H νύχτα είναι η πιο δύσκολη πίστα για ένα συναιθηματικό track. Το σκληρό τεστ των καλών ακουστικών που μπορούν να σου μεταφέρουν με ειλικρίνεια κάθε κανάλι της μίξης καθαρά και σωστά. Μιλώντας πάντα για νέες κυκλοφορίες βασισμένες στο νέο ηλεκτρονικό υβρίδιο που έχει πνίξει την μουσική βιομηχανία, αραδιάζω μερικούς μουσικούς που κατέχουν επάξια μια θέση στην εν λόγω κατηγορία.
James Blake: Ο μουσικός που κατάφερε να νικηθεί από τον ίδιο του τον λυρισμό, αφού από τα σκοτεινά ηλεκτρονικά που παρήγαγε το ‘ριξε στις «μπαλάντες».
Thom Yorke: Ο βασιλιάς της μουσικής πρωτοπορίας παγκοσμίως, το ιερό τέρας της γλυκιάς μελαγχολίας σε περιπέτειες με τα νέα του ψηφιακά παιχνίδια, που δεν διστάζει κάθε φορά να κάνει χιλιάδες βήματα μπροστά.
Nicolas Jaar: Το παιδί-θαύμα που τόλμησε να ρίξει τα bpm και να τιγκάρει τα ηλεκτρονικά με άπλετη αγάπη. Οι DARKSIDE κατάφεραν να ορίσουν και να κατοχυρώσουν δικιά τους κατηγορία μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Μια φοβερή μίξη 70s rock και 2014 synth and bass ήχου.
Dark Sky: Το ιδιαίτερο δίδυμο από τη Μεγάλη Βρετανία που μετά από τόνους bass και house ήχου, κατάφερε να γράψει έναν από τους πιο νυχτερινούς δίσκους φέτος.
AIR: Η μουσική για μουσεία που κυκλοφορεί σύντομα από το θεϊκό γαλλικό duo απλά σαρώνει και άνετα ντύνει την πιο διαστημική ταινία που έχει γραφτεί ποτέ. Και άλλοι πολλοί αυτοί που ακούγονται νερό σ’ αυτή την κατηγορία.
Την νύχτα θέλω να ακούσω κάτι απο άλλο πλανήτη. Σαφώς και ορχηστρικό. Χατζιδάκις, Apparat κλπ. Αλλάζω τα προηγούμενα με κάτι πιο σκοτεινό και χαώδες. Κάτι που να ακούγεται σαν Burial αλλά που να κρύβει και την τεχνική της σύνθεσης. Γι’ αυτό και ακουμπάω ξανά το τεράστιο Kid A των Radiohead στο πικάπ. Ίσως την πιο δυνατή κίνηση στην πολυετή πείρα των ραδιοκέφαλων. Το τεράστιο κλικ του Thom Yorke για electronics που βρωμάνε Αγγλία. Ακούγοντας το τελευταίο του LP του Yorke, αισθάνθηκα γέρος που αναγκαστικά θα υποτιμήσει και θα σνομπάρει οποιαδήποτε νέα κίνηση ενός ultra famous μουσικού. Για να πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή όμως, να πω πως το Tomorrow Modern Boxes δεν με άφησε ασυγκίνητο. Μου θύμισε όμως (όπως ο προκατοχός του) το απολυτο ηλεκτρονικό άλμπουμ που κατάφερε ποτέ να γράψει ο ίδιος και η μπάντα του, το Kid A. Και αν πιστεύετε πως θα αρχίσω να αναλύω το Kid A, κάνετε λάθος. Ενα «play all» και η μαγεία θα ελευθερωθεί και πάλι στον χωροχρόνο για όλους. Μουσική για να επιβεβαιώσεις την επισκεψή σου σε τραπέζι σε γάμο. Τα συμπεράσματα δικά σας.