Οι συναυλίες της Ευανθίας Ρεμπούτσικα είναι ένα ολοκληρωμένο σύμπαν που έχει το δικό του, μοναδικό στίγμα. Μουσική, κίνηση, εικόνες και μια αίσθηση ευφορίας που προκύπτει αβίαστα. Γιατί; Γιατί αυτά νιώθει και η ίδια πάνω στη σκηνή. Οι νότες, τα χρώματα, τα όργανα, οι μουσικοί γίνονται το όχημα για να φύγουμε όλοι μαζί –όσοι βρίσκονται πάνω και κάτω από τη σκηνή- σε ένα κοινό ταξίδι που σου αφήνει όμως ελευθερία αυτοσχεδιασμού. Το ταξίδι είναι κοινό, η εμπειρία για τον καθένα μοναδική.
Άλλωστε αυτό επιζητά και η ίδια η συνθέτρια, «ελευθερία κινήσεων», όπως μου εξηγεί λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Παλλάς για την παράσταση της «Μια βραδιά στην πόλη». Μια παράσταση που θα περιλαμβάνει αγαπημένα μουσικά θέματα της Ευανθίας Ρεμπούτσικα από ταινίες, θεατρικά έργα, τηλεοπτικές σειρές, από το «Αστέρι και η Ευχή» αλλά και κάποια που δεν έχουν συμπεριληφθεί στη δισκογραφία της. Πάνω στη σκηνή μαζί της, εκτός φυσικά από τους μουσικούς, η Έλλη Πασπαλά και η Ντιλέκ Κοτς, συνεργάτιδες και πλέον φίλες της συνθέτριας.
«Δεν μου αρέσει το στημένο, αντιθέτως θέλω να αισθάνομαι ότι κι εγώ και οι μουσικοί της μπάντας έχουμε ελευθερία κινήσεων, ότι μπορούμε να γίνουμε δημιουργικοί και να αφήσουμε ο καθένας το δικό του στίγμα».
Ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στην ερμηνεία της Έλλης Πασπαλά και της Ντιλέκ Κοτς που τις κάνει να ταιριάζουν τόσο άψογα με τη μουσική σας; Η φωνή της Έλλης, το ηχόχρωμά της κουβαλάει μνήμες κι αυτό με συγκινεί. Επιπλέον ανακάλυψα έναν άνθρωπο αξιόλογο και πολιτισμένο κι έτσι χτίστηκε μια φιλία που έχει αντέξει τόσα χρόνια. Την Ντιλέκ την ανακάλυψα παρακολουθώντας μια εκπομπή στην τηλεόραση· εκεί την άκουσα, για πρώτη φορά, να τραγουδάει. Μου άρεσε τόσο πολύ η φωνή της με τα πολλά βυζαντινά στοιχεία, που αμέσως τη θαύμασα. Ήμουν Αθήνα, ταξίδεψα στη Θεσσαλονίκη για να τη βρω κι έτσι άρχισε η σχέση μας.
Είστε συνθέτρια –μια δημιουργική αλλά και μοναχική ενασχόληση – είστε όμως και μουσικός που βρίσκεται πάνω στη σκηνή από την παιδική της ηλικία. Πώς συνυπάρχουν οι δύο σας ιδιότητες; Άρχισα να γράφω μουσική από ανάγκη δική μου. Μέσα στη μοναχικότητα προέκυψε ένας διάλογος με τον εαυτό μου. Ήταν λίγο πριν γεννήσω την κόρη μου και μετά που είχα τη Ραχήλ άρχισα να σιγοτραγουδώ μαζί της. Ήρθε ελεύθερα και αβίαστα το να κάτσω να γράψω μουσική, άλλωστε η μουσική είναι, για μένα, παρέα. Λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά και λυτρωτικά μέσα μου. Βγήκα στη σκηνή από 8 χρονών, μαζί με τα αδέρφια μου σε παιδική ηλικία, και έκανα πολλές συναυλίες τότε. Όταν το ξαναβρήκα αυτό ως ενήλικας ήρθα πάλι κοντά στο κοινό και το κοινό μου φέρνει ευφορία. Ξαναζωντάνεψε λοιπόν όλο αυτό μέσα μου και μαζί με την μπάντα μου- που με τους περισσότερους από τους μουσικούς έχουμε ενωθεί με τα χρόνια και αυτός είναι ένας λόγος που περνάω ωραία στη σκηνή- ενώνομαι με το κοινό. Το έχω πει πολλές φορές, η σκηνή είναι το δωμάτιο μου, γιατί εκεί αισθάνομαι καλά. Μαζί με το βιολί μου νιώθω ότι πατάω γερά στα πόδια μου και αυτό φέρνει χαμόγελο, αγάπη και μοίρασμα με το κοινό.
Το βιολί τι είναι για εσάς; Έχω μεγαλώσει μαζί με το βιολί μου. Σαν κοριτσάκι είχα μικρό βιολί, μετά μεγαλύτερο, ύστερα κανονικό. Το βιολί είναι ένα κομμάτι από μένα, είναι σύντροφός μου, είναι κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μου. Γράφω όμως κυρίως στο πιάνο ή στο μαντολίνο.
