Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι γυναίκες χρειάστηκε να προσπαθήσουν λίγο περισσότερο για να τα καταφέρουν και στη μουσική βιομηχανία. Από τη σχεδόν κουκλίστικη τοποθέτηση επί σκηνής γυναικείων σχημάτων όπως οι Shangri-Las πίσω στα 60s, μέχρι ντουέτα-ζευγάρια όπως οι Ike and Tina Turner, όπου πίσω από τη φαινομενικά δυναμική εικόνα της Tina κρυβόταν η κακοποίηση από τον σύζυγό της, έχει αποδειχτεί πολλές φορές ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο ρόδινα όσο φαίνονται.
Βέβαια στην πορεία, έγιναν δυναμικές singer-songwriters (Joni Mitchell), rock ‘n’ roll ποιήτριες (Patti Smith), για να φτάσουν μέχρι το riot grrrl κίνημα, να «αγριέψουν» με punk πρόσημο και να σταθούν δυναμικά σε όλα τα μουσικά πεδία έκτοτε, από καθαρόαιμη ποπ μέχρι «ανδροκρατούμενα» είδη όπως το metal και η electro. Τι γίνεται όμως στα καθ’ ημάς σήμερα; Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα μουσικόςκαι συγκεκριμένα frontwoman στην Ελλάδα το 2017; Δέκα γυναίκες που βρίσκονται σε αυτήν ακριβώς τη θέση μιλάνε στην Popaganda και ξετυλίγουν το κουβάρι της σχέσης τους με τη μουσική.
Όλες «κόλλησαν το μικρόβιο» της μουσικής κυρίως από το σπίτι: είτε από τους δίσκους του μπαμπά, είτε επειδή είχαν γονείς μουσικούς και κάπως έτσι, στην παιδική ή εφηβική ηλικία αποφάσισαν να πιάσουν κι αυτές κάποιο μουσικό όργανο.
Nefeli Walking Undercover (Φωτογραφία: Πρόδρομος Σταμπούλογλου)
Όλα ξεκίνησαν όταν πήγα ως έμβρυο στο live των Pink Floyd το 1989 στο ΟΑΚΑ! –Νεφέλη Λιούτα (Nefeli Walking Undercover)
Σχεδόν από την κοιλιά της μάνας μου, η μουσική υπήρχε μέσα στο σπίτι ως βασικό συστατικό παιδείας και ψυχαγωγίας. Επισημοποιήθηκε στα 5-6 μου χρόνια όταν ξεκίνησα πιάνο. –Άννα Παπαθανασίου (Puta Volcano)
Ο πατέρας μου ακόμα έχει τις κασέτες που τραγουδούσα τριών χρονών. –Πέννυ Μπαλτατζή
Οι δίσκοι του μπαμπά, η ποπ της εποχής και μια κιθάρα μέσα στο σπίτι που μου γαργαλούσε τα αυτιά. Όταν την πήρα στα χέρια μου και μπήκαν οι Beatles στη ζωή μου (γύρω στα 6-7), ξεκίνησε το honeymoon με τη μουσική. –Λαμπρινή Γρηγοριάδου (Million Hollers)
9 χρονών έπαθα έρωτα όταν είδα την ξαδέρφη μου να παίζει πιάνο. Αυτό ήταν! –Αιμιλία Παπαθεοχάρη (Emi Path)
