Είναι μια περίεργη μουσικά χρονιά το 2014 γιατί δεν έχει ίντριγκα, δεν έχει το “Get Lucky” ή το “Reflektor” να έχουμε κάτι να μαλώνουμε. Ίσως ο Morrissey να αποτελέσει μήλο της έριδος γιατί κυκλοφορεί έναν οριακά μέτριο δίσκο που θα βρει αρκετό κόσμο πρόθυμο να υπερασπιστεί το μεγαλείο του «μεγαλοδύναμου». Ή η Μόνικα που εκ πρώτης φαίνεται να έχει καταφέρει κάτι παρόμοιο. Αυτή η έλλειψη κυκλοφοριών από household names έχει οδηγήσει βέβαια στην παρανόηση ότι δεν υπάρχουν αρκετοί καλοί δίσκοι φέτος, κάτι αυτόματα αδύνατο λόγω της υπερβολικά αυξημένης μουσικής παραγωγής. Τα γνωστά έντυπα-sites που είναι οι απόλυτοι opinion makers της εποχής, δεν έχουν κάνει καλή δουλειά και γενικώς αποδεκτοί δίσκοι υπάρχουν ελάχιστοι.
Παρακάτω ακολουθούν οι δίσκοι που έχουν καπαρώσει ήδη θέση στο mp3 player των διακοπών, τοποθετημένοι όχι αξιολογικά αλλά συνειρμικά, όπως μου έρχονταν στο μυαλό. Λείπουν προφανώς αρκετές άξιες λόγου κυκλοφορίες (και θα δείτε ελάχιστες κιθαριστικές δουλειές γιατί ακούω ελάχιστες πια), είτε γιατί δεν έχω προλάβει να τις παίξω πάνω από μια φορά (Lone, Sd Laika, Xeno & Oaklander, Sunn O)) & Ulver, Woven Hand κτλ.), είτε γιατί συντηρώ με νύχια και με δόντια έναν μουσικό ρομαντισμό που θέλει κάποιους δίσκους στη φυσική τους μορφή για να ακουστούν σωστά για πρώτη φορά (Roll the Dice, Swans).
HTRK, Psychic 9-5 Club (Ghostly International)
Είμαι (για κάποιους) υπερβολικά ενθουσιασμένος με την καινούργια κυκλοφορία των Αυστραλών, κάτι που με την πάροδο των μηνών έχει μάλλον αυξηθεί. Δεν έχω ακούσει άλλο δίσκο μέσα στο 2014 με τόσες πολλές αρετές, τόσο ωραία τραγούδια και τόσο to the point παραγωγή. Το γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες προσπαθώ μανιωδώς να εξασφαλίσω λίγα λεπτά κουβέντας μαζί τους (ανεπιτυχώς επειδή έμπλεξα με ερασιτέχνες ατζέντηδες σε μεγάλο agency), είναι μάλλον το ελάχιστο αντίτιμο που έπρεπε να πληρώσω για τις πάρα πολλές ώρες που έχω περάσει με την αψεγάδιαστη ατμόσφαιρα του Psychic 9-5 Club.
Fennesz, Bécs (Editions Mego)
Ίσως να είναι λάθος να χαρακτηριστεί αυτός ο δίσκος το Endless Summer Part II αλλά μπορεί και να αρκεί σε πρώτο επίπεδο για να ξεκαθαριστεί το υψηλό επίπεδό του. Το Bécs είναι ο πρώτος δίσκος του Αυστριακού μουσικού, μετά από αρκετά χρόνια, που εμφανίζει το πρόσωπο που τον έκανε έναν απ’τους σπουδαιότερους πειραματιστές των τελευταίων πολλών χρόνων. Η εξαιρετική ποπ φλέβα του επιστρέφει και ο δίσκος είναι γεμάτος καλές μελωδίες που αποτελούν την αφετηρία των περισσότερων κομματιών, πριν βέβαια τις περάσει από άπειρα φίλτρα και τις αποδομήσει. Εξαιρετικός.
