Dirtmusic
Και οι τρεις τους είχαν ενδιαφέρον και διαφορετικό παρελθόν πριν φτάσουν εδώ: ο Chris Eckman υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Αμερικανών Walkabouts, ο Murat Ertel θητεύει στην τούρκικη ψυχεδέλεια των Baba Zula, ενώ ο Αυστραλός Hugo Race μεταξύ πολλών άλλων υπήρξε αρχικό μέλος των Bad Seeds, έχοντας καταπιαστεί με πολλά σχήματα, με πιο παραγωγικό δισκογραφικό την προσωπική του μπάντα, The True Spirit. Αν όμως τους βάλεις όλους μαζί σε ένα δωμάτιο -όπως άλλωστε συνηθίζουν να γράφουν καινούργιο υλικό- προκύπτουν οι DirtMusic, ένα supergroup που με το ένα χέρι ακουμπά στο δυτικό παρελθόν των 2/3 του και με το άλλο κρατά σφιχτά την ανατολίτικη παράδοση η οποία του δίνει και την ξεχωριστή τους στόφα, όπως αποτυπώνεται στον τελευταίο τους δίσκο, Bu Bir Ruya.
Ενεργοί εδώ και πολλά χρόνια, και με αλλαγές στο line up τους, οι Dirtmusic ετοιμάζονται για την παρθενική τους εμφάνιση στην Αθήνα, την Παρασκευή 9 Νοεμβρίου στο Temple. Μια τηλεφωνική συνάντηση με τον Αυστραλό της παρέας, τον Hugo Race, έγινε για προθέρμανση μιας και δεν είχε να πει από σαράντα χρόνια μουσικής πορείας.
Έχεις συμμετάσχει σε τόσα πολλά πρότζεκτ, τι είναι αυτό που κάθε φορά σε ωθεί να «πας κάπου αλλού»; Δε θέλω να μένω σε μια μπάντα για πάντα. Αυτό θα ήταν πολύ περιοριστικό. Είναι καλό να ανακαλύπτεις τη δημιουργική και προσωπική ελευθερία σου. Με το να κάνω διαφορετικές συνεργασίες, έρχομαι σε επαφή με πολύ διαφορετικούς ανθρώπους και μαθαίνω από αυτούς, με κάνουν να επεκτείνω τις δικές μου ιδέες σχετικά με το τι είναι μουσική.
Υπήρχε κάποια συνεργασία, ωστόσο, σε όλη την πορεία σου την οποία ένιωσες πιο «οικογένεια»; Όχι ιδιαίτερα, γιατί νιώθω καλά για κάθε μουσική που κάνω, στα μάτια μου έχουν όλα νόημα. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι αγαπώ να παίζω ζωντανά, αγαπώ αυτόν τον μεγάλο ηλεκτρικό ήχο και την αλληλεπίδραση μεταξύ των μουσικών, όπως και τον αυτοσχεδιασμό. Αυτό το πρωτογενές συναίσθημα του να παίζεις μουσική δυνατά. Κι αυτό είναι κάτι που κάνουν οι DirtΜusic. Επομένως, μάλλον οι DirtΜusic είναι η αγαπημένη μου μπάντα όσον αφορά το live.
Πώς τα διαφορετικά μουσικά στοιχεία που κουβαλάει ο καθένας από τους τρεις σας στους DirtΜusic γίνονται ένα; Ο Murat Ertel από τους Baba Zula ζει στην Κωνσταντινούπολη και συνήθως όταν θέλουμε να δουλέψουμε μαζευόμαστε για καμιά εβδομάδα, μαζί και με τον Chris, στην Κωνσταντινούπολη και τζαμάρουμε κάποιες βασικές ιδέες, κάποιες από αυτές μπορεί να έχουν διάρκεια μέχρι και είκοσι λεπτά. Ξαναβρισκόμαστε μετά από περίπου έξι μήνες και κάνουμε το «μοντάζ» όπως σε μια ταινία, κόβουμε τα κομμάτια. Κάνω το post production στο στούντιό μου και κρατάμε διαδικτυακή επαφή σε αυτό το στάδιο. Το να βρισκόμαστε είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στην οργάνωση, αλλά όταν το καταφέρνουμε όλα κυλάνε άψογα και τα πράγματα προχωράνε γρήγορα.
Τρεις καταξιωμένοι μουσικοί με μακρά, και διαφορετική, πορεία κουβαλάνε και ισάριθμους εγωισμούς… Όχι, οι μουσικές διαφορές μας περισσότερο δημιουργούν έναν ενθουσιασμό και μια τρόπον τινά αντίφαση που φέρνει κοντά πράγματα που δεν έχουν ξανασυνυπάρξει. Είναι σαν να συγκρούονται όλα μαζί κι αυτό είναι δημιουργικό.
Πιστεύεις πως η δημιουργικότητα έρχεται από την ποικιλομορφία; Σίγουρα. Αν ψάχνεις καινούργιες ιδέες και κατευθύνσεις πρέπει να μαζέψεις διαφορετικούς ανθρώπους σε ένα δωμάτιο και να δεις τι θα προκύψει. Και στους DirtMusic το ενδιαφέρον είναι ότι πάντα έχει να κάνει με κάποιου είδους περιπέτεια, όχι μόνο σε επίπεδο ιδεών αλλά ακόμη κι από το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε διαφορετικά μέρη, σε διαφορετικές πραγματικότητες.
