Από το 2005 που ξεκίνησε η εξαμελής μπάντα των Empty Frame έχει χαράξει μία σταθερή πορεία στην εγχώρια alternative σκηνή, με live εμφανίσεις στα περισσότερα γνωστά και αγαπημένα venues της πόλης. Ο ήχος τους μπορεί να σε εκπλήξει καθώς σε αυτόν θα εντοπίσεις από alternative, indie μελωδίες μέχρι μέρη με βιολιά κι από εκεί δυνατά κιθαριστικά ξεσπάσματα. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν τη νέα τους δουλειά Who Wants To Ride The Horse και λίγο πριν παρουσιάσουν το δίσκο στο ΙΛΙΟΝ plus (23/03), έδωσαν μερικές τόσο πολυσυλλεκτικές απαντήσεις όσο κι η μουσική τους.
Ποιός είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες; Πότε; Πού βρήκες τα λεφτά; Μπάμπης: To Τhe Number of the Beast των Iron Maiden. Κάπου στο 1994. Αν θυμάμαι καλά, ήταν περίοδος Χριστουγέννων, οπότε μέρος από τα λεφτά από τα κάλαντα πρέπει να πήγαν εκεί. Xρήστος: Ήταν τριπλή αγορά κάπου στις αρχές των 90s και ήταν Appetite For Destruction από Guns n Roses, The Wall των Pink Floyd και Made in Japan των Deep Purple. Παναγιώτης: Το Out of Τime των R.E.M. σε κασέτα από video club στου Γκύζη. Έκανε ένα μήνα να έρθει αλλά την έχω ακόμα. Μια κασέτα game boy λιγότερη λοιπόν, άξιζε τον κόπο.
Ποιός είναι ο τελευταίος; Μ.: Το Villains των Queens Of The Stone Age. Από τα χρήματα που είχαν περισσέψει από τα κάλαντα του 1994. X.: Το Captain Death των δικών μας Grey River and the Smokey Mountain. Εξαιρετικό. Π.: To Relatives In Descent των Protomartyr. Μου πήρε το κεφάλι.
Ποιοί είναι οι 3 δίσκοι που έχεις στη δισκοθήκη σου αλλά ντρέπεσαι γι’αυτό; Και ποιοι οι 3 που δεν έχεις και ντρέπεσαι ακόμη περισσότερο γι’ αυτό; Μ.: Πρόσφατα έκανα εκκαθάριση από την «σαβούρα» οπότε τολμώ να πω ότι δεν υπάρχει κάτι που να με κάνει να ντρέπομαι. Εντάξει, εντάξει, το Σώμα, δάκρυα και ιδρώτας του Σάκη το κράτησα. Από αυτούς που δεν έχω και ντρέπομαι για αυτό, ξεχωρίζω: Sticky Fingers των Rolling Stones, Hot Rats του Zappa και το Songs of Leonard Cohen. X.: Ντρέπομαι που έχω το soundtrack του Demolition Man από τον Sting, το Long Cold Winter των Cinderella και το To The Extreme του Vanilla Ice (σε κασέτα εταιρείας παρακαλώ). Ντρέπομαι που δεν αγόρασα ποτέ τα Consider The Birds των Wovenhand, το Ænima – Tool, τίποτα από Rolling Stones (όλα αντιγραμμένα!). Π.: Έχω ακόμα το Greatest Hits των Take That της αδερφής μου, οπότε αν δεν το ξέρει, τώρα το έμαθε, η γνώση είναι δύναμη. Το Totally Hot της Olivia Newton John σε βινύλιο και τον δίσκο-συνεργασία Bob Dylan-Grateful Dead του 1989, η χειρότερη στιγμή και των δύο. Δεν έχω αξιωθεί ακόμα να αγοράσω το Bad Co. των Bad Company, νομίζω το κάνω επίτηδες.
Ποιούς δίσκους έχεις δανειστεί από φίλους σου και δεν τους επέστρεψες ποτέ; Μ.: Έχω αρκετά metal albums στην δισκοθήκη που δεν θυμάμαι να έχω αγοράσει. Μάλλον κάποιος τα κλαίει. X.: Καθυστερούσα παλαιότερα αρκετά την επιστροφή, οπότε τώρα δεν μου δανείζει κανείς. Π.: Το Mellon Collie των Smashing Pumpkins από τον φίλο μου τον Πάνο.
