Ο Γιάννης και η Ράνια σε λίγη ώρα θα χωρίσουν. Πριν από αυτό θα κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον σε μια σφοδρότατη αντιπαράθεση, με φόντο την Αθήνα και την Ελλάδα των αρχών της δεκαετίας του ’90.
Με σφιγμένα δόντια ακούμε τους ήρωες να αρθρώνουν με καθημερινό και τραχύ λόγο αλληλοκατηγορίες σε μια καθόλα συνηθισμένη διαμάχη που ηχεί στα αυτιά μας τόσο οικεία, όσο μια τηλεόραση ανοιχτή σ’ ένα συνοικιακό μπαλκόνι.
Σε μια μικροαστική κουζίνα ο Θανάσης Βαλτινός χωράει μια ολόκληρη εποχή. Μια εποχή μαζί με την ηθική που μας κληροδότησε, την ελληνική οικογένεια που ακόμα προσπαθούμε να διαπραγματευτούμε αλλά και τον θάνατο ενός έρωτα, που είναι πάντα επίκαιρος.
Η ομάδα 4Frontal απαντά στις ερωτήσεις της Popaganda για την παράσταση Φτερά Μπεκάτσας, που παρουσιάζουν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Γιατί επιλέξατε ως ομάδα 4Frontal να παρουσιάσετε αυτό το έργο; Θανάσης Ζερίτης: Προσπαθούμε κάθε χρονιά να ανεβάζουμε κείμενα που θα μιλήσουν και στον κόσμο, όπως μίλησαν σε εμάς. Συγκεκριμένα σήμερα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας αποφασίσαμε να έρθουμε λίγο πιο κοντά, στις αρχές της δεκαετίας του 90, για να αναρωτηθούμε όλοι μαζί τι έχει αλλάξει, τι νομίζουμε ότι έχει αλλάξει και τι θα θέλαμε να έχει αλλάξει. Στην πόλη μας, στην χώρα μας και στον καθένα από εμάς.
Ποια η σκηνοθετική προσέγγιση και πώς αναπτύχθηκε στις πρόβες; Ποιος είναι ο ρόλος του καθενός; Ολόκληρη η παράσταση είναι μια διαμάχη, ένας ερωτικός καυγάς ανάμεσα στον Γιάννη και την Ράνια. Γι’ αυτό φυσικά ανατρέξαμε στα δικά μας. Αλλά ταυτοχρόνως είναι μια ιστορία που διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του ’90,όταν εμείς ήμασταν παιδιά. Θυμηθήκαμε λοιπόν ήχους, εικόνες, τραγούδια, αλλά και την αίσθηση που είχαμε για όλα αυτά, όταν ακόμα το ασυνείδητο είχε τον κυρίαρχο ρόλο. Αφήσαμε έξω τα ωραία λόγια, τα βαθιά νοήματα, τις βαρύγδουπες λέξεις και προσπαθήσαμε να εστιάσουμε στο απλό, αφήνοντας χώρο και σε αυτά που δεν λέγονται να ακουστούν.
Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της παράστασης για εσάς; Ελένη Τσιμπρικίδου: Νομίζω το φινάλε. Σε κάθε παράσταση συνήθως η ένταση κορυφώνεται και ολοκληρώνεται η διαδρομή που έχεις κάνει ως θεατής αλλά και ως ηθοποιός. Συγκεκριμένα στη δική μας παράσταση, θυμίζει την ησυχία που επικρατεί μετά από μια καταιγίδα.
Με ποια αίσθηση θέλετε να φύγει ο θεατής; Σταύρος Γιαννουλάδης: Η παράσταση είναι ένα παράθυρο στην δεκαετία του 90′, στην εποχή που μεγαλώσαμε. Θέλουμε ο θεατής να κάνει μια ανασκόπηση στο παρελθόν και να το συγκρίνει με το σήμερα. Να δει σημεία της παράστασης και να ταυτιστεί. Μια αίσθηση είναι το μούδιασμα. Το μούδιασμα που έρχετε μετά την υστερία και την υπερπληροφόρηση και στο αυτί και στο μάτι. Μετά όταν θα έρθει η συνειδητοποίηση του τέλματος που βρίσκονται οι ήρωες, αυτό το μάταιο στο οποίο είνα παγιδευμένοι, και μόλις το συνειδητοποιούμε και κάνουμε τις συνδέσεις για λίγο μουδιάζουμε.
Αν θέλατε να πέντε γραμμές να πείσετε έναν θεατή να επιλέξει τη δική σας παράσταση -ανάμεσα στην πληθώρα έργων που ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές- τι θα του λέγατε; Ελένη Τσιμπρικίδου: Εκτός απ το ότι το θέατρο του Νέου Κόσμου είναι πολύ κοντά στο μετρό, είναι μια παράσταση βουτιά στη δεκαετία του 90. Εμείς που μεγαλώσαμε μέσα σ αυτή σκαλίζουμε την μνήμη και την ψυχή μας για να βρούμε αυτά που μας έκαναν αυτούς που είμαστε.
Είναι εύκολο για μια θεατρική ομάδα ή έναν σκηνοθέτη να βρει στέγη και να παρουσιάσει τη δουλειά της/του; Εσείς ποιες δυσκολίες τυχόν αντιμετωπίσατε στο παρελθόν; Σταύρος Γιαννουλάδης: Νομίζω πως πια το να βρεις στέγη για να παρουσιάσεις τη δουλειά σου μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο, αλλά είναι εφικτό. Υπάρχουν πολλοί χώροι διαθέσιμοι, και γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια παρουσιάζονται πάνω από χίλιες παραστάσεις. Το θέμα είναι, το τι θα κάνεις αφού βρεις το χώρο, πώς θα επικοινωνήσεις την παράστασή σου, πως θα μπορέσεις να πληρώσεις το ενοίκιο, το ΙΚΑ και άλλα λειτουργικά έξοδα που έχει μία θεατρική ομάδα. Και φυσικά το πιο σημαντικό είναι το γιατί κάνεις την παράσταση και το πώς. Εμείς είχαμε την τύχη και με το βραβείο που κερδίσαμε στο φεστιβάλ devised πολιτικής κωμωδίας του Θεάτρου του Νέου Κόσμου αλλά και με τις εφηβικές μας παραστάσεις που έγιναν στο ίδιο θέατρο, να βρούμε γρήγορα θεατρική στέγη στα πρώτα μας χρόνια. Η αιώνια δυσκολία είναι τα γραφειοκρατικά θέματα που έχουν οι ομάδες για να μπορούν να λειτουργούν, είναι ένας συνεχής πονοκέφαλος, που κάθε χρόνο όλο και κάτι αλλάζει και πρέπει να προσαρμοστείς. Κάτι που είναι εντελώς έξω από την καλλιτεχνική λειτουργία.