Στα γρήγορα: Οκτώ χρόνια μετά την πρώτη της προσωπική δουλειά (Fever Ray), η Karin Dreijer και έτερον ήμισυ του σουηδικού electro ντουέτου The Knife επιστρέφει ως Fever Ray με το Plunge.
Την ακούσαμε: Η Dreijer παίρνει φόρα και «βουτά» σε μία electro θάλασσα που αποτελείται από (ηχο)κύματα που επιδιώκουν να δημιουργήσουν στον ακροατή μία κάπως απόκοσμη ατμόσφαιρα που τελικά όμως καταφέρνουν να τον αγκαλιάσουν και να κολυμπήσει σε αυτά. Με τα φωνητικά της να θυμίζουν τη συνάντηση της Alice Glass (ως προς το attitude) με τη Bjork (ως προς την πλαστικότητα) και ενίοτε μόνο την πρώτη (“Wanna Sip”) ή τη δεύτερη (“Red Trails”), στιχουργικά ξεδιπλώνει μία σχεδόν ασυγκράτητη σεξουαλικότητα (“Your lips, warm and fuzzy / I want to ram my fingers up your pussy” στο “To The Moon And Back”, “No definition, feed our own needs / The perverts define my fuck history” στο “This Country”). Ο πόθος της ντύνεται μουσικά πότε με φρενήρη βιολιά (“Red Trails”), πότε με πέντε instrumental λεπτά που μοιάζουν σαν να βγήκαν απευθείας από τις κονσόλες των Kraftwerk (“Plunge”) και κάπως έτσι, ο στίχος “Slow motion thunderstorm/ Having the story unfold” (“Mama’s Hand”) θα μπορούσε να περιγράψει αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά.
Τρέξε μακριά: Αν διαβάζοντας “To The Moon And Back” σκέφτηκες τους Savage Garden.
Τ’ είπες τώρα; «Αν το Fever Ray διακρινόταν για το σκιόφωτο ρίγους, αυτό το album βάζει τη ζεστασιά και το φως στο όνομά της: τον πυρετό, τη λάμψη, τις δέσμες που πηγάζουν από τα κόκκινα μάτια της.» –Pitchfork
Να τ’ αφήσω; 89/100 –Metacritic