Ποιά είναι η καλύτερη συναυλία που έχεις δει στη ζωή σου μέχρι σήμερα; Μ.: Αυτό που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό είναι το live των Massive Attack στο Λυκαβηττό το καλοκαίρι του 2003. Ήταν η περιοδεία του εξαιρετικού 100th Window. Άρτιο live από όλες τις πλευρές. X.: Rage Against The Machine, Θέατρο Πέτρας. Φωτιά και λαύρα Π.: Iggy Pop στο Ρόδον το ’99, θρίαμβος.
Ποιό είναι το πρώτο τραγούδι που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι sex, drugs και rock ‘n’ roll (το καθένα από αυτά ξεχωριστά); Μ.: Sex: “The way young lovers do” (Van Morrison). Drugs: “I want you” (Beatles). Rock ‘n’ roll: “Kick out the Jams” (MC5). X.: Όλα μαζί στο “Killed By Death” των Motorhead. Π.: Sex: “Sex Beat” (Gun Club). Drugs: “Needle Of Death” (Bert Jansch). Rock ‘n’ roll: “Kick Out The Jams” (MC5) κι εγώ, οι τύποι ήταν αληθινοί πέρα για πέρα.
Είναι πρωί Κυριακής. Το κεφάλι σου κοντεύει να σπάσει από τον πονοκέφαλο και το στομάχι σου είναι σαν πλυντήριο στη λειτουργία του στυψίματος. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ. Τι μουσική θα βάλεις να παίζει για να έρθεις στα ίσια σου; Μ.: Δεν ξέρω αν έρχεσαι στα ίσια σου μετά από αυτά που περιγράφεις. Θα υποθέσω ότι ήταν ένα δύσκολο βράδυ, εξού και τα παραπάνω «παθήματα», οπότε μάλλον θα προτιμούσα κάτι μελαγχολικό για πρωινό άκουσμα. Ίσως Chopin και Nocturnes. X.: Πιθανότατα κάποιο folkάκι έτσι να κατέβουν οι πρώτες γουλιές καφέ και να φάω ένα μπισκοτάκι. Π.: Paris Texas από Ry Cooder αν και γενικά θυμάμαι όλες τις ξεφτίλες δυστυχώς.
Είσαι backstage, έτοιμος να ανέβεις στη σκηνή για μία συναυλία. Ξαφνικά σε ενημερώνουν ότι στο venue έχει έρθει ο Iggy Pop. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό σου; Μ.: Χαρά, δέος και κίνητρο. X.: Ωχ Αμάν! Π.: Ότι μπροστά του είναι όλοι σούπερ φλώροι.
Μιας και τον έφερε η κουβέντα: David Bowie ή Iggy Pop; Μ.: Ο Ziggy για μένα είναι αξεπέραστος. X.: Iggy Pop χωρίς δεύτερη σκέψη. Π.: Iggy, δεν υπάρχει άλλος, τώρα ειδικά που τους χαιρετάμε όλους, είναι ζωντανό μνημείο.
Πόσες φορές στη ζωή σου μέχρι σήμερα έχεις μετανιώσει που παίζεις μουσική και δεν ζεις μία «κανονική» ζωή; Μ.: Μα, αν δεν είχα την μουσική, θα ένιωθα ότι δεν ζω φυσιολογική ζωή. X.: Ο Μπάμπης με αποστόμωσε. Π.: Δεν υπάρχει ζωή χωρίς μουσική.
Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του Rob Gordon στο High Fidelity. Το έτερόν σου ήμισυ σε έχει μόλις αφήσει σύξυλο, της σέρνεις τον εξάψαλμο από το παράθυρο και όταν το κλείνεις, βάζεις τέρμα τη μουσική. Ποιο τραγούδι ακούγεται; Μ.: “Ace of Spades” από Motorhead. Έχει μια ορμή αυτό το κομμάτι, δεν συμφωνείς; X.: “You Think I Ain’t Worth a Dollar, But I Feel Like a Millionaire” από Queens of The Stone Age. Respect στον Nick Oliveri για τα ουρλιαχτά. Είμαστε στο ίδιο mood. Π.: “ Born To Lose” από Heartbreakers, πιο πάτος δε γίνεται.
