Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Όταν ήμουν μικρός ήταν η Οδύσσεια με εικόνες. Παιδικό εννοείται, με σκληρό εξώφυλλο τύπου εκδόσεις Πεχλιβανίδης ή Άγκυρα ή Κολλάρου, ένα από αυτά τα τρία. Το είχα μάθει σχεδόν απέξω, ήξερα τι έλεγε σε κάθε σελίδα. Αν και σαν παιδί δεν μου άρεσαν οι αφαιρετικές εικόνες, προτιμούσα τις ρεαλιστικές, αυτό το συγκεκριμένο είχε αρχαιοπρεπείς, λες και ήταν από αγγεία και αυτό μου είχε κάνει εντύπωση. Στην εφηβεία πρωτοδιάβασα όλο το Ντοστογιέφσκι. Εκείνο που μου άνοιξε τον δρόμο και με οδήγησε να τα διαβάσω όλα ήταν το Έγκλημα και Τιμωρία σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου, λειτούργησε δηλαδή ως Είσοδος για να προχωρήσω στα στάδια της μύησης. Επίσης θυμάμαι τους δύο θεόρατους τόμους του Δον Κιχώτη σε μετάφραση Κώστα Καρθαίου και Ιουλίας Ιατρίδη, που ήταν ντυμένο το εξώφυλλο με κόκκινο χαρτί. Δύο πραγματικά μεγάλοι τόμοι, από αυτούς που ο σημερινός νέος βλέπει και φεύγει μακριά. Η εφηβεία μου ήταν σφραγισμένη από κλασικά βιβλία και χαίρομαι γι’ αυτό. Η λογοτεχνική μου παιδεία ξεκίνησε από θεμέλια κείμενα, δεν έπιασα κατευθείαν τον 8ο όροφο.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Τα Γραπτά ή Προσωπική Εμπειρία του Ανδρέα Εμπειρίκου, την Οκτάνα επίσης του Εμπειρίκου και έχω διαβάσει 3 φορές και τους οκτώ τόμους του Μεγάλου Ανατολικού. Για εμένα ο Μεγάλος Ανατολικός είναι ένα ανάποδο Ευαγγέλιο και έχω διαβάσει και το Ευαγγέλιο. Επέστρεψα επίσης στα εφηβικά αναγνώσματα απλώς τα σκάναρα διαφορετικά διαβάζοντας τα μετά από τόσα χρόνια.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Νομίζω το ότι διάβασα τον Δον Κιχώτη με έκανε να πιστεύω ότι υπάρχει και με έκανε να είμαι κι εγώ ένας, που ενώ παλεύει με ανεμόμυλους βαθιά μέσα του ξέρει ότι αυτοί είναι τέτοιοι και όχι γίγαντες. Κάτι πολύ συγκεκριμένο ανόητο μάλλον όχι, από ό,τι θυμάμαι συνειδητά. Από την άλλη τα βιβλία και όλη αυτή η παιδεία κάθεται μέσα σου και ορίζει, με έναν τρόπο, τη ζωή σου. Εμένα μπορεί να με έχει σφραγίσει ο Μέγας Ανατολικός και εξ αιτίας του να έχω κάνει χιλιάδες ανοησίες.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Τον Πινόκιο του Κάρλο Κολόντι. Μου αρέσει αυτός ο ήρωας κι όχι μόνο επειδή έχει μεγάλη μύτη όπως εγώ. Μου αρέσει γιατί ξεκίνησε ως άψυχο αντικείμενο και έγινε έμψυχο υποκείμενο όπως περίπου γίνεται με το θέατρο, καθώς μια παράσταση ξεκινάει ως κατασκευή και μετά περπατάει μόνη της.