Η ακύρωση της εμφάνισης των Queens of the Stone Age στην Αθήνα, στο πλαίσιο του AthensRocks, με είχε αφήσει να κοιτάζω μελαγχολικά την οθόνη του κινητού μου, καθώς διάβαζα πως ο frontman, Josh Homme, χρειάστηκε να εγχειριστεί εκτάκτως, και έτσι καμία συναυλία του Ιουλίου δεν θα γινόταν. Στιγμιαία, η μελαγχολία έδωσε τη θέση της στην προσμονή, στη σκέψη ότι μπορεί να μην δούμε τους QOTSA στο φεστιβάλ αλλά έχουμε να ανυπομονούμε για τον θρύλο της rock, Lenny Kravitz ο οποίος θα μας επισκεπτόταν στο πλαίσιο του Blue Electric Light tour, γιορτάζοντας το ομότιτλο νέο album του.
Η μέρα αυτή έφτασε πιο γρήγορα απ’ όσο περίμενα και με βρήκε στον ανοιχτό χώρο του ΟΑΚΑ, περίπου στα μισά του set των INCO (τι να κάνω, δούλευα). Παρά την αφόρητη ζέστη, 100 περίπου άτομα είχαν έρθει από νωρίς για να διασκεδάσουν με το pop/rock κράμα του Ηλία Μπόγδανου και της μπάντας του. Από τις κωλοτούμπες στη σκηνή και το σκαρφάλωμα στις σκαλωσιές του stage, μέχρι το συμπαγές performance τους, τα παιδιά έδωσαν τον ρυθμό με δικά τους κομμάτια αλλά και διασκευές, όπως το Whole Lotta Love και το Rock ‘N Roll Queen.
Οι The Last Internationale
Ένα συγκρότημα για το οποίο δεν είχα ακούσει πολλά στο παρελθόν, οι The Last Internationale από τη Νέα Υόρκη, βρέθηκε στη συνέχεια στο stage, προσφέροντας ένα μη στατικό rock show, με την frontwoman να κατεβαίνει από τη σκηνή και να αναμειγνύεται με τον κόσμο όσο πίσω της δέσποζε η παλαιστινιακή σημαία (φημίζονται άλλωστε για το κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο των τραγουδιών τους). Η φίλη με την οποία ήμουν μαζί, με πληροφόρησε πως η μπάντα είχε ανοίξει επίσης πέρυσι τους Guns ‘N’ Roses στο καλοκαιρινό τους live στην Αθήνα.
Οι εντυπωσιακές φωνητικές δυνατότητες της Delila Paz, σε συνδυασμό με τους κιθαριστικούς ελιγμούς του Edgey Pires, απέδωσαν αυτό που έχει γραφτεί για τον folk rock/alt rock ήχο τους: «Ζωντανά, είναι μια μπάλα ενέργειας έτοιμη να εκραγεί, με τέλεια soulful φωνητικά από την Delila και rock ‘n’ roll χάος από τα δάχτυλα του Edgey – ενός ανθρώπου που κυριολεκτικά σκίζει τις χορδές από την κιθάρα του».
Ο κόσμος στο ΟΑΚΑ άρχιζε να πληθαίνει. Το τσιμέντο στο οποίο καθόμασταν για να ανακτήσουμε δυνάμεις ήταν ακόμη καυτό και μια δροσερή μπίρα ήταν απαραίτητη (όχι όμως 6 ευρώ βρε παιδιά – και το νεράκι 1!). Σειρά είχαν οι αγαπητοί στο ελληνικό κοινό Sleaford Mods, από το Nottingham της Αγγλίας. Το post-punk δίδυμο που πριν από μερικές εβδομάδες είχε ξεσηκώσει το κοινό στο Glastonbury και έχει λάβει διθυραμβικές κριτικές από τον Τύπο, αψήφησε τη ζέστη και «σάρωσε» το stage, εκπέμποντας την αστείρευτη ενέργεια στην οποία μας έχει συνηθίσει (τους είχαμε δει και το 2022 στο Release Athens).
Οι Sleaford Mods
Στα 50 περίπου λεπτά που βρέθηκαν στη σκηνή, ο τραγουδιστής Jason Williamson και ο instrumentalist Andrew Fearn (με τον funny χορό του) έπαιξαν κομμάτια όπως τα UK GRIM, T.C.R., Jolly Fucker και Tied Up in Nottz. Ο κόσμος καταχάρηκε το δυναμικό, ιδρωμένο performance τους (μέχρι και το μικρόφωνο «κατάπιε» ο Williamson), χόρεψε μαζί τους και, παρά το γεγονός ότι προσωπικά δεν με συνεπήραν, οφείλω να παραδεχτώ πως αποτελούν μια λαμπρή περίπτωση εκπροσώπων της σύγχρονης βρετανικής post-punk σκηνής, φροντίζοντας μέσα από το μινιμαλιστικό τους μουσικό ύφος να θίγουν τις παθογένειες της Βρετανίας και τις «πληγές» της εργατικής τάξης της.
