Μπορεί να μη γράφεις τα τραγούδια αλλά μιας και δεν έχεις απασχολήσει κιόλας τα media με «παρα-μουσικά» καμώματα, αναρωτιέμαι μήπως είσαι τελικά η κόλλα που κρατάει αυτή τη μπάντα ενωμένη. Έλα τώρα…νομίζω ότι υπερβάλλεις. Και οι τρεις είμαστε η κόλλα σε αυτό το συγκρότημα.
O Paul Morley νομίζω ότι το έχει πει καλύτερα από μένα, στα liner notes μιας παλιάς συλλογής των Depeche Mode: «Ο ακλόνητος σημαιοφόρος Andy, όπως πάντα κοντά, βλέποντας και ακούγοντας, πάντα έτοιμος να βοηθήσει, να σκουπίσει το αίμα αν χρειαστεί». Δεν μου ακούγεται και πολύ εύκολη δουλειά… (Γελώντας δυνατά:) Και ο Paul υπερβάλλει! Πρέπει να θυμάσαι ότι για το μεγαλύτερο κομμάτι της καριέρας μας δεν είχαμε μάνατζερ, οπότε ασχολήθηκα περισσότερο από τους άλλους δύο με αυτό το κομμάτι. Ήθελα να το κάνω, δεν μου το φόρτωσε κανείς. Ο καθένας έχει το ρόλο του σε αυτή την υπόθεση. Και όλοι μαζί είμαστε οι Depeche Mode.
Μόλις ανακοινώσατε, λοιπόν, την επόμενη περιοδεία σας. Μετά από τόσα χρόνια, ο παράγοντας άγχος υπάρχει καθόλου στην εξίσωση των Depeche Mode ή δεν σας αφορά καν; Τα πράγματα είναι αρκετά καλά αυτή τη στιγμή, κυρίως γιατί προχωράνε πιο γρήγορα απ’ όσο περιμέναμε οι ηχογραφήσεις του νέου δίσκου. Ήμασταν προετοιμασμένοι, πάντως, ότι η κατάσταση θα ήταν πολύ ζόρικη μέχρι τα Χριστούγεννα, για να ξεκινήσουμε αμέσως μετά τις πρόβες για τις συναυλίες. Είναι όμως μια συναρπαστική μέρα για εμάς, γιατί ήμασταν κλεισμένοι στο στούντιο για περίπου έξι μήνες, οπότε και μόνο το ότι μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε με δημοσιογράφους και -κυρίως- με μερικούς fans, να βγούμε λίγο στον έξω κόσμο, μας χαλαρώνει, ξεχνιόμαστε.
«Νιώθω τυχερός που ενώ είμαι σε μια τόσο διάσημη μπάντα, όποτε τελειώνουν οι περιοδείες και επιστρέφω στο Λονδίνο, ζω μία εντελώς κανονική ζωή. Πηγαίνω στην pub, βολτάρω στους δρόμους… Σε πολύ λίγες περιπτώσεις με αναγνωρίζουν. Ευτυχώς!»
Είχες πει κάποτε ότι όταν ξεκίνησε η μπάντα, είχατε προσλάβει ένα λογιστή για να σκαρφιστεί ένα τρόπο να μην πληρώνετε πολλούς φόρους, και ότι το σχέδιό του ήταν βασισμένο στην υπόθεση ότι οι Depeche Mode δεν θα άντεχαν περισσότερα από τρία χρόνια. Τελικά συνεχίσατε και συνεχίσατε… Πότε συνειδητοποιήσατε ότι η μπάντα είχε αρχίσει να γίνεται πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο φανταζόσασταν; Την εποχή που ξεκινούσαμε, το 79-80, δεν ήταν λίγες οι μπάντες που έκαναν ένα-δύο hits και μετά εξαφανίζονταν από το χάρτη, οπότε ο λογιστής δεν είχε κανένα σοβαρό λόγο να πιστέψει ότι εμείς ήμασταν διαφορετικοί. Ξεκινήσαμε στη Mute Records, και εννοείται ότι δε βγάζαμε πολλά λεφτά, φαντάσου ότι είχαμε ακόμη τις δουλειές μας και παράλληλα παίζαμε στο Top of the Pops, τέτοια πράγματα, και την επόμενη μέρα που πηγαίναμε στο γραφείο, όλοι μας χειροκροτούσαν, έκαναν πλάκα, μας έλεγαν σταρ… Υποθέτω λοιπόν πως όταν μπορέσαμε να αφήσουμε τις δουλειές μας, συνειδητοποιήσαμε ότι οι Depeche Mode θα ήταν μια full-time ασχολία.