Τι μουσική άκουγες την τελευταία φορά που σου έκαναν παρατήρηση οι γείτονες για να χαμηλώσεις την ένταση; Μ.: Ευτυχώς πάντα είχα συγκαταβατικούς γείτονες σε θέματα έντασης της μουσικής. Μια φορά μόνο με απείλησαν με το 100 όταν έπαιζα τύμπανα στο σπίτι, χωρίς να λάβω μέτρα για την ηχορύπανση που θα προκαλούσα. Δεν το ξανάκανα από τότε. Χ.: Δεν το κατάλαβα ποτέ γιατί άκουγα πολύ δυνατά. Μου το είπε η μάνα μου πολύ καιρό αργότερα. Λογικά θα ήταν κάτι από Slayer ή Metallica ή Kyuss γιατί με αυτά τα τρία είχα κάψει αρκετά στερεοφωνικά. Π.: Ο γείτονάς μου είναι ο Σαμ που δε μασάει από τέτοια λέμε.
Κρατάς στα χέρια σου το τιμόνι ενός Delorean. Ποιες τρεις από τις παρακάτω χωροχρονικές περιόδους θα ήθελες να επισκεφτείς και γιατί; 1) To 1962 στην Ύδρα, με τον Leonard Cohen. 2) Το 1968 στην Καλιφόρνια, με τον Neil Young. 3) To 1968 στην Ινδία με τους Beatles. 4) Το 1973 στη Νέα Υόρκη με τους New York Dolls. 5) Το 1977 στο Λονδίνο με τον Joe Strummer. 5) Το 1979 στο Manchester με τους Joy Division. 6) Το 1987 στη Θεσσαλονίκη με τον Γιάννη Αγγελάκα. 7) Το 1990 στο Seattle με τον Kurt Cobain. 8) Το 1993 στο Περιστέρι με τους Στέρεο Νόβα. Μ.: Neil Young και Καλιφόρνια για να μάθω το μυστικό του πως γράφεις τόσο καλή και απλή μουσική. Tους Beatles παντού, όχι μόνο στην Ινδία, γιατί απλά είναι οι Beatles και τον Cobain στο Seattle για να νιώσω και να εμπνευστώ από την οργή του. X.: Καλιφόρνια με τον Neil, Λονδίνο με Joe Strummer για το ραφτό, πέτσινο κλπ και Seattle με Cobain για να αποκτήσω επιτέλους καρέ μαλλί και να είναι cool. Π.: Neil Young, για να δω το πρώτο live των Crazy Horse, New York Dolls γιατί θα μου φαινόντουσαν μια ανάσα δροσιάς και Joe Strummer γιατί οι Clash ήταν η μπάντα της δεκαετίας.
Ποιά μπάντα θα ήθελες να παίξει live στην κηδεία σου; Μ.: Πιθανόν θα αδιαφορούσα μιας και θα είχα πεθάνει και δεν θα μπορούσα να τους ακούσω. X.: Νομίζω ότι θα έχω σημαντικότερα διλήμματα εκεί την ημέρα. Π.: Οι Godspeed.
Με ποιον από τη «μεγάλη μπάντα του ουρανού» θα έκανες κολλητή παρέα; Μ.: John Lennon, David Bowie και John Bonham. Αν με θέλανε βέβαια. X.: Μάλλον με τον Frank Zappa. Είμαι σίγουρος ότι θα τους είχε εκνευρίσει όλους με τη φάση του και δεν θα τον έκανε κανείς παρέα, οπότε ιδού η ευκαιρία μου. Π.: Με τον George Harrison, γιατί ήταν κουλ.
Είναι τελικά ο Morrissey ο Μεγαλοδύναμος; Μ.: Όχι, ένας μ…….. και μισός είναι! X.: Ένας απλός και παντελώς αδιάφορος μουσικός είναι μωρέ. Π.: Δεν τον αντέχω ρε συ.