Το Σώμα (El Cuerpo) *****
Ισπανία, 2012, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Oriol Paulo
Πρωταγωνιστούν: José Coronado, Hugo Silva, Belén Rueda
Διάρκεια: 108′
Το πτώμα της Mayka Villaverde εξαφανίζεται μυστηριωδώς από το νεκροτομείο λίγες ώρες μετά το θάνατό της από καρδιακή προσβολή. Ο σύζυγός της καλείται προκειμένου να ανακριθεί. Κατά την παραμονή του στο νεκροτομείο συμβαίνουν διάφορα παράξενα περιστατικά που υπονοούν πως ίσως η σύζυγός του να μην είναι νεκρή. Και ίσως τον καταδιώκει για πράξεις που έκανε στο παρελθόν. Με ένα εξαιρετικά λεπτοδουλεμένο σενάριο, έναν σταθερό ρυθμό που κρατά την ατμόσφαιρα, μια σκηνοθεσία που αρνείται πεισματικά να αρκεστεί στα φτηνά τρικ του σύγχρονου κινηματογράφου τρόμου και ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, Το Σώμα κλέβει τις εντυπώσεις και μας κάνει να απορούμε γιατί περιμέναμε τόσα χρόνια να το δούμε.
Η Ισπανία δεν προστέθηκε στον κινηματογραφικό χάρτη τρόμου όταν βγήκε το Rec και το Ορφανοτροφείο, αυτές οι ταινίες ήταν απλά μια υπενθύμιση. Αντιθέτως, έχει μια μακρά παράδοση στο θρίλερ, η οποία κρατά από τη δεκαετία του ’60 και, δυστυχώς, επισκιάζεται από τις αντίστοιχες ιταλικές και, προφανώς, αμερικάνικες παραγωγές. Παρ’ όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια υφίσταται μια «αναγέννηση» και αναγνώριση του εν λόγω ιδιώματος από το κοινό που διψά για ένα καλογραμμένο φιλμ που δε θα μοιάζει με όλα τα -αδιάφορα- υπόλοιπα. Το 2012 κυκλοφόρησε μια αξιοπρεπέστατη ταινία που συνδύασε το μυστήριο με τον τρόμο αρτιότατα και μόλις τώρα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στη μεγάλη οθόνη. Το Σώμα ήταν μια αληθινά απρόσμενη έκπληξη και πολύ ευχάριστη.
Αυτό που κάνει ιδιαίτερη τη συγκεκριμένη ταινία, είναι η ατμόσφαιρά της. Χειρουργικά κατασκευασμένη, με έναν ήπιο ρυθμό, χτίζει την υπόθεση με τέτοιο τρόπο ώστε όλα να οδηγούνται σε ένα κρεσέντο, το οποίο δεν είναι καθόλου παράφωνο στο όλο σύνολο. Κλειστοφοβική, με μια αίσθηση παράνοιας και με την αγωνία να κρατιέται σε υψηλά επίπεδα, κάνει το θεατή να μην μπορεί να στρέψει τα μάτια του αλλού μέχρι να δοθεί η απάντηση στο ερώτημα «τι απέγινε η Mayka;». Μέσα από μια μη γραμμική αφήγηση, όπου το παρελθόν συνομιλεί με το φιλμικό παρόν, η απάντηση θα δοθεί σχεδόν σαδιστικά, πείθοντας τον θεατή πως γνωρίζει την απάντηση. Αμ δε, εδώ έρχεται να παίξει το ρόλο του το σενάριο πάνω στο οποίο πατά η σκηνοθεσία.
Εδώ, λοιπόν, έχουμε ένα υποδειγματικά γραμμένο για το ιδίωμα σενάριο. Όχι επειδή εμπερικλείει μέσα της το στοιχείο της απρόσμενης αλλά άρτια τοποθετημένης ανατροπής, αλλά επειδή ξέρει πώς να δομήσει κάθε περιστατικό, με κάθε λεπτομέρεια να παίζει κάποιο σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων και να παραπλανεί τον θεατή, ο οποίος νομίζει πως έχει τη λύση του αινίγματος. Αντιθέτως, όταν φτάσει στο εξαιρετικά κινηματογραφικό τέλος (το τελικό πλάνο είναι στοιχειωτικό), πολλοί θα θυμηθούν γιατί το μυστήριο πρέπει να υπερισχύει της απλής προσπάθειας εκφοβισμού του θεατή. Διότι το θρίλερ δεν είναι απλά η αναπήδηση από το κάθισμα, αλλά η ανατριχίλα. Και το αρτιότατο σενάριο τον τιμά αυτόν τον κανόνα. Δεν πρόκειται για μια ταινία η οποία έχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης, αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι επίπεδη. Και ολοκληρωμένους χαρακτήρες με πάθη και πληγές έχει, και έξυπνα γραμμένους διαλόγους και τη σύμμειξη πραγματικότητας και μεταφυσικής παράνοιας. Απλώς δεν την απασχολεί η αλληγορία, είναι μια ταινία που μιλά ευθέως, χωρίς να προσπαθεί να φορέσει κάτι που δεν της πηγαίνει.
