Doom θύελλα στο ιστορικό κέντρο

Όταν έμαθα πως έρχονται οι Windhand αποφάσισα αμέσως πως πρόκειται για ένα κυριολεκτικά άχαστο λάϊβ. Όχι επειδή με τους δύο δίσκους τους έχω κολλήσει απο τότε που βγήκε ο καθένας μέχρι σήμερα, αλλά επειδή για μένα είναι η καλύτερη psychedelic doom μπάντα στον πλανήτη αυτή τη στιγμή. Ανερχόμενη μεν, κολληματική δε, μετρούσα τις μέρες ανάποδα. Δεν πίστευα πως θα δω ποτέ αυτή την μπάντα απο την Βιρτζίνια στην Ελλάδα, μπράβο στην CTS Productions και στο Six D.O.G.S. Στην αρχή έπαιζαν οι ντόπιοι Stonenrow με τον τραγουδιστή και κιθαρίστα να μοιάζει στον Matt Pike των Sleep και High on Fire στα νιάτα του, τον ντράμερ να έχει ένα τεράστιο τατουάζ στο στέρνο του που δεν μπορούσες να διακρίνεις τι είναι όχι γιατί είχε απίστευτη λεπτομέρεια αλλά γιατί δεν στάθηκε στιγμή και τα έδωσε όλα και με τον μπασίστα που γέμιζε δηλώνοντας απερίφραστα «εδώ παιδιά απόψε παίζουμε βαριά».

Δεν πήγα στους Ufomammut το προπροηγούμενο σαββατοκύριακο και γι’ αυτό η αναμονή για ένα καλό λάϊβ με μπάντα απο έξω μεγάλωνε όλο και περισσότερο μέχρι που ο μπασίστας των Windhand πάτησε πρώτος το κουμπί του ενισχυτή του. Και τότε ήταν που όλα άρχισαν να τρίζουν μέσα στο six d.o.g.s όπως ακριβώς έπρεπε για το καλύτερο intro σε μια doom συναυλία. Ξεκίνησαν πολύ δυνατά με το “Orchard”, ακολούθησε το “Woodbine” αλλά στην συνέχεια είχαν θέμα με τον ενισχυτή του κιθαρίστα που τον πρόδωσε πριν καν ξεκινήσει το τρίτο κομμάτι. Πήρε κάνα πεντάλεπτο μέχρι να το δουν τι έγινε με τον κόσμο να φωνάζει «Κάφτα όλα». Λες; Δεν είχε καεί τελικά η κεφαλή, το μόνο που είχε καεί ήταν η διάθεση και το vibe που είχαν δημιουργήσει απο την αρχή του λάϊβ με τα αναμμένα στίκς, τις χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και τα αντίστοιχα εφέ τους. Συνέχισαν παίζοντας όλα τα κομμάτια τους, εκτός απο τα ακουστικά, σε μικρότερες βερσιόν βέβαια.

Δεν ήταν όμως μόνο αυτή η πεντάλεπτη αμήχανη παύση, υπήρχαν και άλλα ζητήματα. Θα μπορούσε να είναι ένα φανταστικό λαϊβ απο άποψη ήχου, όμως ακούγαμε κατα βάση μεσαίες, χωρίς ψηλές ή χαμηλές με αποτέλεσμα ο ήχος να ισοπεδώνεται χωρίς να δίνεται το κατάλληλο αποτέλεσμα για το ύφος της συναυλίας. Οι Stonenrow σε αντίθεση είχαν φοβερό ήχο, δεν ξέρω σε τι οφείλεται αυτή η τεράστια διαφορά, ίσως να μην είχαν τόσα σόλο και φωνητικά. Αυτό με τον ήχο ήταν το κύριο πρόβλημα όπως και τα φώτα που αντί να είναι χαμηλά για να επικρατεί το ντουμάδικο σκότος ήταν πιο φωτεινά και απο μπουζουξίδικο. Τα strobe ενοχλούσαν αρκετά την μπάντα και ιδιαίτερα τον ντράμερ με το πολύ χαρακτηριστικό σουλούπι και παρόλο που παραπονέθηκαν τίποτα δεν χαμήλωσε και η μπάντα έχοντας συνηθίσει πια συνεχίσε να παίζει ακάθεκτη. Στην Ελλάδα, την χώρα του φωτός παιδιά ήρθατε, μην ξεχνιόμαστε.

Ο κόσμος γενικώς μου φάνηκε λες και άκουγε πρώτη φορά Windhand. Αυτό με ενόχλησε αρκετά. Περιμένα να χτυπιούνται όλοι αλλά μάλλον έπιναν τα μπυράκια τους. Ούτε καν μπάφους δεν έπιναν. Δεν περίμεναν να ακούσουν τα κομμάτια που τους είχαν πορώσει με τους δίσκους, δεν έδειχναν να εκτιμούν αυτή την τεράστια μπάντα, δεν ήθελαν να δώσουν το feedback που έπρεπε στους μουσικούς, απλά έβλεπαν. Παρόλου που το 50% εκεί μέσα ήταν γνωστές φάτσες απο εγχώριες μπάντες, δεν έδειξαν να εκτιμούν και πολύ το λάϊβ γιατί τα σχόλια που άκουσα μετά αφορούσαν κυρίως τα προβλήματα του ήχου και έτσι η μπάλα έπαιρνε και την μπάντα. Π.χ. μόνο στο “Winter Sun” ακούστηκαν κάτι σφυρίγματα επιδοκιμασίας που θα έπρεπε να είχα ακουστεί απο την αρχή. Τελευταίο κομμάτι με ένα εκπληκτικό instrumental που θύμιζε κάτι απο Cassok, αλλά θα τολμούσα να πω απο Nirvana και Sonic Youth. Encore με το “Amaranth”, που το ξανάπαιξαν.

Έχω την αίσθηση πως έπαιζαν ακόμα πιο αργά και απο τον δίσκο, για να σου δώσουν την δυνατότητα να απορροφήσεις την μουσική τους, να ακούς κάθε νότα και να αφήσεις τα φωνητικά να σε στοιχειώσουν. Οι Windhand  είναι δυνατοί, βρώμικοι, βαρύτατοι, θυελλώδεις, μελαγχολικοί, σε μια μυστηριακή απόγνωση. Είναι doom. Γιαυτό είναι και φανταστικοί. Παρόλα τα προβλήματα του λάϊβ παραμένουν η μπάντα που θα ήθελα να παίξει στην κηδεία μου. Όχι δεν υπερβάλλω, άκου και θα καταλάβεις.