Το Φεστιβάλ της Δράμας κατέβηκε στο Γκάζι

Θέματα: «Η εξερεύνηση της σεξουαλικότητας, οι ερωτικές σχέσεις μεταξύ γυναικών, η απεικόνιση αλληγορικών μητριαρχικών μοντέλων εξουσίας,  η εκδίκηση γυναικών απέναντι σε κακοποιητικούς άνδρες και ο σεξισμός, καταλαμβάνουν ένα σημαντικό κομμάτι της φετινής θεματικής των ταινιών». Ζητήματα: «Το μπούλινγκ,  η θρησκοληψία, η βία του όχλου και η μισαλλοδοξία, η μετανάστευση,  οι προβληματικές οικογενειακές σχέσεις, ο χωρισμός, η διαχείριση του πένθους».

Οι μικρομηκάδες και φέτος δεν έκλεισαν τα μάτια στην άγρια πραγματικότητα γι’ αυτό και επέλεξαν τις πιο παθιασμένες και σκοτεινές πλευρές της. Ευτυχώς  όμως δεν ξέχασαν πως το χιούμορ σώζει ζωές. Όπως σε κάποιες περιπτώσεις και καριέρες.

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος είναι ο πρώτος σταθμός του 44^ου DISFF που ξεκινά το μεγάλο του ταξίδι στον κόσμο, στο πλαίσιο του επιτυχημένου προγράμματος «Το Φεστιβάλ Δράμας Ταξιδεύει».

Πρώτος σταθμός, ήδη, το κέντρο της πόλης. Από τη Δράμα στη Αθήνα όμως άραγε, πόσες ανάσες δρόμος; Πόσες μικρές ταινίες. Πόσες μεγάλες καρδιές; Πόσες εικόνες, μουσικές, πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι; Αν υποθέσουμε πως σε όλα αυτά, οι διευθυντές ορχήστρας είναι οι σκηνοθέτες, πρώτοι αυτοί, περισσότερο από όλους θα έχουν να πουν πολλά. Και είπαν πράγματι, στα Q&A του φεστιβάλ, κατά τη διάρκεια της προβολής των ταινιών. Διαλέξαμε κάποια από αυτά, «χαθήκαμε» στις εικόνες που γεννούν οι λέξεις τους και νοιώσαμε γιατί το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου ευτυχώς τους ανήκει.

Μανώλης Μαύρης: Brutalia, day of labour
(Βραβεία: Χρυσός Διόνυσος, Βραβείο Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου – FIPRESCI, Κοστούμια στην Εύα Γουλάκου και Σκηνικά στην Δάφνη Καλογιάννη)
«Είναι μια απλή σε πρώτο επίπεδο αλλά αρκετά σύνθετη στην υλοποίησή της ιδέα, και ήθελα να δίνει την εντύπωση του ψευδοντοκιμαντέρ για να έχει ο θεατής την αίσθηση πως είναι αληθινό. Η ιδέα (τι θα γινόταν αν αντικαθιστούσαμε τις μέλισσες με ανθρώπους;) ξεκίνησε από την στρατιωτική μου θητεία, εξ ου και οι κηφήνες, που προκύπτουν αυτούσιοι από την εμπειρία μου αυτή –κάπως έτσι είναι στο στρατό, όταν δεν υπάρχει πόλεμος. Το γύρισμα έγινε στον Αυλώνα και στο στάδιο Καραϊσκάκη.. Έκανα έρευνα κυρίως με μελισσουργούς, και συνειδητοποίησα πως στο μελίσσι οι γυναίκες είναι ασύμμετρα πιο δυνατές από τους άντρες. Ήταν οικείο για μένα να δουλεύω με γυναίκες, ίσως γιατί μεγάλωσα με πολλές γυναίκες. Οι άντρες στην ταινία είναι παντελώς άχρηστοι, οι εργάτριες δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν και η Βασίλισσα, εγκλωβισμένη στον ρόλο της γεννά ακατάπαυστα μωρά. Στο μυαλό μου δεν είχα το #Metoo, αλλά το λιντσάρισμα του Ζακ: η εικόνα αυτής μιας ομάδας ανθρώπων να λιντσάρουν κάποιον αβοήθητο ήταν η αφορμή της έμπνευσης, για την σκηνή του λιθοβολισμού στην ταινία».

