Την ώρα που η τάση της επιστροφής στα παλιά λαϊκά είναι στο peak της με φρέσκα συγκροτήματα να ενορχηστρώνουν εκ νέου τραγούδια σε swing και jazz ρυθμούς, η Ελένη Τσαλιγοπούλου επιλέγει να γράψει ένα δικό της, παίρνοντας πρώτη ύλη από ένα παλιό κι αγαπημένο του Κώστα Σκαρβέλη. Βέβαια, από το «Σώπα κι άκουσε» το 1987 μέχρι το «Τα-ρι-ρα» το 2011 σε δικές τις μουσικές και το «Τράβα ρε μάγκα» φέτος, έχει περάσει πολύς καιρός. Η ίδια έχει συνεργαστεί με μεγάλους συνθέτες και τραγουδιστές και στο παλμαρέ της έχει πολλά σημαντικά τραγούδια, ενώ αυτή την περίοδο εμφανίζεται στο Passport του Πειραιά. H Popaganda θα περάσει μια βόλτα…
Τι ακριβώς όμως είναι οι boğaz musique; Τα τελευταία χρόνια κατάφερα να δημιουργήσω μια παρέα, μία μπάντα. Αυτό για μένα σημαίνει πολλά. Μας δίνει την ευκαιρία να μπορούμε να εξελίσσουμε τον ήχο μας με πολύ αγαπητική δουλειά. Μπήκαμε εμμονικά σε αυτό το ωραίο παιχνίδι που μας δίνει το δικαίωμα να παίζουμε στο μεγάλο φάσμα του ελληνικού τραγουδιού. Φέτος και δύο νέα πρόσωπα, κανονάκι-βιολί και κρουστά ανοίγουν περισσότερο τον ορίζοντα. Γιατί bogaz είναι το πέρασμα του ανέμου μεταξύ Δύσης και Ανατολής.
Διακρίνω –όχι μόνο σε εσάς– μια αγάπη προς τους παλιούς λαϊκούς και τους ρεμπέτες. Το σμυρναίικο και το ρεμπέτικο τραγούδι στο σύνολό τους δεν έχουν φθαρεί γιατί η κοινωνία άλλαξε σχετικά γρήγορα μετά τον πόλεμο και εξελίχθηκε πολύ έντονα το λαϊκό τραγούδι μας. Και για πολλά χρόνια έχουμε ακούσει και αγαπήσει τα πιο καλά λαϊκά τραγούδια. Σήμερα λοιπόν έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για εμάς τα ρεμπέτικα τραγούδια του Μπάτη, του Τσιτσάνη, του Σκαρβέλη, του Παπαϊωάννου κ.α. ειδικά στη μετάφρασή τους στο σήμερα.
Αν η εμπορικότητα, η επιβίωση και ο (ευγενής) ανταγωνισμός δεν ήταν ζητούμενο για κανένα, εσείς τι θα κάνατε που δεν μπορείτε να το κάνετε σήμερα; Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα στο τραγούδι, πειραματίζομαι. Ενώ τραγουδούσα σμυρναίικα στη Θεσσαλονίκη, ο πρώτος μου δίσκος ήταν το «Σώπα κι άκουσε» του Γιώργου Ζήκα, με ενορχήστρωση του Γιώργου Πεντζίκη, μύθου της Θεσσαλονίκης, απολύτως ηλεκτρικό. Και όσο κι αν αγαπώ την παράδοση, πάντα δισκογραφικά εκφράζομαι διαφορετικά. Ίσως είμαι η μοναδική λαϊκή τραγουδίστρια που δεν τραγούδησε νέα λαϊκά τραγούδια. Οι πειραματισμοί συνεχίζονται μέχρι σήμερα στην πορεία μου κι αν ήταν να αλλάξω κάτι θα ήταν να πειραματίζομαι ακόμη πιο πολύ.
Τελευταία έχουν γίνει κάπως «της μόδας» οι διασκευές παλαιών λαϊκών και ρεμπέτικων σε πιο μοντέρνες εκδοχές. Εσείς κάνατε το «Τράβα ρε μάγκα και αλάνι» που είναι μεν δικό σας, έχετε πάρει όμως ύφος και ύλη από τον Κώστα Σκαρβέλη. Κάθε φορά που υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα παγκοσμίως, η Τέχνη είναι στα καλύτερά της. Παρόλα αυτά είμαστε σε μία μεταβατική εποχή. Το πιο σωστό στη μετάβαση είναι να πιάνουμε το νήμα από την αρχή του ξανά. Πάντα μου έκανε εντύπωση ο ακομπλεξάριστος τρόπος που έγραφαν οι ρεμπέτες και μουσική και-κυρίως-στίχους, ενώ ζούσαν σε μία πολύ περισσότερο συντηρητική εποχή απ΄τη δική μας. Το «Τράβα ρε μάγκα και αλάνι» από εμένα και τον Λειβαδά είναι ένα μεράκι κι ένας φόρος τιμής σε αυτόν τον τρόπο.
Γιατί όμως αντί να ψάχνουμε τους νέους ήχους και τη νέα γλώσσα στο τραγούδι έχουμε την τάση να αναπαλαιώνουμε τις παλιές κατασκευές ή να χτίζουμε με υλικά που τα έχει πάρει ο χρόνος; Ίσα-ίσα θεωρώ ότι ψάχνουμε πολύ περισσότερο. Απλά δεν ψάχνουμε όλοι. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν πολύ καλοί μουσικοί με αισθητική, δηλαδή παραγωγοί της μουσικής και πολύ καλοί στιχουργοί. Απλά δεν υπάρχει δισκογραφία πια και τα ραδιόφωνα παίζουν κυρίως τα hit. Το μόνο λοιπόν που μένει είναι τα live και το διαδίκτυο, στο οποίο ακόμη, δυστυχώς, χανόμαστε.
Από το «Σώπα κι άκουσε» (1987) μέχρι τώρα είναι μεγάλος δρόμος στον οποίο δείξατε να δοκιμάζεστε μεταξύ άλλων και στη σύνθεση. Είμαι από τις τυχερές τραγουδίστριες γιατί πάντα είχα την παρέα μου. Καλδάρας, Ανδρέου, Λειβαδάς, Πορτοκάλογλου, Ζούδιαρης. Και τραγούδησα τραγούδια υπέροχα που αγάπησα πρώτα εγώ και μετά ο κόσμος. Παρόλα αυτά αισθάνομαι πιο πολύ μουσικός. Και πάντα πειραματιζόμουν στη σύνθεση. Η Δήμητρα Γαλάνη και ο Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου με έσπρωξαν στην κυριολεξία για να κάνω πράξη το όνειρό μου. Όμως, δεν αισθάνομαι συνθέτης. Απλά έχω ένα μεγάλο μουσικό κόσμο γιατί, εκτός του τραγουδιού, ακούω πάρα πολύ μουσική και τα τελευταία χρόνια κυρίως ξένη. Έχω λοιπόν μεγάλη ανάγκη να προσπαθώ να μεταφέρω όλα αυτά που έχω αγαπήσει σε νέα τραγούδια. Ένα γλυκό παιχνίδι που, όσο γίνεται εύκολα, θα το κάνω.
Τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον; Καινούριος δίσκος μέσα στο 2015, αν όλα πάνε καλά, σε μουσικές κυρίως δικές μου και σε στίχους σημαντικών τραγουδοποιών. Και μία σειρά παραστάσεων σε όλη την Ελλάδα που ξεκινά από το Passport του Πειραιά.
Περισσότερες πληροφορίες για τις εμφανίσεις της Ελένης Τσαλιγοπούλου στο Passport, εδώ.