Από νηπιακή ηλικία. Αγαπημένα μου Η Λιλιπούπολη, στο δημοτικό το Chaos A.D. των Sepultura.Όλα λάθος… Χάζευα στα δισκάδικα των Χανίων, διάβαζα ό,τι μουσικό περιοδικό έπεφτε στα χέρια μου. Στα 16 άρχισα να τραγουδάω σε μπάντα και κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω. –Sofia Sarri
Σαββατοκύριακα φασίνα με Led Zeppelin και Pink Floyd στα ηχεία, στο δρόμο για τη θάλασσα Deep Purple και Black Sabbath στο αμάξι. Στο σπίτι είχαμε 5-6 κιθάρες, κάποια στιγμή αποφάσισα ότι θέλω να μάθω. –Ειρήνη Παππά (Allochiria)
Πιάνο το πρώτο μου όργανο, ακολούθησε η κιθάρα. Στην εφηβεία γρατζούναγα κομμάτια από Cure, Siouxsie and the Banshees, PJ Harvey, Smashing Pumpkins, Sonic Youth, dEUS. Ξεκίνησα και το μπάσο, τα συγκροτήματα, τα live. Το 2007 αποφάσισα να δουλέψω δικά μου τραγούδια και να δημιουργήσω τους Tango with Lions. –Κατερίνα Παπαχρήστου (Tango With Lions)
Ο μπαμπάς μου έπαιζε φλάουτο, μπαγλαμά και σφύριζε μελωδίες στο σπίτι. Η μαμά μου έπαιζε πιάνο, τραγουδούσε, δίδασκε μουσικοκινητική αγωγή Carl Orff και υπήρχαν πάρα πολλά κρουστά και οργανάκια στο σπίτι. Στο δημοτικό πέρασα από βιολί, χορωδία, πιάνο, ακορντεόν. Στο γυμνάσιο ξεκίνησα να ολοκληρώνω τις μελωδίες που έφτιαχνα, να τις κάνω αγγλόφωνα κομμάτια. –Δάφνη Λάζου (Daphne and the Fuzz)
Μικρή έπαιζα αρμόνιο. Στα 35 αποφάσισα να μάθω ντραμς με τον Νίκο Σιδηροκαστρίτη. Μετά αποφασίσαμε με τη Μαριλένα να κάνουμε ένα συγκρότημα. –Μαρία (Someone Who Isn’t Me)
9 χρόνων ξεκίνησα πλήκτρα. Πήρα τα πτυχία, δίδαξα κι όταν βαρέθηκα, ξεκίνησα να παίζω πλήκτρα σε μπάντες. Έφτιαξα τις Berlin Βrides, μετά τις SWIM, γράφω μουσική για σινεμά, θέατρο, διαφήμιση και κάνω dj sets ηλεκτρονικής μουσικής. –Λου (Someone Who Isn’t Me)
Αν νομίζετε ότι η ανισότητα των δύο φύλων είναι ανύπαρκτη στη μουσική, σκεφτείτε το ξανά.
Σεξισμό μπορεί να γνωρίσεις οποιαδήποτε στιγμή, είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα. Όταν τραγουδάς από δεκαέξι χρονών παρατηρείς και βιώνεις διάφορα. Σημασία έχει να παραμείνεις όρθιος. –Πέννυ Μπαλτατζή
Έχουν συμβεί διάφορα που με κάνουν και γελάω. Παίζαμε με τους Night on Earth και τον Θανάση Παπακωσταντίνου στο Θέατρο Πέτρας, από το κοινό ούρλιαζαν για τα μαλλιά, το φόρεμα μου, πέταξαν ένα γυάλινο μπουκάλι, ευτυχώς αστόχησαν. Μου έχουν συμβεί πολύ χειρότερα στο δρόμο μέρα-μεσημέρι και σε στιγμές που δεν το περίμενα. –Sofia Sarri
Sofia Sarri. Φωτογραφία: Μιχάλης Κουρής.
Δυστυχώς ναι. Όσοι έχω συνεργαστεί είναι στην πλειοψηφία ανοιχτόμυαλοι, όμως έχω βιώσει σεξισμό με το προσωπείο του «αστείου». Όταν έπαιζα μπάσο είχα ακούσει πολύ ανόητα σχόλια περί φαλλού και μπάσου. –Κατερίνα Παπαχρήστου (Tango With Lions)
Δεν έχω βιώσει άνιση συμπεριφορά. –Ειρήνη Παππά (Allochiria)
Όχι μέχρι στιγμής! Μπαίνω στο χώρο με το «δασκαλο-αυστηρό» μου ύφος πίσω από τα μυωπικά μου γυαλιά και αυτο-παγιώνομαι! –Νεφέλη Λιούτα (Nefeli Walking Undercover)
Παλαιότερα, σε σχήμα που συμμετείχα υποτιμούσαν την δουλειά μου σε βαθμό που απορούσα γιατί ζήτησαν να συνεργαστούμε. Μια φορά είχε συνοδευτεί από χαμηλόφωνα σχόλια τόσο ώστε να «πέσουν» εσκεμμένα στην αντίληψή μου. Εκεί τελείωσε το πράγμα! –Αιμιλία Παπαθεοχάρη (Emi Path)
Όχι, αυτό που με ενοχλεί περισσότερο κι έχει να κάνει με εμένα είναι πως παλεύω σκληρά μέσα μου συνέχεια για να αποδείξω πως είμαι κάτι παραπάνω από ένα γλυκό κοριτσάκι. –Δάφνη Λάζου (Daphne and the Fuzz)
Βέβαια, ας μη γελιόμαστε. Παραγωγός κάποτε μας απαξίωσε με σεξιστικά σχόλια επειδή διαφωνήσαμε μαζί του στη δημιουργική διαδικασία. Επίσης ψάξε τα ελληνικά φεστιβάλ που έγιναν φέτος και μέτρα τις γυναικείες συμμετοχές. Θα φρικάρεις. –Someone Who Isn’t Me
Η ανισότητα φαίνεται από μικρές καθημερινές κινήσεις. Ο χώρος εργασίας είναι απλά έκφανση μιας γενικότερης αντιμετώπισης στην κοινωνία της πατριαρχίας. Έχει χρειαστεί να πρέπει να αποδείξω ότι κατέχω προσόντα αυτονόητα για το επάγγελμα συγκριτικά με τους άνδρες συναδέλφους μου. –Λαμπρινή Γρηγοριάδου (Million Hollers)
Από την Delia Derbyshire μέχρι την Grimes, κάποιες γυναίκες ξεχώρισαν όχι μόνο για την μουσική τους αλλά και για τη γενικότερη στάση τους.
Lili Boulanger! Ένα κορίτσι που πέθανε στα 24 αλλά πρόλαβε να αφήσει αξιόλογο συνθετικό έργο. Ήταν η πρώτη γυναίκα που πήρε το βραβείο σύνθεσης στα Prix de Rome, σε μία άκρως ανδροκρατούμενη εποχή και επάγγελμα (αρχές 20ου αιώνα). –Αιμιλία Παπαθεοχάρη (Emi Path)
Άννα Παπαθανασίου (Puta Volcano).