Πλέον, το ίντερνετ είναι η δημοκρατία των δημουργικών ιδεών. Θεωρώ ότι δεν έχει πολύ σημασία στην πραγματικότητα που βρίσκεσαι. Κάτι που είναι και καλό και κακό για τη μουσική.
Πώς θυμάσαι τα χρόνια σου στους Bad Seeds; Δεν τα θυμάμαι τόσο καλά όσο κάποτε, έχει περάσει τόσος πολύς καιρός. Τελευταία φορά που δούλεψα μαζί με τον Nick Cave σε στούντιο ήταν το 1996 (σ.σ. ως guest στο Murder Ballads). Είχα σίγουρα μια φοβερή πορεία ως τώρα στην καριέρα μου, ήμουν τυχερός που δούλεψα με μερικούς εμπνευσμένους ανθρώπους. Απλά εύχομαι να θυμόμουν λίγο καλύτερα τα 80s, γίνονται θολά με τα χρόνια. Πάντως, μια κομβική στιγμή για μένα ήταν όταν είδα ζωντανά τους Birthday Party, γύρω στο 1980.
Τι έχεις να πεις για τον Nick Cave; Είναι ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους καλλιτέχνες. Είναι ενδιαφέρον να δει κανείς τις έντονες αντιδράσεις που έχει προκαλέσει κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Όταν για παράδειγμα ήμουν στη μπάντα, ακούγονταν πολλά αρνητικά πράγματα γι’ αυτόν και σήμερα είναι αγαπητός ακόμη κι από το μέινστριμ κοινό. Έχει καταφέρει να κάνει κάποιες φοβερές μεταμορφώσεις. Έχει ενδιαφέρον να βλέπεις αν οι καλλιτέχνες με τα χρόνια ανακαλύπτουν καινούργια πράγματα ή επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους. Κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσει κάποιος με μακρόχρονη πορεία.
Έχεις ζήσει τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αυστραλία. Θεωρείς ότι υπάρχει διαφορετική προσέγγιση αυτού που λέμε «εναλλακτική μουσική» σε κάθε τόπο; Πλέον, το ίντερνετ είναι η δημοκρατία των δημουργικών ιδεών. Θεωρώ ότι δεν έχει πολύ σημασία στην πραγματικότητα που βρίσκεσαι. Κάτι που είναι και καλό και κακό για τη μουσική. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για ό,τι κακό παρελκόμενο μπορεί να έχει το στρίμινγκ. Πρέπει να συνεχίζουμε με όποια τεχνολογία ανθίζει. Θα έλεγα πάντως ως γενική παρατήρηση ότι στην Ευρώπη η εναλλακτική μουσική είναι πιο δημοφιλής από ό,τι στην Αυστραλία που υπάρχει μια πιο ροκ αισθητική. Μπορεί ο κάθε τόπος να είναι διαφορετικός αλλά όλα ενώνονται σε ένα κοινό μουσικό αρχείο μέσα από το ίντερνετ.
Έχεις καταπιαστεί με πολλά διαφορετικά πράγματα μουσικά. Μπορείς να θυμηθείς την πρώτη στιγμή ή τη μουσική που σε έκανε να αποφασισείς ότι θες να είσαι μουσικός; Δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη στιγμή που είπα «θέλω να αφιερωθώ στη μουσική». Όταν ξεκίνησα ήταν κάτι που αγαπούσα πολύ να κάνω, δεν το σκέφτηκα ποτέ με όρους καριέρας. Τελικά υπήρξε ένα φοβερό ταξίδι που έχει γίνει και μια φουλ τάιμ δουλειά.
Υπάρχουν μουσικά πεδία με τα οποία δεν έχεις καταπιαστεί αλλά υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού σου να το κάνεις; Αυτό που με εξιτάρει είναι να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα που δεν ήξερα κι αυτό συχνά έρχεται από τη διάδραση με άλλους μουσικούς κι άλλες κουλτούρες. Ξέρω πως κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα υπάρξει κάποια καινούργια μουσική ανακάλυψη για μένα. Δουλεύουμε καινούργια πράγματα με τους DirτΜmusic και είναι πράγματα που θέλαμε να κάνουμε αλλά δεν το ξέραμε.
Eύχομαι να θυμόμουν λίγο καλύτερα τα 80s, γίνονται θολά με τα χρόνια. Πάντως, μια κομβική στιγμή για μένα ήταν όταν είδα ζωντανά τους Birthday Party, γύρω στο 1980.
Αν έπρεπε να εξηγήσεις σε κάποιον που δεν σας έχει ακούσει ποτέ πώς ακούγονται οι DirtMusic, πώς θα τους περιέγραφες; Αν το επιχειρούσα τελείως απλοποιημένα, θα έλεγα η συνάντηση της Ανατολής με τη Δύση. Υπάρχει το τουρκικό στοιχείο από τον Murat Ertel κι εγώ με τον Chris Eckman φέρνουμε ένα εναλλακτικό κιθαριστικό στοιχείο κι αρκετά ηλεκτρονικά. Έχει να κάνει με το να χτίζεις γέφυρες και να καταργείς σύνορα, φτιάχνουμε μουσική που αντικατοπτρίζει αυτές τις αξίες. Με αυτή την έννοια, είναι πολιτική.
Στη σελίδα σας στο Bandcamp, η μουσική σας περιγράφεται ως «μία road movie σε εξέλιξη». Ποιός θα τη σκηνοθετούσε αυτή την υποθετική ταινία; Θα διαλέξω τον Ινιαρίτου, τον θεωρώ τον πιο ενδιαφέροντα σκηνοθέτη αυτή τη στιγμή.