Όπως και τα εκατομμύρια των τηλεθεατών που στις 3 Μαρτίου 2014 παρακολούθησαν ένα άγνωστο, μέχρι τότε, στο πλατύ κοινό electro-pop συγκρότημα, τους Future Islands από τη Βαλτιμόρη να κάνουν -στο πλαίσιο της προώθησης του τέταρτου δίσκου τους- την πρώτη τους ζωντανή πτήση στον mainstream αμερικανικό τηλεοπτικό αέρα, έτσι και ο οικοδεσπότης της βραδινής εκπομπής, David Letterman, δεν πίστευε στα μάτια του. Πριν καλά καλά σιγήσουν οι τελευταίες νότες του (καλύτερου single εκείνης της χρονιάς σύμφωνα με το Pitchfork) “Seasons (Waiting On You)” σηκώθηκε από το σαλόνι όπου υποδεχόταν τους καλεσμένους του και πήγε στη σκηνή μη μπορώντας να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του. «Έλα ρε φίλε!» είπε στον τραγουδιστή του συγκροτήματος, με τον μαυροντυμένο, γαλανομάτη, στρουμπουλό και με αραιωμένο, παρά το σχετικά νεαρό της ηλικίας του, μαλλί frontman να παίρνει βαθιές, αμήχανες ανάσες και να μη μπορεί να κρύψει μία συστολή που στους τηλεοπτικούς δέκτες φάνταζε πηγαία και κυρίως υπογράμμιζε εμφατικά ό,τι είχε προηγηθεί τα προηγούμενα τέσσερα λεπτά. «Σ’ ευχαριστώ πολύ!» συνέχισε ο Letterman. «Κοίτα να δεις τι γίνεται! Θα πάρω όσο ακόμη έχεις από αυτό το πράγμα! Future Islands! Ήσασταν απίστευτοι! Σας ευχαριστώ πολύ!»
Στα έξι χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από εκείνο το βράδυ μέχρι σήμερα, οποιαδήποτε αναφορά στους Future Islands χωρίς μία, μεγαλύτερη ή μικρότερη, παραπομπή σε εκείνη την game changer για τους ίδιους ολιγόλεπτη τηλεοπτική εμφάνιση, είναι πρακτικά αδύνατη, πόσο μάλλον όταν ο Samuel T. Herring καλείται να μιλήσει δημόσια, είτε για την προώθηση των εκάστοτε συναυλιών τους (που από εκείνο το «live μηδέν» πλήθυναν και μεγάλωσαν τόσο πολύ και τόσο γρήγορα ώστε οι Future Islands έφτασαν να φιγουράρουν στις prime-time θέσεις των line-up όλων των μεγάλων ευρωπαϊκών φεστιβάλ) είτε των δισκογραφικών τους δουλειών που ακολούθησαν, δηλαδή των εξής δύο: The Far Field το 2017, As Long As You Are το 2020.
Θα γίνει δηλαδή αυτό και στη συγκεκριμένη συνέντευξη, ο Samuel T. Herring το ξέρει, εγώ το ξέρω, εσείς το ξέρετε, όμως πια έχουμε 2020 και όλοι μαζί ξέρουμε και κάτι ακόμη: Μετά από 48.7 εκατομμύρια κρούσματα και 1.23 εκατομμύρια θανάτους (ως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές), είναι πρακτικά αδύνατη η οποιαδήποτε socially distanced ή μη συνομιλία χωρίς μια κάποια αναφορά στην τρέχουσα πανδημία. Πόσο μάλλον όταν εν μέσω δεύτερου κύματος κορωνοϊού, τυγχάνει τον λόγο να έχει στην Popaganda κάποιος που εξαιτίας της πανδημίας δεν μπορεί -τουλάχιστον στον εξ ορισμού μεγάλο βαθμό που οι συναυλίες αποτελούν τη δουλειά όσων βιοπορίζονται ως μουσικοί- να εργαστεί, κάποιος που κατάγεται από μία χώρα –ΗΠΑ– που αποτελεί εκ του μέχρι τώρα αποτελέσματος (σχεδόν 250.000 νεκροί Αμερικανοί πολίτες) αλλά και, με βάση τις πιο συγκρατημένες από τις απαισιόδοξες προβλέψεις, παράδειγμα προς αποφυγή ως προς τη διαχείριση της πρωτοφανούς αυτής κατάστασης, κάποιος που πια ζει σε μία άλλη χώρα –Σουηδία– που επέλεξε τον δικό της μοναχικό «δρόμο» όσον αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας, κρατώντας, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, το «μαγαζί» ανοιχτό παρά τα 130000 κρούσματα και τους 6000 θανάτους.
