Από το Καστελόριζο ο ΓΑΠ ανακοινώνει το τέλος της Ελλάδας όπως την γνώρισαν οι πρόσφατες γενιές. Η κοινωνία ξυπνάει βίαια από τον λήθαργό της, όμως ο Παντελής δεν αντιλαμβάνεται τις μεγάλες αλλαγές που έρχονται. Ζει μια μονότονη, «ασφαλή» ζωή με τη δημόσια υπάλληλο σύζυγό του, Γεωργία. Δουλεύει στο μαγαζί του στο κέντρο της Αθήνας, έχει σχεδόν αποπληρώσει τα δάνειά του για το σπίτι και το αυτοκίνητο και ελπίζει να μπορέσει σύντομα να πάρει νέο δάνειο για να αγοράσει το εξοχικό που τόσο επιθυμεί η Γεωργία.
Στις μεγάλες αναταραχές της Αθήνας του σπάνε το μαγαζί και η ζωή του αλλάζει άρδην. Η Γεωργία τον εγκαταλείπει, αναγκαζεται να αφήσει το ρετιρέ τους και να μείνει στο αυτοκίνητο, ώστε να ρίξει όλες του τις οικονομίες στο μαγαζί. Όμως η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη: κλείνει το μαγαζί, η τράπεζα του παίρνει τα πάντα και βρίσκεται άστεγος.
Επιχειρεί να αυτοκτονήσει και ξυπνάει σε ένα παρηκμασμένο νεοκλασσικό κτίριο που πλέον κατοικείται από άστεγους. Οι τρεις σωτήρες του τον στηρίζουν και περνάει μαζί τους τα επόμενα δύο χρόνια, στη διάρκεια των οποίων θα κάνει ένα ταξίδι συνειδητοποίησης της ως τώρα πορείας του. Θα βρει την αλήθεια της ζωής μέσα στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των νέων απόκληρων της σημερινής Αθήνας και θα αρχίσει να ελπίζει ξανά χάρη στην επαφή του με μια οικογένεια από τη Συρία.
Το προτέρημα του νέου μυθιστορήματος του δημοσιογράφου Βασίλη Δανέλλη είναι ότι καταπιάνεται χωρίς αναστολές με την απελπιστική πραγματικότητα της σημερινής Ελλάδας. Με αδρές γραμμές – τόσο στην ιστορία, όσο και στους χαρακτήρες του -περιγράφει το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος που έκανε όλα τα πράγματα «σωστά», να βρεθεί στο απόλυτο μηδέν στην ανθρωποφάγο εποχή μας. «Ποιό ήταν το λάθος μου, μια ζωή δούλευα;» λέει ο Παντελής, όπως και ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της χώρας που ζούσε σε έναν κόσμο που πια δεν υπάρχει.
Σε όλη την έκταση του «Λιβάδια από Ασφοδίλι», ο Παντελής καταδύεται στον ζόφο, καθώς δεν μπορεί να αποχωριστεί αυτόν τον παλιό κόσμο του. Αν δεν έχει αυτά που θεωρούσε δεδομένα (έναν αδιάφορο γάμο, μια αδιάφορη δουλειά, μια αδιάφορη ζωή), δεν θέλει να ζει. Θα του πάρει πολύ καιρό και πόνο για να καταλάβει τι έκανε λάθος: να είναι μόνος, να μην έχει κανέναν πραγματικό φίλο, να έχει επενδύσει τα πάντα σε έναν γάμο που δεν ήταν παρά μια κοινωνική σύμβαση.
Ο Δανέλλης όντως έχει μια ιστορία να πει και την τοποθετεί σωστά μέσα στις πραγματικές συνθήκες της εποχής μας. Περιγράφει σωστά την καθημερινότητα των αστέγων και των ολοένα αυξανόμενων λοιπών ατυχησάντων (μεταναστών, φτωχοποιημένων, κλπ) που παλεύουν να βρεθούν «μακρυά από το βάλτο των λησμονημένων», σε αντιδιαστολή με την υπόλοιπη κοινωνία που κάνει ότι δεν υπάρχουν για να συνεχίσει τη δική της πορεία.