Φλέρυ Νταντωνάκη, Σωτηρία Μπέλλου, Μαρία Κάλλας, Nina Simone, Sister Rosseta Tharp, Kim Gordon, PJ Harvey, Janis Joplin. Γυναίκες μαχήτριες, δημιουργούν μία καινούρια ταυτότητα εφευρίσκοντας τον εαυτό τους. –Άννα Παπαθανασίου (Puta Volcano)
Από την Janis Joplin ως τις Grimes, St Vincent, Sky Ferreira. Ξεπερνούν τα κλασικά γυναικεία πρότυπα. Δεν πρέπει να υπάρχει λόγος να διαχωρίζουμε τους καλλιτέχνες -και όχι μόνο- ανάλογα με το φύλο τους. –Δάφνη Λάζου (Daphne and the Fuzz)
Patti Smith. Πάντρεψε την ποίηση με το ροκ-εν-ρολ, είχε μια αγνή εκκίνηση στη μουσική τον καιρό που η σκηνή στη Νέα Υόρκη έβραζε. –Λαμπρινή Γρηγοριάδου (Million Hollers)
H Princess Nokia που έλουσε με σούπα πρωταγωνιστή ρατσιστικής επίθεσης σε τρένο. Θαυμάζω γυναίκες που δοκιμάζουν επιτυχώς τους εαυτούς, όπως η Julia Holter και η Grouper. –Νεφέλη Λιούτα (Nefeli Walking Undercover)
Η Νινή Ζαχά. Τραγουδούσε, έπαιζε πιάνο, φλογέρα, τύμπανα, χόρευε κλακέτες και με αυτή την φωνή. Αυτή κι αν ήταν αντράκι. –Πέννυ Μπαλτατζή
Orianthi, τρομερή κιθαρίστρια, Julie Christmas για το συναίσθημα που β(γ)άζει, Lorde γιατί σε τόσο μικρή ηλικία καταφέρνει κάτι αξιοζήλευτο παραμένοντας ταπεινόφρων, Sia γιατί αποφάσισε να βγει στο προσκήνιο πολύ αργά, Lady Gaga γιατί έχει φωνή, μουσική παιδεία και δεν κωλώνει να κάνει ό,τι γουστάρει. –Ειρήνη Παππά (Allochiria)
Someone Who Isn’t Me. Φωτογραφία: Άννα Ταγκάλου.
Η Bjork, γιατί δημιουργεί σε απόλυτη σύνδεση με την καρδιά και το μυαλό της, έχει κυκλοφορήσει μερικούς από τους αγαπημένους μου δίσκους. Είναι αυτή που είναι σαν καλλιτέχνης και σαν οντότητα. –Sofia Sarri
PJ Harvey. Πολυσχιδής, απίστευτη μουσικός, καλλιτέχνις, performer επαναπροσδιορίζεται συνέχεια. Ποιήτρια. Delia Derbyshire. Από τις πρώτες γυναίκες πού έφτιαξαν ηλεκτρονική μουσική στα υπόγεια του BBC. –Someone Who Isn’t Me
Kate Bush για το πηγαίο ταλέντο, την ανατρεπτική μουσική, την καθαρά καλλιτεχνική στάση -καμία δίψα για αναγνωρισιμότητα. Αυτό θαυμάζω και στην Patti Smith. Και την ποιητικότητα της ζωής, του λόγου και του έργου της. –Κατερίνα Παπαχρήστου (Tango With Lions)
Υπάρχει, αρκεί ο καθένας να διεκδικεί αυτό που πιστεύει πως του αξίζει.
Υπάρχει χώρος που μεγαλώνει. Οι ίσες ευκαιρίες διεκδικούνται και κατακτώνται. Το περασμένο καλοκαίρι έπαιζα με τους The Man from Managra στο Αντιρατσιστικό φεστιβάλ στην Αθήνα, το line up είχε μπάντες που είχαν όλες τουλάχιστον ένα γυναικείο μέλος. Πολύ αισιόδοξο. –Λαμπρινή Γρηγοριάδου (Million Hollers)
Το τραγούδι στην Ελλάδα έχει σπουδαία ιστορία, οι γυναίκες αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της. Υπάρχει χώρος, αρκεί να τον διεκδικήσεις. –Πέννυ Μπαλτατζή
Πέννυ Μπαλτατζή. Φωτογραφία: Χρήστος Τζούτης.