The time has come! Στα τρία περίπου τέταρτα που περιμέναμε μέχρι να εμφανιστεί ο “sexy daddy” Lenny στη σκηνή (γίνεται αυτός ο άνθρωπος να είναι 60 χρόνων;!), γυναίκες κάθε ηλικίας σχολίαζαν τους αψεγάδιαστους κοιλιακούς του και τον αισθησιασμό που δεκάρα δεν δίνει στο πέρας του χρόνου. Ζωγραφιές και γκλίτερ κοσμούσαν τα μάγουλά τους, καθώς τις παρατηρούσα να περιμένουν με ενθουσιασμό τον αγαπημένο τους rock star.
Ανά στιγμές, δινόταν και μια «μάχη» μεταξύ του πλήθους για το ποιος θα καταφέρει να βρεθεί πιο μπροστά από τον άλλον – και μια αχρείαστη ένταση αναπτύχθηκε, τη στιγμή που οι «άγραφοι κανόνες» των live δεν θα βοηθούσαν κανέναν να βρει το δίκιο του: ούτε εκείνους που προσπαθούν να χωθούν, ούτε όσους τους “τη λένε”.
Ο Lenny Kravitz
Πανζουρλισμός! Ο Lenny εμφανίζεται στο stage με τα χαρακτηριστικά μεγάλα μαύρα γυαλιά του. Το δερμάτινο jacket του με τις ασημένιες αλυσίδες και τα λεοπάρ μποτάκια του σχολιάζονται από τα πρώτα δευτερόλεπτα, καθώς μαζί με την ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ μπάντα του τραγουδάει το Are You Gonna Go My Way. Ακολουθούν τα Minister of Rock ‘n Roll και TK421 και ο Lenny μας καλωσορίζει θερμά, κολακεύοντας το ελληνικό κοινό και την ομορφιά του τόπου μας. “I Belong To You… and you, you belong to meee tooo”, τραγούδαμε δυνατά λίγο αργότερα και ο Lenny κάνει μία μεγάλη παύση για να μας αφιερώσει κι άλλο χρόνο και να επικοινωνήσει με το κοινό.
Ευχαρίστησε τους ανθρώπους που του έδειξαν την αγάπη τους στους δρόμους της Αθήνας (μάλλον έκανε κάπου τα μπάνια του κάποιες μέρες πριν το live) και είπε μεταξύ άλλων πως νιώθει ευγνώμων για «μία ακόμα μέρα στη ζωή», εκφράζοντας την επιθυμία του να δείξουμε στον κόσμο πως είμαστε όλ@ ένα. «Απόψε αυτό είναι το σπίτι σας και αυτή είναι η γιορτή μας», είπε καθώς προσφωνούσε το κομμάτι Believe συγκινημένος.
Σε μια στιγμή την οποία δε θα περίμενες να δεις από έναν rock star αυτού του βεληνεκούς, που θα μπορούσε μέσα στις δεκαετίες της δόξας του και στα τεράστια πλήθη στα οποία έχει παίξει να θεωρεί την επιτυχία δεδομένη, ο Lenny ήρθε μπροστά στη σκηνή και υποκλίθηκε παρατεταμένα, σχεδόν γονατιστός, ευχαριστώντας το κοινό που φώναζε ξανά και ξανά το όνομά του.
Καθώς η ευγένειά του μας αφόπλιζε, στη διάρκεια του Fear κάλεσε στη σκηνή σαξοφωνίστες, οι οποίοι μαζί με τη μπάντα του (η ντράμερ θ-ε-ά!) έδωσαν ορχηστρικές διαστάσεις σε αυτό το rock show με τα έντονα φώτα και visuals, στο οποίο είχε έρθει η ώρα να ακούσουμε το ένα hit μετά το άλλο: It Ain’t Over ‘Til It’s Over, Always on the Run, American Woman (The Guess Who cover) και Fly Away ξεσήκωσαν μέχρι και τον κόσμο που στεκόταν πίσω-πίσω στον χώρο, εκεί που από τα Goody’s μύριζε τσίκνα και μπιφτέκι.
Η στιγμή του encore είχε φτάσει. Αφού ο Lenny και η μπάντα πήραν μερικές ανάσες -μαζί τους κι εμείς-, για το φινάλε μας χάρισαν τα Human και Let Love Rule, δίνοντας την καλύτερη δυνατή εκκίνηση γι’ αυτόν τον Αύγουστο. Ακολούθησαν κι άλλα ευχαριστώ, κι άλλες υποκλίσεις και αρκετή συγκίνηση, κι εμείς αποχωρήσαμε από το ΟΑΚΑ σκεπτόμενες και σκεπτόμενοι πως ο Lenny Kravitz αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα μιας ζωής που ξέρει να ξεφεύγει από την κλεψύδρα του χρόνου, και στα 60 και στα 70 και στα 80.