Είναι μια περίεργη μουσικά χρονιά το 2014 γιατί δεν έχει ίντριγκα, δεν έχει το “Get Lucky” ή το “Reflektor” να έχουμε κάτι να μαλώνουμε. Ίσως ο Morrissey να αποτελέσει μήλο της έριδος γιατί κυκλοφορεί έναν οριακά μέτριο δίσκο που θα βρει αρκετό κόσμο πρόθυμο να υπερασπιστεί το μεγαλείο του «μεγαλοδύναμου». Ή η Μόνικα που εκ πρώτης φαίνεται να έχει καταφέρει κάτι παρόμοιο. Αυτή η έλλειψη κυκλοφοριών από household names έχει οδηγήσει βέβαια στην παρανόηση ότι δεν υπάρχουν αρκετοί καλοί δίσκοι φέτος, κάτι αυτόματα αδύνατο λόγω της υπερβολικά αυξημένης μουσικής παραγωγής. Τα γνωστά έντυπα-sites που είναι οι απόλυτοι opinion makers της εποχής, δεν έχουν κάνει καλή δουλειά και γενικώς αποδεκτοί δίσκοι υπάρχουν ελάχιστοι.
Παρακάτω ακολουθούν οι δίσκοι που έχουν καπαρώσει ήδη θέση στο mp3 player των διακοπών, τοποθετημένοι όχι αξιολογικά αλλά συνειρμικά, όπως μου έρχονταν στο μυαλό. Λείπουν προφανώς αρκετές άξιες λόγου κυκλοφορίες (και θα δείτε ελάχιστες κιθαριστικές δουλειές γιατί ακούω ελάχιστες πια), είτε γιατί δεν έχω προλάβει να τις παίξω πάνω από μια φορά (Lone, Sd Laika, Xeno & Oaklander, Sunn O)) & Ulver, Woven Handκτλ.), είτε γιατί συντηρώ με νύχια και με δόντια έναν μουσικό ρομαντισμό που θέλει κάποιους δίσκους στη φυσική τους μορφή για να ακουστούν σωστά για πρώτη φορά (Roll the Dice, Swans).
Γιώργος Χριστιανάκης, Μια Εποχή Στην Κόλαση (All Together Now)
Επειδή βγήκε το Δεκέμβρη του 2013 μπαίνει εδώ γιατί θα ήταν φοβερή παράλειψη να μην καταλήξει μια τόσο σημαντική κυκλοφορία σε μια λίστα δίσκων που αξίζει να ακούσεις. Ο Χριστιανάκης αναμετράται με αναπάντεχη επιτυχία, με ένα απ’ τα πιο εμβληματικά κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το προσωπικό του στοίχημα είναι απολύτως κερδισμένο, αφού αυτή η έξοχη έκδοση της All Together Now σε αναγκάζει να επανέλθεις στο κείμενο του Ρεμπώ λες και είσαι πάλι ο σοκαρισμένος έφηβος που το διαβάζει πρώτη φορά.
Socos & Μαρίνος Τζιάρος, Το Πρώτο Απ’ Το Δεύτερο Και Το Δεύτερο Απ’ Το Τρίτο (Puzzlemusic)
Ποιος να το περίμενε ότι δύο απόπειρες για μελοποιήσεις σε τόσο μικρό διάστημα θα αποτελούσαν μερικές απ’τις σημαντικότερες εγχώριες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών. Τα έχουμε πει άλλωστε πρόσφατα.
The Man From Managra, s/t (Onefingermusic)
Ο Coti K. γράφει και τραγούδια λοιπόν και τα δέκα που θα βρείτε σε αυτό το βινύλιο, φανερώνουν έναν μουσικό με ποπ φλέβα, κάτι που μάλλον το ξέραμε χάρις στα όσα σημαντικά έχει καταφέρει μέχρι σήμερα απ’τη θέση του παραγωγού. Ηχογραφημένο στην Τήνο, το Man from Managra έχει ένα εξαιρετικό groove και μια 80s αισθητική που τοποθετεί αυτόν τον εξαιρετικό μουσικό (μάλλον) στην κορυφή των φετινών εγχώριων παραγωγών.
