«Είμαι ακόμα εγώ και είμαι ακόμα εδώ αλλά υπάρχει ένα κομμάτι μου που έχει αφαιρεθεί εντελώς από εμένα. Και το ένιωσα να αφήνει το σώμα μου, ένιωσα το μυαλό μου να αλλάζει, ήταν σχεδόν σαν να πετρώνει. Και ο κόσμος από εκείνη τη στιγμή δεν είναι ποτέ ξανά ίδιος. Γιατί οτιδήποτε σου συμβαίνει από εκεί και πέρα, συμβαίνει μέσα από το πέπλο αυτής της ανάμνησης. Και γνωρίζεις ότι βρίσκεται εκεί έξω, σε αυτόν τον κόσμο. Ξέρεις ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να κάνουν κάτι τέτοιο. Το μυαλό σου μπαίνει σε λειτουργία επιβίωσης και σκέφτεσαι πώς θα αποδράσεις από όλο αυτό, Α. Ζωντανή, Β. Με τη λιγότερη δυνατή ζημιά και Γ. Κάνοντάς τον να νομίζει ότι κέρδισε, γιατί αυτό θέλει. Πρέπει λοιπόν να παίξω το παιχνίδι του, να τον κάνω να πιστέψει ότι είμαι με το μέρος του. Και γύρισα πίσω», αφηγείται η Evan Rachel Wood στο ντοκιμαντέρ Phoenix Rising, της Amy J. Berg, περιγράφοντας πώς βρήκε τη δύναμη να επιστρέψει σε μια κακοποιητική σχέση, μόνο και μόνο για να μπορέσει να φύγει πραγματικά από αυτή.
Θυμάμαι ακόμα το βλέμμα της Evan Rachel Wood.
Διεισδυτικό, σκληρό και ταυτόχρονα θλιμμένο. Ήταν κάτι που μου είχε κάνει εντύπωση και φυσικά όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις που γνωρίζεις ένα διάσημο πρόσωπο με αυτή τη σκληρότητα στο βλέμμα, δεν θα σκεφτείς ότι ίσως κάτι άλλο κρύβεται από πίσω. Θα αποφασίσεις εξίσου (και περισσότερο) σκληρά, ότι την έχει «ψωνίσει» και ίσως πιάσεις το κουτσομπολιό.
Στην έκθεση ζωγραφικής του Marilyn Manson στην Αθήνα τον Απρίλιο του 2010.
Όταν πριν έναν χρόνο η Evan Rachel Wood ονομάτιζε τον κακοποιητή και βιαστή της δημόσια, κάπως οι εικόνες από εκείνη τη βραδιά στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής του Marilyn Manson στην Αθήνα, τον Απρίλιο του 2010, άρχισαν να έχουν άλλο νόημα. Βλέπεις, το έχουμε πει τόσες φορές, όλα σε αυτή τη ζωή είναι θέμα οπτικής. Και τα δυνατά φώτα που «καίνε» τη φυσικότητα, συνήθως ξεγελούν. Γιατί δίπλα μου, εκείνο το βράδυ, δεν ήταν η ντίβα που απολάμβανε το σταριλίκι αλλά ένα κορίτσι ραγισμένο. Ένα κορίτσι σε ομηρεία. Και το κουτσομπολιό που ακολούθησε δεν υστερούσε σε τίποτα από τις κακίες των ταμπλόιντς εκείνων των χρόνων στην Αμερική.
Όταν πόζαρα χαρούμενη δίπλα στο είδωλό μου χωρίς να φαντάζομαι τίποτα από όλα αυτά, τον Απρίλιο του 2010.
Η Evan ήταν για εκείνους αυτή που διέλυσε τον γάμο του Manson με την Dita Von Teese. Αυτή που εμφανίστηκε «προκλητική» στο video clip του τραγουδιού Heart Shaped Glasses, που έβαλε στην άκρη την καριέρα της για να ακολουθεί το «τέρας» στις περιοδείες του.
Σε ένα πράγμα έπεσαν μέσα. Στο τέρας που την χρησιμοποιούσε.
Θέλει ταλέντο να ξέρεις να βρίσκεις τα θύματά σου και βλέποντας το “Phoenix Rising” αυτό είναι κάτι που γίνεται έντονα αντιληπτό όσο ξεδιπλώνεται η ιστορία που διηγείται η Evan Rachel Wood. Ήταν ένα κορίτσι πάνω στη στιγμή της ενηλικίωσης που αντιμετώπιζε θέματα απόρριψης από τον πατέρα της, είχε κατάθλιψη, προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τις δικές της ανασφάλειες. Και την πλησίασε έτοιμος να την κάνει να πιστέψει ότι μόνο αυτός νοιάζεται για εκείνη, μόνο αυτός πιστεύει ότι είναι μοναδική, μόνο αυτός θα είναι δίπλα της ό,τι κι αν συμβεί. Οι ισχυρισμοί της δεν είναι οι μοναδικοί, υπάρχουν αυτή τη στιγμή πολλές καταγγελίες και μαρτυρίες για τον Brian Warner (όπως είναι το πραγματικό όνομα του Manson) από πολλές γυναίκες, ακόμα και από πρώην συνεργάτες του (ένας από αυτούς εμφανίζεται και στο ντοκιμαντέρ). Είναι ένα μοτίβο που, όπως λένε, ο Manson είχε υιοθετήσει με όλες.