«Μέχρι πρότινος είχα την αίσθηση ότι η Σουηδία είναι σε καλό δρόμο, όμως αυξάνονται τα κρούσματα. Θα μου πεις, αυτό συμβαίνει παντού. Τέλος πάντων, η ζωή μου αρέσει στη Σουηδία», λέει στην Popaganda ο Herring, που ζει πια εκεί ως ερωτικός μετανάστης. «Χρειάστηκε να ζήσω τους πέντε πρώτους μήνες της πανδημίας μακριά από τη σύντροφο μου. Δεν μπορούσα να επιστρέψω εδώ μέχρι τον Αύγουστο. Μετά χρειάστηκε να ξαναφύγω, να πάω πίσω στις ΗΠΑ για να κυκλοφορήσει ο δίσκος και να παίξουμε έστω μία φορά live μέσω streamin . Είναι εντελώς διαφορετική κατάσταση εδώ σε σχέση με την Αμερική. Νιώθω ότι εδώ υπάρχει μια κανονικότητα. Στη Σουηδία υπήρξε τουλάχιστον μία συγκεκριμένη απόφαση ως προς την πανδημία. Η πολιτεία μέσες άκρες είπε στους ηλικιωμένους να μείνουν στα σπίτια τους και στους νέους να συνεχίσουν προσεκτικά τη ζωή τους. Εντάξει, δεν γίνονται συναυλίες, κατά τα άλλα όμως η ζωή συνεχίστηκε, τα σχολεία έμειναν ανοιχτά. Δεν ξέρω αν ήταν σωστή ή λάθος η απόφαση της κυβέρνησης, ήταν όμως ξεκάθαρη και οι πολίτες τη σεβάστηκαν. Αντίθετα στην Αμερική δεν υπήρξε το παραμικρό επίσημο σχέδιο, μόνο μία ατελέσφορη πολιτική αντιπαράθεση. Δεν φαντάζεσαι πόσοι Αμερικανοί πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κορωνοϊός και είναι έξαλλοι, ώσπου κάποιος δικός τους άνθρωπος ή και οι ίδιοι κολλήσουν και τότε αντιλαμβάνονται το λάθος τους. Με λίγα λόγια στην Αμερική -ίσως και σε όλο τον κόσμο- επικρατεί για ακόμη φορά το χάος».
Μέσα σε αυτό το δυσοίωνο τοπίο οι Future Islands αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν το νέο, έκτο κατά σειρά άλμπουμ τους, As Long As You Are, που τους βρίσκει «πιο παθιασμένους από ποτέ», που είναι «συναισθηματικά δυνατό και ηχητικά συναρπαστικό», που «σερβίρει όλα όσα έχουμε μάθει να περιμένουμε από τη μπάντα από τη Βαλτιμόρη -plucky synths, φωνητικά που στάζουν δράμα και ένα ολοκληρωμένο σκηνικό ήχου που ακούγεται σαν μια μπάντα στο διάστημα και όχι σαν κάτι που έχει μιξαριστεί μέσω Zoom».
