Ολα ξεκίνησαν όταν τέσσερις φίλοι πήγαν να δουν μια ταινία στις Νύχτες Πρεμιέρας του 2012. Λεγόταν Back Yard και ήταν ένα ντοκιμαντέρ για το πως ένας τύπος από την Ισλανδία είχε αποφασίσει να κάνει ένα μίνι μουσικό φεστιβάλ στην αυλή του με ονόματα της ισλανδικής σκηνής, όπως οι FM Belfast και οι Mum, να το ηχογραφήσει και κινηματογραφήσει επαγγελματικά, και να το κάνει ντοκιμαντέρ. Με ένα μαγικό τρόπο κατάφερε να φέρει τα ονόματα που ήθελε, έστησε το event στη μικρή αυλή του, κάλεσε φίλους και δημιούργησε ένα μικρό θρύλο που τελικώς όχι μόνο έγινε ντοκιμαντέρ, αλλά βραβεύτηκε και σε αρκετά φεστιβάλ. Φοβερός τύπος, φοβερή φάση.
Ας πάμε στους δικούς μας. Ο Γιάννης Αντωνακάκης, συνέταιρος σε μπαρ στην Αθήνα αλλά και στο Κουφονήσι, ο Γιώργος Κόλτσιου, μουσικός, ο Ηλίας Κριμίζης, μηχανικός αυτοκινήτων και ο Ντίνος Δημολάς, γραφίστας, δεν είχαν καμία επαγγελματική σχέση με τη διοργάνωση εκδηλώσεων. Εκτός αυτού, ήταν πάντα αυτό που οι φίλοι τους έλεγαν «πύραυλοι». Μπορεί να χρειαζόταν τέσσερις προσπάθειες για να καταφέρεις να τους συναντήσεις όλους μαζί γιατί κάποιος δε θα ερχόταν, κάποιος θα ξεχνιόταν, κάποιος θα έφτανε 3 ώρες αργότερα. Φίλοι καρδιακοί από χρόνια, λάτρεις της μουσικής όλοι τους και μάλιστα όχι μόνο ενός είδους, αλλά της μουσικής ως σύνολο, πάντα γκρίνιαζαν για το πως γκετοποιείται σε είδη, για το πώς μονίμως προωθείται το indie πάνω από όλα τα υπόλοιπα, για το πως δεν μπορείς να βρεις ένα φεστιβάλ που να ακούσεις τα πάντα.
Τα 3/4 της παρέας που τρέχει το Frontyard
«Είδαμε το ντοκιμαντέρ και γουστάραμε πολύ», λέει ο Ηλίας. «Μαζευτήκαμε όπως κάθε Κυριακή στο Barsol, το μπαρ του Γιάννη, και λέγαμε πως εμείς δεν κάνουμε τίποτα και κοίτα τι έκανε αυτός ο τύπος κι εμείς τι θα κάνουμε που είμαστε βαρετοί και μαλάκες. Και ξαφνικά λέω εγώ “να κάνουμε το Frontyard. Αυτό που έκανε ο Ισλανδός δηλαδή, αλλά εδώ στην Ελλάδα, στην αυλή του Γιάννη που τότε ζούσε στον Παράδεισο Αμαρουσίου και είχε μια μεγάλη όμορφη αυλή που ήταν ζούγκλα». Είχατε κάποια εμπειρία έως τότε σε κάτι ανάλογο; ρωτάω. Ξεσπάνε σε γέλια. «Σόρι, αλλά εδώ γελάμε. Οχι βέβαια. Εμείς με το ζόρι οργανώναμε πώς θα βγούμε έξω».