Damon Albarn, Everyday Robots (XL)
Ακόμα κι αν δεν είναι ακριβές να πούμε ότι αυτός είναι ο πρώτος δίσκος που φέρνει στην ούγια μόνο το όνομά του (έχει προηγηθεί το Democrazy μια σειρά πρόχειρων, απαράδεκτων ηχογραφήσεων που είχε κυκλοφορήσει με την υποσημείωση work in progress), το Everyday Robots είναι ένας δίσκος φτιαγμένος για μουσικόφιλους, για συλλέκτες δίσκων που ακόμα και σήμερα θα αργήσουν την πληρωμή της ΔΕΗ για να ακούσουν ένα ακόμα δίσκο, για όσους τέλος πάντων προσπαθούν να διατηρήσουν το ανέμελο δικαίωμα να μπορούν να βασιστούν στα τραγούδια για να στρώσει μια κακή μέρα. Ο Albarn με αφετηρία το σαφές μήνυμα “If You’re Lonely Press Play” μιλάει απευθείας στην καρδιά μας με λεπτεπίλεπτο κι άμεσο τρόπο, πράγμα που, μερικές φορές, φαίνεται υπερβολικά πολύτιμο.
Kangding Ray, Solens Arc (Raster-Noton)
Είναι μια καλή χρονιά για την Raster-Noton αφού πέρα απ’το πολύ ωραίο δίσκο της Kyoka (που είδαμε πρόσφατα στο Plissken), υπάρχει αυτό εδώ το καταπληκτικό techno album, ίσως το καλύτερο που έχω ακούσει φέτος από το genre, μια έξοχα αναζωογονητική ματιά στην σκοτεινή πλευρά της χορευτικής μουσικής. Οι τέσσερις πλευρές αυτής εδώ της πανέμορφης βινυλιακής κυκλοφορίας είναι μια ξεχωριστή βουτιά σε ένα πλούσιο σύμπαν, με τον David Letellier να κερδίζει στα σημεία δίσκους με παρόμοιους στόχους, όπως αυτοί από Perc, Lucy, Inigo Kennedy κτλ.
Sun Kill Moon, Benji (Caldo Verde)
Κάθε φορά που ακούω τον Mark Kozelek θυμάμαι τη χρυσή περίοδο του Μικρού Μουσικού Θεάτρου, τότε που βλέπαμε καταπληκτικές συναυλίες στον οικείο χώρο του Κουκακίου, όπως ήταν αυτές της Thalia Zedek, των Dirty Three, της Laura Veirs κτλ. Κάποια στιγμή δυστυχώς, αυτές οι συναυλίες είχαν μεταφερθεί Δευτέρα, μια μέρα που εδώ και 10 χρόνια περνάω ως dj σε ένα απ’τα πιο παλιά μπαρ του Ιστορικού Κέντρου. Δευτέρα ήταν και το live του Kozelek, το οποίο και είχα χάσει, αλλά θυμάμαι ακόμα τα πρόσωπα της ομάδας που μια δεκαετία μετά θα έστηνε την Popaganda. Στην ερώτηση «πως ήταν» δεν πήρα κάποια απάντηση, ήταν ακόμα under the spell αυτού του απίστευτα επιβλητικού τύπου, οπότε βγάλαμε το βράδυ με τα άπαντα των Red House Painters, των Sun Kill Moon και άλλων κυκλοφοριών του Kozelek. Αυτά σκεφτόμουν όταν άκουσα το Benji πρώτη φορά, ένα χαρισματικό δίσκο με αυτή την χαρακτηριστική και μόνιμα αφοπλιστική ειλικρίνεια του δημιουργού του.
Wild Beasts, Present Tense (Domino)
Δεν είμαι σίγουρος αν είναι ο καλύτερος τους δίσκος, είναι όμως ένας απ’τους πιο σαγηνευτικούς του 2014, είτε αντέχεις τα φωνητικά τους είτε όχι. Τους θέλουμε σε κλειστό χώρο, όσο κι αν μας άρεσαν στο Plissken.
Future Islands, Singles (4AD)
Η ομάδα της Arte Fiasco δικαιώνεται για την εμμονή της με το σχήμα απ’ τη Βαλτιμόρη, αφού δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι εξαιτίας τους και μόνο παρακολουθούμε εδώ και αρκετά χρόνια την εξέλιξη τους, από ένα μικρό γκρουπ με χαρισματικό frontman, σε ένα απ’ τα μεγάλα χαρτιά της σημερινής 4AD. Ο Samuel Herring, ένας άγριος Tom Jones εγκλωβισμένος στο σώμα του Jack Black, βρίσκεται στα καλύτερά του και η μπάντα συνολικά φτάνει το δημιουργικό της απόγειο. Απ’ το έξοχο πρώτο single που ανοίγει το δίσκο, “Seasons (Waiting For You)”, μέχρι το εθιστικό “Fall From Grace” λίγο πριν το τέλος, οι Future Islands μοιάζουν σα να περίμεναν τη μετακόμιση τους στην 4AD για να βγάλουν αυτό εδώ το υλικό. Δεν το περίμενα, όσο και να μου άρεσε το In Evening Air.
