Alekos Vretos – K on Top
Ένας world-jazz δυναμίτης!
Στα τελειώματα της χρονιάς του έτσι κι αλλιώς γόνιμου μουσικά 2014, ήρθε μία ακόμη πολύ καλή δισκογραφική δουλειά για να επιβεβαιωθεί η πεποίθηση πολλών από μας οτι η τζαζ ελληνική σκηνή εξελίσσεται ραγδαία σε μια από τις πιo ενδιαφέρουσες, ζωντανές και δημιουργικές μουσικές σκηνές της Ευρώπης. Ο λόγος για το τρίτο cd του Αλέκου Βρέτου, με τίτλο Κ. on Top. Ο δίσκος παίρνει το όνομά του από την πρώτη σύνθεση που ο Βρέτος αφιερώνει στο μικρό γιο του, τον Κωνσταντή, τον «Κ. on top of the piano».
Όπως λέει ο ίδιος κάθε βράδυ τον βάζει πάνω στο πιάνο και του παίζει σαν να τον νανουρίζει για να κοιμηθεί και πάντα πιάνει. Έτσι, είναι φυσικό ο δίσκος να ξεκινάει μελωδικά, με λυρική διάθεση σαν έναν γλυκό ψίθυρο στο αυτί του ακροατή. Στη συνέχεια όμως η διάθεση αλλάζει και σιγά-σιγά, περνώντας από ό,τι περικλύεται από το μουσικό τρίγωνο Αθήνα-Βηρυτός-Μαρόκο που ολοφάνερα ο Βρέτος αγαπάει με πάθος, η μουσική εξελίσσεται σε ένα διονυσιακό πανηγύρι, ικανό να γητέψει τον καθένα…
Ο Αλέκος Βρέτος ξεκίνησε από πιτσιρικάς με κλασική μουσική και πιάνο Κάποια στιγμή όμως στην ενήλικη νεότητά του ήρθε αντιμέτωπος με τον…κλασικό «έρωτα με την πρώτη ματιά», με το ούτι και τον μαγικό αργόσυρτο ανατολίτικο ήχο του. Λάτρεψε την ανατολίτικη μουσική παράδοση και θέλησε να την φέρει κι αυτός με τις δικές του δυνάμεις, κοντά στην τζαζ και τον αυτοσχεδιασμό. Από την αρχή της δισκογραφικής του διαδρομής το κάνει με εμμονή και επιμονή, συνέπεια, φαντασία και δημιουργική διάθεση. Και τα καταφέρνει περίφημα. Ιδιαίτερα στο σημερινό K. on top είναι πιό ώριμος, πιο κατασταλαγμένος στο τί θέλει να κάνει, στο τί αγαπάει περισσότερο και σε τί θέλει να αφιερωθεί μουσικά.
Ο δίσκος περιλαμβάνει τρεις προσωπικές του συνθέσεις και τέσσερα κομμάτια αναφοράς για τον Αλέκο Βρέτο που είναι και αναμενόμενα για όποιον ξέρει τη γενικότερη δουλειά του και αποκαλυπτικά του μουσικού του «πιστεύω». Το καταπληκτικό «Parfum de Gitane» του μεγάλου Τυνήσιου ουτίστα Αnouar Brahem. Το ατμοσφαιρικό «The Invisible Lover» του Αra Dinkjian. Το συγκλονιστικό «London to Gaza» του σημαντικού ισραηλινοπαλαιστίνιου-κατα βούλησή του- Gilad Atzmon. Και τέλος του παραδοσιακού λιβανέζικου «Lamma Badda Yatathana». To σημαντικό όμως δεν είναι φυσικά η επιλογή αυτών των κομματιών αλλά η κατά Βρέτο απόδοσή τους που τους δίνει τον προσωπικό του τόνο, αντίληψη και χαρακτήρα, κρατώντας τον μαγικό τους αρχικό πυρήνα και χτίζοντας με φαντασία πάνω σ΄ αυτόν. Το τελευταίο κομμάτι του Κ. on top, το εξαιρετικό «Cactus» που είναι δική του σύνθεση, είναι και η καλύτερη κορύφωση στην οποία θα μπορούσε να καταλήξει ένας τέτοιος δίσκος!
Ιδιαίτερη μνεία οφείλεται στους πολύ καλούς και δημιουργικούς μουσικούς που βοηθούν καθοριστικά στο χτίσιμο αυτού του εθιστικού ακούσματος. Εκτός του Αλέκου Βρέτου στο ούτι, έχουμε την Ελένη Βασσιλειάδη στο qanun, τον Δημήτρη Σεβδαλή σε piano/keyboards, τον Δημήτρη Χριστόπουλο στο double bass και τον Δημήτρη Κλωνή στα drums. Το γκρουπ συμπληρώνουν τρείς ξεχωριστοί καλεσμένοι, ο σπουδαίος Χάρης Λαμπράκης στο nay, ο Βαγγέλης Παρασκευαίδης στα vibes και ο περκασιονίστας Κώστας Μερετάκης.
Τony Bennett + Lady Gaga = Cheek to Cheek
Και ναι και όχι!
Ένα ακόμη ντουέτο του «πολύ» Τony Bennett με μια κυρία-pop idol και σίγουρα κραταιά στις μέρες μας, στον χώρο της show biz, την απαστράπτουσα όσο και αισθητικά δευτεροκλασάτη, Lady Gaga. O Βennett έχει αντικειμενικά μια μακριά και σεβαστή διαδρομή στο τζαζ τραγούδι, αν και μερικές φορές το «μελωμένο» ύφος του ενοχλεί κάποιους που αρέσκονται σε πιό βαθειές και ουσιαστικές ερμηνείες. Η Lady Gaga είναι αδιαμφισβήτητα μια περσόνα ελκυστική στη ρηχότητά της, δελεαστική στον κιτς χαρακτήρα της. Σίγουρα έχει το «μαγικό κάτι» που την ξεχωρίζει από τον ποπ πολτό της επικαιρότητας. Είναι φυσικό ένας τύπος που «γουστάρει» να κάνει ντουέτα με το κάθε pop idol της κάθε περιόδου – και λόγω της ηλικίας του έχει ζήσει σε πολλές – να θέλει να τραγουδήσει και με την σημερινή επικρατέστερη όλων στο χώρο της. Το θέμα είναι άν τα τζαζ στάνταρτς που τραγουδάνε στο Cheek to Cheek αποκτούν κάτι παρα πάνω από τις μέχρι τώρα άπειρες -και μερικές φορές σπουδαίες- εκτελέσεις τους. Και φυσικά αν οι ακροατές τους κερδίζουν κάτι από τις ερμηνείες τους αυτές. Η απάντηση είναι όχι και στα δύο. Τότε το «ναί» πού είναι; Μα στην απροσδόκητη ευαισθησία που ακούγεται τόσο από τον Bennett όσο και από την Lady Gaga στο θρυλικό «Nature Boy». Κι αυτό αρκεί. Δεν περιμέναμε, άλλωστε, και πολλά περισσότερα …