Καλοδεχούμενοι όλοι αυτοί οι έπαινοι, αλλά για κάθε μέλος του συγκροτήματος και ίσως περισσότερο απ’ όλους για τον αεικίνητο frontman τους η κατάσταση είναι πολύ ζόρικη. «Και δεν κατάλαβα πόσο ζόρικη είναι μέχρι που πέρασε μία εβδομάδα από την κυκλοφορία του δίσκου. Αυτό ήταν, τελείωσε ο κύκλος προώθησής του μετά από μόλις μία συναυλία σε live stream, σκέφτηκα. Μέχρι να γίνουμε πιο γνωστοί, οπότε για να προωθήσουμε ένα άλμπουμ αρχίσαμε να δίνουμε συνεντεύξεις, αυτό που κάναμε ήταν να βγαίνουμε στο δρόμο, να κολλάμε αφίσες, να αγωνιούμε για το αν θα έρθει κόσμος στις συναυλίες, να τα δίνουμε όλα στη σκηνή για να αφήσουμε καλή εντύπωση. Είναι κάτι που έχει περάσει στο DNA της μπάντας και τώρα που δεν μπορούμε να το κάνουμε δεν μας χωράει ο τόπος. Οι συναυλίες είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποδείξεις την αξία σου, ειδικά σε όσους γράφουν κακές κριτικές για τους δίσκους. Ξέρεις, νομίζεις ότι δεν έχει πάθος το τάδε τραγούδι μου; Θα σου δείξω εγώ τι πάει να πει πάθος! Ο δρόμος ήταν ανέκαθεν ο δικός μας τρόπος να δείχνουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Από την αρχή νιώθαμε ότι ήμασταν μια underdog μπάντα και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Ξέρουμε ότι υπάρχει κόσμος που νοιάζεσαι γι’ αυτό που κάνουμε. Γι’ αυτό θέλουμε να συνεχίσουμε».
«Ο ιδεατός ακροατής στο μυαλό μου είναι κάποιος που δεν ξέρει τίποτα για τους Future Islands κι έρχεται για πρώτη φορά σε μια συναυλία μας. Να κάτι που μπορεί να μας στέρησε ο Letterman: το στοιχείο της έκπληξης. Το να βλέπεις το πρόσωπο κάποιου που σε παρακολουθεί live για πρώτη φορά και μένει με το στόμα ανοιχτό, είτε γιατί λατρεύει αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια του είτε γιατί το μισεί.»
Πώς φαντάζεται όμως ότι θα το κάνουν όταν το μέλλον της συναυλιακής βιομηχανίας είναι -ας μην κοροϊδευόμαστε- στον αέρα; O Herring, όπως όλοι οι art workers, δεν έχει ιδέα. «Στην αρχή δεν θέλαμε να κάνουμε ούτε καν αυτή τη μία συναυλία σε live stream, ήμασταν διατεθειμένοι να περιμένουμε ακόμη και 7-8 μήνες για να κάνουμε τα πράγματα όπως ξέραμε μέχρι σήμερα, βγαίνοντας στο δρόμο. Γρήγορα όμως συνειδητοποιήσαμε ότι μπορεί να περάσουν ακόμη και δύο χρόνια για να ανέβουμε σε μια κανονική σκηνή. Γιατί λοιπόν να μην κάνουμε ό,τι μπορούμε τώρα; Αν μη τι άλλο είχε πλάκα που βρέθηκα με τους φίλους μου και παίξαμε μετά από πολλούς μήνες». Η αισιοδοξία ως γνωστόν είναι θέση, όχι φύση. Ούτε όμως είναι αφασία.
