© by Bill Georgousis
Λίγο πριν βρεθούν στην σκηνή του Gagarin 205 την Παρασκευή οι drog_A_tek, οι συνομώτες του ηχητικού πειραματισμού, προσπαθούν να αποσαφηνίσουν ποια είναι η φιλοσοφία που τους οδηγεί να συνεχίζουν για δεκαεπτά χρόνια ένα πολιτισμικό αντάρτικο.
Είστε δεκαεπτά χρόνια στην σκηνή, δίνετε ελάχιστες συναυλίες και κυκλοφορήσατε ακόμα λιγότερους δίσκους. Πως θα ορίζατε τους drog_A_tek και τι θα παρουσιάσετε στην συναυλία; Οι drog_A_tek δεν είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συγκροτήματος που ανήκει σε μία σκηνή, μία συλλογική ταυτότητα ή υποκουλτούρα. Μας αρέσει η μικρή κλίμακα σε αυτά που θέλουμε να αφηγηθούμε. Οι ιστορίες, τα συναισθήματα και οι επιθυμίες που ξεπηδούν από μία φιλία ή από μία παρέα είναι μέρος του υλικού που καταγράφουμε ή κατασκευάζουμε ζωντανά στις περφόρμανς. Μέρος της δουλειάς μας έχει να κάνει με το πώς δημοσιοποιείς αυτήν την μικροκλίμακα. Πώς την κάνεις βιώσιμη σαν πληροφορία μέσα σε ένα περιβάλλον από μεγάλες αφηγήσεις και κατηγοριοποιήσεις. Τα μέσα που χρησιμοποιούμε όμως είναι αυτά που αναπαράγουν τον ήχο ή την εικόνα, δηλαδή υπό αυτήν την έννοια θέλουμε να είμαστε μέρος της ποπ κουλτούρας και να συμμετέχουμε σε κάτι τόσο συμπαγές και μεγάλο. Από την δική μας οπτική η ποπ είναι βρώμικη και ένα περιβάλλον συνεχών αλλαγών.
Γιατί οι αφίσες της συναυλίας εχουν δίαφορους ροκ σταρς; Τι συμβολίζουν ο Bowie ή ο Phil Collins αφού δεν έχετε καμμία σχέση με το συμβατικό ροκ; Είναι μία προειδοποίηση για το τι θα ακούσουμε; Οι εικόνες που χρησιμοποιούμε για τις αφίσες μας είναι εικόνες που δημιουργούνε μία σειρά από συνδέσεις. Είναι εικόνες που συνήθως φέρουν ένα συγεκριμένο πολιτιστικό φορτίο στα μάτια του περαστικού στην Αθήνα ή στο διαδίκτυο και θα μπορούσαν να σταθούν ανεξάρτητα της πληροφορίας που φέρουν. Το σάμπλινγκ της εικόνας από τους drog_A_tek είναι μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου για την μεγάλη ποπ εικονογραφία. Θεωρούμε ότι το υλικό που βρίσκεις απλόχερα γύρω σου π.χ. στο ίντερνετ είναι μία βάση για να φτιάξεις κάτι καινούριο. Είναι κάτι εύπλαστο που αναζητά την μετάλλαξή του. Πάντα πιστεύαμε ότι η νοσταλγία καλύτερων και περασμένων εποχών είναι ένα δηλητήριο που σκοτώνει την φαντασία ενός μέλλοντος που θα μπορούσε να υλοποιηθεί από τον καθένα. Τα φαντάσματα του παρελθόντος μπορούν να μας στοιχειώνουν μόνο όταν τους συμπεριφερόμαστε με τον «σεβασμό» μιας ζωής που συνεχίζεται και μετά θάνατο. Ενώ κανονικά θα έπρεπε να στοιχειώνουν το κομμάτι εκείνο της φαντασίας που έμεινε ανεκπλήρωτο και δεν πραγματοποιήθηκε μέσα στη βιολογική ζωή. Το παρελθόν υπάρχει για να γίνει κάτι άλλο.
Ποιά ειναι αυτή τη φορά η φιλοσοφία πίσω από τον ήχο και την εικόνα; Οι drog_A_tek είναι ανθρώπινες μηχανές. Ένα σύνολο από σώματα, μεταλλικά εξαρτήματα, υπολογιστική δύναμη και ψηφιακά ποιήματα. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον υπάρχει σε χρήση μία γλώσσα. Το χαρακτηριστικό αυτής της γλώσσας είναι ότι δεν εκφέρεται φωνητικά αλλά ούτε και γραπτά. Χαρακτηριστικό της είναι η ταύτιση της σκέψης και της πράξης, η απουσία λέξεων και η επικοινωνία νέων συναισθημάτων και κόσμων που μέχρι τώρα δεν μπορούσαν να περιγραφούν από τις παρούσες μητρικές γλώσσες.
Ως μουσικό σχημα κάνατε πολλά συχνα αντιφατικά, πράγματα, γράψατε μουσική για ταινία (την Χώρα Προέλευσης) και βραβευτήκατε γι’ αυτήν, κυκλοφορήσατε τον δίσκο Τoo Late To Care στον απόηχο της εξέγερσης του Δεκεμβρη του 2008, παίξατε σε γκαλερί και σε υπόγεια, σας ανατέθηκε μουσικη σύνθεση για την Documenta και επενδύσατε ηχητικά το ντοκιμαντέρ «Οι παρτιζάνοι των Αθηνών» για τον Δεκέμβρη του 1944. Τι συνδεει όλα αυτα και ποια είναι η στάση του σχήματος απέναντι στην τέχνη και την πολιτική; Η αποτυχία να εγκαταστήσεις μία ταυτότητα στα αυτιά και στα μάτια όλων είναι από μόνη της μία πολιτική ταυτότητα. Μία ταυτότητα που κατηγοριοποιείται σε διαφορετικά αντικείμενα και είναι κάτω από συνεχή κατασκευή μέσα στο χάος των συνδέσεων και των ανοιχτών ερμηνειών.
Αφού συνηθίζετε τα σχόλια πάνω στην πολιτική, πως σας φαίνεται η εποχή μας και ποιός ήχος θα τις ταίριαζε ως σαουντρακ; Ο 21ος αιώνας μοιάζει τόσο πολύ με τους προηγούμενους. Σε αυτό που δεν μοιάζει είναι ότι ένας μέρος της ανθρωπότητας έχει μάθει να περιμένει και αρκετές φορές να βοηθάει το ατύχημα της ιστορίας που θα διακόψει την κανονική της ροή. Το σάουντρακ της εποχής που ζούμε είναι η ταυτόχρονη εκπομπή και ακρόαση του συνόλου της ψηφιακής μας επικοινωνίας.
Τι σας έχει μάθει όλη η ιστορία σας για την ελληνική μουσική σκηνή και τις παθογένειές της; Είναι δύσκολη η αναφορά σε εθνικές μουσικές σκηνές με τις τρέχουσες συνθήκες της διαδοσης της πληροφορίας. Δεν θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε εμείς κάποια παθογένεια στην ελληνική σκηνή. Ίσως μία ταύτιση με το παγκόσμιο trend της ρετρομανίας. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το φαινόμενο των τόσων 50αρηδων που διασκευάζουν τον πανκ ή ροκ 20άρη εαυτό τους. Έχει όμως η Aθήνα ωραία νέα σχήματα όπως τους ATH Kids, τον FlökosH, την Giganta, και πολλά άλλα…
Έχετε σχέδια για το μέλλον του σχήματος; Το 2019 δεν θα παίξουμε ούτε έναν ήχο.