Οι ερμηνείες σε σημεία μπορεί να ξενίσουν τους θεατές, καθότι οι ηθοποιοί ενίοτε συμπεριφέρονται σαν να παίζουν σε σαπουνόπερα, στρίβουν δραματικά, φέρονται κάπως πιο παθιασμένα ή στερεοτυπικά, αλλά ακόμα κι αυτό δίνει μια ταυτότητα στην ταινία, έστω και αν από μερικούς θεωρείται ως ψέγμα. Όπως και να ‘χει, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως το πρωταγωνιστικό δίδυμο παραδίδει εξαιρετικές ερμηνείες όταν βρίσκεται στο ίδιο καρέ ή ο καθένας μόνος του. Όσο προχωρά η ταινία και η αψιμαχία μεταξύ τους φουντώνει, τόσο περισσότερο έδαφος τους δίνεται προκειμένου να αναδείξουν το ταλέντο τους.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια ταινία που υπενθυμίζει τα βασικά συστατικά του θρίλερ, χρησιμοποιώντας τα απολύτως αναγκαία, τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά, αξιοποιώντας τη μυστηριώδη ατμόσφαιρά του στο έπακρον. Σε όσους έχει λείψει ένα καλό θρίλερ, προσεγγίστε άφοβα.
Μελβούρνη (Melbourne) ***1/2**
Ιράν, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Nima Javidi
Πρωταγωνιστούν: Roshanak Gerami, Mani Haghighi, Negar Javaherian
Διάρκεια: 91′
Ένα νεαρό ζευγάρι ετοιμάζεται να μετακομίσει από την Τεχεράνη στη Μελβούρνη για σπουδές. Λίγες ώρες πριν την πτήση τους συμμαζεύουν τα πράγματά τους και αδειάζουν το διαμέρισμα, ενώ ταυτόχρονα φυλάνε ένα μωρό που ανήκει σε κάποιους γείτονές τους. Ένα τραγικό περιστατικό θα οδηγήσει το ζευγάρι σε απρόοπτα γεγονότα και σε μια καταβύθιση στη θλίψη. Σπουδή –αλλά όχι ιδιαίτερα σπουδαία- χαρακτήρων, εφαρμοσμένη στα πλαίσια ενός δράματος δωματίου. Κανένα περιθώριο δεν αφήνεται για «αγρανάπαυση» στο θεατή προκειμένου να ξεφύγει από το βαρύ κλίμα της ταινίας, η οποία, αν και άρτια ερμηνευμένη και σκηνοθετημένη, μοιάζει να πάσχει κάπως σεναριακά. Και αυτό επειδή συχνά προτιμά αχρείαστους διαλόγους παρά τη σιωπή η οποία θα έλεγε περισσότερα απ’ όσα τα λόγια. Γεμάτη ευρήματα μεν, αλλά με ένα τέλος απότομο και καθόλου ταιριαστό δε. Καλό ως θέμα η ηθική κατάπτωση κάποιου, αλλά θα μπορούσε να είχε λάβει διαφορετική μεταχείριση. Όχι πως δεν είναι καλή ταινία, όμως, απλά προσωπικά θα το προτιμούσα πιο δωρικό στις λέξεις και στους χαρακτήρες.
X-Men: Απόκαλιψ (X-Men: Apocalypse) *****
ΗΠΑ, Καναδάς, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Bryan Singer
Πρωταγωνιστούν: Jennifer Lawrence, Michael Fassbender, Evan Peters
Διάρκεια: 144′
Ο Apocalypse, πρώτος εκ των μεταλλαγμένων και πανίσχυρος, εγείρεται από τον χιλιετή ύπνο του για καταστρέψει το ανθρώπινο γένος και να χτίσει την ιδανική κοινωνία για το είδος του, σύμφωνα με τα πρότυπά του. Για να το καταφέρει αυτό, αρχίζει να στρατολογεί νέους βοηθούς οι οποίοι τυγχάνει να ανήκουν στους εχθρούς των X-Men, με πρώτο και κύριο τον Magneto. Η Raven μαζί με τον Καθηγητή Xavier θα πρέπει να αναχαιτίσουν την απειλή και ο μόνος τρόπος είναι να δημιουργήσουν μια νέα ομάδα επίλεκτων X-Men. Χορταστικό απ’ όλες τις απόψεις, αν και όχι τόσο σύνθετο όσο το Days Of Future Past, το νέο φιλμ της σειράς των X-Men θα ικανοποιήσει τους φαν του υπερηρωικού κινηματογράφου με την ανελέητη δράση του και το εξαιρετικό καστ του, με πρώτη και κύρια την Jennifer Lawrence. Το σενάριο μπορεί να ειδωθεί και ως πιο επίπεδο του προκατόχου του, αλλά στον παράγοντα «διασκέδαση» πετυχαίνει διάνα.