Το ότι αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν από το Φεβρουάριο που το συζήτησαν πρώτη φορά σοβαρά μέχρι τον Ιούνιο του 2012 να βρουν μπάντες, να φτιάξουν την αυλή, να στήσουν εξοπλισμό επαγγελματικής ηχρογράφησης και κινηματογράφησης, να βρουν χρήματα και τελικώς να καταφέρουν όλοι να είναι εκεί στο πρώτο Frontyard, ένα μαγικό σπιτικό DIY μουσικό πικ νικ στο οποίο είχα την τύχη να βρεθώ, ανάμεσα σε λίγους τότε (περίπου 100-120 άτομα) όπου έπαιξαν λαιβ οι Kill Emil & the Yumas, οι Electrobalkana, oι Pad Trio με τον Elephant Phinix, οι Direct Connection και οι Space Blanket, είναι η απόδειξη ότι γίνονται θαύματα και τη σήμερον ημέρα. Σε μια σπιτική αυλή που τα παιδιά είχαν μεταμορφώσει σε ένα μαγικό σκηνικό με λαμπάκια, γκραφιτάδες να ζωγραφίζουν τους τοίχους, ένα κιόσκι με δωρεάν μπίρες και χοτ ντογκ, μπάντες να παίζουν από τις 6 το απόγευμα κάτω από τα δέντρα και γείτονες να χορεύουν στα μπαλκόνια μέχρι τη 1 το βράδυ. Εκεί έγινε το πρώτο Frontyard, ένας φίλος που είχε παρευρεθεί το είχε ταγκάρει τότε στο foursquare ως «κάπου φανταστικά».
«Μέχρι μια μέρα πριν μας ακύρωσε μια μπάντα και έπρεπε να βρούμε άλλη. Την προηγούμενη το βράδυ δε λειτουργούσε η κονσόλα. Ο σκηνοθέτης δεν ξέραμε καν αν θα έρθει μέχρι το ίδιο μεσημέρι του event. Ηρθαν λάθος μπίρες, δύο βαρέλια περισσότερα που τα πληρώσαμε και λέγαμε τι θα τα κάνουμε και τελικώς δεν έφτασε η μπίρα», λέει ο Γιάννης. «Ολοι οι φίλοι και οι γνωστοί μας κουβαλούσαν πράγματα μέχρι την τελευταία στιγμή. Τέτοια ανταπόκριση δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ. Ολα έγιναν από εμάς, από φίλους μας, ακόμα και τα ηλεκτρολογικά, τα της ηχογράφησης, το τριφασικό ρεύμα ερχόταν από το δίπλα σπίτι, έτρεχαν καλώδια παντού, κανείς δεν πληρώθηκε για εργασία, όλοι το προσέφεραν έτσι, γιατί γούσταραν τη φάση. Φοβόμασταν για το πως θα αντιδράσουν οι γείτονες για αυτό και είχαμε μοιράσει flyers όλες τις προηγούμενες ημέρες που τους ζητούσαμε συγγνώμη και τους καλούσαμε να έρθουν, και τελικώς ήρθαν πολλοί, άλλοι χόρευαν στα μπαλκόνια, ήρθε ένας μπάρμπας που άκουσε τους Electrobalkana να παίζουν παραδοσιακά και τρελάθηκε γιατί ήταν από τα Γιάννενα και γούσταρε πολύ. Δεν το περίμενε ότι εμείς οι γκρούβαλοι θα είχαμε κάτι τέτοιο. Αυτό, όμως, είναι το Frontyard. Ενα σπιτικό πάρτι, στην ουσία. Ενα DIY μουσικό πικ νικ με σχήματα από όλη την παλέττα της ελληνικής σκηνής, που συγκεντρώνει φίλους και εραστές της μουσικής χωρίς παρωπίδες σε είδη. Που γίνεται χωρίς καμία πρόθεση κέρδους, τρώνε, πίνουν όλοι δωρεάν. Εμείς μπαίνουμε μέσα, γιατί θέλουμε να κάνουμε αυτό το πράγμα. Ντοκιμαντέρ δεν έχουμε καταφέρει να το κάνουμε ακόμα, αλλά το event το κάνουμε έκτοτε κάθε χρόνο».
