Η ομάδα Dεcadere αποτελείται από την Άρτεμη Γρύμπλα, την Άλκηστη Πολυχρόνη και τον Gary Salomon. Η Άρτεμις και η Άλκηστις πρωτοσυναντήθηκαν και έκτοτε έγιναν εγκάρδιες φίλες στην σχολή του Θεάτρου Τέχνης το 2008. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν διαφορετικούς καλλιτεχνικούς δρόμους. Η Άρτεμις εργάστηκε στην Αθήνα ως ηθοποιός και μεταφράστρια, και εκπαιδεύτηκε στην τεχνική του Improv Comedy Theatre. Η Άλκηστις έκανε τις Μεταπτυχιακές της σπουδές με αντικείμενο την Κινησιολογία στο Λονδίνο(RCSSD) και εντρύφησε στην Coordination Technique and Body Musicality μαθητεύοντας δίπλα στον Grzegorz Bral και την ομάδα του Song of the Goat. Στο Λονδίνο γνώρισε τον Gary Salomon, καταξιωμένο μουσικό και συνθέτη ο οποίος έχει στο ενεργητικό του συνεργασίες με το BBC, το MTV, τους οίκους Chanel και Burberry, μεγάλες διαφημιστικές καμπάνιες για μπράντες όπως το Johnnie Walker, αλλά και συναυλιακή εμπειρία στα μεγαλύτερα φεστιβάλ μουσικής του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι τρεις τους δοκίμασαν τις δυνάμεις τους το 2017 για την δημιουργία της παράστασης Ματίας ο Πρώτος για το θέατρο ΆΛφα.Ιδέα και ακριβώς δέκα χρόνια μετά την πρώτη συνάντηση των κοριτσιών στα σκαλάκια του θεάτρου Τέχνης πραγματοποιούν ένα όνειρο χρόνων, δημιουργώντας την ομάδα Dεcadere και ανεβάζοντας την παράσταση Ίσαλος Γραμμή-μια ωδή στην φθίση.
Η ομάδα Dεcadere παρουσιάζει στην Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου την περφόρμανς «Ίσαλος Γραμμή-μια ωδή στην φθίση».
Πώς επιλέχθηκε ο χώρος δημοπρασιών της Ιχθυόσκαλας Κερατσινίου για την περφόρμανς Ίσαλος Γραμμή – μία ωδή στην φθίση; Απ’ την αρχική φάση της έρευνας μας για το πρότζεκτ αυτό, συνειδητοποιήσαμε ότι μας ενδιέφερε να ασχοληθούμε με το γιατί μετά από τόσα χρόνια εξέλιξης και παρά το γεγονός ότι η φθίση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης, ο άνθρωπος στέκει έντρομος και πασχίζει να αποτρέψει το ύστατο στάδιο της, τον θάνατο. Εντοπίσαμε πως η ευθραυστότητα του ορίου ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας της τραγικής μας ύπαρξης. Θέλαμε λοιπόν να βρούμε έναν χώρο ο οποίος να φέρει αυτήν την οριακότητα. Η Ιχθυόσκαλα αποτελεί έναν τέτοιο χώρο. Συναντάς την ένωση της στεριάς με την θάλασσα, της ζωντανής με την νεκρή φύση, της εργατικής και της άρχουσας τάξης. Είναι ένας χώρος μοναδικής αρχιτεκτονικής και ακουστικής, γεμάτος σύμβολα, τον οποίο αντιμετωπίζουμε ως ένα χώρο-παραβολή, καθώς το ψάρι είναι σύμβολο συνδεδεμένο με το πένθος και την βαθύτερη πίστη μας στον «αρχέγονο θεό». Η Ιχθυόσκαλα είναι ένας ξεχωριστός χώρος, με ιδιαίτερους ανθρώπους. Πεντακάθαρη, επιβλητική, φιλόξενη γεμάτη θάνατο και ζωή. Ο Διευθυντής της Ιχθυόσκαλας κ. Βασίλειος Κατσιώτης αγκάλιασε την ομάδα μας, υπήρξε απ’ την αρχή του εγχειρήματος αυτού ο μεγαλύτερος σύμμαχος και υποστηρικτής και ο καλύτερος οικοδεσπότης που θα μπορούσαμε να έχουμε.
«Εντοπίσαμε πως η ευθραυστότητα του ορίου ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας της τραγικής μας ύπαρξης. Θέλαμε λοιπόν να βρούμε έναν χώρο ο οποίος να φέρει αυτήν την οριακότητα. Η Ιχθυόσκαλα αποτελεί έναν τέτοιο χώρο. Συναντάς την ένωση της στεριάς με την θάλασσα, της ζωντανής με την νεκρή φύση, της εργατικής και της άρχουσας τάξης».
