Το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου, ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού επιστρέφει στην Αθήνα στο πλαίσιο της περιοδείας του για τον νέο δίσκο Return of the Pistoleros. Ο λόγος βέβαια για τους Dub Pistols. Ο ηγέτης του συγκροτήματος, Barry Ashworth, θα εμφανιστεί μαζί με τον «νονό» της βρετανικής hip hop Rodney P στη σκηνή του Six D.O.G.S., ενώ θα ακολουθήσουν εμφανίσεις σε Πάτρα, Βόλο και Γιάννενα.
Είναι ένας ξεχωριστός συνδυασμός, μια συνεργασία που έχει λειτουργήσει και στα άλμπουμ του συγκροτήματος κι αναμένουμε να δούμε από κοντά πως θα πάει τώρα που όλο το βάρος πέφτει αποκλειστικά στους δυο τους. Ο Barry Ashworth άνοιξε διαδικτυακά το σπίτι του για την Popaganda, μας μίλησε για τη μπάντα του -που κοντεύει να κλείσει τα είκοσι της χρόνια- και μας έδωσε ραντεβού για pints μόλις τελειώσει το live.
Ας ξεκινήσουμε με τον ήχο των Dub Pistols. Ακούγοντας τους δίσκους σας θα διακρίνει κανείς στοιχεία από εντελώς διαφορετικά είδη μουσικής. Πως θα μπορούσες να περιγράψεις τι ακριβώς παίζετε σε κάποιον που δε σας έχει ξανακούσει ποτέ; Θα έλεγα πως παίζουμε μια μίξη hip hop-dub-ska-electronic. Πολλοί λένε πως παίζουμε και punk βέβαια. Θα άφηνα το punk απ’ έξω γιατί για μένα η punk είναι περισσότερο μια ιδέα και μια αντίληψη των πραγμάτων και λιγότερο ένα είδος μουσικής. Υπό αυτή την έννοια, βέβαια, τότε σίγουρα οι Dub Pistols είναι μεταξύ άλλων και punk.
Ο φετινός σας δίσκος λέγεται Return of the Pistoleros, στο παρελθόν έχεις χαρακτηρίσει τους Dub Pistols «παρανόμους της μουσικής βιομηχανίας», τι συμβαίνει ακριβώς; (Γέλια) Κοίτα τον προηγούμενο δίσκο πλέον δεν τον σκέφτομαι καν, κοιτάω μόνο μπροστά. Όμως το προσωνύμιο Pistoleros μου αρέσει πολύ ομολογουμένως. Όσον αφορά τον τρόπο που λειτουργούμε μέσα στο χώρο θα έλεγα πως δεν ακολουθούμε τις νόρμες της αγοράς. Ηχογραφούμε με όποιον τρόπο θέλουμε, όποτε θέλουμε και ό,τι θέλουμε. Δεν έχουμε στο μυαλό μας ούτε τι θέλουν τα ραδιόφωνα, ούτε τι ζητάνε οι εταιρίες, ούτε ποιες είναι οι τάσεις της εποχής, αλλά ούτε και τι ζητάνε τα μουσικά media. Δε μας ενδιαφέρουν αυτά. Κάνουμε πραγματικά ό,τι γουστάρουμε. Στο τέλος οι Dub Pistols θα είναι πάντα μια μπάντα που θέλει να παίζει ζωντανά μπροστά σε κόσμο και με αυτόν τον τρόπο προσπαθούμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του.
Υποθέτω πως αυτό σημαίνει πως μόνο να προσεγγίσεις μπορείς τον αριθμό των εμφανίσεων που έχετε πραγματοποιήσει συνολικά… Ξέρω απλώς πως είναι πάρα πολλές (γέλια). Σκέψου κάνουμε το λιγότερο 150 εμφανίσεις τον χρόνο εδώ και σχεδόν μια εικοσαετία. Όμως δε με κουράζει καθόλου, σκέφτομαι πάντα την ημέρα που ζω και όχι την επόμενη. Άμα το δεις συνολικά μοιάζει πολύ κουραστικό, αλλά είναι σα να ζεις σε τσίρκο, το συνηθίζεις και σιγά σιγά το γουστάρεις όλο και περισσότερο στην πορεία.
