Είναι ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού ο Simon Green, αφού μιλάμε για έναν πολύ ικανό νέο άνθρωπο, ο οποίος ξεκινώντας απ’την Tru Thoughts στα τέλη της δεκαετίας του 90, έφτασε πια να αποτελεί ένα απ΄τα δυνατά εμπορικά χαρτιά της περιβόητης Ninja Tune. Η αξιοσημείωτη δισκογραφική του πορεία, χωρίς να πρέπει οπωσδήποτε να χαρακτηριστεί σημαντική, είναι γεμάτη από έμπνευση και αλλαγή, αφού δεν έχει διστάσει να μετακινηθεί μεταξύ των συνόρων που χωρίζουν (ή ενώνουν), την ηλεκτρονική μουσική με την παράδοση της αντίστοιχης μαύρης . Αυτά όμως είναι μάλλον γνωστά, αφού το Fuzz, το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, ήταν ασφυκτικά γεμάτο παρόλο που την ίδια ώρα υπήρχε ένα φοβερό ματς στο Μουντιάλ της Βραζιλίας (αυτό που σηματοδότησε τον αποκλεισμό της Ισπανίας απ’την διοργάνωση), η εμφάνιση των Active Member στην Τεχνόπολη, με τον κόσμο που συνεπάγεται αυτό, αλλά και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο Βύρωνα.
Δεν τον είχα ξαναδεί (ίσως στο Synch του 2007 αλλά δεν θυμάμαι με σιγουριά), αν και έχει τουλάχιστον 10 χρόνια που έρχεται τακτικά στην πόλη, αλλά οι τελευταίοι του δίσκοι μου αρέσουν κάτι παραπάνω από αρκετά, ειδικότερα το Black Sands που είναι μάλλον ο καλύτερος του δίσκος (ή ο αγαπημένος μου αν προτιμάτε). Βέβαια, το περσινό North Borders είναι ο δίσκος που προωθεί και όπως ήταν αναμενόμενο κατείχε την μερίδα του λέοντος στο (ευτυχώς)) αρκετά αντιπροσωπευτικό της καριέρας του setlist που μας παρουσίασε. Η αφετηρία της συναυλίας σηματοδοτήθηκε με το καινούργιο single (επιτυχία του καλοκαιρίου;) του Caribou, «Can’t Do Without You», που ακούστηκε δυνατά απ’τα ηχεία του Fuzz, μια απόλυτα επιτυχημένη επιλογή επειδή το κομμάτι θυμίζει αρκετά Bonobo, αν και όλοι ξέρουμε ότι ο αγαπητός Καναδός γράφει τέτοια κομμάτια στον ύπνο του, γι’αυτό και το έχει κάνει απείρως καλύτερα στο «ένδοξο» παρελθόν του.
Το εξίσου κολλητικό «Cirrus», ήταν το πρώτο κομμάτι που έπαιξε η πενταμελής μπάντα του (με έκτο μέλος την συμπαθητική Szjerdene), με κάτι παραπάνω από θερμή ανταπόκριση απ΄το κοινό που πανηγύριζε λες και είχε μόλις μάθει πως στην άλλη άκρη του κόσμου η Χιλή πραγματοποιούσε την μεγαλύτερη έκπληξη του φετινού Μουντιάλ. Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε και στο Sapphire που ακολούθησε (κι τα δύο τα βρίσκεται στο North Borders), με αποτέλεσμα για κάποια λεπτά να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε house party στην παραλία. Ο Bonobo στο κέντρο της σκηνής πείραζε είτε τα μπόλικα ηλεκτρονικά εξαρτήματα που είχε μπροστά του, είτε το μπάσο ή το drum machine. Στην πορεία βέβαια, ήρθε και η πρώτη «κοιλιά» της βραδιάς αφού η Szjerdene δεν είναι η Erykah Badu, αλλά και τα ατελείωτα σόλα σε τζαζ δομές είναι ένα απ’τα πιο βαρετά πράγματα που μπορώ να συναντήσω σε συναυλία. Ευτυχώς, με το δίδυμο των «Recurring» (το κομμάτι που έκλεινε το Days to Come) και «We Could Forever» (απ’το Black Sands) επιστρέψαμε στους πανηγυρισμούς και το crowdsurfing (ποιος να το περίμενε).
Συνολικά, κανείς δεν μπορεί να μείνει παραπονεμένος, αφού η μπάντα του Bonobo έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, σε μια βραδιά άκρως διασκεδαστική, που μπορεί να ξέρεις ότι είναι αρκετά εφήμερη, αλλά και δύσκολη να πετύχεις.