«Από κει και πέρα τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με μία κανονική συναυλία. Είναι μεν κάτι εφήμερο, αλλά τα συναισθήματα που προκαλείς στον θεατή δημιουργούν τις αναμνήσεις του μέλλοντός του. Γίνεσαι δηλαδή μέρος της ζωής του θεατή με ένα μεταφυσικό τρόπο που δε χάνει δράμι από την αξία του ακόμη και σήμερα που όλα καταγράφονται. Παίζεις για πρώτη φορά ένα νέο τραγούδι ψιλοχάλια και την επόμενη μέρα είναι στο YouTube, γαμώτο! Εντάξει, δεν θα τα βάψουμε μαύρα, αν πρέπει για την ώρα να παίζουμε σε live stream, αυτό θα κάνουμε. Η φυσική επαφή όμως είναι αντικατάστατη. Να βγαίνεις στη σκηνή και ο κόσμος να σε βλέπει μπροστά του. Ξέρεις τι μου αρέσει; Να είναι αναμμένα όλα τα φώτα! Αυτό λέω συνέχεια στο crew. Ανάψτε, γαμώτο, τα φώτα να μας βλέπει καλά ο κόσμος! Μου λείπει αυτή η ωμή σύνδεση με το κοινό. Έτσι χτίσαμε το όνομα μας. Οι συναυλίες είναι ένα από τα καλύτερα στοιχεία μας, είναι αβάσταχτη αυτή η αδράνεια».
«Δεν φαντάζεσαι πόσοι Αμερικανοί πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κορωνοϊός και είναι έξαλλοι, ώσπου κάποιος δικός τους άνθρωπος ή και οι ίδιοι κολλήσουν και τότε αντιλαμβάνονται το λάθος τους. Στην Αμερική επικρατεί για ακόμη φορά το χάος»
Τον περασμένο Αύγουστο διοργανώθηκε στο Νιουκαστλ της βόρειας Αγγλίας η πρώτη socially distanced open air συναυλία. Σε μία μεγάλη έκταση συγκεντρώθηκαν 2500 fans για να παρακολουθήσουν ζωντανά τον ποπ τραγουδιστή Sam Fender. Ο αριθμός των εισιτηρίων ήταν φυσικά πολύ μικρός μπροστά στις εκατοντάδες χιλιάδες που κόβονται στα μεγάλα καλοκαιρινά φεστιβάλ, ήταν όμως ικανός για να διεξαχθεί το πείραμα του χωρισμού του κοινού σε πεντακόσια γκρουπ των πέντε ατόμων, κάθε ένα από τα οποία περιορίστηκε σε μία υπερυψωμένη μεταλλική πλατφόρμα, εξυπακούεται σε απόσταση ασφαλείας η μία από την άλλη. Η ερώτηση προς τον ηγέτη των Future Islands είναι εύλογη: Πού είναι το φαν σε όλο αυτό; Εν πάση περιπτώσει, το ζητούμενο είναι να ξαναρχίσουν οι συναυλίες όποιο κι αν είναι το κόστος στον ψυχοσωματικό τους πλούτο όπως τον ξέραμε μέχρι τώρα; Εξίσου εύλογη είναι και η απάντησή του: «Προφανώς δεν με τρελαίνει η ιδέα, αλλά είναι πολύ νωρίς για να το σκεφτώ σοβαρά. Κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει η πανδημία, πότε θα ξαναρχίσουν οι συναυλίες. Δεν ξέρω πώς ένας διοργανωτής μεγάλου φεστιβάλ θα τολμήσει να ζητήσει από τόσο πολύ κόσμο να αγοράσει εισιτήρια αν δεν είναι απολύτως βέβαιος για την υγειονομική ασφάλεια. Κανείς δεν μπορεί να είσαι τόσο ανεύθυνος. Δηλαδή κανείς πέρα από τον Τραμπ! Τόσο καιρό έβλεπα στις προεκλογικές του ομιλίες τον κόσμο να είναι ο ένας πάνω στον άλλο. Τουλάχιστον στις συγκεντρώσεις του Μπάιντεν όλοι φορούσαν μάσκα και κρατούσαν αποστάσεις».
Και τότε (σ.σ. δύο μέρες πριν τη διεξαγωγή των αμερικανικών εκλογών) ο Sam Herring σηκώνεται όρθιος, στην οθόνη μου βλέπω την κοιλιά του, το καταλαβαίνει και κάθεται τραβώντας τα ακόμη λιγότερα (σε σχέση με το σόου του Letterman) μαλλιά του, ζητάει συγνώμη και «πυροβολεί».