Σπύρος Σκάνδαλος: Horsepower
(Βραβεία: Ειδικό βραβείο της επιτροπής, Φωτογραφίας στον Θωμά Τσιφτελή)
«Η ταινία μιλά για σκοτεινά και ανομολόγητα πράγματα που συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε ούτε στον εαυτό μας. Όμως θέλαμε να αποφύγουμε τους ευθείς συμβολισμούς. Το άλογο που βλέπουμε μέσα στο διαμέρισμα της Ιωάννας Κολλιοπούλου, εκφράζει τον όγκο, την δύναμη αλλά και το παράλογο – η ύπαρξή του στο σπίτι της την κάνει να νοιώσει ότι έχει πράγματα μέσα της που πρέπει να επιλύσει. Είναι πολύ χαρακτηριστική της γενιάς μου σε κάποιες παρέες, η κυνικότητα, η βία που τελικά δεν γίνεται βία, το σεξ που τελικά δεν γίνεται σεξ. Σαν να απαγορεύεται να δείξεις οποιαδήποτε συναισθηματική ένταση. Σαν να διψάς για δύναμη προσπαθώντας να μειώσεις τους άλλους».

Νίκος Αυγουστίδης: Apallou
(Εύφημος μνεία)
«Ανέκαθεν με απασχολούσε το θέμα του Ξένου, του ανοίκειου, το πώς αδυνατούμε να το αποδεχτούμε, και πώς αντιδρά μια ομάδα ανθρώπων απέναντί του. Η ταινία είναι εν μέρει βιωματική καθώς γυρίστηκε στο χωριό μου στη Χίο. Εξάλλου, αν εξαιρέσεις τους δύο ηθοποιούς, όλοι οι άλλοι είναι κάτοικοι του χωριού. Ο εγγονός επιστρέφει από την Αμερική στο χωριό του, και ο παππούς, που δεν ζει πια, αισθάνεται την ανάγκη να επιστρέψει, να τον δει και να τον χαιρετήσει μια τελευταία φορά, αλλά αυτή η επιστροφή δημιουργεί μια αντιστροφή των κανόνων της φύσης – έτσι, βλέπουμε ας πούμε, μια κατσίκα του χωριού, να πετάει. Όμως το χωριό είναι σκληρό: λιθοβολεί τον παππού. Κι ας υπήρξε δικός τους. Διότι, ποιος είναι ο απόλυτος ξένος για μια κοινωνία; Αντιδράμε σε οτιδήποτε μας φαίνεται ξένο, λ.χ. έναν Αμερικανό, έναν αλλοδαπό, έναν μετανάστη, έναν πρόσφυγα, όπως αυτοί που φτάνουν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, αλλά κάποιες φορές ο τρόμος πηγάζει από το οικείο περιβάλλον, είναι παλιός γνώριμος. Γιατί πολύ απλά ο απόλυτος ξένος είναι ο θάνατος».

Μέμη Κούπα: Όλα τα πλάσματα της νύκτας (Βραβείο: Ήχου στον Στέφανο Ευθυμίου, εξ ημισείας με τον Γιάννη Λούκο για τη ταινία Last visit)
«Ο Ροζ Κούνελος είναι ο Ζάκ, αλλά είναι και η κυρία που ταΐζει κάθε μέρα τα αδέσποτα της γειτονιάς ενώ η γειτονιά την κατατρέχει. Είναι οι άνθρωποι που έχουν ενσυναίσθηση και την κάνουν πράξη. Είναι όλοι οι άνθρωποι που όντας διαφορετικοί, πέφτουν θύματα μιας δήθεν κανονικότητας. Είναι το Έτερον, ο Άλλος που μας φοβίζει και νιώθουμε ότι μας απειλεί με τη διαφορετικότητα του. Είναι επίσης, ένα σύμβολο τρυφερότητας και αθωότητας, αλλά κι ένα σύμβολο camp που εκφράζει την ελαφρότητα και το γελοίο – στοιχεία που διακρίνω μέσα σε οτιδήποτε τραγικό ή ‘’βαρύ’’».

