Τις περισσότερες φορές, η φράση «για τους fans» χρησιμοποιείται σαν αμυντική δικαιολογία που θέλει να προεξοφλήσει την αλεξίσφαιρη υπεράσπιση ενός πράγματος που στην πραγματικότητα δεν αφορά το ευρύ κοινό και μάλλον δεν είναι και τόσο καλό. Στην περίπτωση του Φανταστικά Ζώα: Τα Εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ, όμως, μιας ταινίας σχεδόν εξ’ολοκλήρου φτιαγμένης από αναφορές, αποκαλύψεις και πρόσωπα από το σύμπαν των βιβλίων Χάρι Πότερ, οι εν λόγω φαν είναι περίπου ο μισός πληθυσμός του πλανήτη, και το πάθος για ο,τιδήποτε καινούργιο σχετίζεται με τον κόσμο που λάτρεψαν ως παιδιά παραμένει το ίδιο έντονο με τότε. Το Φανταστικά Ζώα: Τα Εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ απευθύνεται, λοιπόν, στους fans με τον ίδιο τρόπο που η gianduja απευθύνεται σε όσους τους αρέσει η σοκολάτα. Είναι μια ευπρόσδεκτη παραλλαγή ενός ήδη υπερ-δημοφιλούς δημιουργήματος, κάθε επαφή δεν είναι τίποτα λιγότερο από ενθουσιώδης και στο καλύτερο σημείο μπορεί να σου ξεφύγει ακατάληπτο επιφώνημα επειδή δεν πιστεύεις αυτό που ζεις.
Τα Εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ πετούν το θεατή μέσα στη δράση, με την απόδραση του κακού μάγου του τίτλου (Τζόνι Ντεπ) από τη φυλακή, την εγκατάστασή του στο Παρίσι το καθόλου τυχαίο έτος 1927 με σκοπό να συγκεντρώσει ακολούθους για να πραγματοποιήσει το όνειρό του, που είναι η καταδυνάστευση των «κατώτερων» ανθρώπων, δηλαδή όσων δεν έχουν μαγικές ικανότητες, από τα τελειότερα, εξυπνότερα, ανώτερα όντα που είναι οι μάγοι. (Παραδόξως, το μικρό του όνομα είναι Γκέλερτ και όχι Αδόλφος και, δεδομένης της βαθιάς αντιπάθειας της σεναριογράφου Τζ. Κ. Ρόουλινγκ στο πρόσωπο του Ντόναλντ Τραμπ, είναι κάπως αξιοθαύμαστο που εδώ παραμένει συγκεντρωμένη στον αρχικό της παραλληλισμό και δεν μπαίνει στον πειρασμό να κάνει τόσο εξόφθαλμες συγκρίσεις με την Πολύ Κακή Σημερινή Εποχή. Οι ιστορικοί παραλληλισμοί, πάντως, είναι εκεί για όποιον θέλει να τους βρει, καθώς το μαύρο σύννεφο που αρχίζει να καλύπτει την Ευρώπη εκείνη την περίοδο δεν περιορίζεται μόνο στον κόσμο των κοινών θνητών, αλλά και των μάγων.)
Καθώς το βρετανικό Υπουργείο Μαγείας επιστρατεύει τους καλύτερους για να κυνηγήσουν τον Γκρίντελβαλντ, ανάμεσά τους τον Θησέα Σκαμάντερ (Κέιλουμ Τέρνερ) και την Λίτα Λεστρέιντζ της γνωστής οικογενείας (Ζόι Κράβιτζ της γνωστής οικογενείας), στο Χόγκουαρτς, ο καθηγητής Άμυνας Κατά των Σκοτεινών Τεχνών, Άλμπους Ντάμπλντορ (Τζουντ Λο) πυροτεχνήματα δάκρυα χαράς, έχει μια άλλη ιδέα και ζητά από τον Νιουτ Σκαμάντερ (Έντι Ρεντμέιν) να τον σταματήσει εκείνος. Μην ξεχνάτε, μιλάμε για τον Ντάμπλντορ, τον άνθρωπο που έστελνε τον Χάρι Πότερ από τα 11 σε θανάσιμες, εντελώς ακατάλληλες, αποστολές χωρίς να του εξηγεί ποτέ γιατί. Έτσι και τώρα λέει στον Νιουτ «α, πρέπει να το κάνεις εσύ, δεν γίνεται να σου πω τους λόγους» (ενώ εννοεί «άσε με να πάω να ποθήσω στον Καθρέφτη του Έριζεντ τον παλιό μου πιο-κοντινό-κι-από-αδερφό παλιό φίλο και νυν εχθρό Γκρίντελβαλντ»). Κάπου εκεί επανενώνεται με τον Νιουτ και η υπόλοιπη τριάδα του νέου franchise. Στο μεταξύ, το μυστήριο που διατρέχει ολόκληρη την ταινία είναι η πραγματική ταυτότητα του τελικά ζωντανού Κρίντενς (Έζρα Μίλερ), που σαγηνεύεται όλο και περισσότερο από τον λαοπλάνο Γκρίντελβαλντ.
