βλέπω αλλιώς, άδειο και ήσυχο σε σχέση με τις μέρες των συναυλιών (έπαιζα κι᾽ εγώ από τότε εκεί). Ονόματα μου έρχονται στο μυαλό: Πέτρος, Σοφία, Περικλής, Νίκος…πιο μετά Εύα, Τάκης. Μακρινές εποχές…
«Βλέπω» εικόνα τον Pluto (Γιώργος Αντωνιάδης / R.I.P. φίλε μου…) με τους Μushrooms να τρελαίνεται στην σκηνή του Αn, που τότε ήταν στο βάθος αριστερά όπως μπαίνεις και με την βάση του μικροφώνου του να «κατεβάζει» τους καθρέφτες που υπήρχαν γύρω του, ενώ οι υπόλοιποι της μπάντας συνεχίζουν να παίζουν σε τρελούς ρυθμούς. Ο Πέτρος (Κουτσούμπας) τρέχει στην σκηνή με απόλυτη αδιαφορία για τις καταστροφές στο μαγαζί του αλλά με ειλικρινές, πατρικό σχεδόν ενδιαφέρον για την κατάσταση του Γιώργου. Ήταν όλα ok. R’n’R φίλε και ο Pluto γελάει με το γνωστό, γλυκό και αφοπλιστικό του χαμόγελο. Γελάει και ο Πέτρος ξαλαφρωμένος. Ήταν το ’89;
Είμαι στο καμαράκι των παρασκηνίων του Αn μόνος με τον Παύλο Σιδηρόπουλο (τότε ανοίγαμε τις συναυλίες του με το group ΣΕΛΑΝΑ που έπαιζα). Εγώ πιτσιρικάς, στην τρέλα, ατίθασος και λίγο αλαζόνας λόγω ηλικίας, διαφωνώ έντονα για κάποιο μουσικό ζήτημα μαζί του. Του την λέω όσο δεν παίρνει! Ο Παύλος με κοιτάει από την απέναντι θέση όμορφος και εντυπωσιακός στην παρουσία, με το γνωστό γούνινο παλτό. Ξαφνικά εκρήγνυται με έναν τρόπο που με καθηλώνει για κανένα τρίλεπτο ακούγοντας τον. Ένα καλό μάθημα από έναν ορίτζιναλ ροκ σταρ για την μετέπειτα πορεία μου.
Ήταν και λίγο πιο μετά, μια μέρα στις αρχές του Δεκέμβρη που κάνοντας sound check με τους ΣΕΛΑΝΑ κι ενώ οι Απροσάρμοστοι περίμεναν τον Παύλο, ο Πέτρος (Κουτσούμπας) βγαίνοντας από το καμαράκι με το τηλέφωνο ανακοινώνει ότι ο Παύλος δεν θα έρθει. Παγωμάρα και κενό… Ήταν η μοιραία μέρα που έφυγε ένας από τους μεγάλους στον δικό μας χώρο.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον Νίκο τον ροκαμπιλά που μια φορά που μας την είχε σπάσει η προσέλευση του κόσμου ήρθε με δύο μεγάλες σακούλες σκουπιδιών γεμάτες άδεια μπουκάλια από το μπαρ και τα έσπασε κοιτάζοντας μας, στο κέντρο της άδειας σκηνής ενώ παίζαμε; Απελευθέρωση ενέργειας πιο μεγάλη και από γεμάτο club και κώδικες δικοί μας.
Να θυμηθώ το ’92 στο πρώτο live των Dead Moon στην Ελλάδα με τους Drive να ανοίγουν; Έβλεπα τότε τους θρύλους πάνω στην σκηνή από το ένα μέτρο μέσα από τα παρασκήνια, δίπλα μου, να παίζουν ιστορία! Χωρίς κανένα ίχνος βεντετισμού μιλάγαμε (που να φανταστώ τότε ότι τα επόμενα χρόνια θα βρισκόμασταν πολλές φορές σε δωμάτια ξενοδοχείων, θα δανειζόμουν ρούχα τους, θα μοιραζόμουν την ίδια σκηνή στα 30 χρόνια των Drive, ακόμα και στο γήπεδο πήγαμε με τον Andrew και τον Χρήστο τον Μιχαλάτο!) και μέσα μου διαμορφώνονταν η ρόκ & ρολ συνείδηση.
