10.000 Χιλιόμετρα (10.000 Km) ****1/2*
Ισπανία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Carlos Marques-Marcet
Πρωταγωνιστούν: Natalia Tena, David Verdaguer
Διάρκεια: 99’
Ένα ζευγάρι στη Βαρκελώνη πρέπει να δοκιμάσει τη σχέση του όταν η κοπέλα καλείται να εγκατασταθεί για ένα χρόνο στο Λος Άντζελες και να εμπλουτίσει τις γνώσεις της πάνω στη φωτογραφία. Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις μιας τέτοιας κίνησης σε μια σχέση που κρατά επτά χρόνια και ετοιμάζεται να πάει στο επόμενο επίπεδο; Μπορεί η απόσταση να μηδενιστεί αληθινά χάρη στην τεχνολογία ή θέλοντας και μη φθείρει τα πάντα; Μία ειλικρινέστατη καταγραφή-στοχασμός πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις όταν αυτές καλούνται να δοκιμαστούν, με δύο κεντρικές ερμηνείες αποσβολωτικές και γεμάτη απλοϊκά μα συνάμα ευφυέστατα σκηνοθετικά τεχνάσματα.
Όταν μια ταινία σαν το 10.000 Χιλιόμετρα περιέχει τόσο πυκνά νοήματα, θες όλη την υπόλοιπη μέρα για να ξανασκεφτείς τι ακριβώς ήταν αυτό που είδες. Και να καταλήξεις στο αναντίρρητο πόρισμα ότι πρόκειται για αριστούργημα. Στο καλοκαιρινό τεύχος του Σινεμά, διαφημίστηκε ως μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς –διάολε, είναι και μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο!-, μια δήλωση που πρέπει να κριθεί ιδίοις όμμασι. Και που, τελικά, ισχύει.
Ένα αριστοτεχνικό πλάνο-σεκάνς 23 λεπτών, σεμιναριακής αξίας ανοίγει αυτό το μεγαλούργημα. Χορογραφία, σενάριο, ερμηνείες, επιμονή στη λεπτομέρεια, όλα καταδεικνύουν πως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Carlos Marques-Marcet έχει μάτι και πένα, όπως και μια ιδιαίτερη παρατηρητικότητα που αν δε σε λένε Farhadi δύσκολα την έχεις. Μια χορογραφία της καθημερινότητας που καταφέρνει με το συνδυασμό δραματουργίας και σκηνοθεσίας να αποδώσει διαφορετικές σκέψεις, συναισθήματα, να κλιμακώσει το περιεχόμενό της με τον πλέον άριστο τρόπο και να αποτελέσει και μια δήλωση από πλευράς σκηνοθέτη. Και μετά η απόσταση καλείται να καλυφθεί με τη χρήση του Skype.
Λογικά σκεπτόμενος κανείς, θα υπέθετε ότι μια ταινία που αφορά στην προσπάθεια διατήρησης μιας σχέσης εξ αποστάσεως μέσω ενός chat θα έκανε κοιλιά κάπου. Σωστή λογική, μα όχι εφαρμόσιμη στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφού κάθε δευτερόλεπτο έχει λόγο ύπαρξης. Από τις μικρές στιγμές, τα πειράγματα και την εμφανή θέληση για επανένωση, μέχρι το μεγάλο ερωτηματικό του τι απέμεινε από το παρελθόν, όλα παρουσιάζονται με μια άψογη αισθητική. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό βασίζεται στα βιώματα του δημιουργού ή στην απλή παρατήρηση, μα είναι άξια θαυμασμού η οξύτητά του και ο τρόπος που παρουσιάζει το ανθρώπινο είναι. Και ο ρόλος της τεχνολογίας στην ταινία, κάθε άλλο κουραστικός είναι, καθώς μέσω αυτής καταφέρνει να παρασταθεί το μη-αναπαραστάσιμο της ανθρώπινης σκέψης. Μια προσπάθεια για cyber sex καταλήγει να αποτελεί τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και την κατάρριψη της ψευδαίσθησης. Ένα email να απεικονίζει επακριβώς τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου εν μέσω συναισθηματικής κρίσης. Να τονίσει τον εκμηδενισμό και την επαναφορά της ψυχολογικής απόστασης με μικρά ευρήματα. Και να παρουσιάσει δύο χαρακτήρες στέρεους και ανθρώπινους, όπου τελικά, κανείς δεν είναι αναμάρτητος, αποκαλύπτοντας λεπτό με λεπτό με μικρές λέξεις κάτι σε σχέση με το παρελθόν τους.