Αν αυτό ακούγεται σαν πολλή πλοκή, μην τα βάζετε με την ακοή σας. Η Ρόουλινγκ, που φημισμένα έχει στα συρτάρια της ατελείωτες αχρησιμοποίητες σημειώσεις για το παρελθόν, τις σχέσεις κι άλλες λεπτομέρειες των χαρακτήρων της, έχει επιστρέψει στο σύμπαν που δημιούργησε με τεράστια φιλοδοξία και υπέρμετρη χαρά, ανυπομονώντας να συμπληρώσει κενά και να φυτέψει στοιχεία που θα δώσουν μια ολοκληρωμένη εικόνα του χαριποτερικού μύθου σε όλο τον 20ο αιώνα. Και γιατί όχι; Στην παρούσα φάση, η διασημότερη συγγραφέας στον κόσμο εξακολουθεί να επιθυμεί να διατηρήσει τα ηνία της κοσμαγάπητης ιστορίας της, παρά το status της και το γεγονός ότι έχει προχωρήσει σχετικά αθόρυβα στη δημιουργία μιας άλλης, άσχετης, τρίτης σειράς, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο 4ο μέρος της (τα αστυνομικά μυθιστορήματα που υπογράφει ως Ρόμπερτ Γκαλμπρέιθ). Είναι αξιοθαύμαστη και συγκινητική η αδυναμία της να απομακρυνθεί από το δημιούργημά της, παρά τις απαξιωτικές συγκρίσεις με τον Τζορτζ Λούκας (που κατακρίνεται αδίκως για λόγους που δεν έχουν θέση εδώ) και τις κυνικές φωνές περί απληστίας. Κρίνοντας από την επιμονή να διατηρήσει την προσωπική της σφραγίδα, τα λεφτά είναι το αποτέλεσμα και όχι το κίνητρο για την άμεση, hands-on εμπλοκή της σε έναν οδοστρωτήρα της ποπ κουλτούρας που ήδη φέρει το όνομά της – J.K. Rowling’s Wizarding World – σε όλες του τις εκφάνσεις, από τα θεματικά πάρκα ως τα κουκλάκια Νίφλερ.
Τα Εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ, όπως λίγο-πολύ όλες οι ταινίες Χάρι Πότερ και το προηγούμενο Φανταστικά Ζώα, και όσα θα ακολουθήσουν, δεν είναι ταινίες που ανήκουν στον σκηνοθέτη τους γιατί δεν προσφέρονται για πειραματισμό κι επιβολή ενός δεύτερου οράματος πέραν εκείνου της Ρόουλινγκ. (Κατά κοινή ομολογία, ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν του Αλφόνσο Κουαρόν αποτελεί το highlight της 8λογίας, αλλά για τη γράφουσα η απόκλιση από έναν τόσο λεπτομερώς οριοθετημένο κόσμο, άλλαξε το DNA του.) Από το Τάγμα του Φοίνικα το 2007 μέχρι σήμερα, ο resident σκηνοθέτης του Wizarding World είναι ο Ντέιβιντ Γέιτς, ένας ευγενικός Βρετανός που υπάρχει για να εκπληρώνει τη φανταστική εφευρετικότητα της Ρόουλινγκ και να παραδίδει πρώτης τάξεως θέαμα – με αυτή την έννοια, οι ταινίες καταπατούν το #1 κινηματογραφικό κανόνα, βάζοντας τον σκηνοθέτη σε δεύτερη μοίρα, αλλά έχουμε 2018 και πετάμε τους κανόνες από το παράθυρο άμα θέλουμε.
Προφανώς το selling point της ταινίας είναι η σύνδεση με τη χαριποτερική ιστορία που μόνο η δημιουργός μπορεί να προσφέρει, και όχι ένα πιθανό χολιγουντιανό μπλοκμπάστερ με πρωταγωνιστές τους σούπερ σταρ Τζόνι Ντεπ και τον Τζουντ Λο που μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος με μηδενική επαφή με το μικρό μάγο που έχει πουλήσει τα περισσότερα αντίτυπα μετά την Βίβλο. Speaking of, ο Τζουντ Λο ως Ντάμπλντορ είναι θαυμάσιος παρά τον περιορισμένο ρόλο του και το γεγονός ότι έχει επωμιστεί να επανασετάρει στη φαντασία μας ένα τόσο εμβληματικό, περίπλοκο και πάνω απ’ όλα ηλικιωμένο πρόσωπο. Όσο για το μαύρο πλατινέ πρόβατο που κινδύνευσε να εκτροχιάσει όλο το franchise με την παρουσία του εξαιτίας των προσωπικών του σκανδάλων υπό το φως του #MeToo, τον Τζόνι Ντεπ, και πέρα από τη συζητήση περί «ηθικής» παρακολούθησης ταινιών και σειρών με προβληματικούς συντελεστές, με ικανοποίηση κι έκπληξη αναφέρουμε ότι απλώς… είναι εκεί και δεν ενοχλεί με το σύνηθες αυτάρεσκο overacting του, ούτε έχει φιλτράρει τον Γκρίντελβαλντ μέσα από τον generator «Τζακ Σπάροου-αλλά-πιο-φασίστας».
Όσοι χαριποτερικοί προσέλθετε και, σε περίπτωση που ο ενήλικος εαυτό σας «κλωτσήσει» με την υπερφόρτωση πληροφοριών και υποπλοκών, θυμηθείτε ότι οι καλές ιστορίες δεν παίρνουν ποτέ τον εύκολο δρόμο.