Δεν έχει νόημα να συνεχίσω και πρέπει να φύγω γιατί έχω ηχογράφηση. Θα το κλείσω εδώ παραφράζοντας μία φράση μου από ένα κομμάτι του καινούργιου δίσκου που ηχογραφούμε τώρα με τους Distortion Tamers. Το AN club είναι για το ροκ & ρολ στην Ελλάδα σαν μια υπόσχεση που δεν έχει δοθεί ποτέ, αλλά πάντα εκπληρώνεται.
Karma Violens
Η σχέση των Karma Violens με τα δύο venues είναι άρρηκτα συνδεδεμένη στα περίπου 15 χρόνια παρουσίας μας στη σκηνή. Έχουμε μεγαλώσει και ανδρωθεί όλα αυτά τα χρόνια, σαν θεατές και σαν μουσικοί σε αυτούς τους χώρους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ live στο AN που έχουμε κάνει είτε σαν support είτε σε δικές μας παραγωγές. Στο ΑΝ έχεις αυτήν την άμεση επαφή με το κοινό, ενώ στο Gagarin νιώθεις ότι κάτι μεγάλο θα συμβεί τώρα! Σίγουρα από τα live που έχω να θυμάμαι, χαρακτηριστικά είναι αυτό με τους Testament και τους Fear Factory μιας και οι δύο είναι μεγάλες αγάπες από μικρά παιδιά και πόσο μάλλον ότι το να παίξουμε μαζί τους σε αυτό το stage δίνει αυτό το credit παραπάνω.
Χρόνια πολλά ΑN Club και Gagarin 205.
Αλέξης Καλοφωλιάς (Alex K) ζωντανά με τους Last Drive στο Gagarin, 15 Μαΐου 2015. Φωτογραφία: Αθηνά Παπαγιάννη
Ήταν τέτοια εποχή, ημέρες Πολυτεχνείου, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του’ 90. Τα Εξάρχεια είχαν μπει ως συνήθως σε κλοιό καταστολής. Την ημέρα της συναυλίας –νομίζω ήταν 16 Νοέμβρη- κατεβήκαμε το απόγευμα για σάουντσεκ και στους γύρω δρόμους γινόταν πανικός, το πράγμα είχε κλιμακωθεί. Με τα πολλά καταφέραμε να περάσουμε και να φτάσουμε στην Σολωμού. Στο μαγαζί μας περίμενε ήδη ο Πέτρος, ανήσυχος. Κάναμε σάουντσεκ περισσότερο για να πούμε ότι εκείνη τη μέρα παίξαμε και λίγο. Κατά διαστήματα έμπαινε κόσμος, φίλοι και σύντροφοι για μια ανάπαυλα, για να συνέλθουν από τα δακρυγόνα.
Καθώς περνούσε η ώρα, νιώθαμε όλο και πιο σίγουροι ότι στη συναυλία δεν θα πατούσε ψυχή. Κάναμε πλάκα μεταξύ μας και με τον Πέτρο, αναρωτιόμαστε τι στην ευχή είχαμε στο μυαλό μας όταν κλείναμε μια τέτοια μέρα για εμφάνιση στα Εξάρχεια. Και ξαφνικά, γύρω στις δέκα, άρχισαν να σκάνε μύτη οι πρώτοι γενναίοι. Είχαν περάσει πάνω από οδοφράγματα και ανάμεσα από αγριεμένους ματατζήδες, καπνούς και χημικά για να έρθουν στο λάιβ, και αυτό έδινε ακόμα μεγαλύτερη αξία στην παρουσία τους. Άκουσα τον Αντρέα των Nightstalker να περιγράφει τη σκηνή, χρόνια αργότερα, μπροστά στην κάμερα του Σέργιου Βαφειάδη, για το And the Engine is Still Running.