Και ο επίλογος… ένα δημιούργημα υπέροχης νόησης, όπου δύο εκπληκτικοί ηθοποιοί καταλήγουν μέσα από έναν αμήχανο διάλογο, όχι μόνο να σαρκάζουν την κινηματογραφική πραγματικότητα, μα να προσφέρουν ένα συναίσθημα ανάλογο του κρεσέντο του Brown Bunny, συντρίβοντας κάθε ελπίδα σε θαύματα. Και, για κερασάκι στην τούρτα, ένα πάναπλο σκηνοθετικό εύρημα τόσο προφανές που καταλήγει να είναι ιδιοφυές ως οριστική τελεία στην ταινία.
Όσοι δεν καταφέρατε να τη δείτε όταν προβαλλόταν στις Νύχτες Πρεμιέρας, μην αφήσετε το λάθος να επαναληφθεί. Δίχως αμφιβολία, πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες και ορθότερα τοποθετημένες απόπειρες πάνω στο θέμα που πραγματεύεται και με βατό μα συνάμα ευφυή τρόπο. Ταινία που σου δίνει επιχειρήματα πάνω σε σκέψεις που έχεις και δύσκολα μπορείς να την αμφισβητήσεις. Αφήνουμε τον υπόλοιπο μισό βαθμό να τον βάλει ο χρόνος.
Χόμπιτ: Η Μάχη των Πέντε Στρατών (The Hobbit: The Battle of the Five Armies) *****
Νέα Ζηλανδία, ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Peter Jackson
Πρωταγωνιστούν: Martin Freeman, Ian McKellen, Richard Armitage
Διάρκεια: 144’
Ο εκδιωγμένος από το Βουνό της Μοναξιάς Νοσφιστής ξεκινά να σκορπά τον τρόμο στη γειτονική Λιμνούπολη. Ο Sauron στέλνει τις στρατιές του κατά της παρέας του βουνού, η οποία περνά μια κρίση από τη στιγμή που ο Thorin εξουσιάστηκε από τα πλούτη. Οι τρεις κυρίαρχες φυλές της Μέσης Γης, οι Άνθρωποι, οι Νάνοι και τα Ξωτικά, αν θέλουν να σωθούν, θα πρέπει να συνεργαστούν. Η τριλογία του Χόμπιτ κλείνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με πυκνό σκότος, χορταστική δράση και με ένα γλυκόπικρο κλείσιμο του ματιού προς όλους όσους είδαν το τέλος μιας εποχής την οποία έζησαν.
Οι Αισθηματίες ***1/2**
Ελλάδα, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Νίκος Τριανταφυλλίδης
Πρωταγωνιστούν: Τάκης Μόσχος, Δημήτρης Λάλος, Χάρης Φραγκούλης
Διάρκεια: 99’
Ο Δάσκαλος βγάζει το (μεγάλο) ψωμί του εκμεταλλευόμενος τη δύναμη της τοκογλυφίας και την λαθραία εκμετάλλευση αρχαιοτήτων. Στη δούλεψή του έχει δύο εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους «υπαλλήλους», τον Ερμή και τον Γιάννη. Όταν ο έρωτας εισβάλλει για τα καλά στις ζωές τους, θα νιώσουν πιο έντονα από ποτέ τον κίνδυνο να τους χτυπά την πόρτα. Μια τάξη που πεθαίνει, πορνεία, υπόκοσμος, campy χιούμορ, συνεχείς αναφορές στην Τέχνη, ένα σάουντρακ για πολλαπλές ακροάσεις, συντάκτες της Popaganda να χαριεντίζονται με εταίρες σε χαμαιτυπεία. Παρά τις κατά τόπους αδυναμίες του σεναρίου, η σαγήνη της παρακμής αποτυπώνεται άψογα και σε μεθά.
Δείτε την on camera συνέντευξη του Νίκου Τριανταφυλλίδη στον Θεοδόση Μίχο.
Στην επόμενη σελίδα: La Jaula De Oro, Magical Girl, Love Is Strange, The Best Of Me
Page: 1 2