Ανυπόφοροι Γείτονες 2 (Bad Neighbours 2) *****
ΗΠΑ, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Nicholas Stoller
Πρωταγωνιστούν: Seth Rogen, Chloë Grace Moretz, Zac Efron
Διάρκεια: 92′
Η οικογένεια του Teddy και της Kelly ετοιμάζεται για μετακόμιση. Οι νέοι αγοραστές, όμως, έχουν θέση μια μηνιαία ρήτρα επιτήρησης στο συμβόλαιο τους, προκειμένου να δουν το σπίτι και τη γειτονιά. Αλλά το διπλανό σπίτι για μια ακόμα φορά δε λέει να τους αφήσει να ησυχάσουν, καθώς μια γυναικεία κολλεγιακή αδελφότητα μετακομίζει εκεί και ξεκινά μια διαρκή διαμάχη με την αντίστοιχη αντρική. Μέσα στο χαμό και με κίνδυνο να χάσουν την εμπιστοσύνη της κόρης τους, ο Teddy και η Kelly δέχονται πιέσεις να επιλέξουν με ποιά πλευρά είναι και, για ακόμα μια φορά, να δουν ότι τα χρόνια περνούν. Η προηγούμενη ταινία δεν ήταν και κανένας κόλαφος, αλλά το γέλιο της το έβγαζε, όπως απαιτείται σε μια ταινία με πρωταγωνιστή τον θεόκαφρο Seth Rogen. Έτσι και αυτή ακολουθεί την παράδοση της πρώτης με το έξαλλο αμερικάνικο χιούμορ και την υπερβολή, αλλά είναι ένα σκαλί πιο κάτω. Αναμενόμενο, βέβαια, καθ’ ότι σίκουελ. Θα γελάσετε; Ναι, σε σημεία, ειδικά αν αρέσκεστε στο πιο χύμα χιούμορ.
Πατέρας Και Κόρη (Fathers and Daughters) *****
HΠΑ, Ιταλία, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Gabriele Muccino
Πρωταγωνιστούν: Russell Crowe, Amanda Seyfried, Aaron Paul
Διάρκεια: 116′
Όση επιτυχία και αν γνώρισε ο Jake ως συγγραφέας, τίποτα δεν μπορούσε να τον προετοιμάσει για τον πρόωρο χαμό της γυναίκας του. Η ψυχολογική του κατάρρευση οδήγησε στο να αναλάβουν κοντινοί συγγενείς την κηδεμονία της κόρης του, με την οποία είχε αναπτύξει έναν ισχυρό δεσμό προσπαθώντας να τα βγάλει πέρα μόνος του. Περνάνε 27 χρόνια και ενώ η Katey προσπαθεί να βάλει τη ζωή της σε μια τάξη, ο πατέρας της την αναζητά προκειμένου να αποκαταστήσει αυτό που χάθηκε εξαιτίας του. Μελόδραμα όχι τίμιο, μα πληκτικό και απόλυτα προβλέψιμο που καταλήγει ακόμα και να θυμίζει τηλεοπτική σαπουνόπερα. Ο Russel Crowe, άλλωστε, ανέκαθεν ήταν γνωστός για τις hit or miss πρωταγωνιστικές επιλογές του και όσο και αν προσπαθεί, τα πάντα βουλιάζουν στα κάτω από τη ζώνη χτυπήματα που θέλουν να κάνουν τον πληγέντα να δακρύσει. Οπότε μαντέψτε σε ποιά από τις δύο κατηγορίες ανήκει.
Όλοι οι Καλοί Χωράνε (Le grand partage) *****
Γαλλία, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Alexandra Leclère
Πρωταγωνιστούν: Karin Viard, Didier Bourdon, Valérie Bonneton
Διάρκεια: 102′
Ο βαρύς χειμώνας στο Παρίσι δεν έχει προηγούμενο. Το ψύχος είναι τέτοιο που η κυβέρνηση εκδίδει ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο όσοι έχουν στέγη, θα τη μοιράζονται με αυτούς που δεν έχουν. Μια πολυκατοικία του Παρισιού γεμίζει από άστεγους και τα ευτράπελα αρχίζουν. Κατανοώ πως το καλοκαίρι πλησιάζει και τα τελευταία χρόνια το έχουμε συνδυάσει με γαλλικές κωμωδίες. Αλλά η συγκεκριμένη και χειμερινή είναι και τα αστεία της τόσο κρύα όσο και ο παριζιάνικος χειμώνας που περιγράφεται. Όσο για το τάχα φιλανθρωπικό νόημά της; Πιο επίπεδο δε γίνεται.
Projekt A
Γερμανία, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Marcel Seehuber, Moritz Springer
Διάρκεια: 84′
Προσπαθώντας να εξετάσει την πραγματικότητα αψηφόντας τα στερεότυπα που τον διατρέχουν, το παρόν ντοκιμαντέρ εξερευνά τις αναρχικές δράσεις ανά την Ευρώπη και τους σκοπούς για τους οποίους οι υπέρμαχοι αυτής της πολιτικής άποψης μάχονται. Από τα Εξάρχεια έως το Μόναχο και την Ισπανία, διάφορες κολλεκτίβες και οι αντίστοιχες πράξεις τους περνούν από το μικροσκόπιο.