Είμαστε πολλές και φοβερές! Τα solo project γυναικών πλαισιώνονται συνήθως από άντρες session μουσικούς – δεν ξέρω πώς ερμηνεύεται αυτό. Χώρος υπάρχει όμως. –Νεφέλη Λιούτα (Nefeli Walking Undercover)
Χώρος υπάρχει, τόσος όσο διεκδικεί ο καθένας. –Αιμιλία Παπαθεοχάρη (Emi Path)
Πρέπει να καταληφθεί από πρόθεση του να βγει κάτι με νόημα και όχι μόνο για αυτοπροβολή και κατάκτηση φήμης. –Άννα Παπαθανασίου (Puta Volcano)
Πλέον μια μπάντα που ψάχνει ντράμμερ δεν θα απορρίψει μια κοπέλα επειδή είναι γυναίκα, ούτε ένας χώρος δε θα δεχτεί ένα girl band. Και το κοινό δέχεται γυναίκες. –Ειρήνη Παππά (Allochiria)
Δεν με απασχολεί το φύλο όταν ακούω μουσική. Η εγχώρια σκηνή είναι γεμάτη ταλαντούχους μουσικούς. Οι διακρίσεις έρχονται με άλλη μορφή. Μπορεί να δοθούν ευκαιρίες σε μια κοπέλα μόνο και μόνο επειδή είναι κοπέλα και αυτό «γράφει» καλύτερα, αγνοώντας ουσιαστικά το έργο που παράγει. –Sofia Sarri
Δεν υπάρχει περιορισμός ευκαιριών. Στον καλλιτεχνικό τομέα τα μυαλά είναι συνήθως πιο ανοιχτά, ο συγκαλυμμένος σεξισμός όμως θέλει προσοχή και αντιμετώπιση. –Κατερίνα Παπαχρήστου (Tango With Lions)
Έχει περαστεί υποσυνείδητα πως οι γυναίκες μπορεί να είναι κυρίως σόλο και σπανιότερα μέλη μπάντας. Στο σχολείο οι κοπέλες που ενδιαφέρονταν να παίξουν κιθάρα, ντραμς, μπάσο ήταν λιγότερες από όσες έπαιζαν πιάνο ή τραγουδούσαν. Βαθιά περασμένο στερεότυπο, όπως το ότι τα αγόρια παίζουν μπάλα και τα κορίτσια κάνουν μπαλέτο. Εγχώρια, εκπλήσσομαι με νέα πρότζεκτ που ανακαλύπτω. Όσο όμως δεν αυξάνεται το κοινό ή το καλλιτεχνικό προϊόν δεν επικοινωνείται εκτός συνόρων, είναι κρίμα. –Δάφνη Λάζου (Daphne and the Fuzz)
O χώρος περιορισμένος αλλά τον διεκδικούμε με φόρα. Αισθάνθηκα δικαίωση που στο περσινό SXSW (2017) συμμετείχαμε δύο γυναικείες μπάντες από Ελλάδα (Σtella, Someone Who Isn’t Me). –Someone Who Isn’t Μe
Συμπάθειες και άλλα τινά…
Χρύσα Τσαλταμπάση και Σοφία Σαρρή. Τρομερές, καθεμιά με το δικό της πλούσιο έργο. –Ειρήνη Παππά (Allochiria)
Έχω στο newsfeed μου πολλούς Έλληνες και ξένους ντράμερ και ΜΙΑ γυναίκα: τη Δανάη Παλάκα. –Νεφέλη Λιούτα (Nefeli Walking Undercover)
Αιμλία Παπαθεοχάρη (Emi Path).