Manic Street Preachers, Futurology (Columbia)
Η μεγαλύτερη έκπληξη όλων; Μάλλον όχι, ακόμα κι αν έτσι μου φαίνεται προσωπικά. Ίσως γιατί προσπέρασα αρκετούς πρόσφατους δίσκους τους και το ίδιο σκόπευα να κάνω και με αυτόν εδώ, τον δωδέκατο δίσκο αυτής της τουλάχιστον ιδιαίτερης μπάντας. Το Futurology όμως σφύζει από ζωή, από ανανέωση και σε κανένα του σημείο δεν μοιάζει έργο μουσικών που δισκογραφούν τα τελευταία 25 περίπου χρόνια.Οι Manics έχουν υπάρξει αγαπημένη μπάντα και ίσως η νοσταλγία να παίζει σημαντικό ρόλο αλλά και πάλι, τα ρεφρέν τους είναι ακαταμάχητα.
Brian Eno & Karl Hyde, Someday World/High Life (Warp)
Η αναπάντεχη συνεργασία του μάστορα της κονσόλας και του Karl Hyde των Underworld είναι ένα απόλυτα επιτυχημένο πείραμα, γεγονός που οδήγησε σε δύο δίσκους που κυκλοφόρησαν με διαφορά ενός μήνα. Κι οι δύο (ειδικότερα ο δεύτερος) θα καταλήξουν σε πολλές εικοσάδες με τα καλύτερα της χρονιάς, αλλά θα πούμε σύντομα περισσότερα.
Morrissey, World Peace is None of Your Business (Harvest/Capitol)
Ένας μακροσκελέστατος αχταρμάς απ΄τον Moz που εναλλάσσει με τουπέ «σήμα κατατεθέν», αδιάφορες συνθέσεις που διασώζονται (ότι διασώζεται δηλαδή) απ’την ανεπανάληπτα φλεγματική στιχουργική του. Το “Mountjoy” είναι κομματάρα.
Pixies, Indie Cindy (PIAS)
Η ναυαρχίδα των απογοητεύσεων του 2014, η επιστροφή των Pixies άνευ Kim Deal, μια συλλογή αχρείαστων τραγουδιών με την υπογραφή ενός εκ των 4-5 σημαντικότερων γκρουπ της κιθαριστικής μουσικής.
Plastikman, EX (Mute)
Απόλυτη αντιστοιχία με το παραπάνω σχόλιο για τους Pixies, ο Richie Hawtinεπιστρέφει επιτέλους στη δισκογραφία, μια ιστορία που κρατάει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και όπως είναι ο κανόνας σε αυτές τις περιπτώσεις (οι Portishead π.χ. είναι η λαμπρή εξαίρεση), το EX είναι πάρα πολύ απλά… βαρετό. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Ο Hawtin μεταξύ γκλάμουρ, κολεξιόν ρούχων, προσεγμένης φράντζας, εκατοντάδων πάρτι στο περιβόητο ENTER της Ibiza κι ακατάπαυστου, μηδαμινής έμπνευσης, djing, γράφει techno για μικρά παιδιά. Φωτεινή εξαίρεση το κομμάτι που κλείνει το δίσκο αλλά δεν υπάρχει στο youtube. Ευκαιρία να θυμηθούμε κάτι απ’το –σπουδαίο- παρελθόν του.
EMA, The Future’s Void (Matador)
Ίσως να μην είναι για όλους απογοήτευση γιατί η Erika Μ. Anderson ένα δίσκο είχε βγάλει μέχρι στιγμής, πόσες απαιτήσεις να έχεις; Αλλά προσωπικά είχα ερωτευτεί το ντεμπούτο της, τη στιχουργική της, την παρουσία της και την προσέγγιση της στα ποπ τραγούδια και δεν έλαβα σοβαρά υπόψη την μέτρια εμφάνιση της στο BIOS πριν λίγα χρόνια. Κακώς τελικά, γιατί το The Future’s Void φανερώνει το ακριβώς αντίθετο. Μια πιτσιρίκα που δεν ξέρει τι να πει ακριβώς και γι’ αυτό γεμίζει το δίσκο με υπερβολές. Όπως φαίνεται και στο παρακάτω τραγούδι.