Τα Παιδιά Της Παλαιότητας, 12 Τραγούδια απ’τις Κατακόμβες (Inner Ear)
Το καινούργιο σχήμα του Παντελή Δημητριάδη των Κόρε Ύδρο είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό, ειδικά αν λάβεις υπόψη ότι έρχεται μετά από το μέτριο, κύκνειο άσμα της περιβόητης μπάντας απ΄την Κέρκυρα. Χωρίς να έχω υπάρξει ορκισμένος οπαδός, ή τέλος πάντων να έχω ενθουσιαστεί πραγματικά με κάτι πέρα απ΄τα ποπ τραγούδια της ελίτ και κάποιες (ίσως όχι αρκετές) σκόρπιες στιγμές πραγματικά μεγάλης έμπνευσης, αυτά τα 12 τραγούδια είναι μια έξοχη συλλογή, μια πραγματικά σπάνια περίπτωση σημαντικού ελληνικού τραγουδιού. Για το τραγούδι από κάτω δεν έχω να πω κάτι.
Baby Guru, Marginalia (Inner Ear)
Ένα βήμα τη φορά για τους Baby Guru κι όπως είναι λογικό, ο τρίτος τους δίσκος είναι κι ο καλύτερος τους. Ως αποτέλεσμα μιας πιο στοχευμένης συνθετικής προσπάθειας (η πρώτη φορά που το σχήμα έκανε κτήμα του τις σαφείς kraut επιρροές του), το Marginalia είναι το λογικό, τρίτο σκαλοπάτι που ανεβαίνουν, λίγο πριν οδηγηθούν μακριά απ’τα σύνορα της χώρας. Γιατί εν μέσω μιας μεγάλης αναβίωσης της ψυχεδελικής μουσικής των 60s και 70s, οι Baby Guru δεν έχουν μόνο τη δυνατότητα να λειτουργήσουν ως (ένα όχι αμελητέο) κομμάτι αυτής, αλλά μπορούν να το κάνουν επιδεικνύοντας για πρώτη φορά στη δισκογραφία τους, ότι πρώτα και κύρια είναι δημιουργικοί, πέρα από καλοί μουσικοί.Συνολικά, οι Baby Guru βρίσκονται σε ένα αξιοζήλευτο σημείο της καριέρας τους, όπου το χωνευτήρι των επιρροών τους αναπτύσσεται ταυτόχρονα με τη συλλογική τους πρόοδο ως συγκρότημα. Δεν είναι καθόλου μικρό κατόρθωμα.
Ben Frost, A U R O R A (Mute/ Bedroom Community)
Τον Frost τον θεωρώ ιδιοφυία (εδώ πιο αναλυτικά), νομίζω ότι είναι ένας απ’ τους σημαντικότερους μουσικούς εκεί έξω, με μια πληθώρα εξαιρετικών δίσκων, είτε αμιγώς δικούς του είτε κυκλοφορίες συνεργασίας ή άλμπουμ που συμμετέχει καθισμένος στην καρέκλα του παραγωγού. Το καινούργιο του άλμπουμ «δεν μου έχει κάτσει καλά», κάπως αποφεύγω να το ακούω, χωρίς να μπορώ να υπερασπιστώ κριτικά αυτή την επιθυμία. Μάλλον η σημαντική-επιβλητική παρουσία του Thor Harris των Swans και τα όποια ρυθμικά μέρη έχει συνεισφέρει στο δίσκο, να πιάνουν περισσότερο χώρο από όσο θέλω. Αλλά το doom and gloom που περιβάλει το δίσκο απ’την πρώτη του σχεδόν νότα, κάνει το δίσκο αυτόματα ελκυστικό.Με καλύτερο όλων, το “Nolan” με τη στοιχειωμένη μελώδια που αναδεικνύεται πίσω από τόνους θορύβου στο δεύτερο μισό του κομματιού.