Μέχρι τις 11.00 είχαν μαζευτεί καμιά τριανταριά άτομα. Πριν ανέβουμε στη σκηνή, ο Πετράν είπε δυο λόγια από το μικρόφωνο: Μίλησε απλά, ευχαριστώντας το κοινό και την μπάντα. Έπειτα βγήκαμε και τα σπάσαμε για δύο ώρες, και μαζί με τον κόσμο την κάναμε λαχείο. Θυμάμαι όταν τελείωσε το πράγμα και βγήκαμε στη Σολωμού, τα μπάχαλα είχαν ηρεμήσει κάπως και οι δρόμοι γυάλιζαν μέσα σε μια ηλεκτρισμένη αλλά και κάπως απόκοσμη ησυχία. Εξάρχεια.
Υπήρξαν πολλές –πραγματικά, πάρα πολλές- στιγμές που έχω (έχουμε) ζήσει στο Aν και θα θυμάμαι για πάντα. Έχει να κάνει με τους ανθρώπους που το έστησαν και το τρέχουν ακόμα και σήμερα, τον Πέτρο και την Εύα, όπως και με το πόσο ανοιχτό είναι στις νέες «φωνές». Όμως η συγκεκριμένη βραδιά μου φαίνεται ότι συμπύκνωνε το πνεύμα του χώρου: Το ζωντανό boom box στην υπόγεια καρδιά των Εξαρχείων που δεν σταματάει να παίζει ακόμα και όταν οι δρόμοι έχουν πάρει φωτιά, παρακολουθεί τη μουσική ιστορία της πόλης και αποτελεί κομμάτι της.
Nightstalker στο Gagarin. Φωτογραφία: Πηνελόπη Γερασίμου
Θυμάμαι γύρω στο 1996 που παίζαμε live στο Αn με τους Deus Ex Machina. Η Εύα επειδή θα έκανε ανακαίνιση στο μαγαζί, όταν τελείωσε το live μας είπε να σπάσουμε όλο το μαγαζί. ΟΛΟΟΟΟΟΟΟ!!! Το επόμενο φλας που θυμάμαι είναι ο ντράμερ από τους Deus να κρέμεται από κάτι σωληνώσεις και να προσπαθεί να τις κατεβάσει. Θυμάμαι επίσης να πιάνουμε ό,τι βρίσκουμε μπροστά μας και να σπάμε τα πάντα: μπαρ, σκηνή, backstage,
Παντελής Δημητριάδης. Φωτογραφία: Αναστασία Μπούμπα
Στο Gagarin έκανα το πρώτο μου live στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 2006, με τους Κόρε. Ύδρο., ως opening στη Σάννυ Μπαλτζή. Στο τέλος του live, κάποιος που δεν τον γνώριζα μου είπε, «Από σήμερα να θεωρείς το Gagarin δεύτερο σπίτι σου». Κατά καιρούς απέκτησα αρκετά δεύτερα σπίτια στην Αθήνα, το Gagarin υπήρξε το μόνο σταθερό. Έπαιξα άλλες 5 φορές, 4 με τους ΚΥ και μία με τα ΠτΠ, ακριβώς 10 χρόνια μετά την πρώτη, κατόπιν παράκλησης του ιδίου και μετά από μεγάλη αμφιταλάντευση από την πλευρά μου, γιατί ήξερα ότι τίποτα δεν θα ήταν όπως παλιά. Και ήταν όντως έτσι. Νομίζω δεν έχω εμφανιστεί στη σκηνή με μεγαλύτερη αμηχανία. Σε έναν χώρο που τον είχα στο μυαλό μου ασφυκτικά γεμάτο, ξαφνικά αναγνώριζα μόνο τη σκηνή, και 5-10 πρόσωπα από κάτω, που τελικά με κράτησαν ζωντανό. Στο πρώτο τραγούδι χάλασε και ο ενισχυτής μου. Ένα χάος στο μυαλό μου, όπως ένα χάος ήταν και η ζωή μου τότε. Ήταν για μένα το πραγματικό τέλος εποχής.