Μελεντίνη. Είναι άνθρωπος που προβληματίζεται και ζει με τις σκέψεις της και μέσα από αυτές. –Αιμιλία Παπαθεοχάρη (Emi Path)
Η Άννα Λινάρδου είναι η αγαπημένη μου τραγουδίστρια στην Ελλάδα. –Sofia Sarri
Μου άρεσε η πρώτη δουλειά της Μαρθίλιας Σβάρνα, η δουλειά της Σtella και της Κατερίνας Ντούσκα. –Δάφνη Λάζου (Daphne and the Fuzz)
Η Λια από τους No Sin. Μπάντα από Θεσσαλονίκη που έπαιζε κυρίως σε κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις, πλέον ανενεργή. Τη θεωρώ την Patti Smith της Θεσσαλονίκης. –Λαμπρινή Γρηγοριάδου (Million Hollers)
Από την Κάλλας μέχρι τη Φλέρυ Νταντωνάκη, Βίκυ Μοσχολιού, Πόλυ Πάνου, Τάνια Τσανακλίδου, Νατάσα Μποφίλιου και τη Μαριέττα Φαφούτη που τόσο έχει ξεχωρίσει σε αυτό που κάνει. –Πέννυ Μπαλτατζή
Sugahspank, Ειρήνη από Allochiria, Melentini, Τάνια από Universe 217. Δουλεύουν σε ανδροκρατούμενα genre και δε μασάνε. –Άννα Παπαθανασίου (Puta Volcano)
Εκτιμούμε ΟΛΕΣ τις Ελληνίδες μουσικούς! Έχουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία στην Πράσινη Λεσβία και στην αεικίνητη dj Fo. –Someone Who Isn’t Me
Πάντα θα θαυμάζω την Μαίρη Τσώνη. Αληθινή, ξεχωριστή, άφοβη performer υψηλού επιπέδου. –Κατερίνα Παπαχρήστου (Tango With Lions)
Για κάποιες το εξωτερικό προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες, για άλλες το θέμα του management παίζει σημαντικό ρόλο, ενώ ορισμένες πιστεύουν ότι η διαφορετικότητα και τα θέματα φύλου μπορεί τελικά να «σκεπάσουν» αυτό που έχει πραγματικά σημασία: την ίδια τη μουσική.
Λαμπρινή Γρηγοριάδου (Million Hollers).
Πιθανόν οι γυναίκες μουσικοί στο εξωτερικό να χαίρουν καλύτερων συνθηκών απλά και μόνο γιατί στην Αμερική είναι κάτι που το είδαν να συμβαίνει πολύ πιο νωρίς. –Λαμπρινή Γρηγοριάδου (Million Hollers)
Ζω στο εξωτερικό δύο χρόνια, η αντιμετώπιση είναι ίδια. Έξω δεν ασχολείται κανείς με το φύλο. Το μόνο που έχω ακούσει ήταν «Είναι έγκυος και περιοδεύει Ευρώπη κιόλας, μπράβο!» σε live των Mamiffer. –Ειρήνη Παππά (Allochiria)
Tο εδώ με το έξω συνδέονται με αναλογίες μικρογραφίας και μεγάλης εικόνας. –Νεφέλη Λιούτα (Nefeli Walking Undercover)
Πολλές παράμετροι: η εικόνα του sex object και οι προσδοκίες από τη βιομηχανία ή το κοινό. Ανάλογα με το μουσικό είδος, αλλάζει και η αντιμετώπιση, δυστυχώς και από την ίδια την performer, που ασυνείδητα αποδέχεται τα έμφυλα στερεότυπα. Αλλά ας ρωτήσουμε και τις Pussy Riot: Αν ήταν άντρες guerilla performers, ακόμα και στο ίδιο κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο, που υποστήριζαν την ισότητα των φύλων; –Κατερίνα Παπαχρήστου (Tango With Lions)
Warpaint, ΗΑΙΜ, Hinds, έχουν πιθανότατα διαμορφωθεί από τους manager τους, ώστε να πρεσβεύουν το girlpower που λείπει από τη σύγχρονη μουσική σκηνή, όχι απαραίτητα επειδή είναι πιο ενδιαφέρουσες μουσικά. Πολλές φορές προσπαθώντας να υποστηρίξουμε τη «διαφορετικότητα» καταλήγουμε να αγνοούμε την κοινωνική/καλλιτεχνική της προσφορά. –Δάφνη Λάζου (Daphne and the Fuzz)
Δάφνη Λάζου (Daphne and the Fuzz). Φωτογραφία: Μαρίζα Καψαμπέλη.
Το Pitchfork έβγαλε το καλοκαίρι μια στατιστική για τις γυναικείες συμμέτοχες στα φεστιβάλ. Ήταν μόνο το 14%! Το χειρότερο; Αν διαβάσεις τα σεξιστικά και μισογύνικα σχόλια από κάτω δε θα πιστεύεις στα μάτια σου. –Someone Who Isn’t Me
Όταν αρχίσουν γυναίκες να κάθονται μπροστά από κονσόλες, σε στούντιο ηχογράφησης, σε πόστα και κάτω από τη σκηνή, τότε θα έχει επέλθει πραγματική ισότητα στο χώρο. –Άννα Παπαθανασίου (Puta Volcano)
‘Οσο διαχωρίζουμε τις μπάντες σε girl bands, boy bands, trans bands, Ε.Τ bands μπαίνουμε σε διαδικασία ανισότητας. Όλοι μουσική παίζουμε. Ας επικεντρωθούμε σε αυτό και όχι σε τι κρέμεται ή όχι ανάμεσα στα πόδια μας. –Sofia Sarri
Εσείς τι λέτε;
Περιγράφει το μεσοδιάστημα μεταξύ kickass και γυναικείου στερεότυπου. Οι γυναίκες πρέπει να επιδιώκουν να αντιμετωπίζονται ισάξια, να μην ανέχονται στερεοτυπικές και σεξιστικές διακρίσεις. –Κατερίνα Παπαχρήστου (Tango With Lions)
Χμ. Δεν νομίζω ότι τον εκμηδενίζουν για να ξεκινήσουμε από κει. –Someone Who Isn’t Me
Έχουμε το μητρικό ένστικτο, κάθε μήνα μοιάζει να προετοιμαζόμαστε για αυτό. Είναι σαν να ξέρεις ότι θα δημιουργήσεις κάτι. Φαντάσου αυτό να το διοχετεύσεις σε οτιδήποτε άλλο! –Αιμιλία Παπαθεοχάρη (Emi Path)
Η γυναίκα διαθέτει δεξιότητες που οδηγούν στις ίδιες λύσεις χωρίς ένα τσουβάλι τανκς, μπουνιές, βρισίδια, φωνές, τότε είναι αυτή που θα κρατήσει όρθιο αυτό που παραλίγο να γκρεμιστεί, χωρίς να χάνει σε πάθος, οργή, ιδρώτα και σπασμένες κιθάρες στο τέλος της συναυλίας. –Νεφέλη Λιούτα (Nefeli Walking Undercover)
Η γυναίκα από τη φύση της είναι πιο δεκτική, οπότε αυτό είναι δεδομένο. –Πέννυ Μπαλτατζή
Είμαστε η δημιουργική δύναμη της φύσης, ανθίζουμε όπου πατάμε, είμαστε τροφοί, κρατάμε τον κόσμο. Για να ισχύσει έμπρακτα η έννοια της ισότητας οφείλουμε να παλέψουμε σαν άντρες. –Άννα Παπαθανασίου (Puta Volcano)
Στο τέλος της ημέρας πρέπει όλοι να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, ό,τι γουστάρουμε, μόνο έτσι πάμε μπροστά: από ανθρώπους (ανεξαρτήτως φύλου), που αμφισβητούν την πεπατημένη έχοντας την ικανότητα να μεταδώσουν τη διάθεση για αλλαγή. –Δάφνη Λάζου (Daphne and the Fuzz)
O κόσμος θα’πρεπε να στέκεται με ισόποση δυναμική γυναικών και αντρών κι αυτό να θεωρείται αυτονόητο. –Λαμπρινή Γρηγοριάδου (Million Hollers)
Ίσως η εκμηδένιση αποβεί αναγκαία μήπως και έρθουν τα πάνω κάτω και βρεθεί ο κόσμος σε μια θέση διαφορετική. –Sofia Sarri
Στο τέλος της ημέρας, οι άνθρωποι πρέπει να κρατήσουν τον κόσμο, όχι να τον εκμηδενίσουν. –Ειρήνη Παππά (Allochiria)