Η καραντίνα υπήρξε περίοδος τριβών για πολλά ζευγάρια που βίωσαν την «τυραννία» της αδιάλειπτης εγγύτητας. Ωστόσο, για άλλους, η καραντίνα έγινε περίοδος επαναπροσέγγισης και συναισθηματικής αφύπνισης.
Η Εβίτα Σκουρλέτη αποδίδει μοναδικά τη διαδικασία επανοικειοποίησης του συντρόφου χρησιμοποιώντας συμβολικά τις φιγούρες του κυρίου και της κυρίας Freud (Νίκος Κουρής και Έλενα Τοπαλίδου) στο φόντο μιας αθηναϊκής αυλής.
Η σκηνοθέτρια απαντά στις ερωτήσεις της Popaganda για το έργο της “Realität”.
Πώς προέκυψε η συμμετοχή σας στο Hack Athens 2020; Κάτω από την Στέγη συνευρίσκονται αρμονικά κι εξελίσσονται πολλές μορφές τέχνης εδώ και χρόνια. Αποτελεί ένα ασφαλές καταφύγιο γι’ αυτούς που έχουν πραγματικά την ανάγκη να δημιουργήσουν κάτι χωρίς προϋποθέσεις και περισπασμούς. Σε αυτό τα πλαίσιο, το HackAthens «σπρώχνει» τα πράγματα πιο μπροστά, συνδυάζοντας την τεχνολογία με την ποίηση, την Αθήνα με τον πλανήτη. Αυτό μ’ εξιτάρει. Έτσι, όταν διάβασα για το open call του HackAthens 2020, έστειλα την πρόταση μου.
Γιατί επιλέξατε ως θεματική το ζευγάρι; Η σχέση μας με τον/την σύντροφό μας καθρεφτίζει στην πραγματικότητα, την σχέση μας με τον εαυτό μας. Όσο πιο βαθιά μπορούμε να κοιτάξουμε το μέσα μας, τόσο πιο ουσιαστικά και στέρεα μπορούμε ν’ αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε από τον άνθρωπο πλάι μας. Αυτή η αναλογία με συναρπάζει. Προκύπτουν πολλά μέσα από αυτήν τα οποία μετουσιώνονται δραματουργικά σε κάτι πολύ ενδιαφέρον.
Πώς και γιατί επιλέχτηκε ο τίτλος “Realität”; Realität στα γερμανικά σημαίνει πραγματικότητα. Αυτή τη πραγματικότητα, λοιπόν (η αναλογία μεταξύ εσωτερικής κι εξωτερικής σχέσης) χαρακτηρίζει τη μικρή μας ταινία. Βλέπουμε, για παράδειγμα, τον κύριο Φρόυντ όπως ξεκλειδώνεται συναισθηματικά στην σύζυγο του, ν’ απολαμβάνει καλύτερα την σούπα του, το τσιγάρο του, τον χρόνο του και τελικά τον εαυτό του. Αυτό το ξεκλείδωμα είναι ο πυρήνας της πραγματικότητας του ζευγαριού κι ο Νίκος Κουρής το απέδωσε γενναιόδωρα.
Πώς επανοικειοποιείται ο σύντροφος σε μια σχέση χρόνων; Κάνοντας τη διαδρομή από την αρχή. Την πρώτη φορά που τον είδες, τον άγγιξες, τον γεύτηκες. Και με αφετηρία αυτά τα πρώτα, πας βήμα-βήμα μέχρι το σήμερα, ανακαλύπτοντας πόσο δυνατά είναι αυτά που σας δένουν τελικά. Η Έλενα Τοπαλίδου ως κυρία Φρόυντ, ερμήνευσε αυτή τη διαδρομή μοναδικά. Ήταν συγκινητική.
Γιατί μια αθηναϊκή αυλή και όχι ένα διαμέρισμα ή ένα μπαλκόνι ως πλαίσιο της ιστορίας; Για τα γυρίσματα μου πάντα ψάχνω χώρους που να έχουν αποτυπωμένο πάνω τους τον χρόνο κι όλα όσα φέρνει μαζί του. Σκηνικά που να «μιλάνε». Το συζήτησα αυτό με τον Άγγελο Βαρβαρούση, έναν εκ των δύο curators του HackAthens και μου πρότεινε την αυλή που είδατε. Ξετρελάθηκα. Αυτό το σκηνικό έχει μέσα του ένα κομμάτι από την ιστορία της Αθήνας, ένα κομμάτι πολύ γνώριμο σε όλους μας και πάντα επίκαιρο. Στην Αθήνα, άλλωστε, όπως και στις περισσότερες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, το χθες με το σήμερα συνυπάρχουν καθημερινά.
Ο χρόνος που πέρασαν μαζί τα ζευγάρια στην καραντίνα ήταν αντίπαλος, σύμμαχος ή κριτής της σχέσης; Το isolation σήκωσε το χαλί και ξεσκέπασε τα κρυμμένα. Όχι μόνο των ζευγαριών αλλά και του καθενός ως ξεχωριστή μονάδα. Τώρα το τι θα τα κάνει κανείς αυτά που βγήκαν στην φόρα, ορίζει και το αν η καραντίνα ήταν σύμμαχος ή αντίπαλος του. Πιστεύω, πάντως, πως η αλήθεια (ευχάριστη ή όχι) οδηγεί τελικά στην ευτυχία.