Δεν αποτέλεσε έκπληξη το sold out της περασμένης Παρασκευής στο Fuzz. Ο Tricky, όπως κι ολόκληρο το Μπρίστολ, έχει χτυπήσει μια μητροπολιτική φλέβα που έχουν όλοι οι μουσικόφιλοι της πρωτεύουσας. Το trip hop αποτέλεσε την «απόλυτη μουσική» μιας ολόκληρης γενιάς, είτε αναφέρεσαι στην Beth Gibbons των Portishead που τραγουδούσε σα να ετοιμαζόταν να εκπνεύσει την τελευταία της ανάσα, είτε στους πρωτομάστορες Massive Attack, τους Alpha ή διάφορα άλλα μικρότερα συγκροτήματα. Ο Tricky είναι ο μοναδικός πραγματικά ενεργός επιζών, με τη δισκογραφία του να παρουσιάζει πολλές διακυμάνσεις αλλά η επιστροφή στις Μπρίστολ ρίζες που έχει πραγματοποιήσει στους τελευταίους τρεις δίσκους του, είναι ευπρόσδεκτη και γεμάτη τραγούδια που γουστάρεις να ακούς, χωρίς να έχεις –απαραίτητα- νοσταλγική διάθεση.
Ο Adrian Thaws όμως δεν είναι εύκολος άνθρωπος. Είναι πολύ περίεργος, κακός συνομιλητής για εμάς που έχουμε αγοράσει τουλάχιστον τρεις φορές το Maxinquaye και θέλουμε να τον γνωρίσουμε από κοντά, και οι συναυλίες του δεν είναι πάντα επιτυχημένες. Μετά κι απ’την τελευταία του εμφάνιση, για να λέμε την αλήθεια, είναι κάθε φορά και χειρότερος. Το 2011, η προηγούμενη εμφάνιση του αν δεν ξεχνάω καμία, ήταν και πάλι κακός, έχοντας μια μέτρια μπάντα, όπως και τώρα, αλλά και μια πολύ καλή τραγουδίστρια που είχε σώσει μέχρι ένα σημείο την παρτίδα. Τώρα όμως δεν είχε ούτε αυτό. Η βασική του τραγουδίστρια (είχε μαζί του και μια πολύ δυναμική MC, η οποία ράπαρε σε δύο τραγούδια) δεν είχε το απαραίτητο εκτόπισμα για να μην προσέξεις ότι ο Tricky πλέον δεν ανοίγει το στόμα του αν δεν πρόκειται να τραβήξει μια ακόμα γερή τζούρα από το «ενισχυμένο» τσιγάρο του, με αποτέλεσμα η άμοιρη που τον συνόδευε να χαθεί μέσα στις κλισέ και αναμενόμενες εντάσεις των υπόλοιπων δύο μουσικών, οι οποίοι έκαναν και πάρα πολλά λάθη, καταστρέφοντας έτσι αρκετά τραγούδια, Όπως το δεύτερο κομμάτι της βραδιάς (προσωπικό highlight απ’το False Idols) «Nothing’s Changed».
Το ροκ προσωπείο που φοράει ο Tricky στις συναυλίες του, δεν έχει ενδιαφέρον. Αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο όταν επιλέγει να γυρίσει πίσω στη δισκογραφία του. Κακά τα ψέματα, τα αργόσυρτα και «μπαφιασμένα» του beat είναι το οικείο ηχητικό πλαίσιο της μουσικής του και, όπως και να το κάνουμε, αντικατοπτρίζει καλύτερα όσα συμβαίνουν πάνω αλλά και κάτω απ’τη σκηνή. Έτσι αδιάφορα ακούσαμε τα «Parenthesis», «Overcome» και «Puppy Toy», ενώ το «Nothing Matters» αποτέλεσε ένα απ’τα ελάχιστα τραγούδια που κάπως ευχαριστηθήκαμε, μόνο και μόνο επειδή ταίριαξε πολύ με τη χροιά της τραγουδίστριας (ο Tricky δεν συμμετείχε ούτε εδώ).
Στο encore που έκλεισαν όλα τα φώτα, κατόπιν παράκλησης του Thaws, και έπαιξε μια δεκάλεπτη εκτέλεση του «Vent», πίστεψα για λίγο ότι θα σωθεί η βραδιά. Χωρίς λόγο βέβαια, απλά μου έχει κοστίσει που έχω χάσει την συναυλία του στο Ρόδον το 1996, η οποία με τα χρόνια έχει αποκτήσει διαστάσεις αστικού μύθου, για το πόσο έντονη εμπειρία ήταν το τρίωρο σετ του και γι’αυτό νομίζω ότι πάω σε όλες τις συναυλίες του· από φόβο μην επαναλάβω το ίδιο λάθος.
Ακολούθησε η καθιερωμένη πρόσκληση να ανέβει το κοινό στη σκηνή, η συνηθισμένη διασκευή στο «Ace of Spades» και κάπου εκεί τελείωσε η βραδιά. Σε μια εβδομάδα δεν θα θυμόμαστε τίποτα.