Ποιό ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Τα «Ψάθινα καπέλα» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη με μεγάλωσαν κατά κάποιο τρόπο. Αποτέλεσαν και την αφορμή για την πρώτη μου συγγραφική απόπειρα στην ηλικία των 13 ετών. Ο πόθος για τον έρωτα, η γυναικεία φύση, τα τρία καλοκαίρια της ενηλικίωσης, η Αττική και η φύση της και εκείνο το λαμπρό της φως, η νοσταλγία για έναν τόπο ανύπαρκτο, είχαν γεμίσει εικόνες το εφηβικό μυαλό μου. Όπως η Κατερίνα, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, έτσι και εγώ είχα μπερδέψει το φανταστικό με το πραγματικό. Μα για αυτό όμως δεν υπάρχουν τα βιβλία;
Ποιό βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Η αλήθεια είναι ότι δε διαβάζω βιβλία δεύτερη φορά. Από την άλλη όμως, μου αρέσει να υπογραμμίζω φράσεις που μου κάνουν εντύπωση. Έτσι όταν επιλέγω τυχαία από τη βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο, το ανοίγω και εξονυχιστικά ψάχνω να βρω τις σημειώσεις μου μέσα σε αυτό. Ένα βιβλίο που θα ήθελα να ξαναπιάσω στα χέρια μου είναι η «Χαμένη Άνοιξη» του Στρατή Τσίρκα, ο πρώτος τόμος της ανολοκλήρωτης τριλογίας «Δίσεχτα Χρόνια». Ανοίγοντάς το, βρήκα υπογραμμισμένη την εξής πρόταση: «Αθήνα, η πιο ανοικτή πόλη του κόσμου! Πόσο μεγάλη βόλτα χρειάστηκε να κάνω για να σε ανακαλύψω κι εσύ να βρίσκεσαι μέσα στα πόδια μου…».
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Μου αρέσει να «παρασύρομαι» από τις ιστορίες που διαβάζω. Τώρα αν κάποιες από αυτές με ώθησαν να κάνω κάτι ανόητο, αυτό εξαρτάται από το τί ορίζουμε ανοησία. Λίγο ετεροχρονισμένα αποφάσισα να ολοκληρώσω την τριλογία «Millennium» του Σουηδού ερευνητή δημοσιογράφου, ακτιβιστή και συγγραφέα Stieg Larsson. Από τότε, όποιον Σουηδό γνωρίζω τον πολιορκώ και τον βομβαρδίζω με ερωτήσεις που καμιά φορά ξεπερνούν τα όρια της αδιακρισίας. Οι ερωτήσεις ποικίλουν, αφορούν τον καιρό, τα υψηλά ποσοστά της γυναικείας κακοποίησης στη χώρα, τη γυναικεία χειραφέτηση, την κουλτούρα του καφέ, στο ποιοί κρύβονται πίσω από τη δολοφονία του Ούλωφ Πάλμε και της Άννα Λίντ και καταλήγουν πάντα μα πάντα στις σχέσεις.
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Τα βιβλία σου δίνουν τη δυνατότητα να ζεις κατά κάποιο τρόπο διαφορετικές ζωές έστω και προσωρινά. Τώρα τελευταία θα ήθελα να γίνω ροκ σταρ φταίει που η βιβλιοθήκη μου γεμίζει συνέχεια με βιογραφίες ξένων καλλιτεχνών όπως το «Life» του Keith Richards, «Πάτι και Ρόμπερτ» της Patti Smith, «Girl in a band: A Memoir» της Kim Gordon.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Δύσκολη η επιλογή. Νομίζω αυτή τη στιγμή που απαντώ στις ερωτήσεις σας, θα ήθελα να είχα γράψει το πρώτο βιβλίο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, το «Κι ο ήλιος ανατέλλει (Φιέστα)» εκδόσεις Καστανιώτη. Δε με συγκίνησε τόσο η ιστορία του τραυματισμένου από τον πόλεμο Αμερικάνου δημοσιογράφου Τζέικ Μπαρνς, του πυγμάχου Ρόμπερτ Κον και της γοητευτικής και συνάμα καταστροφικής Μπρετ Άσλεϊ, ή η χαμένη γενιά του Παρισιού, ή η Παμπλόνα και οι ταύροι της, ή η φρίκη του πολέμου που οι ήρωες κουβαλάνε μέσα και έξω τους, όσο η ίδια η ανάγκη του Χέμινγουεϊ να γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα. Το «Κι ο ήλιος ανατέλλει» παρόλο που έκανε γνωστό τον συγγραφέα είχε κατηγορηθεί για την έλλειψη λογοτεχνικής δύναμης, που οφείλεται στην αυτοβιογραφική του δομή. Ο Χέμινγουεϊ ήθελε να χρησιμοποιήσει τη δημοσιογραφική του εμπειρία για να γράφει ιστορίες, σύμφωνα με τον βιογράφο του Jeffrey Meyers «αυτά που έγραφε ήταν πιο ζωντανά από τις ίδιες του τις αναμνήσεις».
Το βιβλίο της Ελένης Σταματούκου Μπλε κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της Athens Voice.