Είκοσι χρόνια από τον πρώτο δίσκο, ακριβώς. Έχεις ακόμα την ίδια όρεξη να κάνεις μουσική; Βασικά τώρα θέλω να κάνω μουσική ακόμα περισσότερο απ’ όσο ήθελα το 1996. Ξέρεις μετά από τόσα χρόνια εκτιμάς πάρα πολύ το γεγονός πως άντεξες. Η μουσική βιομηχανία είναι ένας πολύ εύθραυστος και δύσκολος χώρος. Το ίδιο εύθραυστη είναι και η κάθε καριέρα. Οπότε πλέον χαίρομαι την κάθε στιγμή περισσότερο, γιατί σκέφτομαι πόσο έχουμε αντέξει και πόση αγάπη μας έχει δείξει ο κόσμος. Δύο δεκαετίες. Είναι απίστευτο πραγματικά. Είχαμε όμορφες και άσχημες στιγμές αλλά νομίζω πως τώρα ζούμε την καλύτερη μας εποχή.
Πόσο σημαντικό πιστεύεις πως είναι για κάποιον καλλιτέχνη να επαναπροσδιορίζει τον εαυτό του και κατά συνέπεια τη μουσική του όπως κάνουν οι Dub Pistols σχεδόν με κάθε νέο τους δίσκο; Πάρα πολύ. Όπως αλλάζεις ως άνθρωπος ζώντας διαφορετικές καταστάσεις έτσι και στη μουσική τη μια μέρα σε εμπνέει ένα άκουσμα και την άλλη κάποιο διαφορετικό. Δε γίνεται να σου αρέσουν τα ίδια πράγματα συνεχώς. Αναπόφευκτα πρέπει να επαναπροσδιορίζεις ό,τι κάνεις. Είναι μια φυσιολογική εξελικτική διαδικασία που σε αποτρέπει από το να τρελαθείς στο τέλος.
Rodney P. & Barry Ashworth
Τη μουσική σου την ακούς; Τη χρησιμοποιείς στα dj sets σου; Όταν ηχογραφώ, συνεχώς. Πέρα απ’ αυτό όμως, όχι, δε με ακούω (γέλια). Επίσης ντρέπομαι πολύ να τη χρησιμοποιήσω στα sets μου, μου φαίνεται πολύ περίεργο. Θυμάμαι ήμουν στο Λος Άντζελες στο πάρτι του Snoop Dog όταν μου ζήτησαν να παίξω κομμάτια από τον δίσκο του. Μου φάνηκε γελοίο και αρνήθηκα. Με κατεβάσανε λοιπόν από τα decks και με πέταξαν έξω. Μα τι διάoλο; Δεν είναι πως δε μ’ άρεσε η μουσική του προφανώς, αλλά δε μπορώ να κάνω τέτοια πράγματα και ας υπάρχουν συνέπεις (πολλά γέλια).
Εν τέλει τι θεωρείς σημαντικότερο στον χώρο της μουσικής; Να είναι κανείς αληθινός απέναντι στον εαυτό του. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Ό,τι κάνεις πρέπει να ικανοποιεί εσένα και μετά αν το γουστάρουν και άλλοι τότε ακόμα καλύτερα. Η μουσική βιομηχανία είναι ένας πολύ μίζερος χώρος γιατί όλοι προσπαθούν να αρέσουν σε όλους. Αλλά αυτό δε γίνεται. Όπως σ’ εσένα δεν αρέσει ό,τι ακούς έτσι δε μπορείς να περιμένεις να αρέσει η μουσική σου σ’ όλους. Γι’ αυτό πρέπει να μείνεις πιστός στον εαυτό σου και να κάνεις αυτό που πραγματικά θες.
Ένας ακόμα δίσκος, άλλη μια περιοδεία κι άλλο ένα sold out στην Αθήνα. Φαίνεται πως οι Dub Pistols έχουν πλέον κάποιον ιδιαίτερο δεσμό με την Ελλάδα… Ναι η αλήθεια είναι πως έχουμε εμφανιστεί αμέτρητες φορές στην Ελλάδα οπότε θα μπορούσα να πω πως ετοιμαζόμαστε για την καθιερωμένη ετήσια επίσκεψη μας. Η χώρα σας είναι ένα από μέρη που λατρεύω να επισκέπτομαι και χαίρομαι που θα δώσουμε τέσσερις συναυλίες αυτή τη φορά, γιατί θα μείνουμε μια ολόκληρη εβδομάδα. Επίσης η σχέση μας με το ελληνικό κοινό είναι από τις μακροβιότερες. Νομίζω οι Έλληνες κατάλαβαν από την αρχή τι ακριβώς κάνουμε με τους Dub Pistols και η μουσική μας μίλησε στην ψυχοσύνθεσή τους. Είμαι ενθουσιασμένος που επιστρέφουμε και πανέτοιμος να περάσουμε όλοι εξαιρετικά μαζί σας όπως πάντα.
