Τρίτη 21.01.14, Cold Cave live στο Death Disco.Η συναυλία πλησιάζει προς το τέλος, έχουν μείνει δηλαδή ένα-δυό τραγούδια και το ανκόρ. Ο μονόχειρας Wesley Eisold τα δίνει όλα στη σκηνή και όντας άρτιος φωνητικά προσπαθεί να εξισορροπήσει (μάταια η αλήθεια είναι), τα μειονεκτήματα της προηχογραφημένης μουσικής του αλλά και το γεγονός ότι στη σύνθεση της μπάντας, την θέση του μάστορα Dominick Fernow γνωστό και ως Prurient αλλά και ως Vatican Shadow έχει πάρει η κοπέλα του.
Εκείνη τη στιγμή ο δαιμόνιος φωτογράφος που έχει ήδη μελανιάσει από τις σπρωξιές εμένα και την παρέα μου, αποφασίζει να ανέβει στη σκηνή, ακριβώς στη δική μου ευθεία. Για να πετύχει δε το πολυπόθητο κάδρο, μένει δυο-τρία λεπτά στο ίδιο σημείο και τραβάει φωτογραφίες ακατάπαυστα. Κάπου εκεί εξαντλείται η υπομονή και ένα χέρι από το κοινό τον κατεβάζει κάτω, ενώ ο ήρωας της ιστορίας μας κάνει τον ανήξερο, παρότι του είχε ξαναγίνει παρατήρηση νωρίτερα.
Ακόμα χειρότερα για εμάς, δεν είναι μόνο αυτός αλλά παρόμοια συμπεριφορά έχουν καμιά δεκαριά ακόμα, οι οποίοι θεωρούν ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το να μπαίνουν μπροστά μας και να παίρνουν την θέση που με κόπο και ιδρώτα έχουμε εξασφαλίσει από νωρίς.
Φυσικά και δεν αναφέρομαι σε όλους τους φωτογράφους ανεξαιρέτως, ούτε λέω ότι η πλειονότητά τους είναι έτσι. Η “δικιά μας” Πηνελόπη Γερασίμου για παράδειγμα, δεν ενόχλησε κανέναν και μαζί μ’ αυτήν αρκετοί άλλοι που έχουν συναίσθηση του τι κάνουν, πού το κάνουν και πώς να το κάνουν.
Πρόκειται όμως για ένα φαινόμενο το οποίο βρίσκεται σε έξαρση (θυμάμαι στην έναρξη των Singapore Sling, ήταν περισσότεροι οι φωτογράφοι από το κοινό) και δεν είναι κάτι που το παρατηρώ μόνο εγώ αλλά πολύς συναυλιακός κόσμος. Θεωρείται πλέον δεδομένο, σχεδόν αναπόσπαστο μέρος της εμπειρίας, ότι σε κάθε συναυλία θα έρθει η στιγμή που κάποιος φωτογράφος, επαγγελματίας ή μη, θα σου σπάσει τα νεύρα με κάποιον τρόπο.
Σε αυτό το σημείο οφείλω να ξεχωρίσω τις κατηγορίες, στους επαγγελματίες, τους wannabe επαγγελματίες και τους σμαρτφονάκηδες. Για τους μεν επαγγελματίες δείχνω κατανόηση μέχρι ενός σημείου, καθώς έτσι βγάζουν το ψωμί τους. Το ίδιο θα μπορούσα να κάνω και για τους wannabe. Το χόμπι τους κάνουν τα παιδιά, εμένα τι με κόφτει. Δεν το κάνω όμως όταν συνεχώς μας ταλαιπωρούν, περιφερόμενοι με τα μπακπάκ-φονικά όπλα, βγάζοντας φωτογραφίες καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, μη σεβόμενοι καθόλου τον θεατή που έχει πληρώσει για να απολαύσει το αγαπημένο του συγκρότημα.
