Εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, κυβερνητικές αποφάσεις κατά τη διάρκεια της πανδημίας και μετά από αυτήν, καθώς και από τη ρευστότητα της καθημερινής ζωής μας, και προεκτείνοντάς τα όλα αυτά σε όχι και τόσο μακρινά άκρα, το “The Great Bar in the Sky” αποσκοπεί να προσφέρει στους χρήστες μια άγνωστη εικόνα της Αθήνας, προκειμένου να προκαλέσει τον αναστοχασμό αναφορικά με την απτή πραγματικότητά μας.
Ένα παιχνίδι-περιπέτεια μέσα σε μία «άλλη» Αθήνα, η οποία κινείται μεταξύ δυστοπίας και ουτοπίας, υποταγής και επανάστασης.
Εισερχόμενος στον ψηφιακό κόσμο, ο παίκτης/χρήστης –ένας πραγματικός Αθηναίος– γίνεται επισκέπτης/τουρίστας σε μια άλλη Αθήνα και ενθαρρύνεται να ανασυνθέσει την ιστορία και τη λειτουργία αυτού του μέρους από τις ποιότητες του δημόσιου αστικού χώρου και των προφορικών ιστοριών των κατοίκων του.
Παίξτε το παιχνίδι εδώ.
Να τι απάντησαν στην Popaganda, η Χριστίνα Χρυσανθοπούλου και η Όλγα Χατζηφώτη, δημιουργοί του “The Great Bar in the Sky”.
Πώς προέκυψε η συμμετοχή σας στο Hack Athens 2020; Είδαμε την θεματική του open call και είπαμε η μία στην άλλη: – Τι θα κάνουμε με αυτήν την ευκαιρία να χακάρουμε την Αθήνα, Brain; -Ό,τι κάνουμε με κάθε τέτοια ευκαιρία, Pinky. Θα βγάλουμε το ουτοπικό μας άχτι. Πέρα από την πλάκα, ήτανε μια εξαιρετική συγκυρία γιατί παρόμοιους προβληματισμούς για το ποια θα ειναι η Αθήνα μετά την πανδημία είχαμε και κατ ιδίαν και δεν προσπεράσαμε την ευκαιρία να τις μοιραστούμε με το crew της Στέγης. Ελπίζουμε βέβαια, το δυστοπικό σενάριο που προέκυψε να μην αποδειχθεί και προφητικό σε κάποιο κοντινό ή μακρινό μέλλον.
Πώς παίζεται το παιχνίδι “The Great Bar in the sky?” Περιπλανιέσαι σε μια εναλλακτική Αθήνα, μιλάς με κόσμο και διαδράς με το περιβάλλον, παρατηρώντας όλες τις διαφορές που έχει αυτό το παράλληλο σύμπαν από το δικό μας. Αρχικά ψάχνεις να βρεις το “παράλληλο” σπίτι σου, και όταν συνειδητοποιείς ότι είναι μάλλον ακατόρθωτο, αναζητάς ένα μπαρ για να πνίξεις τον πόνο σου στο Old Fashioned (το κοκτέιλ). Η πιο κρίσιμη στιγμή έρχεται όταν αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου, και καλείσαι να απαντήσεις στην ερώτηση «Πώς είναι η δική σου Αθήνα;». Είναι χειρότερη από μια Οργουελική δυστοπία όπου επίκειται ένας ξεσηκωμός και πλήρης ανασχηματισμός, είναι το ίδιο χάλι, ή είναι παράδεισος μπροστά στο «τραβηγμένο από τα μαλλιά» έτερο σύμπαν που χτίσαμε για την τέρψη του κοινού μας;
Ποια θα είναι η νέα πολεοδομία της πανδημίας; Ειλικρινά ελπίζουμε η πανδημία να μην χτίσει «πολεοδομία» αλλά συμπεριφορές – αλληλοσεβασμού, αλληλοφροντίδας και αλληλεγγύης! Και αν είναι να μιλήσουμε για “πολεοδομία” της πανδημίας, ας μπει επιτέλους στο προσκήνιο ο ρημάδης ξεχασμένος δημόσιος χώρος, ως το ένα στοιχείο της πόλης που ανήκει στους ανθρώπους της. Καθότι αντ’ αυτού, βλέπουμε όλες τις Ρώμες του κόσμου να καίγονται, και όλοι οι Νέρωνες να παίζουν τα βιολιά τους. Ο δημόσιος χώρος δεν θα πρεπε να είναι ο προσωπικός παιδότοπος των κυβερνώντων, αλλά ο δικός μας.