Millie & Andrea, Drop the Vowels (Modern Love)
Απρόσμενη αφύπνιση ενός παλιού project δύο εξαιρετικών μουσικών, του Milles Whittaker των Demdike Stare και του φοβερού και τρομερού Andy Stott. Με έδρα την ετικέτα Modern Love, το ντουέτο (αν και τους χωρίζει ηλικιακά μια γενιά) φαίνεται να ταιριάζει απόλυτα, άλλωστε φέτος κυκλοφόρησαν κι άλλο δίσκο μαζί, κασέτα συγκεκριμένα, κάτω απ’την ομπρέλα των HATE, το σχήμα που συντηρούν μαζί με τον Gary Howell (κάποιοι θα τον ξέρουν για τα dub techno κομμάτια που υπογράφει ως G.H.). Το Drop the Vowels είναι ένας φόρος τιμής στις ένδοξες μέρες των breakbeat/jungle raves και ένας δίσκος «pure fun», ακόμα και για ανθρώπους (όπως ο υπογράφων) που δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το είδος. Θεωρώ δεδομένο ότι θα βρει θέση στην πρώτη δεκάδα των φετινών δίσκων μου.
Actress, Ghettoville (Werkdiscs/ Ninja Tune)
Αυτός είναι μάλλον ο πρώτος ημερολογιακά, σημαντικός δίσκος του 2014, και νομίζω πως δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω από διθυραμβικά έγραφα πριν μερικούς μήνες. Ο Darren Cunningham έχει υπονοήσει πως αυτός εδώ είναι ο τελευταίος του δίσκος ως Actress, κάτι που κάνει το Ghettoville πανηγυρικό φινάλε.
Kassem Mosse, Workshop 19 (Workshop)
Αν και στοχεύει περισσότερο στο dancefloor, αν και είναι ένας απ’ τους χειρότερους τεχνικά DJs που έχω ακούσει ποτέ, ο Kassem Mosse παίζει ακριβώς το house που μου αρέσει και η πρώτη ουσιαστικά, ολοκληρωμένη κυκλοφορία του είναι ένας απ’τους πιο ωραίους (μάλλον με όλα τα γράμματα κεφαλαία) που έχω ακούσει φέτος.
Ekoplekz, Unfidelity (Planet Mu)
Ο παραγωγός απ’το Μπρίστολ μας συστήνεται εδώ ως πιο έμπειρος παραγωγός απ’ότι θεωρούσα (λανθασμένα). Το Undifelity βρίσκεται κοντά στη γραμμή που διαχωρίζει την electronica με την dance, κι αν σε στιγμές ο πολύμορφος αυτός δίσκος μοιάζει να χάνει το στόχο του, συνολικά είναι μια έξοχη σπουδή σε αυτό που αποκαλούμε IDM.
Gesloten Cirkel, Submit X (Murder Capital)
Ρώσος παραγωγός, άγνωστων λοιπών στοιχείων, τίμιος υπερασπιστής του acid και του electro που περνάνε κι αυτά με τη σειρά τους μια δυνατή αναβίωση. Για όσους έχουν βαρεθεί τα γερμανικά 4/4 και θέλουν να τεστάρουν τη δυναμική του σπιτικού ηχοσυστήματος .
Aphex Twin, Caustic Window (Rephlex)
Θα πρέπει να κάνουμε ένα γκάλοπ για να αποφασίσουμε αν αυτό το χαμένο διαμάντι, το ιερό δισκοπότηρο της ηλεκτρονικής μουσικής, θα πρέπει να θεωρείται καινούργιος δίσκος, γιατί τότε έχει δικαιωματικά θέση στη λίστα με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Το Caustic Window αποδεικνύει όσα ήδη ξέραμε, πως ο Richard D. James είναι ένας απ’τους 2-3 σημαντικότερους καλλιτέχνες που προτίμησαν να κάτσουν πάνω από μια κονσόλα αντί να πιάσουν την κιθάρα και το μπάσο. Και η κυκλοφορία, όπως και να έγινε, είναι σαν να ανακαλύφθηκε τέταρτο μέρος απ’τις μέρες του Bowie στο Βερολίνο. Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων.