Πάνω στη σκηνή, αν περνάτε μια έντονη συναισθηματική περίοδο, θα βγει στο παίξιμο σας; Όταν είμαι στη σκηνή είναι σα να φεύγουν όλα από πάνω μου, σε οποιαδήποτε κατάσταση, καλή ή όχι, κι αν βρίσκομαι εκείνη την περίοδο. Ιδίως τα πράγματα που βαραίνουν φεύγουν αμέσως, ξαλαφρώνω. Στη σκηνή νιώθω γαλήνη και λύτρωση γιατί εκείνη την ώρα βρίσκομαι σε μια άλλη διάσταση και αυτό με έχει βοηθήσει πολλές φορές και στη ζωή μου, στην καθημερινότητά μου.
Πώς είναι το τελευταίο λεπτό πριν βγείτε στην σκηνή; Υπάρχει τρομερή αυτοσυγκέντρωση, πάντα κοιτάζω το πρόγραμμα και μετά με το που βγαίνω αισθάνομαι ελευθερία και έτοιμη να κάνω ένα ταξίδι. Η σκηνή έχει μέσα της ένα ταξίδι γιατί ξέρω βέβαια πώς έχω γράψει το κάθε μου κομμάτι και σε τι συνθήκες, όμως στη συναυλία γίνεται και κάτι παραπάνω καθώς διαμορφώνεις και άλλες εικόνες. Πολλές φορές στις συναυλίες τα κομμάτια τα παίζουμε με διαφορετικό τρόπο. Δεν μου αρέσει το στημένο, αντιθέτως θέλω να αισθάνομαι ότι κι εγώ και οι μουσικοί της μπάντας έχουμε ελευθερία κινήσεων, ότι μπορούμε να γίνουμε δημιουργικοί και να αφήσουμε ο καθένας το δικό του στίγμα. Γι’ αυτό στις συναυλίες μας υπάρχει κίνηση και είμαστε όλοι πρωταγωνιστές, ο καθένας με τον δικό του ρόλο. Στο τέλος μας αρέσει να υπάρχει ένα κρεσέντο, γι’ αυτό κλείνουμε με το «Καρουζέλ» που δίνει μια αίσθηση χορού, χαράς και πετάγματος.
«Το βιολί είναι ένα κομμάτι από μένα, είναι σύντροφός μου, είναι κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μου».
Μου περιγράφετε μια εικόνα τώρα. Σας αρέσει να ντύνετε εικόνες με τη μουσική σας, γι’ αυτό συχνά γράφετε μουσική για τον κινηματογράφο; Ναι, μου αρέσει πολύ και έχει να κάνει και με τον τρόπο που μεγάλωσα, μέσα δηλαδή στο σινεμά που είχε ο πατέρας μου. Αλλά το κάνω αυτό ούτως ή άλλως, μου αρέσει να φτιάχνω εικόνες με το μυαλό μου όταν γράφω. Εμπνέομαι κατά κάποιο τρόπο κινηματογραφικά γιατί είχα μια πολύ καλή παιδική ηλικία γεμάτη με όμορφες εικόνες από τις ταινίες που έπαιζε ο πατέρας μου. Αισθάνομαι πολύ καλά όταν γράφω μουσική για ταινίες, νιώθω ότι το κατέχω και ότι είναι αυτό που μπορώ να κάνω καλά. Είναι η δουλειά μου και αυτό που αγαπώ να κάνω.
Έχετε εξελιχθεί ως μουσικός χάρη στις συναυλίες; Σαφώς, ωρίμασα. Ειδικά την περίοδο που έχω πολλές συναυλίες ανακαλύπτω συνεχώς νέα πράγματα.
Η κούραση έρχεται ποτέ; Έρχεται αλλά είναι γλυκιά κούραση. Δεν λέω ποτέ «αχ, δεν αντέχω άλλο». Δε θα με πείραζε να κάνω συναυλίες κάθε μέρα.
Η παύση χρειάζεται; Χρειάζεται όταν βγαίνει η ανάγκη να ξεκουραστείς για να ανακτήσεις δυνάμεις για τα επόμενα. Βοηθάει πολύ η παύση για να σκεφτείς και να δημιουργήσεις.
Υπήρξε περίοδος της ζωής σας που απομακρυνθήκατε από τη μουσική; Έχει γίνει κι αυτό αλλά όχι έντονα. Άλλωστε και διακοπές όταν πηγαίνω θέλω πάντα κάτι να κάνω.
Υπάρχουν πράγματα που ακόμη περιμένετε όσον αφορά τη μουσική; Θέλω συνεχώς να μαθαίνω και τα ταξίδια μου με έχουν βοηθήσει πολύ σε αυτό, όχι μόνο τα επαγγελματικά ταξίδια. Όσο περνάει ο καιρός νιώθω ευλογημένη γιατί βάζω κι άλλα «πράγματα» μέσα στη βαλίτσα μου, κι άλλα εφόδια. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα.