Στα γρήγορα: Πέμπτος δίσκος για τους indie Σκωτσέζους στην Domino και νεότερη δουλειά τους μετά το Right Thoughts, Right Words, Right Action του 2013 -αν και έχει μεσολαβήσει το συνεργατικό album FFS (2015) από το ομώνυμο supergroup με μέλη των Franz Ferdinand και των Sparks. Την παραγωγή αναλαμβάνει ο Philippe Zdar (Cassius), ενώ είναι η πρώτη τους δουλειά με τον νέο κιθαρίστα τους Julian Corrie που ανέλαβε τη θέση του Nick McCarthy.
Την ακούσαμε: Στακάτες κιθάρες που χτίζονται για να εκραγούν στο ρεφρέν, ντίσκο μανδύας, κομμάτια χλιαρά έως κρύα, και μία αίσθηση αναμονής ότι, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πάρει μπρος ο Alex Kapranos. Πάνε να χρυσώσουν το χάπι με την πολιτική τους αναφορά στις ΗΠΑ (We’re going to America/ We’re gonna tell them about the NHS” στο “Huck and Jim”) αλλά δεν… Έξτρα παρατήρηση η φοβερή τόλμη να ονομάσουν έναν τέτοιο δίσκο Always Ascending, προκαλώντας περισσότερο τα αρνητικά λογοπαίγνια. Όσοι μείνατε ξύπνιοι, ξυπνήστε τους άλλους μισούς. Τι κάνουμε εδώ; Πάμε να φύγουμε.
Τρέξε μακριά: Take me out.
Τ’ είπες τώρα; «Σφυρηλατούν την τεχνική λαμπρότητα του Always Ascending, αλλά μια σπλαχνική συναισθηματική σύνδεση παραμένει άπιαστη». –The Guardian
Να τ’ αφήσω; 74/100 –Metacritic