«Το 2016 γράφαμε το “The Far Field” και δεν το χωρούσε ο νους μας όταν μάθαμε ότι βγήκε ο Τραμπ. Τώρα μου φαίνεται ακόμη πιο παρανοϊκό να πιστεύει κάποιος αυτόν τον ηλίθιο μετά από όσα έχει κάνει, μετά από τόσα ψέματα που έχει πει. Πολύ μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού της πολιτικής έχει να κάνει με τον φόβο και αυτός ο τύπος είναι πολύ καλός στο να χρησιμοποιεί τακτικές φόβου για να χειραγωγεί τις μάζες. Ξέρω ότι η πολιτική εξ ορισμού εμπεριέχει το ψέμα, αλλά ο Τραμπ αγνοεί την πραγματικότητα, τα γεγονότα. Πώς να συζητήσεις με κάποιον που προσπερνά την κοινή λογική; Είναι αδύνατο! Πώς να κάνεις διάλογο με κάποιον από τους φανατικούς οπαδούς του που αρνείται ότι υπάρχει αστυνομική βία; Το να είσαι υπέρ της εντατικοποίησης της αστυνόμευσης σήμερα, στο δικό μου το μυαλό σημαίνει ότι είσαι υπέρ της εντατικοποίησης της αστυνομικής βίας. Το να είσαι κατά των προσφύγων και μεταναστών σημαίνει ότι είσαι κατά του υποτιθέμενου πιο δομικού στοιχείου αυτής της χώρας, αν όχι και της κάθε χώρας, που δεν είναι άλλο από την αποδοχή και την όσμωση διαφορετικών ανθρώπων και φυλών. Όπλα, θρησκοληψία, καταπάτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άρνηση της πραγματικότητας: αυτό είναι το μανιφέστο του Τραμπ. Σε αυτά πιστεύουν οι οπαδοί του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ο χειρότερος Πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ. Είναι τόσο αναίσχυντος που βάσισε την προεκλογική του εκστρατεία και στην εκ προοιμίου υπονόμεση του αποτελέσματος, ώστε να μην το αποδεχθούν οι οπαδοί του. Ξέρεις τι τον ενοχλεί; Υπάρχει περίπτωση μόλις πάψει να είναι πρόεδρος να οδηγηθεί στη φυλακή γιατί έχει παραβιάσει τόσους νόμους. Είναι βουτηγμένος στα σκατά και έκανε τη χώρα πολύ χειρότερη, την πότισε με μίσος σε μια εποχή που χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο περισσότερο από ποτέ. Είναι τρελό! Μέσα στην πανδημία!»
Η οποία πανδημία, του λέω όταν πια έχει πάρει και την τελευταία από τις βαθιές ανάσες του σαν κάποιος που προσπαθεί να αποσοβήσει μια διαφαινόμενη κρίση πανικού (ενώ έχει απλά νεύρα), τουλάχιστον δεν έπληξε τη δημιουργικότητα των Future Islands, όπως και τόσων άλλων που επιλέγουν συνειδητά να παράξουν φέτος τέχνη, και δη μουσική, κι ας ξέρουν ότι δεν θα την επικοινωνήσουν διά ζώσης με το κοινό. Ίσως για να μπορούν τουλάχιστον στο μέλλον, να ανατρέχουν και σε κάτι θετικό από «εκείνο το άτιμο 2020» που έφερε τα πάνω κάτω σε όλο τον κόσμο. «Το mastering του δίσκου ολοκληρώθηκε τέλη Μαρτίου. Είχαμε κάποιες δεύτερες σκέψεις για το αν έπρεπε να το κυκλοφορήσουμε αλλά μας πήρε μόλις μία μέρα για να αποφασίσουμε ότι δεν είχε νόημα να περιμένουμε. Είναι, αν θες, και μια μορφή χρέους προς τους fans, να τους δώσεις κάτι για να απαλύνεις τον πόνο του εγκλεισμού εξαιτίας της πανδημίας», λέει ο Herring και επισημαίνει ότι δεν είναι ακριβώς στο χέρι ενός καλλιτέχνη η διαχείριση της δημιουργικότητάς του. «Αν υπάρχει δημιουργική ροή, δεν πρέπει να την παρεμποδίσεις. Κομμάτι αυτής της ροής εκτός από την ηχογράφηση ενός δίσκου είναι και η κυκλοφορία του, να το βγάλεις από μέσα σου, να το στείλεις εκεί έξω ώστε να πάψει να είναι κάτι δικό σου, να γίνει κτήμα του κόσμου».