Μη δεις το “Phoenix Rising” αν δεν έχεις προετοιμαστεί να ακούσεις την ίδια να σου λέει όλα αυτά που έχεις ήδη διαβάσει σε κάποιο περιοδικό ή κάποιο site, παραθέτοντας παράλληλα δημοσιεύματα της εποχής, μαρτυρίες από άλλες γυναίκες που βίωσαν αντίστοιχα περιστατικά δίπλα στον Manson, ακόμα και ηχητικά ντοκουμέντα.
Θέλει γερό στομάχι.
Ο Marilyn Manson και η Evan Rachel Wood ήταν ζευγάρι από τις αρχές του 2007 μέχρι τα τέλη του 2010.
Μην το δεις αν δεν μπορείς να ακούσεις την Evan Rachel Wood να σου περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια πώς τη βίασε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Heart Shaped Glasses μπροστά σε όλους, αφού της είχε δώσει να καταναλώσει ναρκωτικές ουσίες. Ούτε αν δεν θες να δεις τον τρόμο στο πρόσωπό της την ώρα που θυμάται να τη σέρνει με το ζόρι στο tour bus και όλοι οι συνεργάτες του έκαναν τα στραβά μάτια ενώ εκείνη τους φώναζε με το βλέμμα της «βοήθεια».
Μην πατήσεις το play αν δεν θες να μάθεις πώς την έκλεινε για μέρες σε ένα παγωμένο δωμάτιο χωρίς τροφή, δεν την άφηνε να κοιμηθεί, της έδινε εν αγνοία της βαριά ναρκωτικά, τη χτυπούσε με ναζιστικό μαστίγιο που είχε αγοράσει ο ίδιος, έβριζε μπροστά της τους Εβραίους (η ίδια είναι Εβραία), την έβαζε με το ζόρι να πιει το αίμα του και έκανε ηλεκτροσόκ στα γεννητικά της όργανα για να την τιμωρήσει κάθε φορά που ο ίδιος έκρινε απαραίτητο.
Ή μάλλον, ξέρεις κάτι; Να το δεις, γιατί τίποτα από όσα διαβάζεις δεν έχουν την ίδια επίδραση όσο όταν το ίδιο το θύμα στα διηγείται και σου εξηγεί πώς έγινε όλος αυτός ο χειρισμός, ποια κουμπιά της πάτησε ο ίδιος και πώς η ίδια τελικά κατάφερε να βρει τη δύναμη να το σκάσει από αυτή τη σχέση τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη τους γνωριμία.
Το ντοκιμαντέρ περιγράφει και τον αγώνα που έδωσε η Evan Rachel Wood μαζί με άλλα θύματα κακοποίησης για να αλλάξει τον νόμο περί παραγραφής κακουργημάτων ενδοοικογενειακής βίας στην Καλιφόρνια. Όταν ξεκίνησαν, η παραγραφή ήταν από ένα έως τρία χρόνια. «Ένα έως τρία χρόνια δεν είναι τίποτα για έναν επιζώντα», έχει δηλώσει η ίδια, η οποία κρύβεται σε ένα σπίτι στο Τενεσί μαζί με τον μικρό γιό της γιατί φοβάται μήπως o Manson θελήσει να τους κάνει κακό. Πλέον έχουν καταφέρει να αυξηθεί η παραγραφή σε τρία με πέντε χρόνια και έχει ζητήσει να υποβάλλονται οι αστυνομικοί σε περισσότερη εκπαίδευση για να αντιμετωπίζουν περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας.
Ο Manson είναι ακόμα ελεύθερος δεδομένου ότι ποτέ δεν έχει κατηγορηθεί ή καταδικαστεί για έγκλημα. Λίγες μέρες πριν την προβολή του ντοκιμαντέρ στο ΗΒΟ, έκανε μήνυση στην Wood, χαρακτηρίζοντας ως σκευωρία τις καταγγελίες. Η Evan Rachel Wood ευτυχώς βρήκε τη δύναμη και βγήκε μπροστά, είχε υλικό για να στηρίξει τους ισχυρισμούς της και ανθρώπους που μπορούν να την προστατεύσουν σε μεγάλο βαθμό. Τι γίνεται όμως με όλα τα θύματα που δεν έχουν τίποτα από όλα αυτά; Τις γυναίκες με το σκληρό βλέμμα που θα δούμε σε μία έκθεση ή μία εκδήλωση ή ένα γεύμα με γνωστούς που θα μας φανούν ντίβες αλλά η ψυχή τους ουρλιάζει για βοήθεια; Πώς και πότε επιτέλους θα αλλάξουμε την οπτική μας ώστε να νιώσουν οι ίδιες δυνατές; Το “Phoenix Rising”, πέρα από όλα τα άλλα, θίγει και το βασικό πρόβλημα που υπάρχει στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Το ποινικό σύστημα δεν μπορεί να στηρίξει πραγματικά τα θύματα κακοποίησης. Και αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβανόμαστε καθημερινά και στη χώρα μας. Όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους ένα είναι σίγουρο, ότι το μυαλό σου θα γεμίσει με ερωτήματα και σκέψεις.
Να το δεις το “Phoenix Rising” λοιπόν.