Γιώργος Τελτζίδης : Souls all unaccompanied
(Βραβείο: Τιμητική διάκριση στον Jouvany Guirguis για την ερμηνεία του)
«Θεωρώ πως πρέπει να κάνουμε ταινίες για τα πράγματα που γνωρίζουμε καλά. Ίσως γι’ αυτό οι χαρακτήρες και των προηγούμενων ταινιών μου να έχουν κάποια κοινά μεταξύ τους. Σε όλες τις ταινίες μου πάντως, οι χαρακτήρες καλούνται να πάρουν μια απόφαση υπό πίεση. Ήμουν τυχερός με τον μικρό πρωταγωνιστή μου διότι είναι πολύ δύσκολο να βρεις έναν πιτσιρικά να παίζει -και να μην παίζει σαν πιτσιρικάς. Κάναμε καστ σε δομές φιλοξενίας και μια μέρα τον είδα να έρχεται μέσα στην τρέλα και τη χαρά. Ήταν πάντα πολύ ώριμος και θαρραλέος. Καθώς έκανα την έρευνά μου, αντιλήφθηκα πως πολλά ασυνόδευτα προσφυγόπουλα στην Ελλάδα δυστυχώς εκδίδονται για ένα μεροκάματο. Και πως στους ξενώνες απλώς κοιμούνται και τρώνε, κατά τ’ άλλα τα παιδιά αυτά είναι μόνα τους… Συνάντησα ένα χάος γενικά».

Άρης Καπλανίδης: Από το μπαλκόνι
(Βραβεία: Bραβείο Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας – Ο.Κ.Λ.Ε., Σχεδιασμού ήχου στον Άρη Καπλανίδη)  
«Δουλέψαμε μαζί με τον Ηλία Ρουμελιώτη, σαν ένα σώμα με δύο κεφάλια: γράψιμο, animation, σκηνοθεσία. Η αφορμή για την ταινία ήταν οι φωνές των χαρακτήρων, ο τρόπος ομιλίας τους. Ο στόχος ήταν να καταγράψουμε άξεστους χαρακτήρες σε ένα έντεχνο μέσο. Να κάνουμε το «ελληναριό» τέχνη! Θέλαμε η ταινία να είναι γρήγορη (έχει 200 πλάνα σε 12 λεπτά). Δημιουργήσαμε ένα animatic, ως proof of concept γιατί αρχικά θέλαμε να γίνει η ταινία με ηθοποιούς. Είμαστε κι εμείς από Νέα Φιλαδέλφεια – αλλά η γειτονιά της ταινίας είναι ένα ανακάτεμα από όλα τα μεσαία προς εργατικά προάστια της Αθήνας. Ηρωϊδα είναι μια γυναίκα που βλέπει όλη τη γειτονιά -και την προστατεύει- αλλά δεν «βλέπει» και δεν μπορεί τελικά να προστατέψει το γιο της…».

Βασίλης Καλαμάκης: Ο φοιτητής
(Εύφημος μνεία, Βραβείο Τεχνικής Αρτιότητας της Ε.Τ.Ε.Κ.Τ.-Ο.Τ.)
«Τι γινόταν μέσα στο άρμα που έριξε την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου; Σε αυτό το ερώτημα ήθελα να απαντήσω με την ταινία μου, η οποία είναι μεν εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα αλλά όσα διαδραματίζονται σε αυτήν είναι φιξιόν. Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε μόλις 6 μέρες. Στην πραγματικότητα, η ταινία αποτελεί ένα κομμάτι μιας μεγάλης ταινίας, πάνω στο ίδιο θέμα που θέλω να γυρίσω –κι ας με προειδοποιούσαν όλοι να μην το ακουμπήσω ! Με κεντρίζει το ότι δεν ξέρουμε ακριβώς τι έγινε μέσα στο τανκ και θεωρώ ότι η ταινία θα αποτελέσει μία αφορμή να το ψάξει κανείς».

Αλεξάνδρα Ματθαίου: A summer place
(Βραβεία: Drama Queer Award, Τιμητική διάκριση καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στη Μαίρη Μηνά)  
«Έκανα μια ταινία για την μετεξέλιξη της πόλης στην οποία μεγάλωσα, της Λεμεσού. Δείχνω τη μεταμόρφωσή της –υπάρχει μια τάση να γίνει κάτι σαν ένα νέο Κατάρ ή Ντουμπάϊ. Η πρωταγωνίστρια είναι μια κοπέλα, μια food stylist, που ασφυκτιά στο υπερφίαλο αυτό πλαίσιο, και η ζωή της τελικά νοηματοδοτείται μέσα από τη σχέση της με μια πολύ διαφορετική κοπέλα που μπαίνει ξαφνικά στη ζωή της. Θέλησα να αποτυπώσω την τεράστια οικοδομική έξαρση στη Λεμεσό, αυτήν την ανατυσσόμενη αγορά ακινήτων που απευθύνεται κυρίως σε ολιγάρχες οι οποίοι επενδύουν για να αποκτήσουν κυπριακό διαβατήριο –γιατί βέβαια οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να αγοράσουν αυτά τα ακίνητα…».

