Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Ήταν Κυριακή (όπως και σήμερα) 18 Μαΐου του 1980, ο Ian Curtis άκουσε το άλμπουμ The Idiot με το καμπαρέ πανκ του Iggy Pop, είδε το Stroszek του Werner Herzog και κρεμάστηκε στην κουζίνα του σπιτιού του στο οδού Μπάρτον 77 στο Μάκλσφιλντ της ευρύτερης περιοχής του Μάντσεστερ. Την προηγούμενη μέρα είχε αποτύχει να συμφιλιωθεί με τη γυναίκα του Deborah (με την οποία η σχέση του δεν πήγαινε καλά λόγω και της βελγίδας δημοσιογράφου Annik Honoré), η επιληψία του είχε επιδεινώσει φοβερά την κατάσταση της υγεία τους, ενώ η πρώτη περιοδεία των Joy Division στην Αμερική που θα ξεκινούσε σε πολύ λίγες μέρες απλά, απ’ ότι φάνηκε με τον πιο μακάβριο τρόπο, τον τρομοκρατούσε.
Και η συνέχεια είναι επίσης γνωστή. Με μόνο δύο άλμπουμ στο ενεργητικό τους (αλλά τι άλμπουμ έτσι;) οι Joy Division αποτέλεσαν έμβλημα της σκηνής του post punk, έδωσαν στους μελαγχολικούς όλων των εποχών έναν ήχο αναφορας κι ένα poster boy για τους τοίχους των δωματίων τους, ενώ μετεξελίχθηκαν αργότερα στους επίσης σπουδαίους, φωτεινότερους, New Order. Σήμερα, που συμπληρώνονται 34 χρόνια από την ημέρα της αυτοκτονίας του Ian Curtis προβάλλουμε το ντοκιμαντέρ Joy Division που γύρισε το 2007 ο Grant Gee σε σενάριο και δημοσιογραφική έρευνα του Jon Savage, βιογράφου των Sex Pistols κι εκ των σημαντικότερων γραφιάδων περί νεανικής κουλτούρας των τελευταίων 30 χρόνων. Το φιλμ ξεπερνά τον σκόπελο της αγιογραφίας, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος σε ότι συνέβαινε off stage καθώς 4 επαρχιωτόπουλα κατακτούσαν τη Μεγάλη Βρετανία (και προσεχώς τον κόσμο) με μια μουσική προσέγγιση που πήγαινε το πανκ ένα βήμα μπροστά. Μιλάνε, μεταξύ άλλων, οι Tony Wilson (Factory Records), Peter Saville, Pete Shelley (Buzzcocks), Genesis Breyer P-Orridge (Throbbing Gristle), Paul Morley, Anton Corbijn (σκηνοθέτης του Control).
To the center of the city in the night, waiting for you.