Και ολόκληρη «βιομηχανία», αν μου επιτρέπεις, εδώ και πολλά χρόνια. Το ενδιαφέρον, όμως, για μένα είναι ότι αν και είστε μία από τις μεγαλύτερες μπάντες εκεί έξω, διατηρείτε ένα ορκισμένο και καθόλου αποστασιοποιημένο fan base που νιώθει πραγματικά κοντά σας, Κάτι που νομίζω ότι δεν συμβαίνει με τους U2 για παράδειγμα. Κάτι που όμως σίγουρα συμβαίνει με τον Bruce Springsteen. Είμαστε σαν τον Springsteen;! Να κάτι που δεν έχω ξανακούσει. Λες να έχει να κάνει με το ότι τα έχουμε καταφέρει αρκετά καλά και στην Αμερική;
Πάντως όπως και με τον Springsteen, έτσι και στη δική σας περίπτωση υπάρχουν κάμποσοι «τρελοί» που σας ακολουθούν σε πολλούς σταθμούς κάθε περιοδείας σας. Όποτε μπαίνετε στο στούντιο ή βγαίνετε στο δρόμο έχετε στο μυαλό ότι πρέπει να αποδείξετε τους εαυτούς σας στους χιλιάδες, σκληροπυρηνικούς ή μη, fans; Δε νομίζω ότι έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν άλλο πέρα από τους εαυτούς μας. Δεν σκεφτόμαστε τους fans όταν ετοιμάζουμε ένα δίσκο, πρέπει απλά να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι αυτό που κάνουμε αξίζει τον κόπο, δεν υπολογίζουμε τι θα αρέσει στον κόσμο. Αλήθεια, δεν γίνεται με τίποτα να κάνεις ένα δίσκο που θα ευχαριστήσει τους πάντες. Δεν είναι όλοι οι fans ίδιοι. Κάποιοι δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από τα πρώτα χρόνια των Depeche Mode, κάποιοι άλλοι παραμένουν φανατικοί της μεσαίας περιόδου, και σε κάποιους αρέσουν περισσότερο όσα κάνουμε τα τελευταία χρόνια.
Είστε συμφιλιωμένοι με αυτό, λοιπόν. Είστε συμφιλιωμένοι και με το ότι οι πολλοί από τους fans σήμερα δεν είχαν καν γεννηθεί όταν γνωρίσατε το πρώτο κύμα επιτυχίας; Ομολογώ ότι είναι λίγο περίεργο να βλέπω – όταν ο δυνατός φωτισμός το επιτρέπει, όχι πολύ συχνά δηλαδή – τους δεκαεξάχρονους στις πρώτες γραμμές των συναυλιών μας. Αλλά είναι κάτι που αποδεικνύει ότι οι Depeche Mode είναι ένα άχρονο πράγμα.
Ραντεβού στις 17/5/2017. Αυτό.
Έχεις μετανιώσει ποτέ που είσαι ένας από τους Depeche Mode; Ή που γενικά είσαι μουσικός και δεν ζεις μια «κανονική» ζωή; Νιώθω τυχερός που ενώ είμαι σε μια τόσο διάσημη μπάντα, όποτε τελειώνουν οι περιοδείες και επιστρέφω στο Λονδίνο, ζω μία εντελώς κανονική ζωή. Πηγαίνω στην pub, βολτάρω στους δρόμους… Σε πολύ λίγες περιπτώσεις με αναγνωρίζουν. Ευτυχώς! Δεν νομίζω ότι θα μου άρεσε να με περικύκλωναν όπου κι αν πήγαινα. Όπως και να ‘χει, οι Depeche Mode είναι music stars, όχι celebrities. Δεν απασχολούμε τα media με ανοησίες.
