Στα γρήγορα: Μοιράζει το χρόνο του μεταξύ γραψίματος και μουσικής και η τελευταία του απόπειρα είναι το Ad Out και πέμπτο album του, με την τελευταία του μουσική κυκλοφορία να ήταν το Dylan Hicks Sings Bolling Greene, που συνόδευε την πρώτη του νουβέλα, Boarded Windows.
Την ακούσαμε: “Ι was trying to find something kinda clever to say” λέει στο “Gallery A” ο Hicks, κάτι που φαίνεται να κατέχει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, μιας κι αν ξεχωρίζει για κάτι αυτό είναι η ευφυής και ευέλικτη πένα του. Γίνεται ένας παραμυθάς που ξετυλίγει και αφηγείται αστικές ιστορίες (“Ambulance”), γίνεται ο χαριτωμένος τροβαδούρος για να διεκδικήσει την αγαπημένη του, «πουλώντας το» αρκετά έξυπνα (“Interested Party”), τρυπώνει μέσα σε μπαρ για να αφηγηθεί κι άλλες ιστορίες σύγχυσης και γέλιου (“Α-24”) και σχεδόν λέει «Θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου» (“A Chance In Hell”). Μεταμορφώνεται εν ολίγοις σε αυτόν τον τύπο τον λίγο γουντυαλλενικό που προσπαθεί να κερδίσει τη συμπάθεια προβάλλοντας έξυπνα και χαριτωμένα όλα εκείνα που πάνω του δεν είναι χαριτωμένα. Κάτι σαν τον δικό μας Φοίβο Δεληβοριά αν μεγάλωνε στη Minnesota και όχι στην Καλλιθέα. Κι αν το “I just wanna be the Monkees to your Beatles / Wanna be the heat lamp to your sun” (“What I Want”) δεν είναι αγνός ρομαντισμός, τότε τι;
Τρέξε μακριά: Τι εννοείς ότι η πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς «Φοίβος Δεληβοριάς» είναι «Χάλια»;
Τ’ είπες τώρα; «Φωνητικά, είναι πολύ έξυπνος για να γίνει μικρός και μία μπάντα που μεταλλάσεται, έχοντας αγκυροβολήσει στο cocktail πιάνο του, φιλοξενεί πνευστά και μεταλλικά πετάλια όπου χρειάζεται.» –Noisey
Να τ΄αφήσω; Ε, κάθε μέρα τα βρίσκεις αυτά;