Ο σκηνοθέτης Ομάρ Αμπουσαάντα και ο συγγραφέας Μοχάμαντ Αλ Άταρ επανέρχονται για τρίτη φορά στη Στέγη παρουσιάζοντας το έργο Factory, βασισμένο σε ένα πραγματικό οικονομικό σκάνδαλο που ξεσκεπάζει την επέμβαση των ξένων επιχειρηματικών δυνάμεων στην πορεία της χώρας ακόμη και την περίοδο του πολέμου.
Ο Ομάρ Αμπουσαάντα κάνει τέχνη για να ασκήσει κριτική σε όσα συμβαίνουν στη χώρα του, την οποία ποτέ δεν εγκατέλειψε, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο «άλλωστε όλα συνδέονται» όπως χαρακτηριστικά λέει στη συζήτησή του με τους δημοσιογράφους.
Έχει ήδη παρουσιαστεί στη Γερμανία, όπου έκανε πρεμιέρα τον Αύγουστο. Βασίζεται σε ένα πραγματικό οικονομικό σκάνδαλο, που ξεσκεπάστηκε από τη Γαλλίδα δημοσιογράφο Dorothée Myriam Kellou και αφορά ένα εργοστάσιο τσιμέντου που κατασκευάστηκε το 2010 στην Συρία και σχεδόν αμέσως πωλήθηκε στη γαλλική εταιρεία Lafarge.
Το εργοστάσιο συνέχισε να λειτουργεί σε όλη τη διάρκεια του πολέμου ενώ η είναι η μόνη εταιρεία ξένων συμφερόντων που παρέμεινε στην Συρία μετά το 2012. Η Lafarge έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή των εργατών και στη Γαλλία υπάρχει σε εξέλιξη δίκη κατά της εταιρείας. Η δικηγορική εταιρεία Sherpa στρέφεται κατά της Lafarge κατηγορώντας την για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ζητά χρηματική αποζημίωση για τους εργάτες.
Υπάρχουν τέσσερις χαρακτήρες βασισμένοι σε πραγματικά πρόσωπα που εμπλέκονται στην υπόθεση. Είναι η γαλλίδα δημοσιογράφος, ένας εργάτης, ένας Σύριος μεγαλοεπιχειρηματίας εμπλεκόμενος στο σκάνδαλο, και ένας Σύριοκαναδός επίσης επιχειρηματίας εργαζόμενος στη Lafarge. Οι δύο τελευταίοι αν και τους προσεγγίσαμε δεν δέχτηκαν να μας μιλήσουν. Χτίσαμε τους χαρακτήρες σύμφωνα με τα στοιχεία αλλά και το ρεπορτάζ που υπάρχει για αυτούς. Πρόκειται για τέσσερις μονολόγους και προσπάθησα να είμαι αντικειμενικός με όλους όμως ότι μέσω του έργου ήθελα να ακουστεί κυρίως η φωνή των εργατών.
«Ουσιαστικά αυτή η υπόθεση λειτουργεί ως μεταφορά για το τι συμβαίνει παντού τώρα στον κόσμο και για το πώς οι μεγάλες εταιρείες εκμεταλλεύονται τους εργάτες για κέρδος».
Κάνω documentary theatre, δεν με ενδιαφέρει να περιμένω 20 χρόνια για να πω κάτι αφού τελειώσει. Θέλω να αποτυπώνω το τι συμβαίνει σήμερα, γίνεται πόλεμος στη χώρα μου, αυτό με ενδιαφέρει. Ουσιαστικά αυτή η υπόθεση λειτουργεί ως μεταφορά για το τι συμβαίνει παντού τώρα στον κόσμο και για το πώς οι μεγάλες εταιρείες εκμεταλλεύονται τους εργάτες για κέρδος. Αν θέλετε να το πείτε ότι είναι η ιστορία του καπιταλισμού, ναι, πείτε το.
Δεν θεωρώ ότι η τέχνη αλλάζει τον κόσμο. Όμως πιστεύω ότι η δουλειά μου είναι μια μορφή αντίστασης που συνδέεται με τη δουλειά δημοσιογράφων, δικηγόρων, ακτιβιστών. Μένω σταθερά στη Δαμασκό αλλά τα τελευταία εφτά χρόνια εργάζομαι πολύ στην Ευρώπη και πλέον με ενδιαφέρει όχι μόνο να δείξω τι συμβαίνει στη χώρα μου αλλά το πώς οι Ευρώπη αλλά και η Αμερική έχει επέμβει στη Συρία. Θέλω να ασκήσω κριτική σε όλο αυτό που συμβαίνει.
Αυτή τη στιγμή οι Ρώσοι ελέγχουν τα πράγματα. Δεν είναι ότι δεν έχω ελπίδα για ειρήνη αλλά δεν έχω ελπίδα για την ίδια τη χώρα. Ανεξάρτητα από τον πόλεμο αυτό που συμβαίνει ότι οι Ρώσοι και οι Ιρανοί ελέγχουν την κυβέρνηση. Οπότε έχουμε ξένους εισβολείς που κάνουν κουμάντο στη Συρία. Η υπόθεση είναι πολύ σύνθετη.
Μπορεί να μην έχω ελπίδα για την τωρινή πολιτική κατάσταση αλλά πιστεύω υπάρχει περιθώριο ως καλλιτέχνης να προσφέρω κάτι, έστω και για τις επόμενες γενιές που θα έρθουν. Άλλωστε ζω στο κέντρο της Δαμασκού κι εκεί τα πράγματα είναι ασφαλή. Οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι που καταστράφηκαν τα σπίτι τους, που δεν είχαν τίποτα πια ή άνθρωποι που αποφάσισαν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη. Όμως κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους όλων. Πίσω από κάθε άνθρωπο κρύβεται μια μοναδική ιστορία.