The Raindogs. Φωτογραφία: Δημήτρης Μυλωνάς
Anαρίθμητες μουσικές Anαμνήσεις! Αυτό είναι το υπέροχο υπόγειο της Σολωμού, που στεγάζει μία ζωή τις μουσικές που αγαπάμε. Πολλές οι φόρες που έχουμε φιλοξενηθεί στην σκηνή του, ακόμα περισσότερες αυτές που έχουμε κατέβει τα σκαλιά του να δούμε αγαπημένες μπάντες και άπειρες οι μπύρες και τα ντεσιμπέλ που έχουμε απορροφήσει!!!
Δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια από τις στιγμές που έχουμε περάσει. Άξιες αναφοράς οι βραδιές που μοιραστήκαμε τη σκηνή με τους Deus Ex Machina. Η δυναμική και η ενέργεια που είχαν αυτά τα live και το ότι όλη η οικογένεια του Αn και οι φίλοι ήταν εκεί…απλά τέλεια! Μετά λοιπόν από τέσσερα χρόνια, που έχουμε σταματήσει ως μπάντα, η πρόσκληση να παίξουμε για μία φορά ξανά στο Αn, μαζί με πολύ αξιόλογες μπάντες, ήταν η καλύτερη αφορμή για να ξαναβρεθούμε και να ξανΑnαίβουμε στη σκηνή του αγαπημένου μας υπογείου.
The Sexy Christians.
Ήταν Σάββατο βράδυ (Νοέμβριος 2009), οι Sonics έπαιζαν live στο Gagarin. Μία περίοδος που ακούγαμε ασταμάτητα Sonics και Cramps, οπότε για εμάς ήταν μια συναυλιακή εμπειρία που δεν θέλαμε να χάσουμε. Παρ’ όλα αυτά βρεθήκαμε καθυστερημένοι και αρκετά πιωμένοι στο Gagarin και μπήκαμε κάπου στο δεύτερο ή τρίτο κομμάτι. Ήμασταν όλοι οι Sexy Christians μαζί , αν και τότε ακόμα σε προσπερματική μορφή γιατί δεν είχαμε αποφασίσει αν θέλουμε να παίζουμε σε μπάντα όλοι μαζί. Αγαπούσαμε πολύ ο ένας τον άλλον για να το κάνουμε αυτό στους εαυτούς μας.
Με το που μπήκαμε μέσα προσπαθήσαμε να πλησιάσουμε όσο πιο κοντά γίνεται στη σκηνή. Κάπως έτσι ο Πάρης έχυσε τη μπύρα του, τα γυαλιά του Γιώργου εκσφενδονίστηκαν και βρέθηκαν κάτω από τα πόδια του κοινού να χορεύουν ροκ εν ρολ και ο Νίκος εξαφανίστηκε κάπου ως συνήθως. Βρεθήκαμε ξανά όλοι μαζί μετά το τέλος του live. Ο Γιώργος βρήκε και μάζεψε τα τσαλαπατημένα γυαλιά του που είχαν πάρει μια μορφή σαν να είχαν βγει από πίνακα του Dali. Ένας φίλος τον ρώτησε: «Ωχ, έσπασες τα γυαλιά σου;». Ο Νίκος απάντησε: «Πρέπει να είναι το τρίτο ή τέταρτο ζευγάρι γυαλιών του Γιώργου που το παθαίνει». Καταλήξαμε γύρω στις 8 το πρωί να πίνουμε ακόμα σε ένα σπίτι στο Γαλάτσι. Όσο για το τι ακολούθησε κατά τη διάρκεια της νύχτας αμέσως μετά τη συναυλία των Sonics είναι κάτι που δεν θα το αναφέρουμε εδώ τώρα.
Φωτογραφία: Νεφέλη Ιωαννίδου