Μερικές δεκάδες βήματα στο λασπωμένο χορτάρι. Κάποια άδεια κουτάκια μπύρας. Ένα διαλυμένο ζευγάρι παπούτσια. Ένα τσαλακωμένο χαρτάκι που κάποτε έμοιαζε με εισιτήριο. Αμέτρητες ψιχάλες. Εικοσιδύο κομμάτια. Δύο ώρες. Μία μπάντα. Με επιγραμματικούς όρους twitter κάπως έτσι έχει καταχωρηθεί στο μυαλό μου το live των Depeche Mode. Αλλά ας γίνω λίγο πιο αναλυτική.
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, λένε, και η 17η μέρα του Μαϊου δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Δύο σκέψεις εναλλάσσονταν στο μυαλό όσων είχαν στα χέρια τους το εισιτήριο για το Terravibe: «Να δεις που δεν θα γίνει το live» και «Να δεις που θα γίνει και θα γίνουμε μούσκεμα». Η «από μακριά κι αγαπημένοι» σχέση μου με τη μπάντα αλλά και η τύχη (ή η έλλειψη αυτής) ευθύνονταν για το ότι δεν τους είχα δει ως τώρα live, αλλά αυτή τη φορά ήμουν επαρκώς «ψημένη» να ικανοποιήσω την πηγαία περιέργειά μου, για να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω το κατά πόσο είναι «και γαμώ τις live μπάντες», όπως λένε όσοι τους έχουν δει ξανά και ξανά.
Η γνωστή και αγαπημένη μυρωδιά χώματος και γρασιδιού -λίγο πιο έντονη απ’ ό,τι συνήθως αυτή τη φορά- ήταν το καλωσόρισμα στην πρώτη φετινή επίσκεψη στην Μαλακάσα. Σχετικά καθυστερημένη προσέλευση, πράγμα που σημαίνει ότι το opening των Raveonettes μπορώ απλά να το φανταστώ. Το Terra Vibe δεν ήταν σε καμία περίπτωση κατάμεστο, αλλά η ποσότητα του κόσμου ήταν ικανοποιητικότατη, δεδομένων των καιρικών συνθηκών.
Το μέτριο πρώτο τραγούδι του μετριότατου κατά γενική ομολογία φετινού δίσκου τους, Spirit, “Going Backwards”, αποτέλεσε και το opening του αθηναϊκού σταθμού της Global Spirit Tour, με την φωνή του Gahan να ακούγεται ελαφρώς κουρασμένη. Τα κομμάτια του Spirit μπλεκόντουσαν με παλιότερα (“Cover Me”, “Where’s The Revolution” και “Barrel of a Gun”, “Stripped”, αντίστοιχα), ωστόσο η αίσθηση που απέπνεαν οι Depeche για μία περίπου ώρα έμοιαζε πλήρως εναρμονισμένη με το…πνεύμα του Spirit: δοκιμασμένη μεν, άγευστη συνταγή, δε.
Το ψιλόβροχο που συνόδευε σχεδόν ολόκληρο το live δεν πτόησε κανέναν, αλλά δεν προσέθεσε το κάτι παραπάνω στην ατμόσφαιρα (όσοι ήσασταν στην περσινή εμφάνιση των Sigur Rós στο Release Festival ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ) και η λάσπη μέσα στην οποία βούλιαζαν ελαφρώς οι σόλες μας δεν βιωνόταν με κάποιον «γκλαστονμπερικό» τρόπο. Ο Gahan έκανε τίμιες προσπάθειες ως performer, αλλά η αλήθεια είναι πως περίμενα ένα πιο εκρηκτικό (και) χορευτικό show, πιάνοντας πολλές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι τα διάφορα clips με την μπάντα που έπαιζαν στο videowall είχαν περισσότερη ενέργεια από αυτό που λάμβανε χώρα στην ίδια την σκηνή.
Με το πέρασμα της ώρας και όσο κλιμακωνόταν η ένταση με κλασικά κομμάτια του καταλόγου των Depeche όπως το “Enjoy The Silence”, η ατμόσφαιρα σίγουρα ζέστανε και ο κόσμος, που καθ’ όλη την διάρκεια έδειχνε έναν τυπικό ενθουσιασμό, ξεκίνησε να το χαίρεται περισσότερο, με αποκορύφωμα το κλείσιμο με το “Personal Jesus”. Στο encore επιφύλαξαν και μία έκπληξη, τουλάχιστον σε όσους δεν είχαν δει ότι στα προηγούμενα setlists της περιοδείας τους είχαν διασκευάσει το “Heroes” του David Bowie. Καλό το sing along, δεν λέω, αλλά οι πιο δύσπιστοι από εμάς μπήκαμε στον πειρασμό να θέλουμε να βάλουμε ένα ερωτηματικό στο στίχο του ρεφρέν, απευθυνόμενοι στους ίδιους τους Depeche Mode και αυτή την βραδιά.
Από την άλλη, δεν χάλασε κι ο κόσμος. Το live έμοιαζε σαν μία συνάντηση με έναν φίλο που έχεις να δεις καιρό: έχεις μία σχετική αδημονία και περιέργεια για το τι έχει να σου πει, αλλά μετά από κάποια ώρα καταλαβαίνεις γιατί δεν κάνετε τόση παρέα. Έστω κι αν ξέρεις ότι και την επόμενη φορά θα έχεις πάλι την περιέργεια να τον συναντήσεις.
Δείτε πολλές ακόμη φωτογραφίες από το live