Άρτεμις Αναστασιάδου: Το Βανκούβερ
(Βραβεία: Ειδικό βραβείο της επιτροπής, Βραβείο Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου – Π.Ε.Κ.Κ., α’ ανδρικού ρόλου στον Βασίλη Κουτσογιάννη εξ ημισείας με τον Απόλλωνα Σαρρή για το Soul Food)  
«Η ταινία μιλάει για την μέρα αποχαιρετισμού δύο αδερφιών, με φόντο μια βιομηχανική περιοχή. Γυρίστηκε στο Αλιβέρι και συμμετείχαν πολλοί ερασιτέχνες ηθοποιοί από την περιοχή.  Ακολουθεί την νεορεαλιστική φόρμα, την οποία αγαπώ. Στην περιοχή υπάρχει πράγματι ο μύθος της Λάμιας, εξ ου και το ξόρκι που λέει το κοριτσάκι που πρωταγωνιστεί».

Μιχάλης Μαθιουδάκης: Στο αεροδρόμιο
«Σε ένα ταξίδι μου στην Πάρο βρέθηκα στο αεροδρόμιο, το οποίο μου έκανε μεγάλη εντύπωση –θυμάμαι πως τότε δεν υπήρχε κανείς να μας ελέγξει. Κατάλαβα πώς λειτουργούν τα μικρά επαρχιακά αεροδρόμια, ένοιωσα πως υπάρχει μια μοναξιά εκεί, και κάπως έτσι εμπνεύστηκα τον ήρωά μου. Έφτιαξα μια ταινία με στόχο αυτός που θα την δει να περάσει καλά, με χιούμορ, δεν είχα πρόθεση να κάνω κάτι βαθυστόχαστο –τώρα τι θα εισπράξει ο καθένας που θα την δει είναι μια άλλη ιστορία».

Μαρία Χατζάκου: Αμυγδαλή
(Βραβείο: Μουσικής στην Μαριλένα Ορφανού)  
Μου ήρθε κάποια στιγμή αυτή η ιδέα για τον τσακωμό δύο αδερφών που η μια δεν αφήνει την άλλη να πάει σε ένα πάρτι, και μου άρεσε πολύ. Αρχικά σκέφτηκα κάποιον άλλο σκηνοθέτη , αλλά τελικά το τόλμησα να τη γυρίσω εγώ την ταινία. Επίσης είχα ανέκαθεν μια αγάπη για το horror, το θρίλερ, και έβαλα και αυτό το στοιχείο μέσα –ανέκαθεν αναρωτιόμουν γιατί στην Ελλάδα δεν γυρίζονται ταινίες genre. Δεν έχω αδερφή, δεν ξέρω πώς προέκυψε αυτή η αγάπη των δύο ηρωϊδων».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

---

Στο https://www.dramafilmfestival.gr/news/ μπορείτε να βρείτε κι άλλες συνεντεύξεις από τα Q@A των σκηνοθετών στο φεστιβάλ της Δράμας

Στην Ταινιοθήκη από τις 21 έως τις 27.10.21, θα προβληθούν όλες οι ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος που συμμετείχαν στο 44ο DISFF καθώς και οι βραβευμένες ταινίες των υπόλοιπων διαγωνιστικών τμημάτων (Διεθνές Διαγωνιστικό, Διεθνές Σπουδαστικό, Διεθνές Animation και Short and Green).

Εδώ θα βρείτε τη λίστα με όλα τα βραβεία https://www.dramafilmfestival.gr/vraveia44disff/

Για το αναλυτικό πρόγραμμα προβολών  https://www.dramafilmfestival.gr/to-festival-dramas/

Τιμή εισιτηρίου: 5 ευρώ (πληροφορίες στο ταμείο της Ταινιοθήκης, τηλ: 210 3612046).
Περισσότερες πληροφορίες: https://www.dramafilmfestival.gr