Τις φωτογραφίες τις βγάζουμε στην αρχή, στα πρώτα δύο-τρία, άντε τέσσερα τραγούδια. Δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι δραματικά στη συνέχεια αυτής. Άντε να γίνει κανά stage diving, που στην προκειμένη ας ανέβουν και στην πλάτη μου μαζί με τον τραγουδιστή, πρόβλημα δεν έχω. Σε κάθε άλλη περίπτωση όμως θα τους σπρώξω το χέρι όταν τραβάνε φωτογραφία, δεν θα τους αφήσω να περάσουν από μπροστά μου, θα τους κατεβάσω από τη σκηνή, κάπως θα αντιδράσω τέλος πάντων, μήπως και καταλάβουν το φάουλ τους.
Ας πιάσουμε τώρα και την άλλη κατηγορία, τους σμαρτφονάκηδες. Τους τύπους αυτούς που βλέπουν τη συναυλία μέσα από την οθόνη του κινητού τους, γεμίζοντας όλη τη μνήμη τους κινητού με αρχεία φωτογραφιών και βίντεο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στην πρόσφατη συναυλία των Black Angels κάποιον μπροστά μου που κατέγραφε ακόμα και το κενό πριν εμφανιστεί η μπάντα για το ανκόρ.
Φυσικά και δε λέω να μη βγάζει κανείς φωτογραφία, πρώτος εγώ θα σηκώσω το χέρι να βγάλω για να ανεβάσω στο Instagram. Μετά όμως, τέλος. Απαλλαγμένος από αυτόν τον ψυχαναγκασμό, θα κάτσω να δω με τα μάτια μου όσα συμβαίνουν. Διαφορετικά θα καθόμουν σπίτι και θα έβλεπα τη συναυλία στο Youtube ή θα τσέκαρα τις άπειρες φωτογραφίες που θα ανέβαζε η πρώτη κατηγορία φωτογράφων στα τόσα review που ανεβαίνουν σε sites και blogs. Ειλικρινά προσπαθώ να καταλάβω ποιο το νόημα να βγάλεις ένα σωρό φωτογραφίες, από τη στιγμή που οι μισές θα είναι κουνημένες και οι άλλες μισές σίγουρα χειρότερες από αυτές που θα βρεις online. Το ίδιο και με τα βίντεο, ο ήχος θα είναι χάλια, ο φωτισμός το ίδιο και σίγουρα υπάρχουν αμέτρητα καλύτερα βιντεάκια για να δεις, γυρισμένα από εταιρείες παραγωγής και επαγγελματίες του χώρου.
Θα μου πει κανείς, τι σε ενοχλεί εσένα πόσες φωτογραφίες θα βγάλει ο άλλος. Δική του είναι η εμπειρία, της βάζει φωτιά και την καίει. Έλα όμως που με ενοχλεί και μάλιστα πολύ, όταν μαζί με τη δικιά του καίει και τη δικιά μου.
Γι’ αυτό λοιπόν κρούω τον κώδωνα του κινδύνου, όσο ακόμα είναι καιρός και δεν έχουμε πιαστεί στα χέρια. Αγαπητοί φωτογράφοι, επαγγελματίες και μη, συνέλθετε! Δεν είστε μόνοι σας μέσα στους χώρους αυτούς και οι συναυλίες δε γίνονται μόνο και μόνο για να τις φωτογραφίσετε. Υπάρχουμε κι εμείς, το κοινό.
Επίσης, αγαπητοί μαγαζάτορες, promoters και λοιποί του σιναφιού, εξασφαλίστε όσο καλύτερες συνθήκες για τους ανωτέρω, πριν αυτοί μας καβαλήσουν στην κυριολεξία. Στο Gagarin π.χ. δεν θυμάμαι ποτέ κάποιο πρόβλημα, γιατί υπάρχει ειδικά διαμορφωμένος χώρος για αυτούς και μετά τα πρώτα τραγούδια, απομακρύνονται. Ή όπως στο Fuzz που στο live των A Place To Bury Strangers η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη αλλά μετά επανέφεραν τα κάγκελα και βελτιώθηκε κατά πολύ.
Τα ενδιαφέροντα live που έχουν ανακοινωθεί μέχρι το καλοκαίρι είναι ήδη πολλά, καλό θα ήταν λοιπόν να μη μανουριάζουμε κατά τη διάρκεια αυτών.