Κάθε φορά που ξεκινάτε μία νέα περιοδεία, πόσα gigs σας παίρνει μέχρι να αρχίσετε να το διασκεδάζετε πραγματικά; Και όταν επιστρέψετε στα σπίτια σας πόσο καιρό χρειάζεστε για να αποσυμπιεστείτε; Κάνουμε αυτό που κάνουμε τόσο καιρό, που πλέον γενικά μας είναι πιο εύκολο. Βοηθάει και το ότι πια είμαστε πολύ πιο νηφάλιοι. Τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα τον παλιό καιρό, τότε που τελείωνε μια περιοδεία, είχαμε κάνει χίλια πάρτι, και δεν μας χωρούσε ο τόπος στο σπίτι. Μπορεί να ακούγεται ξενέρωτο αυτό που σου λέω, ότι είμαστε νηφάλιοι και ήρεμοι, όμως τώρα είμαστε περισσότερο επαγγελματίες, και οι εμφανίσεις μας πολύ καλύτερες και πιο έντονες…
Και όλο αυτό χωρίς να χρειαστεί να υποστείτε το comedown την επόμενη μέρα. Ακριβώς. Τα πράγματα είναι καλύτερα τώρα. Ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο ξενέρωτα όσο σου ακούγονται. Αν κάτι μας δυσκολεύει, είναι όχι τα live, αλλά οι διαρκείς μετακινήσεις, το να ζεις σε δωμάτια ξενοδοχείων, όλα αυτά…
Έτσι πάει, τα πάντα έχουν ένα τίμημα. Μεγαλώνεις και ηρεμείς. Ηρεμείς και κουράζεσαι… To 1993, την περίοδο του Songs of Faith And Devotion, έπαθα νευρικό κλονισμό. Εκείνη την εποχή είχε και ο Dave μπλεξίματα. Έμαθα, όμως, πολλά από αυτή την περιπέτεια. Μέχρι τότε πίστευα ότι ήμουν άτρωτος, ότι τίποτα δεν μπορούσε να με ρίξει. Έπαθα το breakdown και αναγκάστηκα να μάθω κάποια πράγματα που βελτίωσαν τη ζωή μου. Όχι κάτι φοβερό. Ξεκίνησα yoga, σταμάτησα να μεθάω κάθε βράδυ…
«Μπορεί να ακούγεται ξενέρωτο αυτό που σου λέω, ότι είμαστε νηφάλιοι και ήρεμοι, όμως τώρα είμαστε περισσότερο επαγγελματίες, και οι εμφανίσεις μας πολύ καλύτερες και πιο έντονες…»
Έχει υπ’ όψιν σου το electro-pop ντουέτο των Marsheaux; Ναι, φυσικά!
Έχεις ακούσει τη διασκευή τους στο A Broken Frame; (σ.σ. Το 2015 η Μαριάνθη και η Σοφία κυκλοφόρησαν μία track by track διασκευή του δεύτερου δίσκου των Depeche Mode). Αλήθεια, έκαναν τέτοιο πράγμα; Είναι πολύ πιθανό να το έχω κάπου στο σπίτι μου, συνέχεια λαμβάνω CD από διάφορες μεριές.
Ο σύζυγος της μίας από τις δύο Marsheaux έχει και κομβικό ρόλο στο Hysterika fan club… Αλήθεια;! Είχαμε πολύ καλή σχέση με τα παιδιά. Μια φορά είχαμε πάει και για φαγητό στην ταβέρνα που έχει ο πατέρας ενός παιδιού από το fanclub.
Αυτόν εννοώ! (σ.σ. Ο «σεσημασμένος» Γιώργος Γερανιός). Χαίρομαι πολύ, θυμάμαι ότι είναι πολύ καλά παιδιά όλοι τους.
Έχουν περάσει οχτώ χρόνια από «εκείνη» την…παραλίγο συναυλία σας στην Αθήνα. Τελικά τι συνέβη; Ω ναι! Στην Ελλάδα είχαμε και «εκείνο» το περιστατικό. Ήταν τόσο αλλόκοτη βραδιά. Νομίζω ήταν η δεύτερη συναυλία της περιοδείας. Είκοσι λεπτά πριν βγούμε στη σκηνή, είμαστε όρθιοι με τον Martin στα παρασκήνια, πίνουμε κρασί, έχουμε λίγο άγχος γιατί είναι μόλις η δεύτερη συναυλία της περιοδείας, και ξαφνικά έρχεται ο μάνατζερ και μας λέει: «ο Dave είναι άρρωστος». Και μετά άρχισε να φωνάζει: «Πρέπει να φύγετε από εδώ τώρα. Κάποιος θα βγει σε λίγο να κάνει την ανακοίνωση, ο κόσμος θα αγριέψει». Ελπίζω να επανορθώσαμε την επόμενη φορά που ήρθαμε στην Αθήνα. Αυτό θα κάνουμε και αυτή τη φορά. See you in May you crazy Greeks!