Στα γρήγορα: Τρίτος δίσκος για το συγκρότημα από το Rhode Island για λογαριασμό της Sub Pop και νεότερη δουλειά τους μετά το breakthrough album τους, Full Communism (2015). Στο νέο δίσκο της μπάντας που το Rolling Stone χαρακτήρισε το 2016 «την πιο συναρπαστική punk μπάντα της Αμερικής», χρέη παραγωγού αναλαμβάνει ο Guy Picciotto των Fugazi.
Την ακούσαμε: Τον Trump και την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στην Αμερική πολλοί εμίσησαν, αρκετοί έγραψαν και εκφράστηκαν για αυτό (και συνεχίζουν) και ομοίως και οι Downtown Boys. Χρειάζονται μόλις μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβεις την επιρροή που άσκησαν οι X-Ray Spex στον ήχο τους -για την ακρίβεια, το εξακριβώνεις ήδη από τις τραγουδιστές κραυγές της Victoria Ruiz που «φωνάζουν» Poly Styrene. Οι Downtown Boys μιλάνε (πότε στα αγγλικά, πότε στα ισπανικά) με αρκετή οργή που δεν κρύβουν, για πράγματα πολύ συγκεκριμένα, αλλά με τρόπο αρκετά αποσπασματικό και αφηρημένο. Ονομάζουν για παράδειγμα απλά ένα κομμάτι “A Wall” χωρίς άλλη αναφορά εντός του τραγουδιού που οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα πως κάνουν λόγο για το τείχος του Μεξικού. Δεν παύουν ποτέ να δείχνουν την αγωνιστική τους διάθεση, αλλά δεν χάνουν και ποτέ την θετικότητά τους: “Big stories need human stakes / But that’s kind of the point, we won this fight / Because everyone made themselves the hero of their own story” λένε στο “Heroes (Interlude)”. Ολόκληρο το σύμπαν του δίσκου χτίζεται πάνω σε κάτι προσωπικό που γίνεται συλλογικό ή πιο απλά θα μπορούσε να συνοψιστεί σε αυτό που υποστήριξε η Victoria Ruiz ότι θα ήθελε να γραφτεί στον επικήδειό της όταν ρωτήθηκε σχετικά από το Pitchfork: «Έζησε και πέθανε θυμωμένη και χαρούμενη».
Τρέξε μακριά: “Identity is the crisis can’t you see / Identity identity”. Συνέχισε να διαβάζεις αν δεν χρησιμοποίησες μόλις το google.
Τ’ είπες τώρα; «Μην προσλαμβάνετε τη μουσική σας σαν ένα αμβλύ όργανο που θα παραδώσει το μήνυμα εκτός κι αν, εννοιολογικά, έχετε ένα μήνυμα πολύ καλύτερο από αυτό». –Noisey
Να τ’ αφήσω; 78/100 –Metacritic