Το 2013 έγινε πάλι σε μια αυλή στον Παράδεισο κι έπαιξαν οι . message, ο Mononome, οι Lluvia, οι Black Cats Society και οι Kill Emil & the Yumas. Το 2014 στο Πάρκο Αντώνη Τρίτση, η μοίρα έπαιξε άσχημο παιχνίδι, η εθνική πέρασε στους 16 και έπαιζε το κρίσιμο παιχνίδι την ημέρα που είχε στηθεί το Frontyard με ονόματα όπως οι Puta Volcano, οι 7-Odds, o Mr Z με τον Space Cowboy, οι Good Demons και ο Vlastur. Φέτος το Frontyard επιστρέφει εκεί που γεννήθηκε: σε μια αυλή, αυτή τη φορά στη Δροσιά. To Σάββατο 13 Ιουνίου, από τις 19.00 το απόγευμα και μέχρι τις 00.30 το βράδυ θα παίξουν οι: Vangelis Stefanopoulos (τζαζ πιανίστας που θα κάνει ένα σόου με πλήκτρα και λούπες), οι Wolfy Funk Project, ο Kύριος Κ, οι Mariletta & the Yumas και ο Bonebrokk, ενώ ο Mr Z θα ξεκινήσει το event με dj set στις 18.00.
Πολλές πολλές φωτογραφίες από τα περασμένα πικ νικ της Frontyard
«Σκοπός μας εξαρχής ήταν να είναι όσο πιο ετερόκλητο γίνεται, μουσικά», λέει ο Γιώργος. «Αυτό προσπαθούμε να κρατάμε μέχρι σήμερα. Γιατί έτσι είναι οι μουσικές που ακούμε κι εμείς. Τα κιθαριστικά για να καταλάβεις δε τα πολυθέλουμε, τις δύο πρώτες χρονιές δε βρήκαμε κανένα που να μας αρέσει. Μόνο πέρυσι με τους Puta Volcano και τους 7-Odds πετύχαμε διάνα. Το άγχος, οι αναποδιές, τα ευτράπελα, οι δυσκολίες και το κόστος είναι τόσο μεγάλο που ειλικρινά κάποιος απ’ έξω δεν καταλαβαίνει ίσως γιατί το κάνουμε. Υπάρχουν μέρες που ούτε εγώ το καταλαβαίνω για να είμαι ειλικρινής. (γέλια) Αλλά είναι το Frontyard, το αγαπάμε και όταν τελικώς γίνεται μας αποζημιώνει για όλα».
Πέρυσι το καλοκαίρι, η παρέα του Frontyard αποφάσισε να το πάει ένα βήμα παραπέρα και έφτιαξε μια δισκογραφική εταιρία με το ίδιο όνομα. Η Frontyard ως label έχει παρόμοιους στόχους, βγάζει τις δουλειές της αποκλειστικά σε βινύλιο και digital download, επιλέγει τους καλλιτέχνες της με τα ίδια απολύτως προσωπικά και αυστηρά κριτήρια που θέτουν τα παιδιά μεταξύ τους και επιμένει πάντα στο να εμπλέκεται ενεργά στην παραγωγή των δίσκων που κυκλοφορεί. «Κι εκεί, “μέσα” μπαίνουμε, μη νομίζεις», λέει γελώντας ο Γιάννης. «Αλλά αυτό είναι το νέο κοσκινάκι μας τώρα και μας αρέσει πολύ». Η Frontyard Records έχει μπει δυναμικά έχοντας κυκλοφορήσει από πέρυσι τη δουλειά των Kill Emil & the Yumas, του Mr Z, των 7-Odds και των Puta Volcano. Και έρχονται περισσότερα.
«Οταν συζητάμε για το τι θέλουμε να κάνουμε μας πιάνει ένας ενθουσιασμός και σκεφτόμαστε τρελά πράγματα» λέει ο Ηλίας. «Για να καταλάβεις φέτος θέλαμε να φέρουμε στο Frontyard τους Goat. Επικοινωνήσαμε μαζί τους, μιλήσαμε με μάνατζερ και υπεύθυνους περιοδείας, αλλά τα χρήματα που ζητούσαν ήταν πάρα πολλά και τελικώς είδαμε ότι έχουν κλείσει για το Gagarin το φθινόπωρο. Αλλά με κάτι τέτοια εμείς ξεσηκωνόμαστε. Αλλωστε, αφού καταφέραμε να στήσουμε το πρώτο Frontyard, πλέον όλα είναι δυνατά».