Τι είναι οι «εξωσκαλωσιές» και οι «αποστασιοποιητές»; «Εξωσκαλωσιές» ονομάζονται τα high-lux, αλλά κατασκευασμένα σε παραδοσιακό Αθηναϊκό στυλ, μηχανήματα, που επιτρέπουν στους χρήστες τους, όχι απλά να κρατάνε αποστάσεις από τους γύρω, αλλά και να κάθονται στον δημόσιο χώρο. Δεν υπάρχουν πια παγκάκια και πεζούλια, δεν υπάρχουν καφετέριες αλλά ούτε και δημόσιοι χώροι στάσης. Μόνο όσοι έχουν εξωσκαλωσιές μπορούν να κάθονται με ασφάλεια και τηρώντας αποστάσεις, οπουδήποτε αλλού πέρα από τα σπίτια τους.
Οι «αποστασιοποιητές» είναι η λούμπεν εκδοχή των εξωσκαλωσιών, που επιτρέπουν απλά την τήρηση αποστάσεων μεταξύ των χρηστών τους, σημαίνοντας συναγερμό κάθε φορά που η απόσταση δύο ανθρώπων λιγότερη ή ίση των δύο μέτρων. Παράλληλα κρατάνε βιομετρικά δεδομένα των χρηστών, και αποτελούν απαραίτητο γκάτζετ ώστε να μπαίνει κανείς στο μετρό, σε κλειστούς χώρους κλπ.
Πώς είναι η Αθήνα ενός διαρκούς social distancing; Πώς αλλάζει τη δομή και τη λειτουργία της πόλης; Εάν συγκρίνουμε με την Alter-Athens της ιστορίας μας, σε μια Αθήνα διαρκούς social distancing, το σιντριβάνι της Ομόνοιας θα είναι εξίσου άθλιο, η Πανεπιστημίου θα είναι ένας τεράστιος άδειος πεζόδρομος, θα επαναφέρουμε τα τραμ αλλά ως γραμμές ανεφοδιασμού προϊόντων, και ο Ελαιώνας θα γίνει γήπεδο golf με δικό του ελικοδρόμιο, για να ταιριάζει με το casino του Ελληνικού. Για περισσότερες λεπτομέρειες, προτείνουμε να παίξετε το παιχνίδι μας.
Το “The Great Bar in the sky” τι ώρα σταματά να σερβίρει; Για τα μάτια του κόσμου, θα ισχυριστούμε ότι κλείνει στις 12. Αλλά για να γίνουμε όσο κλισέ μας αρμόζει, θα πούμε ότι επειδή αυτό το μπαρ είναι μια ιδέα, δεν κλείνει ποτέ. Κυριολεκτικά είναι μια *ιδέα*, είναι όπως θα λέγαμε και στα αγγλικά “a figment of our bloody imagination”. Είναι όμως και μια ιδέα, πέρα από την ιδέα της ιδέας. Έχει δηλαδή έναν «ιδεολογικό» χαρακτήρα, καθώς αποτελεί – στο σύμπαν όπου διαδραματίζεται το παιχνίδι – το τελευταίο απόρθητο φρούριο ελεύθερης έκφρασης. Και αυτό ας ελπίσουμε ότι δεν θα ανοιγοκλείνει ποτέ με συγκεκριμένα ωράρια.