Εντάξει, πορεί το As Long As You Are να μη γράφτηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, στην ιστορία όμως θα περάσει (και) ως προϊόν της. «Αυτό οφείλεται στο ότι στιχουργικά διαπραγματεύομαι ζητήματα όπως το να αποδέχεσαι όλα όσα συμβαίνουν, να τα επεξεργάζεσαι και να προχωράς. Όλο αυτό μπορεί να είναι κάτι πολύ προσωπικό, αλλά μπορεί να είναι και κάτι που μας αφορά όλους, όπως μία πανδημία που δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο. Έχουμε πια ένα αρκετά μεγάλο σώμα δουλειάς, έξι δίσκοι δεν είναι και λίγοι. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι ο καθένας έχει αιχμαλωτίσει ακριβώς το πώς ήμασταν όταν τον γράφαμε. Δεν εννοώ μόνο ως μουσικοί, αλλά ως άνθρωποι που παλεύουν με τα συναισθήματα τους με τον καθένα να προσπαθεί να συμφιλιωθεί περισσότερο με τον εαυτό του».
Τι έμαθες λοιπόν Samuel T. Herring για τον εαυτό σου όταν ολοκληρώθηκε το νέο άλμπουμ των Future Islands, που δεν το ήξερες όταν ξεκίνησες να το γράφεις; «Η επιτυχία του Singles, που κυκλοφόρησε το 2014, ήταν σπουδαία, άλλαξε όμως τα πάντα γύρω από τους Future Islands. Όλα μεγεθύνθηκαν. Περιοδεύσαμε για 22 μήνες. Οι σκηνές μεγάλωσαν. Το κοινό μεγάλωσε. Εμείς προσαρμοζόμασταν χωρίς να αφομοιώνουμε όσα συνέβαιναν. Στο τέλος εκείνου του κύκλου σχεδόν δεν μιλούσαμε μεταξύ μας. Από κεκτημένη ταχύτητα μπήκαμε στο στούντιο και γράψαμε τον επόμενο δίσκο. Σκύψαμε το κεφάλι, γράψαμε νέα τραγούδια, τα ηχογραφήσαμε, τα κυκλοφορήσαμε, ξαναβγήκαμε στο δρόμο και συνειδητοποιήσαμε ότι ήμασταν σαν υπνοβάτες. Έγινα έξαλλος, τα έβαλα με τον εαυτό μου. Ξεκινάς μια μπάντα για να περνάς χρόνο με τους φίλους σου. Αν είστε τυχεροί θα δείτε ότι υπάρχει μια μικρή ελπίδα να τα καταφέρετε. Ώσπου βγήκε το Singles και όντως τα καταφέραμε, αλλά “καήκαμε”. Δεν ήμασταν πια φίλοι σε μια μπάντα. Ήμασταν φίλοι σε μια δουλειά που έπρεπε να γίνει».
Ήταν κάπως σαν να χάθηκε, ή έστω υποβαθμίστηκε στην εξίσωση του γκρουπ ο παράγοντας της Τέχνης. Σε τίποτα καλό δεν μπορεί να οδηγήσει αυτό αν δεν υπάρξει μια συνειδητή αλλαγή πλεύσης. «Ο κύκλος της δημιουργίας του As Long As You Are περιλάμβανε πολλές ψυχαναλυτικές συζητήσεις μεταξύ μας. Μερικές φορές ξεχνάμε να ακούμε τους φίλους μας ακριβώς γιατί είμαστε τόσο κοντά. Αν περνάς μήνες με κάποιον στο δρόμο νομίζεις ότι ξέρεις ακριβώς τι σκέφτεται. Οι άνθρωποι όμως αλλάζουν, πώς θα καταλάβεις τον άλλο αν δεν του μιλήσεις, αν δεν τον ακούσεις; Έπρεπε να ανακτήσει ο καθένας μας την εμπιστοσύνη του άλλου, να ξαναπάρουμε στα χέρια μας τα ηνία των Future Islands, να σταματήσουμε να λέμε σε άλλους να πάρουν αποφάσεις για λογαριασμό μας γιατί εμείς είμαστε τόσο “καμμένοι” από την κούραση. Ξεκινώντας το άλμπουμ, δεν ήμουν σίγουρος ότι θα το ολοκληρώναμε. Σκεφτόμουν ότι ίσως η μπάντα να είχε φτάσει στο τέλος του δρόμου. Τώρα όμως νιώθω ότι είμαστε στην αρχή ενός νέου, μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ο πρώτος μας δίσκος με τον οποίο είμαστε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, απόλυτα ικανοποιημένοι, με κάθε επιμέρους λεπτομέρεια. Πολυλογώ, το ξέρω. Αλλά είμαι ευτυχισμένος που ξαναβρήκα τους φίλους μου. Δεν πρέπει ποτέ να θεωρείς δεδομένους τους φίλους σου. Είναι όπως και μία ερωτική σχέση. Αν θες να μακροημερεύσει, πρέπει να κρατήσεις δυνατή τη φωτιά, να καταστήσεις σαφές ότι είσαι εκεί για τον άλλο, ώστε να υπάρξει ανταπόδοση».
Τώρα ναι, Sam πες μας για τότε που βγήκες στην τηλεόραση και άλλαξε η ζωή σου.
«Ανάμεσα σε κάποιον που έχει όλους τους δίσκους μας και σε κάποιον που ξέρει μόνο το “Seasons”, υπάρχει μια διαφορά κι ας μην ξέρω πόσο μεγάλη είναι. Η εμφάνισή μας στον Letterman πέτυχε γιατί ήταν απολύτως ειλικρινής. Αυτή είναι η ουσία κάθε συναυλίας των Future Islands: δύναμη, ευαισθησία, έκπληξη, παιχνίδι με την ιδέα που έχει ο κόσμος για εμάς με βάση την εμφάνισή μας. Υπάρχουν ακροατές που τους αρέσει περισσότερο η λίγο πιο ήρεμη πλευρά μας, όπως αποτυπώνεται στους δίσκους. Όταν όμως είμαστε στη σκηνή, νιώθουμε πραγματικά ο εαυτός μας. Στον πυρήνα μας είμαστε πάνω απ’ όλα μια live μπάντα. Γι’ αυτό και ο ιδεατός ακροατής στο μυαλό μου είναι κάποιος που δεν ξέρει τίποτα για τους Future Islands κι έρχεται για πρώτη φορά σε μια συναυλία μας. Να κάτι που μπορεί να μας στέρησε ο Letterman: το στοιχείο της έκπληξης. Το να βλέπεις το πρόσωπο κάποιου που σε παρακολουθεί live για πρώτη φορά και μένει με το στόμα ανοιχτό, είτε γιατί λατρεύει αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια του είτε γιατί το μισεί. Από το να ήμουν σε μία μπάντα που σου φαίνεται καλούτσικη, θα προτιμούσα χίλιες φορές να είμαι σε μία μπάντα που μισείς».