«Ένα ερωτηματικό είναι οπωσδήποτε κάτι το χιουμοριστικό», είναι ο πρώτος στίχος που διαβάζουμε από το δεύτερο λογοτεχνικό πόνημα του ζωγράφου Δημήτρη Βαλλάτου, που στο ίδιο ποίημα χρησιμοποιεί δύο ερωτηματικά κλείνοντας έτσι το μάτι στον αυτοσαρκασμό.
Κολυμπώντας στη θάλασσα της λογοτεχνίας ψαρεύει από την τεράστια δεξαμενή της ποιήματα, πεζά και θραύσματα αποφεύγοντας να πιαστεί στα δίχτυα μιας μόνο γλωσσικής έκφρασης.
Στα κείμενα του Βαλλάτου κυριαρχεί μεν η αγάπη για τη θάλασσα αλλά και τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης δίνουν δυναμικό παρόν «Γεννήθηκα μέσα σε απέραντα δάση, δίπλα από λίμνες, οι άκρες των χειλιών του έχουν τα δάκρυα των βράχων, προκαλώ οποιονδήποτε να το επαληθεύσει». Άλλοτε φωτεινός «Και τα δάκτυλα σταγόνες, αέρας στα χείλη / Κάτω από το λευκό πέπλο του διάφανου φωτός / Οι ρώγες των σταφυλιών ήλιοι ζωοδότες», άλλοτε σκοτεινός «Η ιστορία του ανθρώπου, η ιστορία της πτώσης του» ακροβατεί μεταξύ αισιοδοξίας και πεσιμισμού ζωγραφίζοντας δυνατές εικόνες με τις λέξεις αυτή τη φορά και όχι με τα πινέλα.
«Η ιστορία της αλιείας» δεν παρουσιάζει την αναμενόμενη γραμμική συνοχή μεταξύ των κειμένων της. Στο πρώτο κεφάλαιο της με τίτλο [Αγκίστρια] περιλαμβάνονται 92 ποιήματα και ποιητικά πεζά, στο δεύτερο κεφάλαιο της, στα [Δίχτυα] διαβάζουμε 17 σύντομα πεζά και στο τρίτο και τελευταίο με την ονομασία [Δολώματα] υπάρχουν τα θραύσματα, σκόρπιες σκέψεις του Δημήτρη Βαλλάτου. Εντύπωση προκαλούν και οι τίτλοι του, που δημιουργούν επίσης έντονες εικόνες όπως οι περιγραφές του «Ένας άντρας και μια γυναίκα συνομιλούν ακατάπαυστα», «Ο αιμοσταγής -έτσι νομίζαμε- εκείνος ποιητής», «Η σανδαράχη στην ψηλή εκείνη εικονοποιεία του φανταστικού μέλλοντος» είναι μόνο κάποιοι από αυτούς που τραβούν αμέσως την προσοχή.
Στο βιβλιο υπάρχει η πολύ μικρή φόρμα-πρόταση «Το μόνο φάρμακο που γνωρίζω είναι ο ύπνος» υπάρχουν και διηγήματα-μπονζάι όπως αυτό που ξεκινά «Έχουμε το ξύλινο σπίτι μας πάνω στον λόφο, κοντά στη θάλασσα κι αυτό αρκεί. Και βέβαια πολλές πολλές ιστορίες να διηγηθούμε μέσα στη νύχτα, που πια δεν είναι λύκαινα μα η χαρά του να κολυμπάς. Γι’ αυτό άλλωστε μέσα στις μακρινές φωτιές ακούστηκε το δάκρυ της ευτυχίας, γι΄αυτό άλλωστε περιμένουμε την κάθε λογής θεραπεία στην κάθε λογής αρρώστια μας. Είμαστε ξέφρενοι μέσα στον ρεαλισμό του Δον Κιχώτη. Ας μην ανεχόμαστε, τουλάχιστον, καμία φυλάκιση κανενός ονείρου, καμιάς γέφυρας».
Αυτή την αγάπη για την ελευθερία, που αποδεικνύεται και από την άρνηση του υποταχθεί σε λογοτεχνικές φόρμες, ο Βαλλάτος την εκφράζει και έναν ακόμη στίχο που απόλυτα σκιαγραφεί την ανάγκη του «Μόνο η ελευθερία μπορεί να με υποχρεώσει να κάνω κάτι».
Το βιβλίο του Δημήτρη Βαλλάτου «Η ιστορία της αλιείας» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Vakxikon.gr