Πώς ενσωματώθηκε η χορωδία των ΚΑΠΗ Νίκαιας Ρέντη στο εγχείρημα και ποιος ο ρόλος της; Η περφόμανς μας παρουσιάζεται στο πλαίσιο του φεστιβάλ Άτλας του Δημοτικού θεάτρου Πειραιά και του Ανοίγματος στην Πόλη του Φεστιβάλ Αθηνών 2018. Όλες οι δράσεις λοιπόν, ήταν προαπαιτούμενο να σχετίζονται με κάποιον απ’ τους θεσμούς της Πόλης. Εξερευνώντας εμείς το θέμα μας, καταλήγαμε κάθε μέρα και πιο πολύ στο γεγονός πως η θεμελιακή εμπειρία του ανθρώπου -πως ό,τι γεννιέται πεθαίνει κι αυτό που ακμάζει, παρακμάζει- καθορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη. Η φύση χαρακτηρίζεται από την φθορά. Η μετάβαση από τον ανήλικο στον ενήλικο άνθρωπο σημαίνει συνάμα την εξέλιξη από την ακμή στην παρακμή και από τα νιάτα στα γηρατειά με ύστατο και τελικό σημείο τον θάνατο. Δεν μπορούσαμε λοιπόν να μην συνεργαστούμε με ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας σε αυτή την έρευνα. Οι εμπειρίες τους και η οπτική τους διαμόρφωσαν την όλη παράσταση. Καθώς ο ήχος είναι κεντρικό μέσο στην παράσταση, θελήσαμε να συνεργαστούμε με μια ερασιτεχνική χορωδία. Είχαμε την τύχη να συναντηθούμε με τα υπέροχα μέλη και εργαζόμενους από τα ΚΑΠΗ Νίκαιας-Ρέντη. Η υπευθύνη των ΚΑΠΗ Δέσποινα Πασπαλά, και ο μαέστρος τους Αναστάσιος Αναστασόπουλος έκαναν όλη την προσπάθεια αυτή εφικτή. Στόχος μας η Χορωδία να λειτουργήσει σαν ένας ξεχωριστός Χορός, ο οποίο μιλάει για το πάθος του ανθρώπου για την ζωή σε αντίστιξη με την τραγική φύση του. Μαζί συνομιλούμε για τα τετελεσμένα και γι’ αυτά που έπονται.
«Η φύση, τόσο στην εσωτερική εκδοχή της, όσο και στην εξωτερική παράσταση του φυσικού περιβάλλοντος (έμβιου και άβιου, ενόργανου ή ανόργανου), χαρακτηρίζεται από την φθορά. Η παράστασή μας λοιπόν είναι μια ωδή στο μεγαλείο της φθίσης».
Πώς η μουσική συναντά τον λόγο στη συγκεκριμένη περφόρμανς; Η μουσικότητα ενυπάρχει στο σώμα, άρα κατά προέκταση και στον λόγο και στην κίνηση. Συνδιαλεγόμαστε την ώρα της παράστασης μεταξύ μας και λέμε μια ιστορία στο κοινό χρησιμοποιώντας ως μέσο την μουσικότητα είτε με την χρήση κάποιου οργάνου ή τραγουδιού ή κάποιου κειμένου. Εξάλλου η ομάδα μας αποτελείται από τρία μέλη που το καθένα κινητοποιείται και εκφράζεται συνήθως με ένα διαφορετικό μέσο, ο Gary μέσω του ήχου, η Άρτεμις μέσω του λόγου και η Άλκηστις μέσω της κίνησης.
Τι μάθατε για εσάς χτίζοντας την Ίσαλο γραμμή; Μάθαμε πόσο δύσκολο είναι να κάνεις θέατρο στην Ελλάδα αν είσαι μια νέα ομάδα. Ότι μπορείς να στηριχτείς στην «καλοσύνη των ξένων» , όπως οι εργαζόμενοι της Ιχθυόσκαλας, οι εργαζόμενοι και τα υπέροχα μέλη από την χορωδία των ΚΑΠΗ Νίκαιας-Ρέντη, ξένοι που έγιναν πια, δικοί μας άνθρωποι. Μάθαμε πως το κέφι για ζωή δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά με την στάση που έχει κανείς απέναντι στην ζωή. Ότι αξίζεις να ζεις για αυτούς που αγαπάς, για ν’ αγαπάς κι άλλους, για τον έρωτα και την ΑΕΚ, όπως μας έμαθαν οι φίλοι μας απο το ΚΑΠΗ. Μα πάνω απ όλα ξαναθυμηθήκαμε τους ανθρώπους που χάσαμε, αγαπήσαμε κι άλλο αυτους που έχουμε δίπλα μας, και χαμογελάσαμε γι αυτούς που θα έρθουν.
Είναι μια περφόρμανς για τον θάνατο ή τη ζωή; Η ζωή και θάνατος είναι εκφάνσεις της φύσης, αλληλένδετες μεταξύ τους. Η φύση, τόσο στην εσωτερική εκδοχή της, όσο και στην εξωτερική παράσταση του φυσικού περιβάλλοντος (έμβιου και άβιου, ενόργανου ή ανόργανου), χαρακτηρίζεται από την φθορά. Η παράστασή μας λοιπόν είναι μια ωδή στο μεγαλείο της φθίσης!