Victrola, MaritimeTatami (Dark Entries)
Εν μέσω της νοσταλγικής υπερβολής με την «σκοτεινή» σκηνή των ’80s ολόκληρου του κόσμου, έχουμε κάνει πλούσιες διάφορες τυχάρπαστες ισπανικές, ιταλικές και γαλλικές εταιρείες (για να μην πούμε για τη Minimal Wave της Veronica). Η επανέκδοση όμως αυτού του εξαιρετικού (και μοναδικού) single των ιταλών Victrola, ίσως να αξίζει από μόνη της την υπερβολή. Με την τιμή της αυθεντικής έκδοσης του 1983 να φτάνει τα 100ευρώ (και να τα ξεπερνάει αν είναι σε άριστη κατάσταση ο δίσκος), είναι σχεδόν δώρο το repress δύο υπέροχα μελαγχολικών τραγουδιών.
Χωρίς Περιδέραιο, Άνωση (Ειρκτή)
Τα περί υπερβολών που λέγαμε από πάνω, ισχύουν και για την Ελλάδα αφού αν κάποιος μουσικόφιλος τελειώνει τώρα το σχολείο είναι πιθανό να έχει πιστέψει πως στα ’80s βγήκαν στη χώρα πάνω από 100 αριστουργήματα της punk/darkwave σκηνής. Η υπερβολή είναι σαφής αλλά η επανακυκλοφορία απ’την Ειρκτή των δύο κορυφαίων τραγουδιών του πραγματικά σπουδαίου συγκροτήματος που αναπάντεχα παρακολουθήσαμε πριν μερικούς μήνες, είναι μια απαραίτητη προσθήκη σε κάθε δισκοθήκη που θέλει να έχει όσα πρέπει να έχει κάποιος από εκείνη την περίοδο. Στην Rebound κάποιος χορεύει ακόμα.
A Winged Victory For The Sullen, Atomos
Με το πανέμορφο ντεμπούτο τους, ο Dustin O’ Halloran και ο Adam BryanbaumWiltzie (Stars of the Lid) κάνουν το επόμενο βήμα με αυτό το εξίσου ωραίο ΕΡ. Με εξαιρετικές μελωδίες πλαισιωμένες από καθηλωτικές ατμόσφαιρες, το Atomosακούγεται σαν τον ιδανικό δίσκο μεταξύ σιωπής και ενατένισης (που λέει κι ένας φίλος). Το υλικό ξεκίνησε ως το soundtrack μιας παράστασης του χορογράφου Wayne McGregor (υπεύθυνος για το βίντεο κλιπ του “Ingenue” των AtomsforPeace), ενώ οBen Frost εννοείται πως βάζει κι εδώ το χεράκι του. Τον Οκτώβρη περιμένουμε την ολοκληρωμένη δουλειά.
Chris & Cosey, Carter Tutti Remixes Chris & Cosey
Κυκλοφορία σε cd για την τελευταία Record Store Day. Εδώ ουσιαστικά ο Chris Carter και η Cosey Funni Tutti διασκευάζουν τους εαυτούς τους και το διαβόητο παρελθόν τους, με εξαιρετικά αποτελέσματα.
New Zero God, Destination Unknown (self-released)
Με μήνα κυκλοφορίας τον Δεκέμβρη του 2013, δικαιολογείται η παρουσία του εδώ, όχι μόνο για όσους θέλουν το ροκ τους να είναι αρκετά goth, αλλά και για όσους λατρεύουν τα συλλεκτικά «εφτάρια». Αν δεν έχω χάσει κάτι, είναι το πρώτο σινγκλ με μεταξοτυπία που έχει βγει στη χώρα, και συνοδεύεται με γκρι πανέμορφο βινύλιο. Δισκάκι για φετιχιστές.
